All Chapters of หมอหมอก (18+): Chapter 11 - Chapter 20

ปภาวรินทร์ยืนมองคนที่นอนคว่ำอยู่บนเตียงที่เธอเพิ่งปูผ้าเสร็จนิ่ง เมื่อเห็นเขาหลับไปแล้วเพราะไม่มีการขยับตัวเลย จึงหันหลังกลับไปเก็บของในห้องน้ำให้เรียบร้อย เมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำยังคงเห็นเขานอนนิ่งอยู่ที่เดิม ใบชามองเลยไปยังหัวเตียงมีโทรศัพท์มือถือ กระเป๋าสตางค์ และกุญแจบ้านของเธออยู่ตรงนั้น เนื่องจากวันนี้เธอแจ้งกับพี่นีไว้ก่อนแล้วว่าจะขอออกงานเร็วกว่าปกติ เพราะพี่สาวไม่ค่อยสบาย พี่นีเลยให้เธอทำห้องนี้เสร็จแล้วกลับได้เลย ใบชาจึงเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมพร้อมกลับบ้าน กะไว้ว่าทำห้องเสร็จจะออกทางหลังร้านตรงกลับบ้านได้เลย เธอจึงเตรียมของทุกอย่างมาด้วยแล้ววางไว้บนหัวเตียงใบชายืนลังเลอยู่พักใหญ่ก่อนจะค่อยๆ เดินลงน้ำหนักเท้าให้เบาที่สุด ค่อยๆ ย่องไปยังเตียงกว้าง เอื้อมมือผ่านร่างสูงที่ยังคงนอนคว่ำอยู่ไปยังหัวเตียง ขณะที่มือกำลังจะถึงของที่วางอยู่ ก็ต้องร้องออกมาอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆ คนที่นอนอยู่บนเตียงพลิกตัวกลับมานอนหงายแทน"ว๊าย!" ใบชาเอามือปิดปากตัวเองแน่น ชำเลืองมองคนที่นอนอยู่บนเตียง ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นเขาปรือตาขึ้น"หืม...มาได้ไง?" คนบนเตียงกะพริบตาสองสามทีก่อนจะพยุงตัวขึ้น "อยู่ใ

"ว่าไง? เมื่อกี้เหมือนได้ยินชื่อตัวเอง""ใช่ค่ะ พายนินทาพี่หมอกเองว่าไม่ค่อยกลับบ้าน" พระพายเอ่ยแกล้งพี่ชาย แอบหมั่นไส้เล็กน้อยที่ปากทำเป็นถามเธอแต่สายตามองแต่คนข้างๆ ที่นั่งก้มหน้างุดทำงาน สายตาจับจ้องอยู่ที่หน้าจอโน้ตบุ๊กไม่ได้มีท่าทางสนใจคนมองมาเลย คุยกับเธอแต่ตามองแต่พี่ชา คู่นี้น่าลุ้นอย่างที่คุณแม่บอกจริงด้วย"เอ้า ก็พี่ติดเคสนี่ ทำไมอยากให้พี่กลับบ้านบ่อยๆ รึไง ถ้างั้นเดี๋ยวจะกลับทุกวันเลยดีไหม" ร่างสูงนั่งบนโซฟาด้านหลังหญิงสาวทั้งสองพลางเอื้อมมือไปยีผมน้องสาวตนเอง"โอ๊ยยย พี่หมอกยังจะมาแกล้งอีกพายโตแล้วนะ" พระพายโวยวายน้ำเสียงหงุดหงิด "แหมมม แล้วทำเป็นจะกลับบ้านทุกวันอย่าคิดว่าไม่รู้นะว่ามีจุดประสงค์อะไร" พลางเอ่ยแซวพี่ชายตนเองต่อ"โตอะไรพี่ยังจำตอนแกตัวกระเปี๊ยก ยืนกินขี้มูกได้อยู่เลย" หมอกทำเป็นไม่สนใจสิ่งที่น้องสาวตนเองแซว "พี่หมอก!! กลับไปเลยนะพายไม่ให้เข้าบ้าน""อ้าว! ไหงเป็นงั้น แค่นี้ถึงกับไล่พี่ออกจากบ้านเลยเหรอ เมื่อกี้ยังบ่นว่าพี่ไม่กลับบ้านอยู่เลยนึกว่าอยากอยู่ด้วยกัน" อวัศย์เย้าแหย่น้องสาว"ไม่อยากอยู่ด้วยแล้ว พายมีพี่ชาแล้วไม่ง้อพี่หมอกหรอก เนอะพี่ชาต่อไปพี่ชามา

