Nevermind :: CHAPTER 14 อยากให้หยุดหรือเปล่า? [100%]

Nevermind : 14

อยากให้หยุดหรือเปล่า?

ฉันลอบกลืนน้ำลายครั้งที่ร้อยก็ได้แล้วมั้ง ราวกับว่าเวลานี้คุณองศาจะลืมไปว่าเขาคิดกับฉันแค่น้องสาวเท่านั้น ย้ำ แค่น้องสาว... แต่กลับกลายเป็นว่าเขาไม่อาจยังยั้งอารมณ์ของตัวเองได้ แม้ว่าปากจะบอกให้ฉันหยุด ถามหน่อยหยุดให้หรือเปล่านี่สิ มองฝ่ามือหนาที่ปลดเข็มขัดตัวเองออกโยนไปที่ไหนสักแห่งตามด้วยการูดซิปกางเกงลงจนฉันเบือนหน้าหนีทันที ให้ตายสิแพรวา! ใจหนึ่งก็อยากลอง เพราะฉันไม่เคยมีเซ็กซ์มาก่อนด้วยซ้ำ ใจหนึ่งก็อยากหยุดกลัวว่าความสัมพันธ์ของเรามันจะไม่ใช่แค่ใครคนหนึ่งที่คิด ฉันกลัวว่าตัวเองจะเผลอคิดเกินเลยทั้งที่คุณองศาไม่ได้คิดอะไร

แค่อารมณ์พาไปนึกออกปะ แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าควรทำยังไงถ้าหากมันเกิดขึ้นมาจริงๆ จะมองหน้ากันติดหรือเปล่า? ทั้งที่คุณองศาย้ำกับฉันเสมอว่า ‘ห้ามคิดอะไรเกินเลยกับเขา’ ทว่าหัวใจของฉันมันเป็นหัวใจที่ไม่เคยคิดเกินเลยกับเขาแม้แต่นิด ปากบอกแบบนั้นแต่การกระทำสวนทางไปซะหมด

เวลานี้ฉันไม่รู้จะคิดอะไรดี มันสับสนและมึนงง...

คุณองศาโน้มใบหน้ามาจรดริมฝีปากบนกลีบปากฉันทันทีโดยปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของฉันออกเช่นกัน ขอช่างมันสักวันแล้วกันนะ เวลานี้ฉันเองก็อารมณ์พาไปไม่ต่างจากคุณองศาเลยสักนิด สมองขาวโพลนยามที่ลิ้นร้อนเข้ามาตวัดดูดดึงลิ้นของฉันในโพรงปากที่ร้อนระอุ มือของคุณองศาทั้งสองข้างสอดประสานนิ้วมือกับฉัน ตอนแรกเขาจะจับข้อมือฉันแต่พอฉันสะดุ้งเพราะเจ็บแผลที่โดนน้ำร้อนลวกก็เปลี่ยนมาเป็นจับมือและบีบแน่นขึ้นเรื่อยๆ ริมฝีปากของเขาสองคนผลัดกันช่วยสนองอารมณ์ที่ฉุดเราสองคนให้ตกลงไปในก้นมหาสมุทร เหมือนจะหายใจไม่ออกแต่ทุกครั้งที่คุณองศาเกี่ยวเรียวลิ้นฉันและแนบจูชนิดที่ว่าฉันต้องครางประท้วงเขาอยู่บ่อยครั้ง เพื่อให้เขาถอนจูบให้ฉันหายใจบ้างไม่อย่างนั้นฉันจะตายเอา

ใบหน้าของฉันแดงก่ำและร้อนเห่อเหมือนไฟที่พร้อมจะทำให้หน้าฉันละลายได้ทุกเมื่อ โหยหาอากาศที่จะสูดเข้ามาให้เต็มปอด ไม่มีเสียงพูดคุย ไม่มีเสียงห้ามปรามและฉันไม่ผลักร่างสูงให้ออกห่างจากตัวด้วยซ้ำไป อาจด้วยเพราะเนื้อตัวของคุณองศาร้อนราวกับไฟและดันอบอุ่นเวลาได้อยู่ใกล้ เราสองคนมองสบตากันเหมือนมีแรงดึงดูดอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาโน้มมาจรดจูบบนแก้มฉันอย่างแน่บแน่น เลื่อนมาถึงใบหูพรมจูบจนฉันรู้สึกจั๊กจี้ไม่พอยังขมกัดและเลียกกหู รู้ไหมว่าเขาทำแบบนี้ทำให้ฉันกัดปากตัวเองอย่างทรมาน คุณองศาคลายมือที่เราสองคนจับกัน ไม่รู้จะเอามือไว้ตรงไหนฉันก็เลยคล้องลำคอแกร่งและลากไล้บนแผ่นหลังของเขาจิกทึ้งเบาๆ เพื่อระบายความรู้สึกที่เขาทำให้ฉัน

