Semua Bab Just Say Nothing : โคตรคนปฏิเสธโลก (NC 18+): Bab 81 - Bab 90

แล้วเขาก็เร่ิมเล่าออกไม้ออกมือราวกับจราจรตำรวจ ผู้โบกรถหน้าโรงเรียนกลางแดดรุมร้อน ทุกถ้อยคำที่สื่อสารนำพาความสนใจให้ก่อเกิดในหมู่ผู้ฟังได้อย่างเหลือเชื่อ ทุกคนต่างนิ่งงัน สงบ และตกใจหน้าถอดสี ขนมเค้กที่แบ่งไว้ในจานถึงกับร่วงหล่นออกจากมือเอ็มม่า แคทเธอรีนต้องเดินกลับเข้าไปเปิดไฟให้สว่างโพลง พลางปิดเพลงจิงเกอร์เบลลงด้วยเหตุผลที่ว่า แต่นี้ต่อไปคงไม่มีใครเหลืออารมณ์พอจะปาร์ตี้อีกแล้ว แม้กระทั่งบอสประมุขสาวแห่งองค์กรผู้อยู่ในจุดสูงสุด."คุณอย่าพูดเป็นเล่นน่ะ! เหตุการณ์ไม่น่าจะบานปลายขนาดนั้น แน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์รึเปล่าเบอร์แบโต้ แหล่งข่าวอาจจะบิดเบือนก็ได้นะ?"บอสทำเสียงเข้มใส่ พลางยกตัวเองขึ้นจากเก้าอี้ก่อนจะจ้องเขม็งเข้าไปถึงลูกนัยน์ตาของสายลับฝึกหัด."ไม่ผิดแน่ครับผมจะโกหกทำไม! ป่านนี้พี่เจฟเฟอร์จะเป็นไงบ้างไม่รู้! แกเป็นคนกำชับให้รีบเอาเรื่องนี้มาบอกกับบอสก่อน แล้วผมก็ติดต่อพี่แกไม่ได้อีกเลยตั้งแต่นั้น คือยังไม่เข้าใจหรอกครับว่าพวกมันจับองค์หญิงแห่งอลาลัสไปทำไม แต่ดูจากที่พวกมันฆ่าพี่ปิเก้กับทุกคนในงานจนเกลี้ยงแล้ว บางทีการที่ท่านนายกจัสตินหนีรอดมาได้ อาจจะเป็นความตั้งใจของมัน!"."เ

พุ่งตรงดิ่งทะยานจากความสูงประมาณภูเขา 2 ลูกขี่คอกัน ด้วยความสูงที่ไม่มากเท่าไหร่เจฟเฟอร์เลยเหลือเวลาอยู่น้อยนิด แผ่นหลังองค์หญิงสยายกว้าง ในชุดหมีที่ห่อหุ้มเนื้อตัวไว้เพียงหลวม ๆ การสะบัดพือของมันรีบรัดจนเห็นสัดส่วนโค้งรัดตวัดร่องตูด อกเป็นอกเอวเป็นเอว ครั้นมีแต่จะลอยลับตาฉีกหนีทิ้งห่างออกไปเรื่อย ๆ ซึ่งเจฟเฟอร์ไม่มีวันยอม.เป็นห่วงเธอจับใจเหมือนร่างกายมีแรงดึงดูด สายลับหนุ่มถวิลหาองค์หญิงนาตาชาโดยไม่ทราบสาเหตุ เขารีบม้วนตัวงอเข่าทำตัวเป็นก้อนกลม ก่อนจะพลิกเอาปมเชือกที่มัดแขนไว้ตวัดมาอยู่ด้านหน้า เจตนาใช้ฟันแก้ปมกลางอากาศแล้วก็ทำให้ร่างกายต้านลมให้น้อยที่สุด!."ฟู่~! , ฟิ้ววว~! , ฟู่~ ฟิ้ววว~!"สายลมเกรี้ยวกราดตรงเข้าเล่นงานจากทั่วทุกสารทิศ แต่เขาก็หาได้ใส่ใจ สายลับหนุ่มยังคงผงกหัวงึก ๆ ก้มปากลงกัดแทะเชือกออกจากข้อมือ ด้วยท่าทางละม้ายคล้ายกับคนป่วยโรคจิตที่คิดจะโม๊คควยตัวเองแต่เสือกหำสั้น.แล้วก็ไม่รู้ว่าอะไรดลใจหรือเพราะแพ้ฝุ่นผง PM 2.5 บนชั้นบรรยากาศก็มิอาจทราบ สมองถึงสั่งให้ฮัมเพลงขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ฮัมไม่ฮัมเปล่าจาก "ฮัม" แปลงเป็น "หำ" แถมยังใส่ทำนองเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้อันเป็

