4

เที่ยงวันต่อมา มนิษาที่ใช้พื้นที่หน้าบ้านขายต้นไม้เดินไปล้างไม้ล้างมือเพื่อเข้าไปหาอะไรกินในครัว คนงานคนอื่น ๆ พักกินข้าวเที่ยงไปก่อนแล้วเมื่อตอนสิบเอ็ดโมงกว่า ๆ เธอจึงเข้าไปกินข้าวคนเดียว

“หิวมากไหมมะนาว รอกินพร้อมป้าองุ่นได้ไหม ป้ากำลังจะมากินข้าวด้วย”

สริดาที่อยู่ในครัวเอ่ยถาม หญิงสาวกำลังแกะกล้วยน้ำว้าแช่น้ำปูนใสในอ่างกะละมังเคลือบ

“รอก็ได้ แต่มีอะไรรองท้องก่อนไหมนะ”

“พี่ทำข้าวต้มมัดไว้ อยู่ในหม้อนึ่งน่ะ”

คนเป็นน้องหยิบข้าวต้มมัดมากินหนึ่งคู่ พี่สาวของเธอทำขนมเลี้ยงชีพมาตั้งแต่ยังเป็นนักศึกษาวิชาคหกรรมและก็ยึดอาชีพนี้เรื่อยมา แม้ไม่ถือว่าร่ำรวยมากแต่ก็ไม่ขัดสน ไม่มีภาระหนี้สินอะไรเพราะบ้านหลังนี้ก็เป็นมรดกที่พ่อกับแม่ทิ้งไว้ให้

มนิษากำลังจะลุกไปหยิบขนมชิ้นที่สองตอนที่ป้าองุ่นเยี่ยมหน้าเข้ามาในห้องกินข้าวพอดี แต่ที่ทำให้สาวน้อยนิ่งอึ้งก็คือคนที่ป้าพามาด้วย

“ป้าหงุ่น พี่ธี สวัสดีค่ะ มะนาวกำลังรอกินข้าวอยู่เลย”

สริดาทักทาย ท่าทางไม่แปลกใจที่เห็นธีทัตมาด้วยกัน ชายหนุ่มทักตอบก่อนยื่นถุงใส่อาหารถุงใหญ่ให้หญิงสาว

“พี่ซื้อไก่ย่าง ส้มตำ กับลาบน้ำตกมาด้วย ส้มมีข้าวเหนียวแล้วใช่ไหมครับ”

“ใช่ค่ะ ขอบคุณนะคะพี่ธี ที่จริงไม่ต้องซื้ออะไรมาก็ได้นะ อยากกินอะไรโทรมาบอก พี่ดอกรักกับนิดหน่อยทำได้ทุกเมนูนั่นแหละค่ะ”

สริดาเอ่ยอย่างเป็นกันเอง แต่มนิษาหน้างอเป็นจวัก อยากเดินหนีออกจากห้องกินข้าวแต่ก็หิวเกินกว่าจะทำทิฐิ ธีทัตหันมาทางเธอ ท่าทางประหลาดใจ

“อ้าวคุณมะนาว เจอกันอีกแล้วนะครับ”

“ทำไมเรียกน้องว่าคุณล่ะธี แล้วที่ว่าเจอกันอีกแล้วน่ะ เพิ่งไปเจอกันมาที่ไหนหรือ”

ป้าองุ่นถาม มนิษาไม่ตอบ ธีทัตจึงเอ่ยแทน

“เจอกันโดยบังเอิญแถวที่ทำงานของผมน่ะครับ”

“อ๋อ อย่างนั้นเอง”

ผู้สูงวัยไม่ได้ติดใจอะไร หันไปสนใจการช่วยหลานสาวคนโตแกะกับข้าวใส่จาน

มนิษาไม่กลัวหรอกหากป้าจะรู้ว่าเธอแอบไปพบธีทัตมาเพื่อขอให้เขาเลิกยุ่งกับพี่สาวของเธอ แต่ถ้าไม่รู้ก็คงจะดีกว่าเพราะเธอขี้เกียจฟังป้าบ่น ป้าองุ่นน่ะอะไรก็ดีหรอก เสียแต่ชอบบ่นเธอที่เป็นหลานคนเล็กอยู่เรื่อย ไม่เหมือนพี่ส้มหวาน รายนั้นทำอะไรป้าองุ่นก็ปลื้มไปเสียหมด