มือหนาบีบเค้นทรวงอกฉันทันทีจนก้อนเนื้อปลิ้นออกนิ้วทั้งห้า จากนั้นอุ้งปากร้อนระอุก็ครอบครองมันจนฉันแอ่นตัวขึ้นด้วยความรู้สึกที่เสียวซ่านขึ้นมาเสียดื้อๆ อารมณ์กระเจิงทันทีที่ปลายลิ้นลากวนบนยอดอกที่แข็งเป็นไตเพื่อรอให้คุณองศาดูดกลืนมันอย่างเต็มที่ นอกจากจะดูดเลียยอดอกคุณองศายังกัดจนฉันสะดุ้งตกใจ เผลอจิกนิ้วบนแผ่นหลังของเขาไม่รู้ว่าปานนี้จะเป็นแผลหรือเปล่า

“พะ แพรขอโทษค่ะ”

“ไม่เป็นไร เสียวก็จิกเลย” เขาบอกด้วยน้ำเสียงแหบพร่า คุณองศาก็นัวเนียตรงทรวงอกฉันอยู่นานหลายสิบนาที จนยอดอกฉันเปียกชุ่มไปด้วยน้ำลายของเขา ลิ้นร้อนลากไล้ตั้งแต่หน้าท้องแบนราบที่หดเกร็ง คุณองศาจับขาฉันตั้งฉากเขาก็ไล่จูบสะโพกและตามท่อนขาเรียวขาว มือของฉันปกปิดจุดสงวนไว้ทันทีก่อนที่เขาจะเห็นมัน

ก็มันเป็นครั้งแรกนี่นาที่มีผู้ชายมาเห็นของของฉันอะ ต้องขวยเขินเป็นของธรรมดาหรือเปล่า? พอคุณองศาเห็นการกระทำของฉันเขาก็ยกยิ้มมุมปาก ใบหน้าร้อนผ่าวที่เห็นรอยยิ้มนั้นของเขา ฉันกัดปากตัวเองไม่รู้ว่าเป็นการยั่วหรือเปล่า เพราะเวลานี้คุณองศายกขาฉันขึ้นพาดไหล่หลังจากที่นั่งคุกเข่าบนเตียง เขาพรมจูบตามขาฉันอีกแล้วชายตามองฉันที่มือหนึ่งปิดกลางกายสายอีกมือก็จิกหมอนที่หนุนอยู่

“อย่านะคะ” ฉันรีบห้ามคุณองศาที่เขาไล่จูบมาถึงข้อเท้า “จูบไม่ได้”

“ทำไม?” น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยถาม จากนั้นคุณองศาก็พรมจูบปลายนิ้วเท้าฉันจนสั่นเกร็ง นิ้วเท้าเลยนะคุณองศาจะจูบทำไมกันถึงฉันจะอาบน้ำและทำความสะอาดแล้วก็ตามที มันก็ไม่สมควรนั่นแหละ เขายังคงพรมจูบนิ้วเท้าฉันและจูบหลังเท้าพร้อมอ้าปากงับนิ้วจนฉันนิ่วหน้า เมื่อจูบจนพอใจเขาก็พรมจูบต่ำลงมาเรื่อยๆ จนมาถึงโค่นขาที่ตอนนี้ฉันยังคงเอามือปิดส่วนนั้นไว้อยู่ “เอามือออก”

“แต่ว่าแพรอายนี่คะ”

“ไม่มีอะไรต้องอาย” คุณองศาแยกขาฉันออกกว้างมากขึ้นจนฉันค่อยๆ ดึงมือตัวเองออกจากจุดสงวนให้คนตรงหน้าที่จดจ่อกับมันได้เห็น ฉันยกมือปิดหน้าตัวเองเพราะอายเกินกว่าจะมองหน้าเขานี่สิ “สวยมากแพรวา”

“...” คำชมของคุณองศาทำให้ฉันยิ่งเขินหนักไปอีกนี่สิ เขาดึงข้อมือฉันออกจากการปิดหน้าตัวเอง

