Semua Bab หงส์เหนือพันธการ: Bab 21 - Bab 30

ที่นี่คือวังหลวง แต่ในค่ายทหารนั้น ทุกคนในห้องล้วนผ่านความตายมาอย่างเท่าเทียมกัน และเพราะทั้งหมดในที่นี้ล้วนเป็นทหาร สิ่งใดทำเองได้ก็ควรทำ ไม่ใช่ทิ้งให้เป็นภาระของผู้อื่น เฉินอวี้ยึดถือในข้อนี้ เขาจึงดึงผ้ามาจากมือของถางจี้ เช็ดทำความสะอาดพื้นด้วยตนเอง ถางจี้ยืนนิ่งไม่ขัดขืน และไม่ได้เข้าไปช่วยแต่อย่างไร เขายังมีความรู้สึกเคืองกุนซือเฉินอยู่บ้างเล็กน้อย องครักษ์ตัวโตเดินไปเก็บจานขนมซึ่งว่างเปล่า เอาไปเก็บแทน เฉินอวี้เช็ดพื้นจนสะอาดเรียบร้อย กำลังจะหย่อนตัวลงนั่ง ที่เก้าอี้ตัวเดิม ม้วนกระดาษก็ถูกส่งมาตรงหน้า เฉินอวี้ตาเขียวใส่เจี้ยนฉาง ‘รอให้นั่งได้เต็มก้นก่อนไม่ได้หรือไร’ บานแต่กระนั้นก็ยังรับเอาม้วนกระดาษมาคลี่ออกอ่าน ตรวจทานเนื้อหาชั่วครู่ แววตาลุ่มลึกลงเล็กน้อย เฉินอวี้เงียบไปก่อนจะยักไหล่แล้วส่งม้วนกระดาษคืนให้เจี้ยนฉาง เนื้อหาด้านในล้วนเป็นงานที่เขาได้รับมอบหมาย เฉินอวี้ไม่จำเป็นต้องพกพาคำสั่งติดตัวไว้ให้เป็นหลักฐาน ไม่ว่าเรื่องใดก็ตาม เขาชื่นชอบการจดจำผ่านสมองมากกว่า เฉินอวี้กลืนน้ำลาย ตั้งใจว่าจะสอบถามโม่เทียนอวี่เพิ่มเติม หาข้อถกเถียงอีกเล็กน้อยก่อนลงม

ถ้อยคำดูหมิ่น เสียงหัวเราะขบขัน อวี่เทียนเหมยเถียงไม่ได้ จะแก้ต่างเล่าเรื่องเท็จให้ตนเองก็ละอายแก่ใจ เพราะต่อให้ผู้คนจะพูดกันเกินเรื่องไปหน่อย เลอะเทอะไปบ้าง แต่พื้นฐานโดยหลักแล้ว ความจริงที่ว่า ไท่จื่อไม่โปรดนางตั้งแต่พบหน้าครั้งแรกก็เป็นความจริง เสียงประกาศพระราชโองการของเสิ่นกงกง เรียกตัวอวี่เทียนเหมย บุตรีราชครูอวี่เข้าวังหลวง ให้เป็นกำลังหลักช่วยไทเฮาจัดงานร่ำสุราชมจวี๋ฮวา ดังออกมาภายนอกกำแพงจวนตระกูลอวี่ เพียงเท่านี้ก็เป็นหลักฐานยืนยันอันแน่ชัด มงกุฎหงส์มีเพียงนางที่ได้รับอนุญาตให้สวมใส่ สิ่งที่หูได้ยินอาจไม่ใช่เรื่องจริง แต่สิ่งที่ตาเห็นจะปฏิเสธไม่ได้! งานชมดอกไม้ ก็ต้องให้ดอกไม้งาม อวี่เทียนเหมยเลือกจะแต่งตัวให้ดูน่าทะนุถนอม และน่ารักมากหน่อย แทนการแต่งกายให้สวยงามสง่าดังที่ชอบ เกรงว่าตนเองนั้นจะงามเกินไป จนดอกไม้ไม่กล้าชูช่อ เกิดเป็นวลี ‘มวลผกาละอายนาง’ ผ่านเข้าหูอีก เจียถิงมองหน้าคุณหนูผ่านกระจก ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักจากเจ้าตัว ก็รู้ว่าอารมณ์ดีมากทีเดียว คุณหนูนั้นเป็นเช่นนี้เสมอมา ในหัวมากด้วยความคิด ทว่าทุกความคิดนั้นล้วนเก็บไว้ในใจ ยากจะเอ่ยปากใ

บิดาผลงานเลื่องชื่อ นอกจากเขียนตำราเรียนแล้ว ยังเป็นอาจารย์ของคนมากความสามารถ อีกนับร้อยนับพัน ยกตัวอย่างเช่น ไท่จื่อ ใต้เท้าเฉิน แม่ทัพสือหม่าน้อย สามชื่อนี้รองรับความสามารถได้ ยังไม่รวมถึงขุนนางรุ่นใหม่ทั้งหลาย ที่บรรดาจอหงวน และผู้โดดเด่นในแต่ละปี ล้วนเป็นศิษย์ของราชครูอวี่ บุญคุณต้องทดแทนแค้นต้องชำระ อาจารย์นับเป็นผู้มีพระคุณไม่ต่างจากบิดามารดา และด้วยความที่บิดานาง และฮ่องเต้คุ้นเคยเป็นสหายบวกกับคำทำนายของเว่ยเฟย พระมารดาของไท่จื่อ อวี่เทียนเหมยจึงได้หมั้นหมายกับองค์รัชทายาท ที่เป็นศิษย์ของท่านพ่อ ความสัมพันธ์ระหว่างครอบครัวของอวี่เทียนเหมย และตระกูลมู่นั้นซับซ้อนมากทีเดียว เหตุเพราะแม้จะกล่าวว่าเป็นศัตรูกัน เดินบนเส้นทางคนละสายแล้วก็ตามเถิด แต่อวี่เหวินที่เป็นบุตรบุญธรรมตระกูลมู่ พี่ชายของอวี่เทียนเหมย ผ่าเหล่าเผ่ากออย่างไรไม่รู้ แต่งงานกับองค์หญิงหลิวลู่ พระธิดาซึ่งเกิดแก่มู่ฮองเฮา การแต่งงานสามารถทำได้ เพราะพี่ใหญ่เป็นบุตรบุญธรรมของท่านพ่อท่านแม่ ไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน คนตระกูลอวี่ทัดทานและคัดค้าน แต่คนตระกูลมู่กลับสนับสนุน เมื่อคนตระกูลมู่เอ่ยปาก แม้

