นี่แม่ข้าเอง

๔

นี่แม่ข้าเอง

          บรรยากาศภายในห้องรับแขกเงียบสนิทจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน บุคคลภายในห้องมีอยู่ด้วยกันทั้งหมดห้า

          หญิงหนึ่งชายสี่!

          ตามหลักการแล้วควรจะเป็นสตรีที่ต้องเกร็งเมื่อต้องอยู่ร่วมกับบุรุษหลายคน แต่ในกรณีนี้ ‘ไม่’

          สตรีเพียงหนึ่งเดียวในห้องจ้องหน้าชายหนุ่มทั้งสามอย่างสำรวจ คนถูกจ้องรู้สึกร้อนรนจนนั่งไม่ติดที่

          “ท่านแม่ เลิกจ้องพวกเขาเถอะขอรับ พวกเขาเกร็งกันหมดแล้ว”

          หลันเฟิงไม่รู้จะหัวเราะหรือว่าจะสงสารสหายดี

          หลังจากที่แยกย้ายกับเฉียนจิ่นหง หลันเฟิงก็พาชุนเอ๋อร์ไปยังเรือนขนาดกลางหลังหนึ่งซึ่งอยู่ห่างจากโรงเตี๊ยมพอสมควร

          สหายทั้งสามไม่เชื่อว่าชุนเอ๋อร์คือมารดาของเขา ทว่าหลันเฟิงคร้านจะอธิบายจึงได้แต่แนะนำพวกเขาให้รู้จักกัน

          “ท่านแม่ขอรับ นี่คือโจวฉือเหอ จางจงกว่าน เกาจี้เฉิน”

          หลันเฟิงแนะนำพวกเขาตามลำดับเก้าอี้ที่นั่งล้อมโต๊ะอยู่

          โจวฉือเหอมีบุคลิกสุภาพ ใบหน้ายิ้มแย้มอ่อนโยน

          จางจงกว่านดูเป็นคนขี้เล่นเข้ากับคนอื่นง่าย

          เกาจี้เฉินเป็นคนนิ่ง ๆ ลักษณะคล้ายหลันเฟิง ต่างกันตรงที่เกาจี้เฉินเงียบมาก ตั้งแต่เข้ามาในนั่งในห้อง ชุนเอ๋อร์ยังไม่ได้ยินเสียงพูดเลยแม้แต่คำเดียว

          “ในเมื่อเป็นสหายของเฟิงเอ๋อร์ เช่นนั้นเรียกข้าว่าแม่ก็ได้”

          ชายหนุ่มทั้งสามชะงักไป พวกเขาต่างคิดไปในทางเดียวกันว่า

          ให้เรียกนางว่าแม่หรือ มันจะกระดากปากไปหรือไม่

          “เอ่อ…คงไม่เหมาะขอรับ”

          โจวฉือเหอเป็นคนกล่าวขึ้นมาก่อน ในความคิดของเขา แม้จะเป็นสหายแต่ก็ยังเป็นลูกน้องด้วย จะเรียกท่านแม่ก็คงไม่เหมาะ อีกอย่างใบหน้านางอ่อนเยาว์ถึงเพียงนี้

          ใครจะกล้าเรียก!

          ชุนเอ๋อร์เห็นสีหน้าลำบากใจของพวกเขาก็ไม่ได้คะยั้นคะยอ

          “เช่นนั้นให้เรียกว่าอะไรดี”

          ในความคิดของสามหนุ่ม จะเรียกอะไรก็ไม่ติด ขอเพียงไม่เรียกมารดาก็พอ!

          หลันเฟิงเห็นทุกคนยังติดปัญหาที่คำเรียกจึงได้เสนอ

          “เช่นนั้นให้พวกเขาเรียกท่านว่าเสี่ยวกูกุ[1]ดีหรือไม่”

          หลันเฟิงไม่อยากให้ใครรู้ว่าชุนเอ๋อร์เป็นมารดาของเขา เรื่องนี้รู้กันให้น้อยเท่าไรได้ยิ่งดี

          ต้องปิดจุดอ่อนเอาไว้!

          “เข้าท่า เช่นนั้นต่อจากนี้เสี่ยวเหอ เสี่ยวกว่าน เสี่ยวเฉินเรียกข้าว่าเสี่ยวกูกุนะ”

          บุรุษทั้งสามหน้าแดงกันเป็นแถบ ๆ พวกเขาสามคนเป็นเด็กกำพร้าไร้ญาติขาดมิตรมา รู้สึกไม่ชินที่โดนเรียกแบบนี้

          “พวกเจ้าตามใจท่านแม่เถอะ!” ประโยคนี้แฝงความกดดันไม่น้อย ชายหนุ่มทั้งสามทำอะไรไม่ได้นอกจากเอ่ยคำว่า

          “ก็ได้/แล้วแต่/ตามสบายขอรับ” ทั้งสามกล่าวพร้อมกัน

          ชุนเอ๋อร์ที่เห็นเช่นนั้นก็ยิ้มเอ็นดู “น่ารักจริง ๆ”

          “ท่านแม่ เฟิงเอ๋อร์พาท่านไปดูห้องพักในคืนนี้ดีหรือไม่”

