บทที่ 38 เพลิงโทสะ

เมื่อกลับมาถึงจวนทั้งเฉินเจียวเจียวและเฉินเจียวเหม่ยก็ถูกพากลับเรือนของตนแช่น้ำอุ่นและผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า เฉียวซื่อรีบไปคุกเข่าขอรับผิดกับฮูหยินผู้เฒ่าโทษฐานที่นางดูแลเด็กสาวทั้งสองไม่ดี แต่ทั้งฮูหยินผู้เฒ่ากับน้องสะใภ้ทั้งสองกลับบอกกับนางว่าไม่ต้องคิดมาก ต่อให้ระมัดระวังดีเพียงใด หากมีคนคิดปองร้ายพวกเขาก็ย่อมหาโอกาสเหมาะที่จะลงมือได้อยู่แล้ว ประจวบเหมาะกับที่ตงจื้อจับตัวอู๋มู่จือกลับมาได้ฮูหยินผู้เฒ่าจึงได้สั่งให้คนของตนทำการตรวจสอบเขาในทันที

“เจ้าว่ามา สาวใช้ของข้าบอกว่าเจ้าเป็นคนแรกที่กระโดดลงน้ำตามหลานสาวของข้าไป เหมือนจะรอจังหวะที่หลานสาวของข้าตกลงไปอยู่แล้ว อีกทั้งยังพยายามว่ายน้ำตามหลานสาวของข้าอย่างเอาเป็นเอาตายทั้งที่ก็เห็นว่านางว่ายน้ำได้แถมยังว่ายหนีเจ้าอีกด้วยแต่เจ้ากลับติดตามนางอย่างไม่ลดละ คุณชายอู๋ เจ้ามีสิ่งใดจะแก้ตัวหรือไม่” เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยถามเช่นนี้อู๋มู่จือที่ยามนี้เนื้อตัวยังเปียกปอนอยู่แถมยังหนาวจนปากสั่นรีบส่ายศีรษะปฏิเสธในทันที

“รอจังหวะอะไร พยายามติดตามอันใดข้าก็แค่อยากจะช่วยคนเพียงเท่านั้น”

“คุณชายอู๋ อย่าได้เห็นว่าจวนผิงกั๋วกงของพวกข้าในยามนี้ไม่มีบุรุษอยู่ในจวน” โม่ซื่อเอ่ยพลางตวัดแส้ฟาดลงไปข้างกายเขา อู๋มู่จือหลับตาแล้วร้องออกมาเมื่อคิดได้ว่าแส้เส้นนั้นเกือบจะฟาดลงมาบนตัวเขาเสียแล้ว

“พวกเจ้าจับคนจับตัวคนมาลงทัณฑ์โดยพลการเช่นนี้ไม่กลัวว่าข้าจะไปแจ้งทางการหรือ”

“เช่นนั้นก็เชิญไปแจ้งได้เลย แต่กว่าจะไปแจ้งทางการได้เจ้าก็ต้องเอาชีวิตรอดจากคมแส้ของข้าให้ได้ก่อน” เมื่อเอ่ยจบโม่ซื่อก็ฟาดแส้ไปทางโต๊ะวางนำชาเพียงตวัดเพียงครั้งเดียวโต๊ะน้ำชาก็แตกหักออกเป็นสองส่วนตามรอยแส้ อู๋มู่จือร้องออกมาในทันที

“จะฆ่าคนแล้ว จะฆ่าคนแล้ว”

“หากไม่อยากให้ข้าฆ่าเจ้า ก็บอกมาว่าเป็นผู้ใดที่สั่งให้เจ้าลงน้ำไปเพื่อพยายามที่จะเอาเปรียบหลานสาวของข้า” เมื่อโม่ซื่อเอ่ยเช่นนี้อู๋มู่จือที่กำลังหนาวสั่นไปทั้งตัวก็รีบสารภาพออกมาในทันที

“เป็นคนของรองเจ้ากรมอากร คนที่มาหาข้าคือคนของรองเจ้ากรมอากรจ้าวซีเฉิง พวกท่านปล่อยข้าไปเถิดข้าก็แค่ถูกผู้อื่นหลอกใช้เพียงเท่านั้น” เมื่อเขาเอ่ยเช่นนี้โม่ซื่อก็แสยะยิ้มออกมา

“ถูกผู้อื่นหลอกใช้ เจ้าช่างกล้าพูด ท่านแม่ส่งเขาให้กรมอาญาสอบสวนเถิดข้าจะให้พี่ชายของข้ารีดเค้นความจริงจากปากของเขาเอง” เมื่อโม่ซื่อเอ่ยเช่นนี้อู๋มู่จือก็พลันจ้องมองโม่ซื่ออีกครั้ง เมื่อเขาจดจำได้ว่าโม่ซื่อก็คือโม่เจินน้องสาวเพียงคนเดียวของโม่เจาเจ้ากรมอาญาผู้เหี้ยมโหดเขาก็รีบอ้อนวอนในทันที

