Semua Bab หมอหมอก (18+): Bab 21 - Bab 30

"เดี๋ยวนะ! ให้กูนึกก่อน คืนนั้นที่ว่าคือที่มึงอยู่กับใครไม่รู้ยันเช้าอะนะ""เออ!""เดี๋ยวๆ มึงจะบอกว่าคุณชาคือคนนั้น?""มึงจะเดี๋ยวห่าอะไรนักหนา""ช่างหัวเดี๋ยวมัน! สรุปผู้หญิงที่มึงเข้าใจผิดว่ากูจ่ายให้คือคุณชา""เออ!""เชี่ยหมอก!" สองเสียงประสานกันทันทีเมื่อจับใจความได้"มึงรู้ได้ไงว่าเป็นเขา จำได้แค่ว่าล่าสุดคือมึงตามจนรู้ว่าเขารู้จักกับแฟนเก่ามึงนี่" รพีภัทรพอจำได้ว่าหลังจากคืนที่พวกเขาไปงานเลี้ยงฉลองเรียนจบของเพื่อนคณะอื่น ธารณ์เป็นคนพาหมอกไปพักบนห้องด้านบน ซึ่งโดยปกติพวกเขาจะเปิดก็ต่อเมื่อมีใครจะลากสาวไปต่อ แต่คืนนั้นจำได้ว่าอวัศย์เมามาก บวกกับทางเขาก็มีดีลไว้อยู่เหมือนกันเลยเปิดห้องให้มันนอนแทน ใครจะคิดว่าตื่นเช้ามาเพื่อนจะนัดคุยหน้าเครียด บอกเล่าเหตุการณ์ว่าน่าจะมีการเข้าใจผิด คิดว่าคนที่อยู่ด้วยกันทั้งคืนเป็นคนที่ไอ้ไทม์นัดให้แล้วพร้อมจ่ายเงิน"อืม..ล่าสุดที่มึงบอกกูว่าเขาเรียนคณะไหนกูก็ไปตามดู สรุปคือเขาปีเดียวกับเราและก็เรียนจบไปแล้ว กูรู้แค่ว่าเขาเป็นเพื่อนในคณะของเมล ไม่ได้สนิทกับใคร จะถามเมลก็ไม่กล้าว่าตอนนั้นเขาเป็นยังไง ไปอยู่ที่ไหน บวกกับที่มีเรื่องคุณตาพอดี"ตอนนั้นต

"ตื่นแล้วเหรอ" ใบชาสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงทุ้มอยู่ใกล้หู ช้อนสายตามองคนที่ก่อนหน้านี้นอนอยู่ข้างๆ กายเธอ กะพริบตามึนงงเล็กน้อยเมื่อคนที่นอนก่อนตื่นส่วนคนที่หลับกลับเป็นเธอ!"ขอโทษค่ะ" ปภาวรินทร์หลังเหยียดตรงทันทีเมื่อปะติดปะต่อเรื่องราวได้ ก่อนหน้านี้จำได้ว่าเธอนั่งมองเขาหลับสักพัก ก่อนที่ตนเองจะเผลอหลับตางีบไปด้วยอีกคนโดยไม่รู้ตัว ด้วยเมื่อคืนทั้งเตรียมแผนการสอนอีกทั้งศึกษาข้อมูลศัพท์เทคนิคทางการแพทย์ ทำให้กว่าจะหลับก็ล่วงเลยเข้าวันใหม่มาหลายชั่วโมง แต่เธอต้องตื่นมาพาใบข้าวแต่งตัวไปโรงเรียนตั้งแต่เช้า ดีหน่อยที่เดี๋ยวนี้ใบข้าวไปโรงเรียนพร้อมกับพะแพงเลยทำให้ประหยัดเวลาไปได้บ้าง"คุณนอนต่อได้นะ" "ไม่เป็นไรค่ะ เอ่อ...คุณปล่อยได้แล้ว" ปภาวรินทร์หลบตาวูบเขินๆ ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อ เมื่อทั้งมือเธอและมือเขายังประสานกันอยู่"อ้อ โทษที" เขายกมือลูบต้นคอพลางหัวเราะเขินๆ แสร้งทำเป็นเปิดถุงอาหารที่พยาบาลนำมาวางให้เดี๋ยวนะ! พยาบาลนำมาวางให้ แปลว่าต้องเห็นเธอกับเขานอนจับมือกัน!ปภาวรินทร์ถอนหายใจยาวเซ็งๆ ดูท่าเรื่องราวของเธอกับเขาจะกู่ไม่กลับแล้ว"คุณอ่านสัญญาก่อนนะ ผมขอรีบกินข้าวแปปหนึ่ง" เข

