บททั้งหมดของ Just Say Nothing : โคตรคนปฏิเสธโลก (NC 18+): บทที่ 91 - บทที่ 100

ผ่านพ้นประตูหลังร้านออกมา แทบไม่อยากเชื่อว่าจะมี Area ที่สว่างจ้าแบบนี้ซ่อนอยู่เบื้องหลัง ภาพดังกล่าวเป็นทุ่งหญ้าเขียวขจีกับแปลงดอกไม้หลากชนิด ตัดแทรกตรงกลางด้วยลานหินโค้งทอดตัวยาวเป็นทางเดินไว้สำหรับให้ชาวเมืองเดินชมบรรยากาศ เสียงลือเสียงเล่าอ้างบอกว่าพื้นที่ตรงนี้งดงามเป็นอันดับสอง รองจากสวนสาธารณะม่านน้ำตก.แล้วไงใครจะสนนาตาชาเดินตาลอยเหม่อมองฟ้า.. อ้า.. อ่า.. อ้า.. อา.. กระท่อนกระแท่นแต่ไม่ไร้จุดหมาย อย่างที่บอกว่าจุดประสงค์ของเธอคือการออกไปเดินให้พวกอันเดอร์กราวน์จับ ซึ่งถ้ารู้แบบนี้ก็คงไม่เสียเวลาเข้าไปในร้านตัดขนหมาของราเชลเพื่อผ่าเซ็นเซอร์ออกจากนมให้โง่ เหมือนไปนอนเสียวให้เพื่อนลวนลามยังไงก็ไม่รู้ แต่ก็ดีนะเพราะเท่าที่เห็นรู้สึกว่าจะไม่มีพลเมืองคนไหนหรือทหารคนใดสนใจองค์หญิงเลย เข็มกลัดควอทซ์ที่พวกเขากลัดอยู่บนอกไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองต่อเธอแล้ว องค์หญิงก็เลยไปไหนต่อไหนได้ ดุจดั่งมีเสรีภาพนาบอยู่บนฝ่าเท้า."เข้ามาซิ.. เข้ามาเลย.. ฉันจะไม่หนี.. ฉันจะไม่ซ่อน.. มาจับฉันกลับไป! ถ้าทุกอย่างที่ฉันทำนั้นผิดพลาดหมด ต่อให้ต้องตกเป็นเครื่องมือของพวกแกหากหยุดการกระทำของท่านพ่อได้ฉันก็ยอม!

"แม่ครับแม่! แม่จะพาผมไปไหนเหรอครับ ขาผมสั้นผมก้าวไม่ทัน".จู่ ๆ ซุ่มเสียงของเจฟเฟอร์ก็เปลี่ยนคีย์ไปในบัดดล ไม่เฉพาะแค่รูปร่างบุคลิกแล้วที่เปลี่ยน มาตอนนี้สายลับอย่างเขารับรู้ได้เลยว่าทุกอย่างรอบตัว แม้แต่ชีวิตจิตใจก็คงเข้ามาสิงสู่อยู่ในร่างของเจ้าของเรื่องแล้วอย่างสมบูรณ์แบบ เขาคอนโทรลตัวเองไม่ได้ ใจจะเลี้ยวไปทางขวาขามันก็ก้าวไปทางซ้าย พอตั้งใจจะหยุดก็โดนหญิงวัยกลางคนที่เรียกตนเองว่าแม่ยื้อยุดฉุดกระชาก แม้แต่คำพูดคำจาที่ตั้งใจจะพูดอีกอย่างก็กลายเป็นอีกอย่าง.เหมือนกับว่าสิ่งเดียวที่อนุญาตให้เจฟเฟอร์ทำได้ ในโลกแห่งความทรงจำนี้คือการมองเห็น เขากำลังเห็นในสิ่งเดียวกับที่หนูน้อยวัย 10 ขวบเห็น มันคือประวัติศาสตร์อีกหน้าหนึ่งของอลาลัสที่ไม่ได้โชกชุ่มไปด้วยน้ำกาม แต่อิ่มพลีไปด้วยคาวเลือด แอ่งโลหิตแห่งความอัปรีย์ของสตรีผู้อยู่ในฐานันดรสูงสุด."ก็ไปดูองค์ราชินีเสด็จไงลูก พระองค์กับบรมวงศานุวงศ์ทั้งหมดจะเสด็จเยี่ยมราษฎรณ์พร้อมกันเชียวนะ นาน ๆ จะมีโอกาสแบบนี้สักครั้ง ไม่งั้นคนไม่เต็มถนนแบบนี้หรอกลูกรัก รู้สึกจะขาดแค่ราชาองค์เดียว"."ราชาเด็มบ้าบา! เอ๋? ทำไมท่านไม่มาล่ะครับ?"ขยับปากถามไปเอง