“มองหน้าฉัน”

“ค่ะ” ตอบกลับด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ฉันก็มองหน้าคุณองศาที่เคลื่อนไปจดจ่อตรงกลีบดอกไม้ที่เพิ่งจะเปิดให้เขาได้ดอมดมเป็นครั้งแรก ริมฝีปากของฉันกัดเข้าหากันทันทีที่คุณองศาบีบเอวฉันไว้และพรมจูบตรงนั้นจนฉันดิ้นเล็กน้อย เนื่องจากไม่เคยถูกทำแบบนี้มาก่อนอีกนั่นแหละ คุณองศาระรัวลิ้นตรงรอยแยกที่กระตุกถี่รัวเมื่อเขาเอาแต่กวาดเลียจนฉันยกมือปิดปากตัวเองเนื่องจากเสียงครางกระเส่าของฉันดังขึ้นเป็นระยะ ส่ายหน้าไปมาบนหมอนหนุนและดวงตาพร่าเบลอไปหมด คุณองศายังไม่ยอมที่จะหยุดระรัวลิ้นจนเหมือนมีน้ำอะไรบางอย่างเริ่มผลิตออกมาเป็นระยะๆ ฉันเกร็งหน้าท้องและหอบหายใจหนักขณะมองใบหน้าหล่อเหลาที่จมอยู่ตรงกลีบดอกไม้แรกแย้มของฉัน โดยไม่สนใจเลยสักนิดว่าฉันจะทรมานมากแค่ไหน เหงื่อแต่พลั่กดวงตาลอยล่องไปไกล เสียงกลืนกินดังลามกจนฉันอยากจะมุดหน้าหนีไปจากตรงนี้ซะจริง “พะ แพรไม่ไหว”

บอกคุณองศาเพราะฉันเหมือนจะไปถึงจุดฝั่งฝันที่คุณองศากำลังจูงมือพาไป ตัวของฉันหดเกร็งนิ้วเท้าจิกเกร็งทันทีที่คุณองศาเร่งจังหวะเร็วขึ้นเพื่อพาฉันไปสวรรค์ที่ฉันไม่เคยได้ไป แต่คุณองศาเป็นคนพามา ฉันหลับตาลงครวญครางออกมาจนเสียงดังลั่นห้องที่เงียบสงบมีเพียงเสียงลมแอร์เท่านั้นที่อยู่เป็นเพื่อน เขาจ้วงลิ้นเข้ามาด้านในซุกหน้าตรงกลีบงามที่มีขนขึ้นรำไรเล็กน้อย ไม่ช้าคุณองศาก็พาฉันไปถึงฝั่งฝันสักทีตรงนั้นตอดถี่ยิบ ฉันอ้าปากค้างโกยอากาศเข้ามาให้ได้มากที่สุด หากแต่ว่าคุณองศาก็ยังคงกินน้ำใสหนืดของฉันที่ไหลออกมาเป็นทางให้เขาได้กลืนกินอย่างมูมมาม

“เป็นไง?”

“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แต่แพรโล่งมาก” ตอบคุณองศาทั้งที่รู้สึกมากกว่านั้นด้วยซ้ำ เขาก็โน้มขึ้นมาจูบหน้าผากฉันที่หลับตาลงรับสัมผัสที่แสนอบอุ่นจากเขา คุณองศาเลื่อนใบหน้ามาบดจูบริมฝีปากฉันอย่างรุนรงขยี้จนเจ็บปากไปหมด

“อยากให้หยุดหรือเปล่า?”

“...”

“ทำต่อ มันจะไปจนกู่ไม่กลับเลยนะ” คุณองศาถามฉันพลางลูบศีรษะไปด้วย “อย่าถามว่าทำไมฉันถึงทำ”

รู้ได้ไงว่าฉันจะถาม

“มองเธอเป็นน้องสาวก็จริง แต่อารมณ์ของคนเรามันก็รั้งเอาไว้ยาก” ฉันพยักหน้ารับเข้าใจในสิ่งที่เขาพูดนะ อารมณ์ของคนเราอยากจะหยั่งรู้ด้วยซ้ำ ฉันเองก็ไม่คิดถึงเรื่องที่จะเกิดหลังจากนี้ เพราะอารมณ์ล้วนๆ อาจทำให้การตัดสินใจมันยาก และมาพร้อมกับความรับผิดชอบ ไหนจะต้องดูแลความรู้สึกของตัวเองไม่ให้มันเกิดเลยอีก

“แพรคิดว่าเราน่าจะ...”

