Semua Bab หงส์เหนือพันธการ: Bab 31 - Bab 40

นางเป็นสตรีที่คาดเดาสิ่งใดไม่ได้จริง ๆ อยู่ ๆ ก็ทิ้งร่างกายของตนเองไว้กับเขา ‘แน่ใจแล้วหรือกับชีวิตที่ฝากไว้’ โม่เทียนอวี่ว่ายเข้าฝั่ง แขนยังกอดรัดเอวคนงามแน่น เขาสูดลมหายใจเข้าลึกครั้งที่ร้อย บ่าวรับใช้ของนางรีบยื่นส่งมือมาให้ ทั้งนายและบ่าวล้วนมากด้วยน้ำตา โม่เทียนอวี่อยู่ดี ๆ ก็หงุดหงิดงุ่นง่าน เขาขมวดคิ้ว มือข้างที่ว่างจับมือของนางที่เกาะคอเขาแน่นออก พลิกตัวนางให้หันหน้าเข้าฝั่ง จับแขนสองข้างคนงามยื่นให้สาวใช้ของนางจับไว้ เขาจับที่เอวของนาง เล็กจนแทบจะจับได้ด้วยมือเดียว โม่เทียนอวี่นึกว่าตนเองยกกระสอบนุ่น เขาออกแรงดันไม่มาก ร่างของนางก็ขึ้นไปอยู่บนฝั่งเรียบร้อย เจียถิงกับซูผิงออกแรงช่วยกัน รีบดึงคุณหนูขึ้นจากน้ำได้จนสำเร็จ เมื่อคุณหนูอยู่บนฝั่งแล้ว เจียถิงก็รีบพลิกตัวของเจ้านาย ให้นอนหงายหน้า น้ำตาสาวใช้ร่วงเผาะ หากไม่ติดว่าตนว่ายน้ำไม่เป็น นางคงกระโดดตามคุณหนูไปแล้ว ซูผิงถอดเสื้อคลุมของตนเองให้คุณหนู เพราะรู้สึกเหมือนว่าถูกจับจ้องอยู่ตลอดเวลา หวนนึกถึงคำที่นายท่านเคยเล่าให้ฟังว่า เหล่าเชื้อพระวงศ์ไม่ว่าจะไปที่ใดในใต้หล้านี้ องครักษ์ที่เห็นด้วยตา มีไ

แล้วใบหน้าแดงก็เห่อร้อนขึ้นมาด้วยความขวยเขิน แค่นึกถึงใบหน้าเขา ใจของนางก็เต้นแรงจนจะทะลุออกมาจากอก นับแต่วันนั้นที่นางตกน้ำ ความฝันทุกค่ำคืนของนาง ล้วนชัดแจ้งเมื่อตื่นขึ้นมาในทุกเช้า คำกล่าวที่ว่าใบหน้างดงามจนชวนฝันนั้น สตรีก็ใช้กล่าวถึงบุรุษได้เช่นกัน โดยอ้างอิงจากตัวของนางเอง ‘ละเมอพร่ำเพ้อ!’ ความฝันก็คือความฝัน แต่ตื่นขึ้นมาคราใด ไฉนนางยังมีท่าทีราวกับว่าตนเองนอนอยู่ในอ้อมกอดเขาทุกค่ำคืนได้เล่า! เจียถิงกินบะหมี่หมดถ้วยแล้ว สาวใช้กำลังจะถามคุณหนูว่า อยากดื่มน้ำหรือไม่ พอเงยหน้าขึ้นมาสาวใช้ก็อมยิ้มในหน้าเล็กน้อย ที่แท้คนเราเพียงนึกถึงคนที่ชอบก็แสดงอาการได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ เจียถิงลุกขึ้นยืน กินอาหารต้องดื่มน้ำตามไปด้วยเพื่อล้างคาวปาก พวกนางหิวมากจนลืมตระเตรียม ตอนแรกคิดว่าจะเป็นน้ำหวานเพราะคุณหนูชื่นชอบ แต่ดูจากคุณหนูแล้วในตอนนี้แล้ว คิดว่าเป็นน้ำจืดก็เพียงพอ เพราะความหวานมีอยู่ในหัวใจของคุณหนูมากจนเกินไป! จะดีกว่านี้ไม่น้อย หากไท่จื่อที่เป็นดังฝันหวานของคุณหนู ไม่เป็นความขมในชีวิตจริง! อวี่เทียนเหมยคิดว่าตนเองนั้น เป็นเหมือนสตรีทั่วไป เห็นเพียง

