Semua Bab ข้ามาทวงแค้นแม่ดอกบัวขาว: Bab 31 - Bab 40

กว่าจะถึงเทศกาลหยวนเซียวยังต้องผ่านเทศกาลฉลองปีใหม่ไปเสียก่อน เฉียวซื่อจึงยังไม่ได้เอ่ยเรื่องนี้กับเฉินเจียวเจียว แม้ว่าจวนผิงกั๋วกงจะต้องฉลองเทศกาลกันอย่างเงียบเหงาอยู่บ้างเพราะปีนี้บุรุษภายในจวนล้วนยังอยู่ที่หัวเมืองชายแดนแต่ก็ยังคงมีบรรยากาศของความเป็นมงคลเฉินเจียวเจียว เฉินเจียวเหม่ยและเฉินเจียวมีช่วยกันปักผ้าเพื่อมอบเป็นของขวัญให้แก่ผู้อาวุโสภายในจวน ส่วนบ่าวไพร่ก็ล้วนได้รับเงินทองและเครื่องประดับจากเจ้านายเพื่อเป็นของขวัญในวันขึ้นปีใหม่กันอย่างถ้วนหน้า สิ่งที่ทำให้ผู้คนภายในจวนมีความสุขมากที่สุดก็คือจดหมายที่มาจากชายแดนทางเหนือ ฮูหยินผู้เฒ่ายิ้มออกมาอย่างปลาบปลื้มใจเมื่อรู้ว่าบุตรชายและหลานชายของนางยังคงปลอดภัยและมีความเป็นอยู่ที่ดีเฉินเจียวเจียวมองบรรยากาศที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของคนทั้งจวนด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มเช่นเดียวกัน คืนส่งท้ายปีพวกนางล้วนแล้วแต่แต่งกายกันอย่างดงามมากเป็นพิเศษเพื่อกินอาหารร่วมกันและนั่งพูดคุยกันเพื่อรอส่งท้ายปี เสียงประทัดและดอกไม้ไฟดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วทั้งตรอกสุ่ยอัน เฉินเจียวเจียวออกไปยืนมองท้องฟ้าที่ประดับประดาไปด้วยดอกไม้ไฟด้วยสีหน้าสงบนิ่ง

เพียงแต่รอยยิ้มของพวกนางดำรงอยู่ได้ไม่นานนักก็มีนางกำนัลเข้ามาแจ้งว่าจ้าวซีอินมาขอเข้าพบองค์หญิงเก้าหลี่ถังหรูเพื่อถวายพระพรเนื่องในโอกาสที่วันนี้เป็นวันขึ้นปีใหม่“วันขึ้นปีใหม่ เหตุใดจึงไม่รู้จักอยู่กับเหย้าเฝ้ากับเรือนเพื่อปรนนิบัติผู้อาวุโสและสูดกลิ่นอายมงคลที่จวนของนางกันนะ จะวิ่งแล่นออกมาหาข้าจนถึงที่นี่ทำไมกัน” องค์หญิงเก้าเอ่ยอย่างไม่พอใจแต่สหายของนางที่ไม่ได้อยู่ฉลองปีใหม่ที่จวนของตนเองก็ต่างพากันกระแอมออกมา“ข้าไม่ได้หมายถึงพวกเจ้าเสียหน่อย ข้าเป็นคนเชิญพวกเจ้ามาร่วมเฉลิมฉลองด้วยกันแต่นางนั้นกลับไม่ใช่”“ก็แค่คนที่พยายามยัดเยียดตนเองเข้าไปในชีวิตของผู้อื่นอีกคนหนึ่ง องค์หญิงก็ทรงอย่าได้ถือสานางเลยเพคะ” เฉินเจียวเจียวเอ่ยพลางวางถ้วยชาลง“เชิญนางเข้ามา” ได้ฟังคำพูดของเฉินเจียวเจียวแล้วองค์หญิงเก้าจึงได้เอ่ยกับนางกำนัลด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยจะพอใจเท่าใดนัก“ถวายพระพรองค์หญิง ขอให้องค์หญิงทรงสุขเกษมสำราญในปีใหม่นี้นะเพคะ” จ้าวซีอินเอ่ยขึ้นมาในทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาในห้องแล้วพบว่าองค์หญิงเก้านั่งรออยู่ นางหันไปมองคุณหนูคนอื่นๆ ที่เป็นพระสหายขององค์หญิงเก้าด้วยสีหน้ายิ้มแย้มพลางพยักห

เฉินเจียวมี่จ้องมองจ้าวซีอินด้วยสายตาสงบนิ่ง นางยืนรออย่างสงบอยู่ครู่หนึ่งเพื่อให้เวลาต่อจ้าวซีอินอย่างใจกว้าง แต่เมื่อเห็นว่าผู้คนภายในงานเริ่มขยับกายอย่างเบื่อหน่ายและไม่คิดอยากจะรออีกแล้ว นางจึงได้เอ่ยถามจ้าวซีอินด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม“คุณหนูจ้าวท่านต่อโคลงบทนี้ได้หรือไม่” เมื่อเฉินเจียวมี่เอ่ยถามเช่นนี้จ้าวซีอินก็กำมือแน่นแต่มิได้เอื้อนเอ่ยอันใดออกมา เฉินเจียวมี่จึงได้ยิ้มออกมาแล้วหันไปทางเฉินเจียวเจียวและเฉินเจียวเหม่ย“พี่หญิงในเมื่อคุณหนูจ้าวต่อโคลงบทนี้ไม่ได้เช่นนั้นท่านก็ช่วยต่อโคลงบทนี้แทนนางเถิดเจ้าค่ะ” เมื่อเฉินเจียวมี่เอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็ยิ้มออกมาแล้วขับขานโคลงบทต่อมาด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม“เมฆาอิงแอบฝันเคียงคู่เคียงฝันแอบอิงเมฆา” เฉินเจียวเจียวขับขานโคลงบทต่อมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและอ่อนหวาน ทุกคนต่างส่งเสียงชื่นชมออกมาอย่างพร้อมเพรียงกันในทันที“แต่งออกมาได้ดี”"ทำได้ดีจริงๆ" เสียงชื่นชมของคนเหล่านั้นทำให้จ้าวซีอินยิ่งรู้สึกเสียหน้า นางจึงได้เอ่ยออกมาอย่างไม่คิดจะยอมแพ้“นี่ย่อมไม่นับว่าข้าแพ้ พวกเจ้าอาจจะเตรียมฝึกซ้อมแต่งโคลงบททวนอักษรบทนี้มาก่อนหน้านี้แล้วก็เป็นได

