7

“อิ่มแล้วหรือธี กินอะไรเพิ่มอีกหน่อยดีไหม เช้า ๆ ต้องกินให้อยู่ท้องเข้าไว้นะ แล้วค่อยไปเบาตอนมื้อเย็น ๆ"

ธิดาเอ่ยกับลูกชายระหว่างนั่งรับประทานอาหารมื้อเช้าด้วยกันพร้อมหน้าในห้องอาหารของครอบครัว เช้านี้แม่บ้านคนสนิทของหล่อนทำข้าวต้มปลาไว้ให้  และก็ไม่ลืมอาหารเช้าสไตล์อเมริกันอย่างขนมปัง แฮม เบคอน ไข่ดาว ให้ชายหนุ่มอย่างธีทัตด้วย

“ขอเป็นขนมปังปิ้งกับกาแฟอีกแก้วก็พอครับ”

แม่บ้านได้ยินก็รีบจัดมาให้ ธีทัตเอ่ยขอบคุณตอนที่แม่บ้านรินกาแฟดำร้อน ๆ ใส่แก้วให้เขา สำหรับคุณธี กาแฟดำไม่ใส่นมไม่ใส่น้ำตาล  เมื่อก่อนธีทัตชอบดื่มโอเลี้ยง แต่เมื่อเรียนใกล้จบและเริ่มสังเกตว่าเพื่อนหญิงในคณะมักจะมองว่าผู้ชายที่ดื่มกาแฟดำเพียว ๆ นั้นเท่กว่า เขาจึงบังคับตัวเองให้ดื่มแต่กาแฟดำมาตั้งแต่นั้นเพราะอยากเท่ในสายตาสาว ๆ ไม่เกี่ยวกับเรื่องสุขภาพอะไรทั้งสิ้น

“แล้ววันนี้ต้องรีบเข้าออฟฟิศหรือเปล่า”

“ไม่รีบครับ วันนี้แม่จะให้ธีพาไปไหนหรือเปล่า”

ธีทัตถาม เพราะบางวันที่แม่เขามีธุระนอกบ้าน จะเรียกให้ลูกชายมาขับรถให้

“วันนี้แม่ไม่ใช้บริการเราหรอก พ่อเขาจะขับรถพาแม่ไปเอง แค่ว่าถ้าธีไม่รีบ แม่ก็อยากจะชวนคุยเรื่องหมั้นกับส้มหวาน”

คงเดชเงยหน้าขึ้นจากหนังสือพิมพ์ทันที

“ทำหน้าแบบนั้นทำไมพ่อนายธี”

“พ่อแค่แปลกใจ ไม่เห็นแม่เคยพูดเรื่องหมั้นหมายอะไรให้พ่อได้ยิน”

“แม่เพิ่งพูดที่ไหน พูดมาตั้งหลายทีแล้วเรื่องที่อยากให้ธีหมั้นกับหลานขององุ่นน่ะ”

คงเดชสีหน้ายอมแพ้ ก่อนหันไปทางลูกชายคนเดียว

“คุยกับแม่เขาเองนะธี เรื่องนี้พ่อจะไม่ยุ่ง”

“ต๊าย คุณคงเดช พูดแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน องุ่นรู้เข้าจะน้อยใจเพราะเหมือนหลานสาวเขาไม่สำคัญ นี่เลือกลูกสะใภ้เลยนะ พ่อจะไม่ออกความเห็นอะไรเลยได้ยังไง”

“ใจเย็น ๆ นะแม่ พ่อหมายถึงแม่ชอบใครพ่อก็ชอบด้วย แล้วหลานขององุ่นมันก็คนกันเอง พ่อก็เลยไม่ยุ่งเพราะไว้ใจทั้งแม่และองุ่นยังไงล่ะจ๊ะ”

“แล้วไป”

ธิดาว่า สีหน้าพอใจมากขึ้น คงเดชหัวเราะแหะ ๆ เป็นแฟนกันมาตั้งแต่เรียน ม.ปลาย จนกระทั่งตอนนี้ ก็ยังไม่เคยมีวันไหนที่เขาจะไม่เออออห่อหมกไปกับภรรยาสุดที่รัก

