Semua Bab หงส์เหนือพันธการ: Bab 41 - Bab 49

ถูกสวมหมวกสูงให้[1] จนนอนหมอนสูงได้โดยไร้กังวล[2] เก่งกาจมากด้วยเล่ห์ ไม่มีสิ่งใดได้มาโดยสุจริต ทำดียาก ทำชั่วง่าย สุขสบายบนความทุกข์ผู้อื่น ตาเฒ่ามู่ตงหลางกับมู่ฮองเฮา สองพ่อลูกตระกูลมู่ ชาติที่แล้วคงติดสินบนเง็กเซียนฮ่องเต้ไว้มาก ชาตินี้จึงทำชั่วได้โดยไม่ต้องรับกรรม แน่นอนว่าหากมีดวงตาแม้เพียงหนึ่งคู่เห็นเขาแล้ว เอาไปรายงานเป็นสุนัขส่งข่าว ข้อที่ว่าองค์รัชทายาทมาทำสิ่งใดกลางเมืองยามค่ำคืน ไม่พ้นต้องถูกเอาไปสอบถามหาข้อถกเถียงกันในท้องพระโรง กลายเป็นว่าจะทำสิ่งใดก็ยากเข้าไปอีก ไม่แน่เขาอาจจะถูกยัดข้อหาทหรือข่าวโคมลอยก็ได้ เช่นนั้นจึงต้องระวังให้มากจนเลือกหนีมาบนเส้นทางนี้ ยุงบินตอมว่อน เงียบจนไม่ได้ยินเสียงอีกาหรือนกกระจอก หากมีคนมาปรากฎตัวให้เห็นคงต้องพิจารณาให้ดีก่อนว่าเป็นผีหรือคน เขาคุ้นชินแล้ว แต่นางไม่น่าจะเหมือนเขา นึกขอโทษอยู่ในใจ นางคงกลัวมากจนไม่กล้าเงยหน้า แต่เขาก็ยังโกรธไม่หาย เห็นนางครั้งใดก็นึกเห็นแต่ภาพที่ใจปรารถนา อยากจับนางขังไว้ในตำหนักบูรพา อย่าได้ออกมาให้ใครเห็น เพราะออกมาครั้งใดก็ทำให้ใจเขาวุ่นวาย เขาควรจะต้องทำอย่างไรกับสตรีตรงห

เขากลืนน้ำลายลงคอ รู้สึกกระหายคอแห้งขึ้นมา คงเป็นเพราะวันนี้พูดมากมายหลายประโยค กระนั้นแม้จะกล่าวว่าตนเองพูดมาก เขาก็ยังพูดเสียงเบาออกไปอีกว่า “เผื่อเจ้าจะลืม…” เว้นช่วงให้ตนเองได้ไตร่ตรองให้ดีก่อน อยู่ ๆ ก็รู้สึกละอายใจขึ้นมา เขากำลังจะทำตัวเป็นหมาป่าหลอกกินแกะ หวังหลอกกินเต้าหู้[1]คนงาม ที่แท้คุณธรรมมากมายในใจล้วนเป็นเรื่องเสแสร้ง ทว่า…พอนึกดูแล้ว เขาก็ไม่เคยเอ่ยปากว่าตนเป็นคนดี เพราะรู้แก่ใจว่าตนเองนั้นชั่วทั้งกายและใจ หากไม่สั่งสอนให้รู้ความเสียบ้าง ไหนเลยจะรู้สำนึก เหตุผลถูกยกขึ้นมาอ้างเพื่อให้ทำได้ตามใจ เขาหลอกตนเองว่าทำดี ที่แท้กลับทำชั่ว สายตาลุ่มลึกปิดบังความปรารถนาไม่ให้ฉายชัด เสียงเบาเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นเสียงกระซิบว่า “ข้าก็เป็นบุรุษผู้หนึ่ง” อวี่เทียนเหมยหมดสิ้นแล้วกับวิธีรับมือ นางเงยหน้าขึ้นหวังจะใช้ความจริงใจช่วยผ่อนเบาโทษ พูดประโยคซ้ำคำเดิมรอบที่สอง “เช่นนั้นให้หม่อมฉันรับโทษเถิดเพคะ ไท่จื่อจะให้หม่อมฉันตายด้วยวิธีใดก็ทรง…..” ยังพูดได้ไม่จบประโยค เสียงหวานกลายเป็นเสียงอื้ออึงในลำคอ ก่อนจะถูกดูดกลืนหาย ราวกับว่าเป็นคำอนุญาตให้ก้าวล่วง ปากบา