“ฮูหยินสาม ข้าก็สารภาพแล้วท่านยังจะส่งข้าไปที่กรมอาญาอีกทำไมกัน”

“เมื่อครู่เจ้าบอกเองไม่ใช่หรือว่าจะแจ้งทางการ ข้าก็จะช่วยอำนวยความสะดวกให้แก่เจ้าอย่างไรเล่า” เมื่อโม่ซื่อเอ่ยเช่นนี้อู๋มู่จือก็หันไปวิงวอนฮูหยินผู้เฒ่าในทันที

“ข้าขอร้องล่ะขอรับฮูหยินผู้เฒ่าจวนผิงกั๋วกง แม้ว่าข้าจะมีเจตนาไม่ดีแต่ก็ยังไม่ได้ทำร้ายคุณหนูของจวนท่านเลยนะขอรับ เป็นคนของจ้าวซีเฉิงต่างหากที่ลงมือทำ หากพวกท่านยอมปล่อยข้า ข้าผู้นี้ก็สามารถหาพยานมาให้พวกท่านได้ ข้ามีพยานอีกหลายคนที่สามารถช่วยยืนยันได้ว่าคุณชายสกุลจ้าวคิดร้ายต่อคุณหนูจวนผิงกั๋วกง” เมื่ออู๋มู่จือเอ่ยเช่นนี้หวงซื่อที่ยืนฟังอยู่ก็พลันหัวเราะออกมา

“คนโง่ เจ้าคิดว่าพอเจ้าออกจากจวนผิงกั๋วกงแห่งนี้ไปสกุลจ้าวจะยอมปล่อยเจ้าหรือ เรื่องในวันนี้เกี่ยวพันถึงองค์รัชทายาทด้วย พวกเขาย่อมไม่คิดจะปล่อยเจ้าเอาไว้แน่” เมื่อหวงซื่อเอ่ยเช่นนี้อู๋มู่จือก็พลันร่ำไห้ออกมา

“แล้วข้าจะทำอย่างไรดี พวกท่านจะให้ข้าทำอย่างไร โธ่ ข้าไม่น่าหลงเชื่อพวกเขาเลย”

“ข้าจะส่งเจ้าไปที่กรมอาญา เจ้ารีบสารภาพและบอกเล่าเรื่องราวในคืนนี้ให้เจ้ากรมอาญาฟังอย่างละเอียด แล้วเขาจะคอยดูแลเจ้าเป็นอย่างดี ข้ารับรองว่าจะไม่มีผู้ใดรู้แน่ว่าเจ้าอยู่ที่ใด” เมื่อโม่ซื่อเอ่ยเช่นนี้อู๋มู่จือก็ไม่มีทางเลือกนอกจากยินยอมให้คนของโม่ซื่อคุ้มกันเขาไปที่กรมอาญา

“คนสกุลจ้าวช่างยิ่งใหญ่เสียจริง แม้กระทั่งคุณหนูจากจวนผิงกั๋วกงของข้าพวกเขาก็ยังกล้าปองร้าย” ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าโกรธเคือง

“ท่านแม่อย่าได้มีโทสะ เรื่องนี้ข้าขออาสาออกหน้าจัดการพวกเขาเอง คนสกุลจ้าวคิดว่าตนเองเป็นใหญ่และมีส่วนช่วยให้ฝ่าบาทได้ครอบครองราชบัลลังก์แม้แต่ฝ่าบาทพวกเขาก็ยังล่วงเกินอยู่หลายครั้ง แต่ข้าไม่ใช่คนในราชวงศ์ไม่คิดจะเกรงกลัวสกุลจ้าวและไม่คิดจะอ่อนข้อ ในเมื่อพวกเขาคิดจะหาสามีให้บุตรสาวของข้าเช่นนั้นข้าก็จะขอตอบแทนพวกเขาด้วยการหาสามีให้บุตรสาวของพวกเขาก็แล้วกัน” คำพูดของเฉียวซื่อทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าหันไปมองหน้านาง เฉียวซื่อแค่เพียงหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วเดินไปรินน้ำชาแล้วยกถ้วยชาให้แก่ฮูหยินผู้เฒ่า

