Lahat ng Kabanata ng วิศวะข้ามภพกับองค์รัชทายาท: Kabanata 121 - Kabanata 130

“หยูเอ๋อร์ ข้าอยากเอามังกรมุดถ้ำแล้ว”เสียงขอร้องทื่อๆของพระสวามีทำเอาเหวิ่นจือหยูได้ยินถึงกับอายจนหูแดง ก้นงอนของนางโดนตบเบาๆ เป็นสัญญาณให้นางลุกออกจากตัวเขา มีเหรอที่เหวิ่นจือหยูจะยอม นางทำแค่ขยับตัวหันหน้ามาทางใบหน้าหล่อของพระสวามีโดยที่ร่างบางยังคงอยู่ด้านบนคล่อมลำตัวของพระสวามีอยู่ กริยาของพระช

ตั้งแต่วันที่หลี่จวิ้นเอ่ยปากสนับสนุนนาง เหวิ่นลี่หยาก็ไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดมือ นางวางแผนทุกอย่างอย่างรอบคอบและแนบเนียน โดยใช้ความรักและความผูกพันของหลี่จวิ้นที่มีต่อพระโอรสเป็นเครื่องมือในการขับเคลื่อนความทะเยอทะยานของตนยามเช้าพระชายาเหวิ่นลี่หยานั่งอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้ง นางจัดแต่งทรงผมอย่างประณีต

หลังพิธีต้อนรับองค์รัชทายาทและคณะทูตจากหงซือสิ้นสุดลง เหวิ่นลี่หยาที่ตั้งใจจะทำให้องค์ชายหงจวิ้นหลงประทับใจกลับต้องเจ็บช้ำใจ เมื่อองค์ชายหงจวิ้นหลงหันไปชื่นชมองค์รัชทายาทหลี่หยวนเจ๋อ พระชายาเหวิ่นจือหยู พร้อมองค์ชายน้อยหลี่เจ๋อหานต่อหน้าขุนนางทั้งหลาย สีหน้าของเหวิ่นลี่หยาที่เคยสง่างามกลับแปรเปลี่ยน

ก่อนหน้าภายในตำหนักอันเงียบสงัดของสนม อวี้เหว่ย ความเย็นเยียบของยามราตรีแผ่ปกคลุมทั่วบริเวณ บรรยากาศชวนให้อึดอัด เสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังสะท้อนบนพื้นหยกขาว ร่างระหงของเหวิ่นลี่หยาผู้เป็นใหญ่ในวังหลังก้าวเข้ามาอย่างสง่างามดวงตาคมกริบจ้องมองสนมอวี้เหว่ยด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยอำนาจและความเย็นชา“พระสนมเหว่

ยามบ่ายในตำหนักองค์รัชทายาท อากาศเริ่มอบอ้าว แม้ท้องฟ้าจะใสกระจ่าง แต่แสงแดดกลับแผ่ความร้อนแรงลงมาจนรู้สึกถึงไอร้อนที่แผ่ไปทั่วทั้งบริเวณ เสียงร้องงอแงขององค์ชายน้อยดังขึ้นเรื่อยๆ ท่ามกลางความร้อนที่ดูเหมือนจะทวีขึ้น เหวิ่นจือหยูรีบก้าวเท้าไปยังเปลของพระโอรสที่นอนกระสับกระส่าย ดวงหน้ากลมขาวขึ้นสีแด