“ว่าไงธี แม่ขอให้ลูกหมั้นกับน้องเขาให้เป็นเรื่องเป็นราวสักทีได้ไหมจ๊ะ ถ้าอยากให้แม่หาฤกษ์ให้ก็ได้ หรือลูกจะใช้ฤกษ์สะดวกก็ได้ แม่ได้ทั้งหมดนั่นแหละ”

“แต่ว่าผมกับน้องเพิ่งจะทำความรู้จักกันได้ไม่นานเองนะครับแม่”

"ไม่นานอะไร ก็รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก"

"ก็แค่เคยได้ยินชื่อต่างหากครับแม่ เพราะธีกับส้มหวานก็ต่างคนต่างอยู่ในโลกของตัวเอง ไม่เคยวนมาเจอกันสักที มีแต่แม่กับน้าองุ่นเท่านั้นที่ไปมาหาสู่กัน ถ้าจะนับช่วงเวลาที่ธีกับส้มหวานที่ได้รู้จักพูดคุยกันจริง ๆ ก็เพิ่งจะแค่สามเดือนเท่านั้นเอง"

“เพิ่งรู้จักก็หมั้นได้นี่ลูก แม่ยังไม่ได้ให้รีบแต่งสักหน่อย”

ธิดายังไม่ยอมแพ้ ธีทัตยังคงอธิบายอย่างใจเย็น

“ผมว่ามันก็ข้ามขั้นเกินไปอยู่ดีนะครับแม่ ยังไม่ได้ทันได้เป็นแฟนกันเลย จะให้กระโดดเป็นคู่หมั้นแล้ว เกรงใจน้อง”

“ก็เพราะเกรงใจแม่ถึงอยากให้หมั้นไว้ก่อน คนเขาจะได้ไม่เอาน้องไปนินทาเสีย ๆ หาย ๆ ผู้หญิงดี ๆ แบบส้มหวานหาไม่ได้ง่าย ๆ หรอกนะสมัยนี้ เป็นแม่บ้านแม่เรือน กิริยามารยาทเรียบร้อย แถมยังว่านอนสอนง่าย”

“ถ้าเป็นเมื่อสามสิบ สี่สิบปีก่อน ผมคงไม่เถียงล่ะครับว่านั่นน่ะสุดยอดไปเลย แต่ว่าสมัยนี้...ผู้หญิงที่ผมอยากได้มาเป็นคู่ชีวิต ผมอาจต้องการอะไรมากกว่านั้นนะครับแม่”

“หมายความว่ายังไง" ธิดาตาโตใส่ลูกชายทันที เหมือนเขาพูดอะไรที่ไม่เข้าหูเธอเลย "แม่ก็เห็นลูกเทียวไปเทียวมาหาน้องตั้งหลายเดือนแล้ว แต่ทำไมวันนี้พูดจาเหมือนกับว่าเขาไม่ดีพอที่จะมาเป็นแฟนเราล่ะ”

“โถ่ เดี๋ยวครับแม่ อย่าเพิ่งตีความคำพูดผมไปแบบนั้น ไม่ได้หมายความว่าส้มหวานไม่ดีพอ น้องส้มน่ะดีเกินพอเสียอีกครับ แต่บางครั้งสิ่งที่ดีพอก็ไม่ใช่สิ่งที่พอดีกับเรานะครับแม่”

“นั่นไง แกพูดแบบนี้แปลว่ากำลังจะปฏิเสธน้องเขาแน่ ๆ”

“ฟังลูกอธิบายก่อนสิแม่ พ่อว่าที่ลูกพูดมา ก็ถูกของลูกนะ"

คงเดชเห็นจังหวะที่ต้องเอ่ยออกมาบ้าง

“เด็กมันเพิ่งจะคุ้นเคยกัน แม่ไปเร่งรัดให้เขาหมั้นกันแล้วถ้าเกิดมันมีอะไรเปลี่ยนแปลงขึ้นมาทีหลังล่ะ ลูกเราน่ะไม่เท่าไรหรอก พ่อเป็นห่วงชื่อเสียงหลานองุ่นเขามากกว่า”