เฉียวซื่อที่วันนี้ยินยอมตามใจทั้งหลานสาวและบุตรสาวทุกอย่างเหลียวมองบริเวณรอบกายอย่างระมัดระวัง ไม่ว่าอย่างไรการระมัดระวังความปลอดภัยเอาไว้ก่อนย่อมเป็นเรื่องดี อีกทั้งการเป็นสตรีก็ล้วนถูกทำให้เสียชื่อเสียงได้ง่ายนางจึงต้องพยายามตรวจตราทั้งผู้คนรอบกายและบริเวณโดยรอบอย่างพิถีพิถัน“ริมฝั่งแม่น้ำทางนั้นคนเยอะมากจนเกินไป พวกเราไปทางด้านนี้เถิด พวกเจ้าระมัดระวังคนนอกเอาไว้ให้ดีอย่าปล่อยให้มีผู้ใดสามารถเข้าใกล้คุณหนูของพวกเจ้า” เฉียวซื่อเอ่ยพลางชี้ไปบริเวณริมตลิ่งอีกด้านที่คนน้อยกว่าพลางสั่งการทั้งสาวใช้และผู้คุ้มกันอย่างเข้มงวด ซึ่งทุกคนก็ต่างรับคำและปฏิบัติหน้าที่ของตนเองอย่างระมัดระวังสาวใช้นำดวงประทีปหลายดวงมาให้เฉินเจียวเจียว เฉินเจียวเหม่ยและเฉินเจียวมี่ พวกนางจึงแจกจ่ายดวงประทีปให้แก่สาวใช้คนอื่นๆ เพื่อพวกนางจะได้ลอยดวงประทีปร่วมกัน เฉินเจียวมี่ยังเด็กสุดเฉี่ยวซื่อจึงรั้งให้อยู่ข้างกายของตนเอาไว้และคอยจับตาดูอย่างระมัดระวัง ส่วนทางด้านเฉินเจียวเหม่ยและเฉินเจียวเจียวนั้นพวกนางมีสาวใช้และผู้คุ้มกันอีกหลายคนคอยดูแลนางจึงไม่ได้ให้ความสนใจเท่าใดนัก จวบจนเมื่อมีเสียงคนตกลงไปในน้ำ นางจึงได้

เหตุการณ์ตกน้ำในครั้งนี้ถึงกับทำให้เฉินเจียวเจียวล้มป่วยไปเลยทีเดียว นางที่รู้ซึ้งถึงคำว่ามีใจแต่ไร้กำลังเป็นอย่างดีถึงกับอดตื่นตระหนกไม่ได้ นางไม่อยากล้มป่วยไม่อยากพ่ายแพ้ให้แก่อาการป่วยไข้ จึงพยายามทำตัวเป็นผู้ป่วยที่ดี ดื่มยาและยาบำรุงทุกอย่างตามที่ท่านหมอแนะนำ จวบจนเมื่อไข้ของนางลดลงฮูหยินผู้เฒ่าที่นอนไม่หลับเกือบทั้งคืนจึงสามารถกลับไปนอนได้ในที่สุดในตอนเช้าตงจื้อก็มาหาเฉินเจียวเจียวแต่เช้า เมื่อรู้ว่าเจ้านายของตนเองมีการดีขึ้นแล้วนางก็เบาใจแล้วจึงได้เล่าถึงเรื่องการไต่สวนอู๋มู่จือให้เฉินเจียวเจียวฟัง รวมทั้งยังเล่าเรื่องที่ฮูหยินทั้งสามตั้งใจจะเล่นงานจวนสกุลจ้าวด้วย เฉินเจียวเจียวถึงกับยิ้มออกมาอย่างอบอุ่นใจในชาติที่แล้วเพราะมัวหมกมุ่นอยู่แต่กับปัญหาของตนเองจนลืมไปเลยว่าที่จวนผิงกั๋วกงแห่งนี้นอกจากฮูหยินผู้เฒ่าแล้วนางยังมีมารดาเลี้ยงและอาสะใภ้ทั้งสองคอยให้การช่วยเหลือนางอยู่ แต่ยามนี้เมื่อนางได้ย้อนกลับสัมผัสความรู้สึกอบอุ่นเช่นนี้อีกครั้งนางจึงได้แต่รู้สึกเสียดายที่ในชาติที่แล้วนางทำตัวห่างเหินกับมารดาเลี้ยงและอาสะใภ้ทั้งสอง“เจียวเจียว เจ้าตื่นแล้วหรือ” เฉียวซื่อส่งเสียงถามออ