"ลุงหมอกขาาา ใบข้าวอยากเล่นอันนั้นอีกที่เป็นปลาหมึก""พะแพงด้วยค่ะ พะแพงจะนั่งปลาหมึกสีฟ้า""งั้นใบข้าวขอนั่งสีชมพู""โอเคๆ แต่ต้องนั่งรอก่อนนะคะ คุณแม่ใบชาไปซื้อน้ำอยู่ พะแพงด้วยรอก่อนนะคะ" ปภาวรินทร์เดินมาถึงพร้อมกับได้ยินเสียงความวุ่นวายเข้าพอดี อดหัวเราะน้อยๆ ไม่ได้เมื่อเห็นผู้ชายตัวโตกำลังวุ่นวายกับเด็กผู้หญิงสองคน แต่ถึงอย่างนั้นบนใบหน้าก็มีรอยยิ้มประดับอยู่เสมอ"เด็กๆ ดื่มน้ำกันก่อน" ใบชายื่นน้ำขวดเล็กให้คนละขวด หยิบกระดาษทิชชูซับเหงื่อให้ทั้งสองคน ก่อนจะมาซับเหงื่อที่ใบหน้าตัวเองบ้าง"ร้อนเนอะ""คะ?""ผมก็เหงื่อออกเหมือนกัน""อ้อ นี่ค่ะ" เมื่อเขาพูดมาแบบนั้นเธอก็ยื่นกระดาษให้ทั้งห่อ มัวแต่ดูแลเด็กๆ เลยลืมส่งต่อกระดาษให้เขาดวงตาเรียวขุ่นหมองลงทันทีเมื่อเธอเพียงหยิบยื่นกระดาษให้ ก่อนหัวใจจะลิงโลดอีกครั้งเมื่อสักพักเธอยื่นมือมาซับเหงื่อบนใบหน้าให้"ขอบคุณครับ" ใบชามองค้อนคนเจ้าเล่ห์ที่เปลี่ยนจากอาการเหงาหงอยเป็นระริกระรี้จนเกินเหตุ"ฉันว่าเดี๋ยวพาไปเล่นที่เด็กๆ อยากเล่นอีกสักคนละรอบก็กลับได้แล้วมั้งคะ" ปภาวรินทร์เสนอความคิดเห็น เมื่อดูท่าเด็กๆ เหมือนจะเพลียๆ ตั้งใจว่าจะให้เด็กๆ