ธิดาหน้างอนิด ๆ เพราะสามีพูดจามีเหตุผลจนไม่รู้จะเถียงอย่างไร และดูท่าแล้วก็คงบังคับลูกชายไม่ได้จริง ๆ

“เอาอย่างนั้นก็ได้ ฉันยอมแพ้ ให้คบหากันไปอีกสักหน่อยค่อยมาพูดเรื่องนี้อีกทีก็แล้วกัน แต่ระหว่างนี้แม่หวังว่าธีจะใส่ใจน้อง แล้วก็ไม่ทำอะไรที่ไม่ให้เกียรติน้องนะ เพราะว่า...”

ธิดายังบอกแกมบ่นไปอีกยืดยาว ธีทัตได้แต่ปิดปาก พยักหน้าเป็นระยะ แล้วหันไปสบตาบิดาที่สีหน้าขบขันเป็นบางที สองคนพ่อกับลูกอาจมีอะไรต่างกันหลายอย่าง แต่สิ่งหนึ่งที่เหมือนกันไม่มีผิดเพี้ยนคือพร้อมจะทำหน้าที่เป็นผู้ฟังที่ดี ไม่เคยมีใครกล้าหือกับเมียและแม่ได้เลยสักคน

**

แสงแดดยามสายของเชียงใหม่ยังไม่ร้อนจัด ยิ่งหน้าบ้านที่มีต้นไม้หลายชนิดอย่างบ้านหลังนี้ยิ่งให้บรรยากาศร่มรื่นชื่นเย็น ป้ายไม้เก่าหน้าร้านแกะเนื้อไม้เป็นตัวอักษรแล้วทาสีทับอ่านได้ว่า “ร้านต้นไม้นายขาม” เป็นป้ายที่อยู่มาตั้งแต่รุ่นพ่อรุ่นแม่ของเจ้าของคนปัจจุบัน

ที่นี่เปิดตรงเวลาเสมอ เจ็ดโมงเช้าทุกวันไม่มีวันหยุด มนิษาเป็นเจ้าของร้าน และยังมีคนงานอีกสามคนช่วยกันดูแล พื้นที่ลานดินหน้าบ้านถูกใช้เป็นโซนเพาะกล้า ด้านหน้าที่ติดถนนสายหลักทำเป็นซุ้มไม้ระแนงสูงโปร่ง จัดเป็นโซนวางกระถางและถุงใส่กล้าไม้พร้อมขาย โต๊ะไม้เก่าตั้งอยู่มุมหนึ่งของร้าน ใช้เป็นที่คัดแยกต้นอ่อนและจัดกระถาง ทางเดินกรวดทอดยาวเข้าไปถึงด้านในที่มีบ้านสองชั้นตั้งอยู่ ระหว่างทางเดินขนาบข้างด้วยกระบะเพาะกล้าต้นอ่อนของพริก กะเพรา และโหระพาเรียงเป็นแถว ถัดไปเป็นโซนต้นไม้ขนาดกลาง มีต้นมะนาวปลูกในเข่งใบใหญ่ตั้งอยู่เป็นแนว อีกด้านมีซุ้มเฟื่องฟ้ากับโต๊ะไม้ตั้งไว้ให้คนงานหรือลูกค้าได้นั่งพักร้อนเวลาเข้ามาเลือกต้นไม้นาน ๆ

คนงานสองคนเพิ่งเสร็จจากการนำกล้าไม้ขึ้นบรรทุกเต็มท้ายรถเพื่อไปส่งลูกค้า เมื่อรถกระบะแล่นพ้นรั้วออกไป เสียงระฆังหน้าร้านก็ดังขึ้นอีกรอบบอกให้รู้ว่ามีลูกค้าเข้ามาใหม่ มนิษารีบหันไปเอ่ยต้อนรับเพราะคนงานอีกสองคนกำลังง่วนกับการจัดแปลงกล้าใหม่

แต่เมื่อเห็นว่าใครคือลูกค้าวอล์กอินคนแรกของเช้านี้ รอยยิ้มกว้างของคนเป็นเจ้าของร้านก็หุบฉับทันที