ก๊อก ก๊อก

“!”

“ใครวะ?” คุณองศาลุกขึ้นนั่งหยิบเสื้อเชิ้ตมาสวมพร้อมแต่งตัวให้เหมือนเดิมทุกอย่าง ฉันก็ลุกขึ้นนั่งติดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองบ้าง มองกล่องกระดาษทิชชูที่คุณองศาโยนมาให้ราวกับรู้ว่ากลีบดอกไม้ของฉันมันเปียกแฉะจำต้องทำความสะอาด ฉันกะว่าจะเข้าห้องน้ำแต่พอมีทิชชูก็เลยเช็ดเองเลยดีกว่า “ยั่วกันหรือไง”

“เปล่านะคะ” เงยหน้ามองคุณองศาที่มองมายังกลีบงามฉันจำต้องเอามือปิดมัน มาเช็ดต่อหน้าเขาได้ไงแพรวา ร่างสูงเดินออกไปยังหน้าประตูที่มีคนมาเคาะ ฉันก็รีบพาตัวเองมาเข้าห้องน้ำทำความสะอาดเรียบร้อยก็เดินมาทิ้งตัวนั่งพิงหัวเตียงดูทีวีที่ไม่รู้จะเลือกดูอะไรดี คุณองศาเดินมานั่งข้างๆ กัน ฉันก็เลยเอนซบอกเขาที่กอดไหล่ฉันไว้ “มีอะไรเหรอคะ?”

“เรื่องงานน่ะ”

“แพรขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ?” คุณองศาหยิบรีโมทกดเปลี่ยนช่อง “งานที่คุณองศาทำ นอกจากคาสิโน ยังมีอะไรอีกหรือเปล่าคะ”

“ถามทำไม”

“แพรแค่อยากรู้น่ะค่ะ ดูคุณองศาหงุดหงิดบ่อยช่วงนี้”

“หึ สังเกตด้วยหรือไง”

“ก็อยู่ด้วยกันนี่คะ แพรก็ต้องสังเกตสิ” แหงสิ ฉันสังเกตเขาตลอดล่ะว่าจะอารมณ์ดีหรืออารมณ์ไม่ดี กลัวว่าคำถามจะทำให้เขาไม่พอใจเหมือนที่ฉันถามเขาเรื่องแกล้งคุณธามนั่นแหละ “แพรกลัวไงคะว่าคำถามของแพร จะทำให้คุณองศาหงุดหงิดและหายไป”

“คิดถึงฉันหรือไง?” คำถามของคุณองศาทำให้ฉันมองหน้าเขา... ถามแบบนี้ก็ตอบในใจเอาก็แล้วกันนะว่า ‘คิดถึง’

“...”

“ที่ฉันหายไปก็เพราะงานเนี่ยล่ะ ส่วนที่เธอถามก็ใช่ งานฉันมากกว่านั้น”

“แล้วคืออะไรเหรอคะ แพรรู้ได้ไหม?”

“ยังไงเธอก็ต้องรู้อยู่ดีนั่นแหละ” คิ้วขมวดเข้าหากันทันที ทำไมฉันต้องรู้ด้วยอะ

“ฉันค้าอาวุธเถื่อน”

“!”

“คาสิโนก็เปิดผิดกฎหมาย” บะ บ้าไปแล้วเหรอ... นี่คุณองศาคิดจะทำอะไรของเขากัน ถ้าเกิดโดนจับได้ขึ้นมาจะทำยังไง ฉันลุกขึ้นนั่งมองคุณองศาด้วยสีหน้าตกใจ “ไม่ต้องห่วง ฉันไม่โดนจับหรอก”

“แต่ว่าทำไมต้องทำด้วยคะ บริษัทรถคุณองศาก็สุจริตนี่คะ”

“...”