บิดาไม่เคยสั่งสอนมาให้ไร้เกียรติ! อวี่เทียนเหมยเพราะความสงสัยมากมายอยู่ในใจ ไท่จื่อยืนอยู่ต่อหน้า นางมองผ่านไปเบื้องหลัง พูดออกมาเสียงเบาราวกับรำพึง ด้วยความไม่เข้าใจอย่างจริงแท้ “พี่ใหญ่” โม่เทียนอวี่หันหลังกลับไปทันทีเมื่อได้ยินเสียงความล่องลอยนั้น ทว่าเขาก็ยังช้ากว่านางหนึ่งก้าว อวี่เทียนเหมยผลักตัวเขาออก ก่อนจะวิ่งผ่านมายืนขวางด้านหน้า หวังว่าจะรับคมมีดแทน อนิจจา… ‘ความหวานเพียงหนึ่งเดียวในชีวิตที่ขมเหลือเกินของข้า ไยจะปล่อยให้เจ้าตาย หากข้าไม่อนุญาต’ ต้องให้ลงโทษอีกกี่ครั้งจึงจะจดจำ! นางเร็วเพียงใด เขาเร็วกว่าร้อยพันเท่า มีดสั้นพุ่งตรงมาปักแน่นที่สีข้างเกิดเป็นแผลใหญ่ เลือดไหลทันที โม่เทียนอวี่นิ่วหน้า สายตาสำรวจบริเวณโดยรอบ ครั้งนี้ของจริงแล้ว คนชุดดำนับร้อยกำลังดาหน้าเข้ามาให้รับมือ ไม่ตัดสินใจคิดให้มากมาย ชีวิตตอนนี้ไม่ได้มีเพียงแค่ตัวเอง เมื่อครู่มาหลักสิบ เขายังเลิ่นเล่อจนปล่อยให้นางถูกกระบี่จ่อคอจนได้ ครั้งนี้จำนวนคนมากเกินไป ไม่นับรวมที่เขามีแผลใหญ่และไร้อาวุธ มีดสั้นเล่มเดียวที่ติดตัวมา ตอนนี้ก็อยู่กับซากศพที่เลือดยังไม่หายอุ่น

แต่ถ้าหากเกิดเรื่องใดขึ้นมา อวี่เทียนเหมยรู้ว่าอย่างไรความเดือดร้อนก็ต้องมาถึงหน้าจวนของนาง อวี่เหวินแซ่เดิมคืออะไรใครจะสนใจ อย่างไรแต่งงานอีกสิบครั้งพี่ใหญ่ก็ยังแซ่อวี่ โดนสืบสาวราวโทษขึ้นมา ในฐานะผู้เลี้ยงดูสั่งสอน ความผิดในฐานลอบฆ่า บิดาของนางต้องได้รับโทษไปด้วย และหากบิดาได้รับโทษ ตายเจ็ดชั่วโคตรคือโทษประหาร ครอบครัวของนางจะได้รับการยกเว้นหรือ เหมือนเวลานับย้อนถอยหลังในทุกลมหายใจ แต่ผิดก็คือผิด คุณธรรมในใจทำให้กลับดำกลายเป็นขาวไม่ได้ อวี่เทียนเหมยขยับตัว เมื่อเห็นการเคลื่อนไหวที่เปลือกตาของไท่จื่อ ไม่นานนัก เขาก็ลืมตาขึ้นมามองนาง นัยน์ตาสีดำสนิทยังทำให้หัวใจกระตุกทุกครั้งที่ได้สบตา เขามองอยู่นาน ราวกับว่าจำไม่ได้แล้วว่านางคือใคร แววตาเขาอิดโรย บ่งบอกว่าพักผ่อนได้ไม่เต็มที่ นางไม่เอ่ยทักทายชวนเขาพูดคุยอย่างเคย ความละอายใจทำให้พูดสิ่งใดไม่ออก คนงามเบนสายตาหนี ก้มหน้ามองพื้น ไม่นานนักเสียงของไท่จื่อก็ดังขึ้น เสียงแหบพร่าทว่าชัดเจน เขาพูดมาหนึ่งประโยคที่ทำให้นางต้องเงยหน้ามองทันที “ข้าหิวน้ำ” อวี่เทียนเหมยเปิดเผยความรู้สึกทั้งหมดบนใบหน้า นึกสงสัย