"อย่าทำหน้าเครียดสิใบชาป้าบอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร" ป้าแก้วเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าเป็นกังวลของเธอ"ใบชาผิดเองที่ปล่อยให้ป้าแก้วลำบากจนลื่นล้มแบบนั้น" "บอกแล้วไงว่าไม่เกี่ยวป้าเองก็แก่แล้วไม่เจียมตัวเอง แค่อยากไปเก็บผักมาทำกับข้าวเท่านั้นเอง" ทั้งห้องยังตกอยู่ในความเงียบเมื่อป้าแก้วเอ่ยจบ"อย่าโทษตัวเองกันเลยครับ หมอบอกแล้วว่าไม่เป็นอะไรมาก" หมอกเอ่ยแทรกขึ้นเมื่อทั้งสองคนต่างรู้สึกผิดเอาแต่โทษตัวเอง "เพียงแต่ช่วงนี้ป้าอาจต้องงดเดินงดออกแรงหน่อยครับ" อวัศย์แนะนำง่ายๆ ให้คนมีอายุเข้าใจ"ถ้าอย่างนั้นป้าแก้วกลับไปบ้านก่อนก็ได้ค่ะ อยู่ที่บ้านยังให้กิ๊ฟดูแลได้" ปภาวรินทร์หมายถึงหลานสาวของป้าแก้วที่กำลังเรียนอยู่ ถึงอย่างนั้นก็โตพอจะดูแลผู้เป็นยายได้แล้ว"แล้วใบข้าวล่ะใครจะดู ใบชาอีกทำงานไม่เป็นเวลาป้าเป็นห่วง" คนสูงอายุยังไม่วายเป็นห่วงคนที่รักเสมือนลูกหลาน"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะป้าแก้ว ช่วงนี้ชาสอนออนไลน์มีเวลาดูใบข้าวได้ ป้าแก้วดูแลเราสองคนมานานแล้ว ถึงเวลาแบบนี้จะให้ป้ามาดูแลอีกชาคงจะไม่สบายใจ" ปภาวรินทร์เอ่ยเสียงเครียดน้ำตาคลอ ถึงแม้ว่าคนที่นอนหน้าซีดอยู่บนเตียงจะไม่ได้เกี่ยวข้องทางสายเลือด แ

"น้องพายเป็นยังไงบ้างคะขอโทษทีไม่คิดว่างานจะลากยาว" ปภาวรินทร์กึ่งเดินกึ่งวิ่งมายังพระพาย เอ่ยขอโทษด้วยความรู้สึกผิดที่ต้องให้หญิงสาวช่วยดูแลลูกให้ก่อน"ไม่เป็นไรเลยค่ะพี่ชา ช่วงเช้าไม่มีอะไรแค่นั่งฟังบรรยายที่ห้องประชุมเดี๋ยวช่วงบ่ายถึงเข้าพบครูประจำชั้น" วันนี้เป็นวันที่ทางโรงเรียนนัดประชุมผู้ปกครอง เดิมทีเธอมีตารางสอนพิเศษแบบส่วนตัวกับนักเรียนจึงตั้งใจให้ป้าแก้วมาแทน แต่ด้วยอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นวันก่อน ตอนนี้ป้าแก้วก็กลับไปรักษาตัวที่ต่างจังหวัดแล้ว เธอเลยกะว่าจะมาเอง แต่ครูจ๋าที่เธอคุยไว้ว่าให้ช่วยไปสอนแทนดันป่วยท้องเสีย เธอจึงต้องเป็นฝ่ายไปสอนตามตารางเดิม ยิ่งช่วงนี้ทางโรงเรียนยังมีปัญหาเรื่องโดนลอบทำร้าย ใบชาจึงไม่อยากมีปัญหาเรื่องอื่นอีก เลยทำได้แค่ฝากพระพายช่วยดูให้ก่อน และเลือกตามมาช่วงบ่ายแทน"เหนื่อยแย่เลยดูแลเด็กพร้อมกันสองคน แถมยังดื้อด้วย" ปภาวรินทร์ยังกล่าวอย่างรู้สึกผิด"ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ สองคนนี้ก็ไม่ได้ดื้ออะไร แล้วอีกอย่างพายไม่ได้ดูคนเดียวสักหน่อย" เธอเผลอตัวเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ ด้วยความสงสัยในสิ่งที่พระพายพูดก่อนจะหันขวับไปตามเสียงเรียก"คุณแม่" ใบชายิ้มกว้างทันทีเ

"สวัสดีค่ะ มาพบหมอหมอกค่ะ" ปภาวรินทร์มาติดต่อที่หน้าห้องทำงานของอวัศย์ที่เธอเคยเข้ามาตอนที่เขาพาเธอไปทำแผลคราวก่อน เพียงแต่พยาบาลที่อยู่หน้าห้องเป็นคนละคนกับคนที่เธอเคยเจอครั้งนั้น"สักครู่นะคะ พอดีหมอหมอกยังไม่เข้า และไม่ได้แจ้งไว้ว่าจะมีนัด" พยาบาลที่นั่งประจำหน้าห้องตอบกลับ พลางหยิบสมาร์ทโฟนเพื่อโทรสอบถาม ปภาวรินทร์ยกข้อมือดูนาฬิกา พบว่าตรงเวลากับที่เธอนัดหมายไว้พอดี ความจริงเธอมาถึงก่อนเวลาร่วมชั่วโมง แต่เห็นว่ายังไม่ถึงเวลาจึงเลือกไปนั่งตรงร้านกาแฟชั้นหนึ่งของโรงพยาบาลที่เปิดไว้คอยให้บริการ เมื่อใกล้เวลาจึงเดินเข้ามาติดต่อ แต่ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าทำไมเขาจึงยังไม่เข้ามา"ต้องขอโทษด้วยนะคะ พอดีหมอหมอกติดเคสด่วน เดี๋ยวรบกวนนั่งรอตรงนั้นก่อนนะคะ" พยาบาลสาวผายมือไปยังโซฟาด้านหน้าห้อง เมื่อพบว่าเขาน่าจะติดเคสด่วนเกี่ยวกับการรักษาเธอจึงไม่ติดใจอะไร ด้วยเข้าใจเป็นอย่างดีว่าอาชีพหมอ เรื่องการรักษาสำคัญที่สุด ปภาวรินทร์นั่งรอด้านนอกเมื่อเห็นว่าอาจจะอีกสักพักจึงหยิบโน๊ตบุ๊คขึ้นมาเพื่อจัดตารางเรียน ด้วยเหตุการณ์ตอนนี้เธอจะมีแค่สอนออนไลน์ ซึ่งมีหลายคนที่จบคอร์สไปแล้ว เธอจึงเหลือสอนแค่ไม่กี่ค