กลุ่มม่านควันขนาดใหญ่สยายตัวขึ้นรอบบริเวณ ด้วยทรัพยากรที่มีเจฟเฟอร์คือแม่งเต็มที่กับชีวิตแล้ว เขาทำได้แค่ใช้ควันประวิงเวลาเปิดทางให้องค์หญิงหนี แต่ม่านควันดังกล่าวก็ได้ผลดีอย่างชะงักงัน มันโหมกระพือออกตามทิศทางลมในมโนอารมณ์เดียวกับคนเผาอ้อยผู้ก่อให้เกิดมลพิษ PM 2.5 งั้นเหรอ? ไม่รู้สิ! รู้แต่แม่งแสบตาสัด ๆ และทหารแตกฝอยหนีหายกลายเป็นละอองฝน.สบโอกาสให้สายลับหนุ่มวิ่งแจ้นตามไปที่หัวมุม เขาคลาดกับองค์หญิงซะแล้ว แต่ก็ยังดีที่พอจะอนุมานเส้นทางต่อไปได้ คำพูดสุดท้ายนาตาชาบอกว่าแยกข้างหน้าเลี้ยวไปไม่ไกลนัก เพราะงั้นต่อให้พิกัดตรงนี้จะเต็มไปด้วยตรอกถนนมากมายและซอยเล็กซอยน้อยนับไม่ถ้วน ยังไงซะเจฟเฟอร์ก็เลือกที่จะหยุดฝีเท้าลงที่ร้านรวงตรงนี้อยู่ดี.แต่!."สัดเอ๊ย! แม่งใช่เหรอวะ?".ถึงกับเท้าสะเอวสะบัดหน้าขึ้นไตร่ถามไรท์เตอร์อย่างมีน้ำโห เพราะสิ่งที่เขาเผชิญอยู่คือป้ายริ้วทรงกระบอกหมุนติ้ว ๆ ที่คล้ายกับสัญลักษณ์ร้านตัดผม พอทอดสายตาขึ้นไปข้างบนเหนือประตูร้าน ก็พบกับอักษรภาษายึกยือที่อ่านไม่ออก มีรูปหมากับแมวคาบกรรไกรยิ้มแป้นเป็นแบล็คกราวน์อยู่ด้านหลัง ห้อมล้อมไปด้วยไฟกระพริบวูบวาบหลากสีสัน ดุจ