"พี่ชา ไปด้วยกันค่ะ""เอ่อ..ไม่เป็นไรค่ะ พอดีเดี๋ยววันนี้มีคนมารับ""อ้อ..ค่ะ" ใบชามองเลยไปยังคนขับรถเห็นเขาชำเลืองมองเธอเล็กน้อยตอนที่น้องสาวเขาเปิดกระจก เมื่อเธอปฏิเสธก็หันกลับมองด้านหน้ากระจกรถเหมือนเดิม ทำท่าทางไม่สนใจ"ใบข้าววว ไม่ไปกับพะแพงเหรอ" เด็กน้อยชะโงกหน้ามาถามเพื่อนบ้าง ก็หลายวันมานี้ปกติทั้งเธอและเพื่อนต้องตัวติดกันตลอด ไป-กลับ โรงเรียนพร้อมกัน"วันนี้พ่อเรามารับ" เด็กน้อยตอบเพื่อนตาหยี ทำท่าจะเล่านู่นเล่านี่ต่อ แต่เธอต้องรีบเบรกไว้ก่อน เมื่อมองเห็นไกลๆ ว่ารถที่รออยู่กำลังเลี้ยวเข้าซอยมา จึงให้เด็กๆ เอ่ยลากันเพื่อไปเจอกันที่โรงเรียน ส่วนเธอก็เอ่ยลาพระพาย ก่อนจะลอบมองคนที่ปกติจะส่งยิ้มมาให้กันตลอด แต่วันนี้กลับนั่งหน้าตรงคอตั้ง มองไปด้านหน้าอย่างเดียวไม่สนใจเธอสักนิดใบชาขมวดคิ้วแปลกใจว่าเขาเป็นอะไร วันนั้นก็ยังดีๆอยู่ กำลังจะเอ่ยทักแต่เสียงบีบแตรที่ดังมาจากรถหรู ทำให้เธอได้แต่มองทิ้งท้ายเขา แล้วพาใบข้าวเดินไปยังคนที่รอรับอยู่วันนี้ช่วงเช้าพี่เต้อยากไปส่งลูกที่โรงเรียนบ้าง โดยปกตินานๆ ทีจะไปรับบ้าง แต่เมื่อวานเมื่อลูกสาวอ้อนมากๆ เข้าใจว่าอยากให้คุณพ่อไปส่ง เขาจึงตกลงรับ

เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ที่วางไว้บนโต๊ะข้างตัวส่งเสียงดัง ปภาวรินทร์เงยหน้าจากเอกสารงานแปล เมื่อมองหน้าจอเห็นเป็นคนที่เพิ่งเจอเมื่อเช้าก็ขมวดคิ้วสงสัยมีเรื่องอะไรรึเปล่า?โดยปกติถ้าไม่ใช่ธุระสำคัญอธิปจะไม่เคยโทรหาเธอในช่วงกลางวันเพราะต่างคนต่างทำงาน จะมีช่วงกลางคืนหากเขาไม่มีงานถ่ายละครตอนดึก ก็จะวิดีโอคอลมาเพื่อคุยกับใบข้าวเมื่อเขาโทรมาเวลานี้จึงดูค่อนข้างผิดปกติ ใบชาเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ ทีแรกตั้งใจจะกดรับ แต่เมื่อนึกได้ว่านั่งร่วมโต๊ะกับอวัศย์จึงคิดว่าจะออกไปคุยข้างนอกแทน"เดี๋ยวขอตัวสักครู่นะคะ" ปภาวรินทร์เอ่ยขอตัวกับเจ้าของห้อง เขาที่มองเธออยู่แล้วพยักหน้าเชิงว่ารับรู้ แต่สายตาก็จ้องมองเธออย่างสำรวจ เหมือนมีบางอย่างในใจอวัศย์มองตามหลังคนที่เดินออกจากห้องไป พยายามระงับความไม่พอใจที่ผุดขึ้นมามีสิทธิ์อะไรไปไม่พอใจเขาวะ!อวัศย์พยายามคิดว่าตนเองไม่มีสิทธิ์ไปไม่พอใจที่เธอออกไปรับโทรศัพท์แบบนั้น แต่ชื่อที่เขาบังเอิญหันไปเจอตอนโทรศัพท์เข้าก็อดทำให้หงุดหงิดไม่ได้พี่เต้ คือชื่อที่ขึ้นมาบนหน้าจอ ซึ่งเขารู้ทันทีว่าคือใคร ยิ่งเห็นท่าทางลับๆ ล่อๆ ของเธอก็ยิ่งปวดหนึบในใจ รสขมเฝื่อนผุดขึ