“คุณองศาร่ำรวยและมีอิทธิพลมากๆ ไม่ทำไม่ได้เหรอคะ” ถึงจะรู้ว่าคำพูดของฉันไม่ได้สำคัญขนาดนั้น แต่ฉันก็อยากให้เขาหยุดทำเรื่องแบบนี้นี่นา “เลิกทำเถอะค่ะ แพรเป็นห่วงคุณองศา”

“เด็กบ๊อง” ฝ่ามือหนาวางบนศีรษะฉันและโยกไปมาเบาๆ ทำยังกับว่าเรื่องมันง่ายทั้งที่สิ่งที่เขาทำมันผิดแค่ไหน “ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันไม่ตายง่ายขนาดนั้น”

“เลิกทำไม่ได้จริงๆ เหรอคะ มีเหตุผลไหมคะ”

“เหตุผลของฉันก็คือเงินไง” แต่คุณองศาก็รวยอยู่แล้วปะ บริษัทรถเห็นบอกว่ากำไรปีๆ หนี่งก็เกือบพันล้านอะ ไหนจะครอบครัวเขาอีก “และตอนนี้ฉันก็กำลังตกที่นั่งลำบาก”

“อะไรคะ?”

“ลูกค้าหายหมด เพราะโดนคนอื่นแย่งไป” ก็ดีน่ะสิ จะได้เลิกทำไปเลย หายไปให้หมด “งานที่ฉันจะให้เธอทำ”

“ให้แพรทำอะไรเหรอคะ?”

“แค่เข้าไปดูฝั่งตรงข้ามว่าคิดทำอะไรอยู่” ถึงจะเคยบอกว่าคุณองศาสั่งให้ทำอะไรฉันก็จะทำ แม้ว่าอันตรายแค่ไหนก็พร้อมทำเสมอเพื่อทดแทนบุญคุณของเขาที่มอบชีวิตให้ฉัน “พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน”

“แพรไปทำงานได้ไหมคะ?”

“ไม่ได้ พรุ่งนี้หยุดเรียนหยุดงานหนึ่งวัน”

“แต่ว่าแพรเสียดายเงินนี่นา”

“เดี๋ยวฉันให้เอง ตกลงมะ”

“ก็ได้ค่ะ”

“ตัวแม่แห่งการขี้งก” คุณองศาตำหนิฉันหากแต่ว่าเป็นคนขี้งกน่ะดีแล้ว เงินสำคัญกับการดำรงชีวิต ฉันแค่อยากมีเงินเก็บไว้เผื่อวันไหนขัดสนหรือไม่ได้อยู่กับคุณองศา ฉันจะได้มีชีวิตต่อไปได้อย่างไม่ต้องกังวลเรื่องนี้ ฉันกอดคุณองศาแน่นราวกับว่ากลัวเขาจะหนีไปไหน พอไม่ได้คิดอะไรจู่ๆ เรื่องบนเตียงเมื่อก่อนหน้านั้นทำให้ฉันหน้าร้อนเห่อ

“คือแพรไม่รู้ว่าควรถามคุณองศาดีหรือเปล่า”

“ถามเรื่อง” เขาเอ่ยพลางกดเปลี่ยนช่องมาเป็นหนังไซไฟเรื่องหนึ่ง ฉันเงียบและเอาแต่ก้มหน้าซุกแผงอกแกร่ง

“คุณองศาทำแบบเมื่อกี้ กับใครหรือเปล่าคะ”

“หือ?” ฉันจิกนิ้วลงบนเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาไม่แม้แต่จะเงยหน้าไปมองด้วย ถามไปก็รู้สึกหัวใจตัวเองเต้นแรงเป็นบ้า ไหนจะภาพนั้นที่วนเวียนฉายซ้ำไม่หายไปเลย “เรื่องที่ฉันทำให้เธออะนะ”

“ค่ะ” ตอบเบาๆ พลางพยักหน้ารับ ถึงได้ยินเสียงหัวเราะออกมาจากลำคอแกร่ง

“ทำไม อยากให้ทำอีกหรือไง”

“ไม่ใช่นะคะ!” ลุกขึ้นตวาดใส่หน้าคุณองศาที่เลิกคิ้วขึ้น พอรู้ว่าเผลอทำตัวเลิ่กลั่กฉันก็ยกมือเกาศีรษะตัวเอง “แพรแค่อยากรู้ว่าคุณองศาทำแบบนี้กับคนอื่นด้วยหรือเปล่า แค่นี้เองค่ะ ไม่ได้อยากให้ทำอีก”

“หึ เด็กบ๊อง” ว่าฉันแบบนี้อีกแล้ว แต่ไม่รู้ว่าทำไมพอเป็นคุณองศาที่เอ็ดฉันกลับทำให้รู้สึกดีขึ้นเป็นกองเลย คุณองศาเอื้อมมือมาประคองแก้มลูบไล้บางเบา “แค่เธอ”

“...”

