1

“ป้าหงุ่น! หลักฐานทนโท่ขนาดนี้ ยังจะบอกว่าไม่เป็นไรอีกเหรอ!”

มนิษาร้องเสียงดังทะลุแปดสิบเดซิเบล เมื่ออุตส่าห์เปิด ‘คลิปฉาว’ ของชายหนุ่มคนหนึ่งให้คนเป็นป้าดู แต่ป้าองุ่นกลับไม่เห็นเป็นเรื่องใหญ่

“นี่แกจะตกอกตกใจอะไรนักหนายัยมะนาว แค่เจอพี่เขาไปเที่ยวกลางคืนแค่นั้น...”

คนเป็นป้าเถียงกลับ เพราะคลิปที่หลานสาวยัดเยียดเปิดให้ดูนั้นมันไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าการที่ชายหนุ่มคราวลูกคนหนึ่งกำลังสังสรรค์กับเพื่อนในผับ มือข้างหนึ่งถือแก้วเครื่องดื่ม มืออีกข้างก็โอบสะโพกของหญิงสาวตัวสูงปรี๊ดราวนางแบบคนหนึ่งไปด้วย

เพียงแต่ชายหนุ่มในคลิปไม่ใช่คนอื่นคนไกล แต่ชื่อ ธีทัต เป็นลูกชายของเพื่อนรักขององุ่น และเป็นคนที่องุ่นกำลังอยากได้มาเป็นหลานเขยนักหนา

“แกก็ไปเที่ยวเหมือนกันไม่ใช่หรือไง ไม่อย่างนั้นจะไปเจอพี่เขาได้ยังไงยัยมะนาว”

“แต่นาวไปกับเพื่อนไงป้า ไม่เหมือนพ่อเจ้าประคุณรุนช่อง พ่อเนื้อทองขนุนหนังของป้าหงุ่นคนนี้ ไอ้พี่ธีทั้งเต้นทั้งฟัดทั้งรัดทั้งกอด มือไม้หนึบหนับยิ่งกว่าปลาหมึก นี่แค่แอบถ่ายมาได้สั้น ๆ เท่านั้นนะ นาวยังไม่ได้ตามไปดูว่าออกจากร้านไปแล้วเขาไปโบ๊ะบ๊ะกันต่อที่ไหนอีกหรือเปล่า”

“ดูฟังพูดเข้า น่าเกลียดจริงเชียว”

“ใช่ไหมล่ะ น่าเกลียดจริง ๆ ใช่ไหมล่ะ”

“ฉันหมายถึงแกนั่นแหละยัยหลานดีดกะโหลก พูดจาอะไรโบ๊ะ ๆ บ๊ะ ๆ น่าเกลียด”

“ก็ไม่น่าเกลียดเท่าว่าที่หลานเขยของป้าหรอก”

มนิษาฮึดฮัด เมื่อป้าไม่เข้าข้างจึงได้หันไปทางพี่สาวที่กำลังนั่งเย็บใบตองเป็นถ้วยเล็ก ๆ เพื่อเตรียมทำขนมตะโก้ สริดานั่งฟังสองป้าหลานโต้ตอบกันด้วยรอยยิ้มขบขัน ท่าทางไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจอะไรทั้งที่ตัวเองเป็นหัวใจหลักของการสนทนา

“พี่ส้มล่ะจะว่ายังไง เห็นแบบนี้แล้วยังอยากจะแต่งงานกับผู้ชายคนนี้อีกจริง ๆ น่ะเหรอ”

“พี่กับพี่ธียังไม่เคยพูดกันเรื่องแต่งงานสักหน่อย ยังไม่ได้เรียกว่าแฟนกันด้วยซ้ำ”

“จริงเหรอ โล่งอกไปที แบบนี้ก็คงไม่ต้องคบหาต่อแล้วใช่ไหม”

“อืม ไม่รู้สิ แน่ใจเหรอว่าที่มะนาวเห็น ไม่ได้เข้าใจอะไรผิด”

“โถ่พี่ส้ม...อย่าบอกนะว่าเป็นไปกับป้าองุ่นด้วยอีกคน”

มนิษาทำท่าหมดแรงเมื่อดูท่าว่าพี่สาวจะไม่ได้ขุ่นเคืองธีทัตอย่างที่เธอหวังไว้ กำลังจะบ่นออกมาอีกยืดยาวแต่ป้าองุ่นก็ยกมือห้ามไว้ก่อน

“พอเลยมะนาว พี่สาวแกเขาตัดสินใจไปแล้ว ไม่ต้องมาชักใบให้เรือเสีย อีกอย่างนะ ไปแอบถ่ายเขามาแบบนี้ถ้าพี่เขารู้เดี๋ยวเขาฟ้องแกข้อหาละเมิดความเป็นส่วนตัว[1] ฉันไม่ช่วยไกล่เกลี่ยให้นะบอกไว้ก่อน”

“แทนที่จะห่วงนาวเรื่องนั้น สนใจดีกว่าไหมว่าพ่อเนื้อทองของป้าไม่มีวี่แววว่าจะเป็นแฟนที่ดีของพี่ส้มได้หรอก ต่อให้พี่ส้มจะบอกว่ายังไม่ได้เป็นแฟนกัน แต่ทั้งสองบ้านก็รับรู้แล้วไม่ใช่หรือว่าอยากให้คบ ๆ กันน่ะ...”