ตัวเธอนวลผิวเธอนิ่มและนุ่มมาก รสสัมผัสจากบั้นท้ายที่ขัดสีอยู่บนต้นขาสร้างอารมณ์สำราญ ให้บังเกิดในกมลสันดานสายลับหนุ่มอย่างเข้มข้น กระโปรงสั้นรัดรูปถลกสูงขึ้นจนเห็นเส้นเลือดฝอยใต้ขาอ่อน ถัดขึ้นไปไม่ถึง 3 มิลลูกไม้จากขอบกางเกงในก็แพลมออกมาฉีกยิ้ม เรียกร้องให้เจฟเฟอร์สอดมือเข้าไปควัก.ไม่ไหว ๆ แบบนี้อดใจไม่อยู่แน่! ความเงี่ยนที่ยังไม่หายบ่มเพาะให้ความน่าอับอายคงอยู่ในสมองเธอ แอดมินหน้ามัธยมเร่ิมเผยอริมฝีปาก ตวัดแขนอ้อมไปโอบไหล่เจฟเฟอร์เอาไว้ พลางเชยคางขึ้นแรกจูบระหว่างกันและกัน แล้วก็เป็นวินาทีที่ปากใกล้ประกบกันนั้น ที่เจฟเฟอร์เหมือนจะได้ยินเสียงกระซิบเบา ๆ."ที่รักขา.. ฉันคิดถึงคุณจัง.. ฉันไม่อยากช่วยตัวเองอีกแล้ว ไม่เอาแล้วค่ะที่รัก.. รั..ก..ก..ก"เป็นเสียงกระเส่าที่แหบพร่า คล้ายกับคนที่พูดกำลังละเมอขาดสติ."อะ.. อะไรกัน! นี่มันเรื่องอะไรกัน ตั้งสติหน่อยสิคุณ! ผมไม่ใช่แฟนคุณนะ! แล้วผมก็เป็นแขกขององค์หญิงด้วย อย่าทำลุ่มล่ามสิมันไม่เหมาะสม!"เจฟเฟอร์ตวาดกลับไป แต่ยิ่งเจ้าตัวพยายามจะอุ้มเธอออกจากตักเท่าไหร่ หล่อนก็ยิ่งกอดเกยเขาแน่นขึ้นเท่านั้น มิหนำซ้ำยังใช้ตะเข็บกระโปรงขัดถูกับต้นขาผ้

กลายเป็นการตะลุมบอนระหว่างคนกับหมาที่วินาศสันตะโรที่สุดในประวัติศาสตร์ จากที่คิดว่าจะเข้ามาสำรวจซ้ำอีกครั้ง เพราะเห็นหมาทั้ง 3 นั่งนิ่งซื่อสัตย์ต่อหน้าที่เกินไป ไป ๆ มา ๆ หลังจากที่ปั๊กคุงถูกจัดการ และมีฝูงหมาอีกเป็นโขยงวิ่งกรูกันออกมาสมทบคำตอบก็ยิ่งชัดว่า "องค์หญิงนาตาชาต้องอยู่ในนี้แน่ แม้สัญญาณจะหายไป!" นี่คือสิ่งเดียวที่กลุ่มหญิงภายใต้ชุดเกราะนึกออก พวกหล่อนจึงพากันวิทยุเรียกกำลังเสริมจากทุกหน่วย ให้มารวมกันที่ร้านตัดขนหมาแห่งนี้.แล้วพวกหมา ๆ ก็ถูกฟันจนขนหลุดปุกปุย! บางตัวขาดสองซีก! ในขณะเดียวกันก็มีอีกหลายตัวที่สู้จนยิบตา คมเขี้ยวของพวกมันงาบงับเข้าใส่เกราะโลหะอย่างไม่ยำเกรง กัดไม่เข้าแต่ก็ยังงับคาไว้พอให้เกิดช่องว่าง เปิดทางให้เพื่อนรุมสกรัมในจุดที่เป็นข้อต่อ ใช่แล้ว! เหล็กมันไม่ได้หุ้มทุกส่วน ซอกคอ , ซอกแขน , ข้อพับ , ก็เลยไหลซิบไปด้วยเลือดอันเกิดจากการกัดของเขี้ยวอาฆาต มิรันด้ากับแฟนทองเก้นเป็นจ่าฝูง แววตาของทั้งสองเต็มไปด้วยความเคียดแค้นที่มีต่อปั๊กคุงเพื่อนรัก ทุกอย่างที่คิด , ทุกจิตที่ทำ , ทุกการกระทำที่รู้สึก เลยถูกส่งผ่านไปยังศัตรู จด ๆ จ้อง ๆ ไปยังจุดที่บอบบางที่สุดอย่