“เธอคนเดียวที่ฉันทำให้” พอได้คำตอบที่ตรงกับสิ่งที่คิดฉันก็ยิ้มกว้างทิ้งตัวลงนอนหนุนแขนเขา “ชักติดใจแล้วสิ”

“คะ?”

“ติดใจที่จะกินเธอไง” ดวงตาของฉันเบิกกว้างขึ้นทันทีพลางตีมือลงบนแผงอกแกร่ง “อะไร ตีฉันทำไมเนี่ย”

“คุณองศาทะลึ่ง”

“ปวดแผลหรือเปล่า?”

“นิดหน่อยค่ะ แต่แสบมากกว่า” คุณองศาลูบไล้แขนซ้ายฉันที่พันผ้าไว้ แต่เหมือนจะบรรเทาลงก็ตรงที่เขาทาครีมให้ด้วยมันเลยเหมือนมีเพียงปวดแสบปวดร้อนแค่นั้น ดีนะที่ไม่พองเป็นตุ่มเพราะพี่ตะวันช่วยไว้เร็วไง ให้น้ำไหลผ่านตรงที่โดนน้ำร้อนลวกนานพอควรจนมีเพียงผิวหนังแดงและตึง “คุณองศาต้องไปคาสิโนหรือเปล่าคะ”

“ทำไม”

“แพรอยากให้คุณองศาอยู่ด้วยกันน่ะค่ะ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เพราะช่วงนี้เราแทบจะไม่ได้คุยหรือไม่ได้นอนด้วยกันเลยทั้งที่มันเป็นเรื่องปกติด้วยซ้ำ แต่ฉันก็ดันโหยหาคุณองศาอยู่ทุกคนครั้งไป “ไม่เป็นไรค่ะ”

“ได้สิ” คำตอบของคุณองศาทำให้ฉันยิ้มกว้าง เขาก็ขยับตัวถอดเสื้อเชิ้ตสีขาวออก

“งั้นเราดูหนังกันนะคะ”

“เธออยากดูเรื่องอะไรก็เลือกเลย ฉันไปอาบน้ำก่อน”

คุณองศาเข้าห้องน้ำ ส่วนฉันก็ลุกขึ้นจากเตียงตรงเข้าครัวไปหยิบน้ำผลไม้และขนมที่ซื้อติดไว้ในห้อง ขึ้นมานั่งบนเตียงเพื่อเลือกหนังแต่ก็ไม่รู้จะดูอะไร เลยเลือกดูหนังคอมเมดี้ของต่างประเทศ รอคุณองศาเกือบสิบนาทีเขาก็คลานเข่าขึ้นมาบนเตียงขยับเข้ามาใกล้ฉันพาดแขนโอบไหล่ขณะที่ฉันเองก็หัวเราะไปกับหนังที่ฉายอยู่

หากแต่ว่า... คุณองศาเอาแต่จับจ้องมองสมาร์ทโฟนที่มีเสียงข้อความดังขึ้นเป็นระยะ เขาหยิบมาดูและวางมันลงอยู่แบบนี้เกือบสิบครั้ง จะว่าเรื่องงานก็คงไม่ใช่เพราะถ้าหากเป็นงานคุณองศาคงออกไปคุยแล้ว ให้เดาว่าปลายสายนั้นคงจะเป็นอาจารย์ฟางแน่นอน

“ฉันไปเข้าห้องน้ำแปบนะ” พยักหน้ารับขณะหยิบคุกกี้กัดเข้าปาก มองแผ่นหลังกว้างที่มองสมาร์ทโฟนและต่อสายทันที ทั้งที่รู้ว่าเป็นความสุขที่ฉันต้องการแต่คุณองศาคงไม่ต้องการ ฉันก็ยังอยากที่จะอยู่กับเขารู้อยู่แก่ใจว่าสุดท้าย... เราก็ต้องจากกันไม่วันใดก็วันหนึ่ง จะเสียใจทำไมแพรวา จะเสียใจทำไมในเมื่อคุณองศาเองก็ไม่เคยคิดอะไรกับฉันตั้งแต่เจอกันจนถึงตอนนี้ เขามองฉันเป็นแค่น้องสาวที่ไม่อาจแปรเปลี่ยนเป็นอย่างอื่น หากแต่ว่าความสัมพันธ์เรื่องความต้องการ

มันก็แค่ความต้องการไม่ใช่ความรักนี่นา จริงไหมแพรวา...