เหมือนเวลาหยุดเดินไปแล้ว ยามจ้องตากับคนงามตรงหน้า ความคิดที่ว่า นางน่ารักปรากฎขึ้นมาในหัวอีกครั้ง คงเพราะดื่มสุราไปมาก อยู่ดี ๆ เขาก็มีความรู้สึกแปลกประหลาดอันอธิบายไม่ได้ปรากฎขึ้นมาในใจ แปลกประหลาดถึงขั้นที่ว่า หากนางขอดาวบนฟ้า เขาจะใช้วิธีใดไปเอามาให้ อวี่เทียนเหมยจ้องไท่จื่อไม่วางตา ไม่กล้าหันหน้าไปทางอื่น กลัวจะเห็นสีหน้าของผู้คนจนจิตใจบั่นทอน ไท่จื่อจ้องนางตอบกลับมา อวี่เทียนเหมยคิดว่าแววตาของไท่จื่อในค่ำคืนนี้ ดูหวานเยิ้มมากกว่าเย็นชา น่าฉงนนัก นางเริ่มไปต่อไม่แล้วถูก ขนลุกไปทั่วทั้งตัว “กล้าขอก็ต้องกล้าให้ เจ้าจะว่าอย่างไรเล่าไท่จื่อ” โม่เหยียนไซ่ฮ่องเต้ตรัสก่อนใคร พระทัยร้อนยิ่งกว่าอวี่เทียนเหมย โม่เทียนอวี่มุมปากกระตุก คนที่น่าขันกว่าใครในค่ำคืนนี้ ต้องนับเสด็จพ่อเป็นที่หนึ่ง ออกหน้ามากกว่าใครในทุกเรื่อง นางเป็นฝุ่นตกตะกอนนอนพื้น เสด็จพ่อจึงสะดุ้งอยู่บ้างเมื่อเขาทำให้น้ำขุ่นขึ้นมา ด้วยกลัวว่าผลลัพธ์จะแปรเปลี่ยน จะใจร้อนกันไปไย น้ำอาจจะขุ่น ฝุ่นอาจจะกระจัดกระจาย แต่อย่างไรหากน้ำไม่หกออกจากแก้ว ‘มีสิ่งใดต้องกังวล’ แค่รอเวลาอีกสักหน่อย ฝุ่นก็ตก

โม่เทียนอวี่หน้าเสีย พญามัจจุราชสร่างเมาเป็นปลิดทิ้ง ยืนมองสตรีที่ชื่ออวี่เทียนเหมยร้องไห้จนพอใจแล้ว เมื่อน้ำตาบนใบหน้างามแห้งเหือด รอให้ได้จังหวะแล้ว เขาจึงพูดเสียงเบาราวกระซิบว่า “ข้ายังไม่ทันได้บอกเลยว่า จะไม่แต่งกับเจ้า” อวี่เทียนเหมยน้ำตาไหลอีกครั้ง ถามเขากลับไปว่า “แล้วมีเจตนาอันใด จึงตรัสเช่นนั้นในวันที่หม่อมฉันเข้าเฝ้า” เขาไม่ได้ตอบคำถาม เพราะไม่รู้จะตอบสิ่งใดกับนาง ได้แต่อ้ำอึ้งทึมทื่อ อ้าปากแต่ไร้เสียงอยู่อย่างนั้น ไม่ได้มีเหตุผลจริงดังนางว่า เพียงเพราะไม่เห็นด้วยกับเสด็จพ่อ อำนาจในมือยังไม่มั่นคง เลือกสตรีที่ส่งเสริมได้ดีกว่าย่อมต้องเป็นทางเลือกที่เหมาะสมมากกว่า รอบตัวนางมีความสัมพันธ์ที่ยุ่งเหยิงคลุมเครือ อย่างไรเสียอวี่เทียนเหมยก็มีเลือดตระกูลมู่อยู่ครึ่งหนึ่ง พี่ชายบุญธรรมของนาง ก็แต่งกับน้องสาวของเขาคือโม่หลิวลู่ พระธิดาของมู่ฮองเฮา ตระกูลมู่เป็นยิ่งกว่าเสี้ยนหนาม กำจัดยากกว่าไม้พันปี สิ่งใดระวังได้เขาก็ควรต้องระวัง ถ้าพูดกันด้วยความสัตย์จริงแล้ว วันนั้นเขาก็พูดแค่ว่า ’ยินยอมไม่ยินดี’ ยังไม่ได้พูดสักคำว่าไม่แต่ง แต่ข้อที่ว่าจะให้นางเป็นไท่จื่อเ