อวี่เทียนเหมยพ่นลมออกจากปาก รู้แก่ใจว่าสิ่งที่นางกำลังร่วมมือกับใต้เท้าเฉิน หากรู้ล่วงไปถึงหูใครเข้าสักคน ไม่พ้นต้องได้รับโทษหนัก ไม่มีใครเห็นด้วยกับการกระทำเช่นนี้เป็นแน่ ยังคิดไม่ตก ใจยังไม่แน่นอน ทว่ากายมาถึงที่ พันไม่ควร หมื่นไม่ควรรู้แต่ยังทำ ผ่านพ้นมาจนถึงยามนี้แล้ว ไหนเลยจะกลับจวนได้ทัน ในเมื่ออีกไม่ถึงหนึ่งก้านธูป หน้าที่ซึ่งนางตกปากรับคำขันอาสาไว้ กับใต้เท้าเฉินกำลังจะต้องเริ่มตามนัดหมาย เสียงดนตรีจากหน้าม่านดังเข้าหู แรกเริ่มดนตรีมีจังหวะเนิบช้า ต่อมาเมื่อยามใกล้ถึงเวลาเปิดม่านทำการแสดง เสียงกลองเริ่มเร่งรัวเร็วจังหวะ อวี่เทียนเหมยสูดลมหายใจเข้าลึก เสียงหัวใจของนางกำลังเต้นเป็นจังหวะเดียวกับเสียงกลอง บัดนี้คงเป็นยามห้าย[1] เจียถิงและซูผิงหลับไปแล้ว วันนี้เป็นครั้งแรกที่อวี่เทียนเหมยออกจากบ้านโดยไม่มีพวกนางคอยติดตาม ยื่นมือมาขยับหน้ากากบนใบหน้าให้เข้าที่ โชคดีที่การแสดงในค่ำคืนนี้เป็นระบำหน้ากาก นางจึงไม่ต้องคิดให้มากความว่าจะพรางตัวอย่างไร ปิดบังใบหน้าไว้เพียงครึ่งเหลือเพียงดวงตาและปากให้เห็น คงไม่มีใครจำได้ เสี่ยงอยู่มากทีเดียว เพราะตนเองก็นับได้ว่า

น้ำตาของนางทำให้ใจเขาอ่อนยวบตามเคย อยากดุด่าให้รู้สติว่าสิ่งที่ทำในวันนี้สิ้นคิดสิ้นดี แต่เพราะความหนักอึ้งในใจ ความวุ่นวายทั้งหลายในหัวเพิ่งผ่อนคลาย ปกติก็ไม่พูดอยู่แล้ว วันนี้เรื่องราวมากมายเหลือเกินยิ่งทำให้ไร้คำพูด เมื่อครู่โม่เทียนอวี่โกรธจนหน้ามืด ต่อมาเขาเห็นภาพสตรีตรงหน้ามีท่าทีหวาดกลัว จึงได้หยุดจ้องมอง ห่วงใยจนลืมไปว่าต้องทะนุถนอมนางให้มาก นึกกลัวขึ้นมาว่านางจะกลัวเขา นางจะรู้บ้างหรือไม่ ราวกับว่าเขาทำหัวใจหล่นหาย เขาโกรธจนแทบจะควักลูกตาคนทั้งหอไป๋เฟิ่งหลงอี้ เห็นเพียงแค่เงาของนางภายใต้ความมืด เขาก็จำได้ สิ่งที่ทำให้อยากฆ่าคนก็คือเอวเล็ก ๆ นั่น ที่แม้จะสัมผัสแค่ครั้งเดียว แต่จำไม่รู้ลืม นางกล้าดีอย่างไรจึงสวมใส่เสื้อผ้าเช่นนี้ออกจากจวน ทั้งยังคิดจะออกมาร่ายรำให้คนเห็น น่าตายโดยแท้! โชคดีที่สตรีตรงหน้านี้ยังไม่ปรากฎตัวออกไปหน้าเวที ดังนั้นจึงเหลือแค่หัวเดียวที่เขาต้องจัดการ คือหัวของตัวต้นคิด! โม่เทียนอวี่ถอดเสื้อคลุมของตนเอง จนบัดนี้เขาก็ยังไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว ปล่อยให้ความเงียบดำเนินต่อไป ภายในห้อง ไม่นานนัก ประตูห้องถูกเ

มีความสามารถด้านการร่ายรำ สำคัญที่สุดคือต้องเฉลียวฉลาด และไว้ใจได้ เหตุการณ์คับขันเพียงใด แผนการความลับไม่หลุดรอดออกจากปาก เขายังไม่ทันได้คิดถึงหน้าสตรีนางใด เหมยเหมยก็เดินเข้ามาหาเขาที่โรงรับจำนำ เฉินอวี้คิดไปว่าตนเองโชคดี สตรีที่ตามหายังได้ทำอะไรก็มาอยู่ตรงหน้าแล้ว บอกแล้วว่าโม่เทียนอวี่อยากกินเนื้อ แต่เอาข้าวสารให้เขา จะให้เขาไปหามาจากที่ใด คุณสมบัติจึงจะพร้อมตามต้องการ ที่สำคัญคือใครเล่าจะไว้ใจได้ ชีวิตของเฉินอวี้ สตรีที่เขาคุ้นเคยรักใคร่และไว้ใจ ก็มีเพียงแค่คนรักของเขาเท่านั้น แต่เหนียนเหนียนเรียบร้อยงดงามอ่อนหวาน ไม่ค่อยทันคนมากเท่าใดนัก อีกอย่างเฉินอวี้แม้จะไม่รักตัวกลัวตาย แต่แน่นอนว่าคนรักของเขาก็ต้องไม่มาเสี่ยงอันตราย แม้เพียงนิดก็ไม่ได้ ลืมคิดไปว่า โม่เทียนอวี่ก็ต้องรู้สึกไม่ต่างกัน เห็นท่าทางวันนี้ยังสงสัยอยู่ไม่วาย ไปรักกันยามใดนึกใคร่อยากสงสัย กับเหมยเหมยแน่นอนว่าเขารับรู้เห็นกับตาแล้ว แต่โม่เทียนอวี่นั้นนิ่งเฉยไม่แสดงอาการ พูดชื่อไม่เอ่ยตอบ พูดว่าชอบไม่เอ่ยปาก ป่วยไข้ไม่เคยไยดี ทำงานต่อไม่ได้สนใจไม่ใช่หรือ ควบคุมใจตนเองได้ดีแท้ ต้องหมกมุ่นมีและน