“แม้ว่าเรื่องนี้จะรู้ไปถึงพระเนตรพระกรรณของฝ่าบาท แต่จากที่ข้ารู้มาฝ่าบาทมักจะลืมตาข้างหลับตาข้างสำหรับความผิดของสกุลจ้าวอยู่แล้ว พวกเขาอาศัยเรื่องที่ว่ามีขุนนางใต้อาณัติถึงกึ่งหนึ่งในราชสำนัก จึงทำให้ฝ่าบาทยังต้องหวั่นเกรงอำนาจการบริหารในราชสำนักของพวกเขา จนทำให้ยามนี้ความเหิมเกริมของพวกเขายิ่งทวีมากยิ่งขึ้น แถมช่วงนี้ยังเหิมเกริมมากกว่าตอนที่จ้าวไทเฮายังทรงออกว่าราชการหลังม่านเสียอีก” ฮูหยินผู้เฒ่ารับน้ำชาไปดื่มแล้วก็เอ่ยถามออกมา

“เจ้าก็เลยไม่คิดจะให้ทางการช่วยออกหน้า”

“เจ้าค่ะ แม้ว่าทางกรมอาญาจะสามารถสอบสวนและเอาผิดไปถึงจ้าวซีเฉิงได้ แต่เรื่องนี้เขาไม่ใช่คนลงมือเองย่อมสามารถปัดสวะให้พ้นตัวด้วยการโยนความผิดทั้งหมดให้ลูกน้อง” เมื่อเฉียวซื่อเอ่ยเช่นนี้ทุกคนก็ต่างมองหน้ากันด้วยสีหน้าหนักอึ้ง

“ในเมื่อความผิดทางอาญาไม่อาจจะทำได้ เช่นนั้นข้าก็เลยคิดจะตอบแทนคนสกุลเจ้าด้วยวิธีเดียวกัน คุณหนูรองสกุลจ้าวไปไหนมาไหนมักจะชอบทำตัวโดดเด่น สร้างชื่อเสียงว่าตนเองเป็นกวีหญิงที่เก่งกล้าแม้แต่บุรุษยังต้องยอมแพ้ แต่คืนนี้นางคงจะแค้นใจที่พ่ายแพ้ให้แก่เจียวมี่และเจียวเจียว พี่ชายของนางจึงได้คิดแก้แค้นแทนนาง ส่วนข้าก็แค่ตอบแทนความแค้นคืนกลับเพียงเท่านั้น ในเมื่อนางชอบคลุกคลีต่อบทกวีกับบุรุษ เช่นนั้นข้าก็จะช่วยส่งเสริมให้นางได้คลุกคลีอย่างสาแก่ใจไปเลยทีเดียว” เฉียวซื่อเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าอาฆาตแค้น ฮูหยินผู้เฒ่าจึงได้หัวเราะออกมาเบาๆ

“ได้เช่นนั้นก็ลงมือเถิด สำเร็จหรือไม่ข้าไม่สนใจผลลัพธ์ขอแค่ทำให้คุณหนูสกุลจ้าวผู้นั้นมีชื่อเสียงตกต่ำมากเป็นพอ” เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยเช่นนี้หวงซื่อที่ยืนฟังอยู่ก็พลันยิ้มออกมา

“ท่านแม่ไม่ต้องห่วงเรื่องทำลายชื่อเสียงของนาง ข้าเองก็จะลงมือช่วยอีกแรง” เมื่อหวงซื่อเอ่ยเช่นนี้เฉียวซื่อก็หันไปส่งยิ้มให้นาง

“ส่วนเรื่องทางกรมอาญา แม้ในท้ายที่สุดจะเอาโทษคุณชายใหญ่จ้าวไม่ได้แต่อย่างน้อยข้าก็จะส่งข่าวไปให้พี่ชายของข้าว่าให้เขาทำทุกวิถีทางที่จะสามารถดึงคุณชายใหญ่สกุลจ้าวลงมารับผลกรรมกับเรื่องนี้ให้ได้มากที่สุด” เมื่อโม่ซื่อเอ่ยเช่นนี้ฮูหยินผู้เฒ่าก็พยักหน้าพลางเอ่ยออกมาว่า

“ดี!” มีลูกสะใภ้ทั้งสามคอยปลอบใจอีกทั้งหลานสาวทั้งสองไม่ได้รับอันตรายอย่างที่นางกลัว ในที่สุดเพลิงโทสะของฮูหยินผู้เฒ่าก็ค่อยๆ ลดลง แม้ว่าจะยังไม่อาจจะดับมอดลงได้ในทันทีแต่เมื่อคิดถึงฝีมือการจัดการของลูกสะใภ้ทั้งสามแล้วฮูหยินผู้เฒ่าก็ยิ้มออกมาอย่างเหี้ยมเกรียม

‘หากลูกสะใภ้ทั้งสามยังไม่สามารถทำให้คนสกุลจ้าวสำนึกเสียใจที่กล้ามาวุ่นวายกับจวนผิงกั๋วกงได้ ข้าคนนี้นี่แหละที่จะขอออกหน้าลงมือด้วยตนเอง’