ดวงหน้าแปดเปื้อนพรายน้ำตาเละเทะ สวนทางกับเจฟเฟอร์ที่อยากฟังต่อใจจะขาด เขาไม่อยากทรยศการแข็งตัวของควยตัวเองเลย เพราะอุตส่าห์ได้รับโหวตจากอารมณ์เงี่ยนในร่างกายให้ชูชันขึ้นมาแล้วแท้ ๆ จะมาถูกเชิญออกจากหว่างขาเหมือน สส. บางคนในสภาฯ มันก็น่าเสียดาย."ไม่เป็นไรครับคุณผมยังไหวอยู่ ผมขอเล่าต่อเลยนะ"."อืม.. เอ้อ!"."แม่คุกเข่าลงที่เตียงพลางโน้มตัวลงมาคร่อมร่างผม ในจังหวะนั้นผมรับรู้ได้ถึงน้ำหนักของแม่ที่กดเตียงนอนให้จมลงเป็นหลุม ด้วยความสัตย์จริงผมขยับไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว เหมือนร่างกายนั้นแหวกว่ายอยู่ในบ่ออารมณ์เสพสมบ่มีสมที่แม่สถาปนาขึ้น เอวผม , สะโพกผม , แล้วก็ตูด จมยุบลงไป มิหนำซ้ำแผ่นหลังยังโค้งเป็นคันศรด้วยฤทธาจากที่นอนซึ่งต่างระดับ"."โดนขนาดนี้แต่คุณรู้อะไรไหมว่าไอ้นั่นของผม ยังคงโด่ต่อหน้าแม่ได้อย่างไม่สะทบสะท้าน ที่ใต้ผ้าห่มซุ่มเสียงจากสาวคนรักยังคงรุกเร้าผมด้วยความเร้าใจ หล่อนไม่เปิดช่องให้ผมได้อธิบายอะไรเลย แท่งควยป้อม ๆ ในวัย 17 ก็เลยเสยเนื้อผ้าในองศาที่สูงขึ้น ให้ตายเถอะผมกำลังมีอารมณ์อยู่กับสาวที่ไม่เห็นหน้าทางโทรศัพท์แท้ ๆ แต่ไอ้จ้อนใต้ผ้ามันดันโก่งขึ้น! โก่งขึ้น! แล้วก็