          หลันเฟิงเสนอ เพราะจะได้หาเวลาตกลงกับสหายเรื่องสถานะใหม่ของเขา ตอนนี้ทุกอย่างยังไม่เข้าที่ หลันเฟิงยังไม่อยากให้มารดาทราบสถานะที่แท้จริงของเขา

          “ได้”

          หลันเฟิงพยุงชุนเอ๋อร์ขึ้นจากเก้าอี้พากันเดินออกจากห้องนี้ไป

          “ท่านแม่หิวหรือไม่”

          “แม่ไม่ทานมื้อค่ำมานานแล้ว ไม่หิวเลย”

          เมื่อเสียงของสองแม่ลูกห่างออกไปจนไม่ได้ยินแล้ว สามหนุ่มที่อยู่ในห้องก็ถอนหายใจออกมาพร้อมกัน

          จางจงกว่านกล่าวด้วยความสงสัย

          “ไม่คิดว่ามารดาของท่านประมุขอ่อนเยาว์ถึงเพียงนี้ พวกเจ้าเชื่อว่าเป็นมารดาเขาจริงหรือไม่”

          เห็นสีหน้าของสหายทั้งสอง จางจงกว่านก็ทราบแล้วว่าทั้งคู่เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

          “พวกเขาหน้าคล้ายกันกว่าแปดส่วน”

          “หรือจะเป็นพี่สาวล่ะ พี่สาวก็หน้าคล้ายกันได้ ท่านประมุขกลัวพวกเราเกี้ยวนางเลยโกหกว่าเป็นมารดา”

          เกาจี้เฉินมองจางจงกว่านด้วยหางตา “ท่านประมุขไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก”

          โจวฉือเหอเอ่ยต่อ “หรือต่อให้ทำจริง ก็คงเพื่อปกป้องนางออกห่างเจ้า”

          “นี่พวกเจ้า!”

          “หรือไม่จริง”

          จางจงกว่านชี้หน้าสหายเพราะถูกปรักปรำว่าเป็นคนเจ้าชู้ แต่เมื่อเถียงกลับไม่ได้ก็สะบัดหน้าใส่

          “เหอะ!”

          ภายในห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้งจนกระทั่งหลันเฟิงเดินเข้ามาในห้องกอดอกมองคนที่อายุน้อยกว่าตนไม่กี่ปี

          “พวกเจ้าคลางแคลงใจสินะ”

          “ขออภัยท่านประมุข แต่มันดูน่าเชื่อถือยากไปหน่อย”

          โจวฉือเหอสบตาหลันเฟิงไม่หลบหลีก ไม่ใช่ไม่อยากเชื่อ แต่พยายามเชื่อแล้วแต่เชื่อไม่ลง

          หลันเฟิงกล่าวความในใจ...

          “ข้าเองก็ไม่คิดว่าท่านแม่จะมีความสามารถเช่นนี้ รวมถึงท่านลุงเฉียนด้วย”

          “บุรุษที่อยู่กับนางใช่หรือไม่”

          จางจงกว่านถามหลันเฟิงจึงพยักหน้ารับ

          “ท่านประมุขกำลังสงสัยสิ่งใดอยู่หรือ”

          หลันเฟิงมองหน้าโจวฉือเหอแล้วตอบ

          “ชาติกำเนิดมารดาข้าอาจจะไม่ธรรมดา คงเกี่ยวกับท่านลุงเฉียนไม่มากก็น้อย”

          “จะสืบหาหรือไม่”

          “ทางให้สืบหามีอยู่ แต่ข้าไม่ทำ!”

          หลันเฟิงพลันมีแววตาอำมหิต พวกเขาเคยเห็นแววตาเช่นนี้จากหลันเฟิงมาก่อนตอนที่พูดถึงบิดา

          “สี่คนนั้นจัดการเรียบร้อยแล้วใช่หรือไม่” หลันเฟิงรีบปรับอารมณ์แล้วกลับมาคุยเรื่องงานต่อ

          “ขอรับ เด็ก ๆ มารับกลับไปที่พรรคสาขาใหญ่แล้ว”

          หลันเฟิงพยักหน้ารับ อารมณ์ของเขาในตอนนี้ต่างจากตอนอยู่กับมารดาลิบลับ

          ตอนอยู่กับชุนเอ๋อร์ยังมีความอ่อนโยนอยู่บ้าง แต่ตอนนี้มีแต่ความเย็นชาแผ่ออกมาจากร่างสูง

          “ถ้าพวกมันไม่ยอมสารภาพก็ไม่ต้องเค้นให้เสียเวลา จัดการโยนลงทะเลเสีย จะรอดหรือไม่แล้วแต่เวรกรรม คนที่ไม่มีประโยชน์ ไม่จำเป็นต้องเลี้ยงไว้ให้เสียข้าวสุก”

          “ขอรับ”

          “หากท่านแม่ถามว่าพวกเราทำงานอะไร บอกนางไปว่ารับจ้างคุ้มกันภัยก็พอ ข้าไม่อยากให้นางรู้เรื่องที่ข้าเป็นประมุขพรรคมาร”

      “ขอรับท่านประมุข”

[1] กูกุ หมายถึง หมายถึง ป้า,น้า ใส่คำว่า ‘เสี่ยว’ ที่แปลว่า เล็ก,น้อย เข้าไปจะให้ความอ่อนเยาว์มากขึ้น