“มะนาว ฟังพี่ก่อนนะ”

สริดาเอ่ยชื่อน้องสาวคนเดียวด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่มแต่แฝงความหนักแน่น

“ตอนนี้พี่กับพี่ธีก็ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน พี่เขาจะไปเที่ยวหรือไปทำอะไรกับใครมันก็ยังเป็นสิทธิ์ของเขา จริงไหม”

มนิษามองพี่สาวคนเดียวอย่างผิดหวัง เธอคิดว่าที่พี่พูดแบบนี้คงเพราะพี่ชอบธีทัตมาก ๆ  มากจนยินดีจะแก้ต่างให้

คนเป็นพี่ย่อมอ่านสายตาน้องสาวออก จึงอธิบายต่อไปอย่างใจเย็น

“พี่เข้าใจความเป็นห่วงของมะนาวนะ และก็ไม่ได้คิดจะแก้ตัวให้พี่ธีหรืออะไรทั้งนั้น แต่พี่พูดเพราะพี่ธีจะทำอะไรหรือจะคบใคร  มันไม่เกี่ยวอะไรกับพี่เลยจริง ๆ”

สริดาพูดอย่างที่ใจคิด แต่คนเป็นป้าคิดเองเออเองว่าหลานสาวพูดเพราะน้อยใจ

“โถ่ ส้มหวานเอ๊ย... เรานี่ก็ใจกว้างเป็นแม่น้ำเสียจริง แต่เชื่อป้าเถอะว่ามันไม่มีอะไรในกอไผ่หรอก ถ้านายธีมีแฟนอยู่แล้วจริง ๆ ป้าธิดาแม่ของนายธีก็คงจะบอกเราหมดแล้ว เพื่อนป้าไม่เคยโกหกหรือปิดบังอะไร ป้ารู้ดี”

“ค่ะป้าหงุ่น”

หญิงสาวยิ้มรับสั้น ๆ ก่อนลุกไปผสมแป้งทำขนม ไม่มีทีท่าอยากจะพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก

เมื่อคลิปในมือไม่ได้ทำให้สถานการณ์เปลี่ยนไป มนิษาก็เดินหน้าตูมออกมาหน้าบ้าน...หยิบสายยางมาเปิดน้ำฉีดรดต้นไม้ให้หายขุ่นใจ

พ่อแม่ของสองพี่น้องจากไปด้วยอุบัติเหตุตั้งแต่ส้มหวานอายุเก้าขวบและมะนาวอายุเพียงเจ็ดขวบ ป้าองุ่นพี่สาวแท้ ๆ ของพ่อจึงกลายเป็นญาติผู้ใหญ่เพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ในครอบครัว

ที่ผ่านมาป้าองุ่นดูแลเธอสองพี่น้องเป็นอย่างดี แต่การที่ป้าจะหาสามีให้พี่ส้มหวานด้วยนั้น มนิษาคิดว่ามันออกจะเกินเรื่องไปสักหน่อย จะบอกว่าเธอหวงพี่สาวก็ได้... ก็พี่เป็นคนดี ดีทั้งนิสัยใจคอและการใช้ชีวิต เป็นคนอยู่ในร่องในรอย ไม่เคยทำตัวเกเรเหลวไหล เป็นผู้หญิงเรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้ที่น่าจะหาได้ยากยิ่งแล้วในยุคสมัยนี้ แม้แต่ตัวเธอเองยังคิดว่าแสนดีได้ไม่ถึงครึ่งของสริดา แล้วจู่ ๆ จะให้ทำใจ ‘ยก’ พี่สาวให้ผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ มีหรือคนอย่างมนิษาจะยอมง่าย ๆ

คอยดูกันต่อไปเถอะ ถ้าคนกะล่อนเจ้าชู้อย่างนายธีทัตคิดจะมาเป็นเขยบ้านนี้ ก็มีทางเดียวคือต้องข้ามศพไอ้มะนาวไปก่อน!

[1] พระราชบัญญัติคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคล พ.ศ. 2562 หรือกฎหมาย PDPA (Personal Data Protection Act)  กฎหมายที่ถูกเขียนมาเพื่อป้องกันการละเมิดข้อมูลส่วนบุคคลของทุกคน การจัดเก็บข้อมูลและนำไปใช้โดยไม่ได้แจ้งให้ทราบ และไม่ได้รับความยินยอมจากเจ้าของข้อมูล