Lahat ng Kabanata ng หงส์เหนือพันธการ: Kabanata 11 - Kabanata 20

‘แผนการดอกท้อ’[1] อาการป่วยดีขึ้นแล้ว จึงรีบเข้าวังไปเข้าเฝ้าไทเฮามาเมื่อเช้านี้ตามรับสั่ง พอถูกถามไถ่ความเป็นไประหว่างที่หายหน้าจนเสร็จสิ้นแล้ว หยางลู่ไทเฮาไม่รอช้า ตรัสเข้าประเด็นทันที อวี่เทียนเหมยได้รับรู้ชื่อแผนการในครั้งนี้ แผนการที่มีทุกฝ่ายร่วมมือสอดประสานขานรับ โดยมีเป้าหมายหลักอยู่เพียงเป้าหมายเดียวคือ หวังว่าทั้งนางและไท่จื่อ จะได้ร่วมกันกราบไหว้ฟ้าดิน ผูกผมเคียงคู่ ส่งอวี่เทียนเหมยบุตรีราชครู ขึ้นสู่ตำแหน่งไท่จื่อเฟย พอได้ฟังแล้ว อวี่เทียนเหมยหัวเราะก็ไม่ได้ ร้องไห้ไม่ออก ปฏิเสธไม่ทัน ได้แต่ก้มหน้าจำยอมรับการเป็นตัวเอกของแผนการ ด้วยใจที่เกรงว่าจากแผนการดอกท้อจะกลายเป็น ‘บุปผามีใจแต่สายน้ำไม่พึงประสงค์’[2] ไปเสียมากกว่า! ตัวของนางเองนั้น เพื่อให้เพียบพร้อมทุกด้าน จึงต้องทำตัวเป็นสตรีประเภทที่เรียกว่า เข้าห้องโถงก็ได้ ลงครัวก็เป็น[3] เข้าห้องโถงร่วมงานเลี้ยงนั้นทำเป็นประจำ แต่ลงครัวนั้นทำพอเป็นพิธี คุณหนูในห้องหอ ต่อให้ลงครัวก็มีสาวใช้ตระเตรียมทุกอย่างเอาไว้ให้รอท่า เข้ามาแล้วก็ออกไป นับได้ว่าอวี่เทียนเหมยผู้นี้ ใช้ชีวิตโดยที่ สิบนิ้วไม่เคยต้อง

สายลมวูบหนึ่งพัดมาปะทะผิว ทำให้อวี่เทียนเหมยต้องเงยหน้าขึ้นมาจากมือของตนเองที่กำลังนวดแป้งอยู่ จ้องมองออกไปทางหน้าต่าง เห็นว่าเริ่มมีแสงอาทิตย์เลือนรางปรากฏ เป็นสัญญาณบ่งบอกว่า อีกไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม ดวงอาทิตย์คงขึ้นจากขอบฟ้ามาทำหน้าที่ เวลาคืบคลานใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ หากเป็นเมื่อก่อน นางต้องตระหนกรีบเร่งลงมือแล้ว ด้วยเกรงว่าจะไม่ทันการ ไหนเลยจะก้มหน้าทำขนมต่อไปอย่างใจเย็นได้ดังเช่นยามนี้ ประสบการณ์ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาสอนให้รู้ว่า รีบไปก็ไม่ได้อะไร เขาไม่ให้เข้าพบอยู่ดี... กลิ่นหอมของเหมยกุ้ยฮวา อบอวลไปทั่วห้องครัว อวี่เทียนเหมยสูดลมหายใจเข้าลึก รู้สึกสดชื่นขึ้นมาทันที นางชอบกลิ่นหอมของดอกไม้ ทุกคนรอบตัวล้วนประหลาดใจ นางถูกตั้งชื่อโดยมีที่มาจากเหมยฮวา ทว่าตัวนางเองกลับชื่นชอบเหมยกุ้ยฮวามากกว่าดอกไม้ชนิดใด อากาศเย็นจนเริ่มปรากฏน้ำค้างสีขาวบนใบไม้ให้เห็น เหมยกุ้ยฮวาเป็นดอกไม้ที่ชอบอากาศเย็น ช่วงนี้อีกไม่นานคงมีหิมะ เหมยกุ้ยฮวาชุดสุดท้ายที่บานก่อนเข้าหน้าหนาว จึงถูกนางเก็บมาทำขนมเสีย สวนดอกไม้ของอวี่เทียนเหมย ยามนี้มีเพียงกิ่งก้าน อดทนให้ผ่านพ้นฝนและความหนา