อาหารกลางวันมื้อนั้นดำเนินไปอย่างเอร็ดอร่อยและเบิกบานแม้มนิษาจะนั่งทำหน้าคว่ำอยู่คนเดียวตลอดมื้อแต่ทุกคนก็ทำเป็นมองไม่เห็น ธีทัตเป็นคนมีอัธยาศัยดีเข้ากับทุกคนได้ง่าย อยู่ใกล้ใครก็ทำให้คนนั้นมีเสียงหัวเราะได้เสมอ เขายังอาสาจะล้างจานให้เมื่อกินข้าวกันเสร็จเรียบร้อยแต่สริดาไม่ยอม ชายหนุ่มจึงขอตัวกลับพร้อมกับป้าองุ่น

“นาวไม่ชอบพี่ธีบ้างเลยหรือ พี่ธีออกจะเป็นคนสนุกสนาน คนในบ้านเราทุกคนชอบพี่ธีกันทั้งนั้น”

สริดาถามน้องสาวตรง ๆ เมื่อรถของธีทัตที่มีป้าองุ่นนั่งไปด้วยแล่นออกจากบ้านไป

“พวกคนเจ้าชู้ก็เป็นคนสนุกสนาน เก่งเรื่องบริหารเสน่ห์ มีแต่คนชอบทั้งนั้นนั่นแหละ แต่มันเป็นแค่เปลือก พี่ส้มอย่าไปหลงเปลือกเขาเลยนะ”

“โถ่ จนป่านนี้แล้ว มะนาวไม่คิดจะมองพี่เขาในแง่ดีบ้างจริง ๆ หรือ พี่ว่าพี่ธีก็ไม่น่าจะใช่คนเลวร้ายอะไรหรอกนะ ถ้าเป็นคนไม่ดี ป้าองุ่นก็คงไม่พาเข้าบ้านหรอกจริงไหม”

“เขาอาจจะไม่ใช่คนเลวคนร้าย แต่ก็ไม่ได้แปลว่าจะเหมาะมาอยู่ในครอบครัวของเรา อย่าหาว่ามะนาวอคติเลยนะ แต่พี่ส้มจำไม่ได้หรือว่าก่อนที่พ่อกับแม่จะไม่อยู่แล้ว พ่อเราน่ะเจ้าชู้แค่ไหน แล้วแม่ต้องเสียใจยังไงบ้าง นี่นาวยังแปลกใจอยู่เลยนะว่าพ่อไม่มีเมียน้อยหรือว่าลูกคนที่สามที่สี่มาแสดงตัวน่ะ”

“นาว…ไม่พูดแบบนี้สิจ๊ะ”

สริดาปรามเมื่อน้องสาวพาดพิงถึงบุพการีผู้ล่วงลับ มนิษายกมือไหว้ในอากาศทำปากขมุบขมิบขอขมาวิญญาณพ่อที่ไม่รู้ว่าป่านนี้ไปอยู่ที่ไหนแล้วเพราะตั้งแต่จากไปก็ไม่เคยกลับมาให้เห็นสักหน

“พี่เข้าใจนะที่นาวเป็นห่วง แต่ถึงยังไงพี่ก็เชื่อว่าป้าหงุ่นคงดูคนไม่ผิดหรอก ถ้าป้าบอกว่าพี่ธีเป็นคนดีพี่ก็จะเชื่อป้า”

“ถามจริง ๆ เถอะพี่ส้ม ชอบนายธีทัตแล้วเหรอ ตกหลุมรักเขาไปแล้วหรือไง”

สริดาหัวเราะเสียงใสให้กับคำถามของน้องสาว

“พี่ธีเป็นคนร่าเริงใจดีพี่ก็เลยชอบ แต่ถามว่ารักไหมก็ยังตอบไม่ได้หรอก มันต้องรู้สึกยังไงล่ะถึงจะเรียกว่าความรัก มะนาวรู้เหรอว่าความรักเป็นยังไง”

“ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ที่รู้แน่ ๆ คือถ้าเราจะมีความรักเราจะใช้สมองให้มาก ๆ แล้วก็คงไม่ยอมให้ป้าองุ่นหรือว่าใครต่อใครมาจัดแจงให้แน่นอน”

สริดาไม่โกรธที่น้องสาวพูดแบบนั้นเพราะเธอก็ยอมให้ป้าขีดเส้นชีวิตให้เองจริง ๆ หญิงสาวได้แต่หวังว่าการที่เธอเชื่อใจผู้เป็นป้าคงจะไม่ใช่เรื่องที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิตของเธอหรอกนะ