All Chapters of เพื่อนที่แปลว่าเมีย: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 11 มหาวิทยาลัย “วันนี้ได้อะไรมายะ” มินนี่ยิ้มกริ่มแซวเพื่อนสนิทที่มีอะไรติดมือมาด้วยทุกเช้า มิลินทิ้งสะโพกนั่งลงที่เก้าอี้แล้วเอากล่องน้ำผลไม้ให้คนแซวไปหนึ่งกล่องตามที่มีคนฝากมาให้ ใบหน้าของเธอบูดบึ้ง ไม่พูดอะไรสักคำจนมินนี่หุบยิ้มลงเพราะท่าทางของเพื่อนรักไม่เล่นด้วยซะแล้ว “มึงจะใจแข็งไปถึงไหนวะ ปอร์เช่ตื๊อมึงมาหลายวันแล้วนะ” มินนี่พูดพร้อมกับเจาะกล่องน้ำผลไม้ที่ปอร์เช่ฝากมาให้แล้วยกขึ้นดูด “กูไม่อยากมีเพื่อนผู้ชายนิ” มิลินใจแข็งไม่ยอมรับปอร์เช่เป็นเพื่อนร่วมแก๊งด้วยสักที เธอยังอยากมีเพื่อนเป็นผู้หญิงเท่านั้น เพราะคิดว่าเข้ากันได้ดีกว่าแน่ ๆ “เพื่อนผู้ชายไม่ดีตรงไหน” มินนี่เลิกคิ้วขึ้นถาม “ไม่ใช่ว่าไม่ดี…แต่คิดว่าผู้หญิงเข้ากันง่ายกว่า” มิลินตอบเสียงแผ่ว เพื่อนรักของเธอสั่นศีรษะรัว “ไม่เกี่ยวเลยจ้ะ เพศไหนก็เข้ากันได้หมดแหละ มึงคิดไปเองว่าจะเข้ากันไม่ได้ ลองเปิดใจดูก่อน ถ้าไม่ดีก็เลิกยุ่งกันก็ได้นิ” มิลินเถียงไม่ออก หากไม่ได้ลองเปิดใจรับมาเป็นเพื่อนดูสักครั้งก็คงไม่รู้ว่าจะเข้ากันได้ไหม หญิง

บทที่ 13 ปอร์เช่กลับมาถึงคอนโดในตอนค่ำแล้วกระโดดด้วยความดีใจ เขาเก็บกลั้นอารมณ์เอาไว้ทั้งวัน เพราะกลัวว่าแสดงออกมาจะยิ่งทำให้มิลินแปลกใจในตัวเขาแล้วเธอจะตีตัวออกห่างอีก ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนอนบนเตียงกว้าง ภาพที่ไปเดินช็อปปิงด้วยกันปรากฏขึ้นมา ใบหน้าพลันมีรอยยิ้มกว้าง ๆ ยิ่งได้ใกล้ชิดกันก็ยิ่งรู้สึกถูกใจและคิดเอาไว้ว่าจะเอาผู้หญิงคนนี้มาเป็นแฟนให้ได้! เขาขยับสถานะมาเป็นเพื่อนได้แล้ว ต่อไปเขาจะต้องข้ามเฟรนด์โซนไปให้ได้! “ฉลองสักหน่อยดีกว่า” ปอร์เช่พึมพำแล้วเอาโทรศัพท์ออกมาส่งไลน์หาเพื่อนตัวเอง LINEปอร์เช่ : ไปดื่มกันดีกว่า ไม่ได้ไปกันนานแล้วพัตเตอร์ : จะไปดื่มหรือไปมองสาวกันแน่วะฟาโร : อย่างมันก็คงไปโปรยเสน่ห์ใส่สาว ๆ นั่นแหละปอร์เช่ : ไม่เกี่ยวเลย กูแค่อยากดื่ม ตกลงพวกมึงจะไปไหมฟาโร : ไม่ไปปอร์เช่ : ทำไมวะพัตเตอร์ : กู 2 คนต้องทำงานส่งอาจารย์อะดิฟาโร : ไว้วันหลังแล้วกันนะ ปอร์เช่วางโทรศัพท์ลงแม้จะไม่มีใครไปด้วย แต่นักเที่ยวอย่างเขาไม่หวั่น ไปคนเดียวก็ได้! ชายหนุ่มลุกขึ้นมาแต่งตัว เขาเซ็ทผมเสริมหล่อตามสไตล์แต่ไม่