อวี่เทียนเหมยเลือกจะทิ้งทุกความรู้สึกเอาไว้ด้านหลังดังเช่นทุกวัน นางก้าวเดินต่อไป หาใช่เพียงนาง ไม่ว่าผู้ใดก็ตาม เมื่อได้เริ่มเดินในเส้นทางนี้ จะถอยหลังกลับได้หรือ! วันนี้แตกต่างจากทุกวัน อวี่เทียนเหมยคิดว่า ท้องฟ้าสดใสกว่าที่เคย นางมาถึงตำหนักบูรพาแล้ว ในที่สุดก็เดินเข้ามาโดยไม่มีดาบมาทักทายได้ ไร้คนขัดขวาง ตำหนักบูรพายังเงียบเหงาไม่มีคนเช่นเดิม เห็นทหารยามไม่ถึงสามสี่คน แต่อวี่เทียนเหมยรู้ดีว่าทุกอากัปกิริยาของนางถูกจับจ้องอยู่ ความรู้สึกชนะปรากฏขึ้นมาในใจ แม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อย อีกทั้งนางยังใช้เล่ห์เหลี่ยมเพื่อให้ได้มา แต่การที่หนึ่งเดือนแรกนางทำได้เพียงส่งน้ำแกงหน้ากำแพง เดือนที่สองต้องกราบทูลฮ่องเต้ จึงได้ก้าวเท้าข้ามผ่านธรณีประตูมาได้ เหลือหนทางสุดท้าย อวี่เทียนเหมยร้องขอความช่วยเหลือจากไทเฮา สมดังใจ...นางได้เข้าเฝ้าไท่จื่อ ไม่นับว่าวันนี้ดียิ่งหรอกหรือ คุ้นชินแล้ว กับบรรยากาศที่คล้ายกับว่ามีไอสังหารปกคลุมอยู่ทั่วบริเวณ จะว่าไปในตำหนักบูรพานี้ อวี่เทียนเหมยเข้านอกออกในกำแพงอยู่หลายครั้ง เลยรู้ว่าอย่าถามหาคน เห็นจะมีเพียงทหารยามสองคนเฝ้าอยู่กำแพงด้านนอก

“เช่นนั้นที่เหลือก็ให้ข้าเถอะ เว้นไว้แค่กล่องนั้นก็พอ” เฉินอวี้ขันอาสารับเอาขนมทั้งหมด อวี่เทียนเหมยชั่งใจเล็กน้อย ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้ เพียงแต่ว่าออกจะผิดจากความตั้งใจแรกของนางอยู่บ้าง เฉินอวี้หัวเราะร่วนเมื่อเห็นท่าทางลังเล เขาพูดด้วยเสียงที่เบาลง “ข้าจะเอาไปแจกให้ รับค่าจ้างเป็นขนมเปี๊ยะอีกชิ้นก็พอ” อวี่เทียนเหมยตาโตด้วยความดีใจ พยักหน้ารับข้อเสนอทันที ยื่นกล่องขนมในมือให้ใต้เท้าเฉินโดยไร้ความลังเลดังเช่นตอนแรก เฉินอวี้ทำตามคำพูด ขนมเปี๊ยะในกล่องถูกห่อด้วยแผ่นกระดาษบาง แกะออกมาจะพบขนมเปี๊ยะไส้เหมยกุ้ยฮวาที่มีกลิ่นหอม อร่อยจนเขาต้องขออีกหนึ่งชิ้นไปฝากพ่อครัวที่บ้านแกะสูตร เผื่อเอาไว้ทำขาย! หลังจากหยิบขนมส่วนของตนแยกออกไปแล้ว เฉินอวี้ก็หยิบขนมสี่ชิ้นออกมาด้วย เป็นธุระให้อวี่เทียนเหมยตามที่รับปาก เดินไปหาทหารยามสองคนหน้าประตู ทดลองจากกลุ่มคนที่ง่ายที่สุดก่อน อวี่เทียนเหมยนั่งรอใต้เท้าเฉินไม่นาน เขาก็กลับมามือเปล่า นางส่งยิ้มให้ทันที เขาพยักหน้าให้นาง แล้วบอกว่า “ตามข้ามา” ไม่ให้เข้าพบ แสร้งละเลย บุรุษไร้ยางอาย หาดีไม่ได้โดยแท้ เฉินอวี้นึกถึงคนที่อยู่ใ

เมื่อลำดับที่สอบได้คือที่หนึ่ง รวมกับผลงานก่อนหน้าคือการเป็นกุนซือ ชื่อเสียงนักปราชญ์น้อยยังเป็นที่เลื่องลืออีก ไม่อยากเก่งเท่าใดนัก แต่ห้ามความเก่งของตนเองไม่ได้ เส้นทางขุนนางของเฉินอวี้จึงก้าวหน้าไวกว่าใคร เริ่มต้นที่ตำแหน่งผู้เซ่อ เป็นรองเจ้ากรมสำนักราชเลขาธิการ อีกไม่กี่ปีเขาก็คงได้เลื่อนตำแหน่งเป็นซ่างซูลิ่งตามรอยบิดาเป็นแน่ แต่หากย้อนเวลากลับไปได้ ต่อให้อยู่ชายแดนแล้วไม่มีข้าวกิน เขาก็จะอยู่ จะไม่ย่างเท้าเข้ามาที่ราชสำนักเด็ดขาด ทำงานอดิเรกอย่างไร เหตุใดจึงเหนื่อยมากมายเช่นนี้ เขาอายุยี่สิบสองปี อยากร้องขอสังขารคืนจากฝ่าบาท ละทิ้งตำแหน่งกลับจวนไปนอนหลับให้สบาย ใช้เงินทองที่มาจากกิจการของครอบครัวเสียให้อิ่มเอม หลังจากนั้นก็แต่งงานมีลูกกับเหนียนเหนียนคนรักของเขา ท่านพ่อไม่รู้ทำได้อย่างไร เขาเป็นเพียงรองหัวหน้า หาใช่เจ้าสำนัก หน้าที่ตามตำแหน่งมากล้นท่วมหัว หน้าที่เพิ่มเติมล้นท่วมตัว สองพ่อลูกแซ่โม่สายเลือดมังกร เพราะเป็นโอรสสวรรค์หรือ จึงแสร้งลืมเลือนไปเสียว่ามนุษย์ปกติ ต้องกินข้าวกินน้ำ ต้องมีเวลาพักผ่อน เฉินอวี้นับนิ้วมือหนึ่งวันมีสิบสองชั่วยาม ฝ่าบาทแ