"อยากไปที่ไหน? หมายความว่าไง? ก็เห็น ๆ กันอยู่ว่าเปิดออกไปมันคือหุบเหวนรก!".เด็กหนุ่มหัวไหมพรมส่ายหน้า เขาก้มลงมองสมุดปกหนังที่ถืออยู่ในมือพลางคลี่มันออกช้า ๆ เผยให้เห็นแผ่นสไลด์สีน้ำตาลหลายแผ่นสอดอยู่ข้างใน ลักษณะมันคล้ายกับอัลบั้มรูปภาพที่เด็กสมัยนี้ไม่ค่อยมีใครได้เห็นกันแล้ว.ซึ่งเป็นเวลาเดียวกันกับที่เจฟเฟอร์เริ่มนึกย้อนถึงความหลัง ก่อนหน้านี้ราว 1 - 2 ชั่วโมง เขาจำได้แม่นว่าองค์หญิงนาตาชาเองก็เคยใช้ประตูลักษณะนี้มาก่อน ใช่แล้วประตูห้องส้วมสาธารณะนั่นไงเล่า! มันคือประตูแบบเดียวกันที่พาเขาวาร์ปลงมายังฐานที่มั่นของกลุ่มอันเดอร์กราวน์ที่อยู่เบื้องล่างตรงนี้."เอาสิครับรีบบอกมาเร็วเข้าผมจะได้แสดงให้ดู คุณอยู่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะถ้าใช้ประตูไม่เป็น จะได้ลบความทรงจำเกี่ยวกับแม่ให้ผมซะที ยิ่งต้องมาสอนคุณแบบนี้ผมยิ่งรู้สึกผิดต่อคุณไนฟ์"."พรึบ! , พรึบ! , พรึบ!".เสียงหน้าอัลบั้มแผ่นแล้วแผ่นเล่าพลิกตัวผ่านไปขณะรอฟังคำตอบ ทำเอาเจฟเฟอร์ถึงกับเหงื่อตกต้องเกร็งคอตวาดเสียงดัง เพราะรำคาญท่าทางยียวนของไอ้หนุ่มอันเดอร์กราวน์รายนี้เต็มที."ชิ! เวรเอ๊ยกดดันกูชะมัด!""ไปทะเลเอ้า! กูเลือกได้แล้วไป

ยื้อยุดฉุดกระชากกันพอเป็นพิธี ไนฟ์ที่เห็นเหตุการณ์จากทางด้านหลังก็สั่งให้ลูกน้องตัวเองหยุด กลัวว่าถ้าดีดนิ้ว "เปรี๊ยะ!" แล้วมันจะไปซ้ำกับธานอสในหนัง "ดิ อเวนเจอร์" ประมุขแห่งองค์กรอย่างเขาก็เลยชูนิ้วชี้ขึ้นข้างบน พลางหมุนติ้ว ๆ ในลักษณะที่คล้ายกับการเรียกเด็กร้านก๋วยเตี๋ยวมาเก็บชามแล้วก็คิดเงิน."เฮ่ย.. พวกเอ็งอ่ะพอได้แล้ว ให้เขาเข้ามาได้ไว้หน้าองค์หญิงหน่อยดิวะ!".ไวเท่าความคิดร่างสีเทาเงาทะมึนทั้ง 10 ก็สลายตัวออกกลายเป็นเถ้าในบัดดล ปล่อยให้เจฟเฟอร์เซถลาเกือบล้มหน้าคะมำพื้น ดีที่เขายังไวเลยยั้งตัวเองไว้ได้อยู่ สบช่องให้สายลับอันดับหนึ่งได้จ้วงเท้าเดินเข้ามาหาองค์หญิง ประจันหน้าตัวต่อตัวกับไอ้ไนฟ์ในถิ่นของมันเอง."แปะ ๆ , แปะ ๆ , แปะ ๆ , แปะ ๆ ".แต่แม่งดันทักทายด้วยการปรบมืออันเสแสร้งกลับมาซะงั้น ตามติดมาด้วยการสนทนาปราศรัยผ่านทางริมฝีปากที่ซ่อนอยู่ภายใต้หมวกไหมพรมอันลึกลับ ตามคอนเซ็ปต์."ฉันรู้อยู่แล้วล่ะว่าคุกง่อย ๆ แบบนั้นคงขังคนอย่างแกได้ไม่นาน แต่ก็เซอร์ไพรต์อยู่เหมือนกันที่เห็นแกเหน็บสมุดชุดข้อมูลตัวอย่างดินติดมือมาด้วย อืม..ม..ม.."."งั้นก็แสดงว่าเด็กฉันมันปากโป้งงั้นสิ?