บทที่ 15 มิลินหันมองเพื่อนใหม่ที่มีท่าทางแตกต่างกัน สีหน้าของไม้สะลึมสะลือราวกับจะหลับอยู่ตลอดแต่วันนี้นั่งตรงกลางทำให้อยู่ในสายตาของอาจารย์ ไม้ก็เลยแอบหลับไม่ได้ ส่วนอลันก็นั่งเล่นเกมในโทรศัพท์ “เพื่อนปอร์เช่ไม่ค่อยสนใจเลยแฮะ” มิลินกระซิบคุยกับปอร์เช่ ชายหนุ่มหัวเราะแล้วหันไปทางเพื่อนของเขา รู้จักกันที่ผับก็รู้นิสัยมาบ้างว่าสองคนนี้ไม่ได้สนใจเรื่องเรียนขนาดนั้น “ยังติดเที่ยวเยอะก็เป็นแบบนี้แหละ” ปอร์เช่ตอบ เขานึกถึงเมื่อก่อนที่ตัวเองชอบออกเที่ยวกลางคืน พอไปเรียนก็ง่วงซะจนไม่ได้สนใจเรื่องที่อาจารย์สอน “แล้วจะสอบได้ไหม” “เพิ่งจะเปิดเทอมเอง ยังไม่สอบซะหน่อย เดี๋ยวพออาจารย์สั่งงานเยอะ ๆ หรือใกล้สอบก็ไม่ไปเที่ยวกันหรอก” “ปอร์เช่รู้ได้ไง” มิลินแปลกใจเพราะเขาเข้าใจเพื่อนใหม่เป็นอย่างดี ทั้งที่เพิ่งรู้จักได้ไม่นาน “เมื่อก่อนเราก็เป็นแบบนี้เลย เพื่อนเราที่เรียนที่อื่นก็เป็นแบบนี้ แต่พออาจารย์สั่งงานเยอะก็ไม่ไป” หญิงสาวพยักหน้าเพื่อสื่อว่าเข้าใจแล้ว เธอเองก็มีช่วงเวลาที่ไม่ได้ใสใจกับการเรียนนัก หากเป็นช่ว

บทที่ 17 มิลินและเพื่อน ๆ ไปรวมตัวที่คอนโดของไม้เหมือนเดิม เพราะงานที่จะต้องพรีเซนต์ยังไม่เสร็จเรียบร้อย “งานโคตรยาก ถึงว่าดิให้เวลาทำตั้งสองอาทิตย์” อลันเอ่ยออกมา ขนาดว่าเริ่มทำมาตั้งแต่วันที่อาจารย์สั่งงานมาเลยก็ยังไม่ถึงครึ่ง มือหนาพลันยกขึ้นเกาหัวตัวเองด้วยความหงุดหงิด หาข้อมูลในอินเตอร์เน็ตก็ยังหายากแล้วจะเสร็จได้ทันกำหนดหรือเปล่า “ว่าแต่ใครจะพรีเซนต์วะ” ไม้เอ่ยถาม อลันและมินนี่เงยหน้าจากโน้ตบุ๊กขึ้นมาแล้วมองไปที่มิลินและปอร์เช่ มิลินไม่รู้ตัวว่าเพื่อนทุกคนมองมาที่ตัวเอง หญิงสาวกำลังพิมพ์งานที่ปอร์เช่รวบรวมมาวางไว้ให้ แต่ก็แปลกใจว่าทำไมไม่ใครตอบถึงได้เงยหน้าขึ้นมา ดวงตากลมพลันเบิกโตด้วยความตกใจที่ใคร ๆ ก็มองมาที่ตัวเอง มิลินสั่นศีรษะปฏิเสธ เธอไม่ชอบการพรีเซนต์งานหน้าห้องเอามาก ๆ “ไม่เอานะ” “มึงเก่งสุดแล้วมิลิน” มินนี่เอ่ยออกมา ตอนที่เรียนมัธยมมาด้วยกันมิลินเรียนเก่งกว่าใคร หากมิลินออกไปพรีเซนต์งานก็น่าจะพูดได้ดีจนอาจารย์เข้าใจ “ไม่เอา กูไม่ชอบพูดต่อหน้าคนเยอะ ๆ” “มิลินพรีเซนต์เถอะ ถ้าให้พวกเ

บทที่ 19 ปอร์เช่ขับรถมาที่บริษัทด้วยความเบื่อหน่าย เขามาเรียนรู้งานแต่ทว่าเขาแทบไม่ได้สนใจ แฟ้มกองโตที่เลขาของพ่อเอาเข้ามากองไว้ให้ เขาก็เปิดผ่าน ๆ ไม่ได้สนใจอ่านเลยสักครั้ง จิตใจของเขาไม่อยู่ที่ตรงนี้ ยังนึกถึงช่วงเวลาที่ได้ไปเที่ยวกับเพื่อน ๆ ได้ไปเดินช็อปปิงกับมิลิน เขายังไม่พร้อมที่จะทำงานเลยแม้ว่าตัวเองจะต้องมาตามคำสั่ง “แกได้อ่านเอกสารบ้างหรือเปล่า” ปอร์เช่สะดุ้งแล้วมองไปที่ต้นเสียงมาเฟียผู้ทรงอิทธิพลยืนพิงกรอบประตูแล้วมองมาที่ลูกชายอยู่นานสองนาน เขาสังเกตว่าปอร์เช่ล่องลอยไม่ได้สนใจเอกสารตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย“อ่านแล้ว” ปอร์เช่หลุบตามองเอกสาร เขาตอบไปด้วยความหงุดหงิดที่พ่อมายืนคุมอยู่ที่หน้าห้องทำงาน ยิ่งทำให้เขาไม่อยากมาที่นี่“โกหก!”“แล้วจะถามทำไม” ปอร์เช่ช้อนตาขึ้นมองใบหน้าผู้เป็นพ่อ หากพ่อรู้อยู่แล้วว่าเขาไม่ได้อ่านเลยจะถามทำไม“ฉันสั่งให้แกมาเรียนรู้งาน แต่แกก็มานั่งเฉย ๆ อย่างนี้น่ะเหรอ”“ก็ผมบอกพ่อแล้วไง ว่าผมยังไม่พร้อม พ่อให้ผมเป็นอิสระอีกสักหน่อยไม่ได้เลยเหรอ” ปอร์เช่พูดใส่หน้าบิดาไปราวกับว่าไม่เกรงกลัว เขาเบื่อที่ต้องมาที่นี่“