บทที่ 35 ฉีกหน้า

เฉินเจียวมี่จ้องมองจ้าวซีอินด้วยสายตาสงบนิ่ง นางยืนรออย่างสงบอยู่ครู่หนึ่งเพื่อให้เวลาต่อจ้าวซีอินอย่างใจกว้าง แต่เมื่อเห็นว่าผู้คนภายในงานเริ่มขยับกายอย่างเบื่อหน่ายและไม่คิดอยากจะรออีกแล้ว นางจึงได้เอ่ยถามจ้าวซีอินด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม

“คุณหนูจ้าวท่านต่อโคลงบทนี้ได้หรือไม่” เมื่อเฉินเจียวมี่เอ่ยถามเช่นนี้จ้าวซีอินก็กำมือแน่นแต่มิได้เอื้อนเอ่ยอันใดออกมา เฉินเจียวมี่จึงได้ยิ้มออกมาแล้วหันไปทางเฉินเจียวเจียวและเฉินเจียวเหม่ย

“พี่หญิงในเมื่อคุณหนูจ้าวต่อโคลงบทนี้ไม่ได้เช่นนั้นท่านก็ช่วยต่อโคลงบทนี้แทนนางเถิดเจ้าค่ะ” เมื่อเฉินเจียวมี่เอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็ยิ้มออกมาแล้วขับขานโคลงบทต่อมาด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม

“เมฆาอิงแอบฝันเคียงคู่เคียงฝันแอบอิงเมฆา” เฉินเจียวเจียวขับขานโคลงบทต่อมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและอ่อนหวาน ทุกคนต่างส่งเสียงชื่นชมออกมาอย่างพร้อมเพรียงกันในทันที

“แต่งออกมาได้ดี”

"ทำได้ดีจริงๆ" เสียงชื่นชมของคนเหล่านั้นทำให้จ้าวซีอินยิ่งรู้สึกเสียหน้า นางจึงได้เอ่ยออกมาอย่างไม่คิดจะยอมแพ้

“นี่ย่อมไม่นับว่าข้าแพ้ พวกเจ้าอาจจะเตรียมฝึกซ้อมแต่งโคลงบททวนอักษรบทนี้มาก่อนหน้านี้แล้วก็เป็นได้” เมื่อจ้าวซีอินเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวมี่ก็พลันทำสีหน้าไม่อยากจะเชื่อว่านางจะกล้าเอ่ยเช่นนี้ออกมาได้อย่างน่าเอ็นดู

“ข้าไม่ใช่คนท้าประชันอีกทั้งยังไม่ใช่คนเลือกวิธีการแข่งขันแล้วข้าจะแต่งโคลงบทนี้มาล่วงหน้าได้อย่างไรกันเล่าเจ้าคะ ท่านช่างไม่สมกับที่เป็นคนที่เติบใหญ่แล้วเอาเสียเลย” เมื่อเฉินเจียวมี่เอ่ยเช่นนี้องค์หญิงเก้าหลี่ถังหรูก็พลันส่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ แต่กลับทำให้คนที่นั่งอยู่บริเวณใกล้เคียงพลอยได้ยินไปด้วย พระนางเต๋อเฟยทรงพยายามกลั้นยิ้มอย่างเต็มที่ ส่วนพระนางเฉียวกุ้ยเฟยนั้นถึงกับรีบยกพัดกลมที่ถืออยู่ขึ้นมาปิดบังรอยยิ้มของตนเองในทันที

“ลูกหญิงเก้า! สำรวมกิริยาด้วย” หลี่เซียวหลงฮ่องเต้หันไปตำหนิพระธิดาด้วยสุรเสียงแผ่วเบา แล้วจึงได้หันไปตรัสกับผู้คนที่อยู่ภายในงานเลี้ยงด้วยพระสุรเสียงอันก้องกังวาน

“คุณหนูจากจวนผิงกั๋วกงทำให้ข้าได้เปิดหูเปิดตาแล้ว ลู่เสวียนเจ้าได้ฉายาว่าเป็นเอกบุรุษทางด้านบทกวีที่มีอายุน้อยมากที่สุดในแคว้นต้าเยียนของเรา ยามนี้คุณหนูที่มีอายุน้อยถึงสองคนได้แสดงความสามารถให้ผู้อื่นได้ประจักษ์แล้ว ส่วนเจ้าไม่คิดจะร่วมประชันต่อโคลงบททวนอักษรกับคุณหนูจากจวนผิงกั๋วกงสักหน่อยหรือ” เมื่อหลี่เซียวหลงฮ่องเต้เอ่ยเช่นนี้ลู่เสวียนก็พลันลุกขึ้นมาแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“ในเมื่อฝ่าบาททรงตรัสถึงขั้นนี้เช่นนั้นกระหม่อมคงไม่อาจจะปฏิเสธได้ ถ้าเช่นนั้นคุณหนูจากจวนผิงกั๋วกงทั้งสองได้โปรดออมมือให้ข้าด้วย” เมื่อลู่เสวียนเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวมี่ก็พลันมีสีหน้ากระตือรือร้นขึ้นมาในทันที ได้ประชันการต่อบทกลอนกับบัณฑิตที่มีชื่อเสียงทางด้านบทกวีเช่นนี้นับเป็นความใฝ่ฝันของเด็กสาวเช่นนาง และลู่เสวียนก็ไม่ทำให้นางผิดหวังแค่เพียงโคลงบทแรกของเขาก็เรียกเสียงชื่นชมจากผู้คนภายในงานเลี้ยงได้เป็นอย่างดี

“ดาราเรียงร้อยเด่นฟ้าดุจฟ้าเด่นร้อยเรียงดารา” ลู่เสวียนขับขานโคลงบทต่อมาด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม

“โคมส่องแสงสาดฟ้าดุจฟ้าสาดแสงส่องโคม” เฉินเจียวมี่เอ่ยขับขานต่อด้วยสีหน้ามั่นใจ ความรวดเร็วในการต่อโคลงบทนี้ของนางทำให้ลู่เสวียนถึงกลับเอ่ยวาจายกย่องชื่นชมในทันที

“คุณหนูอายุน้อยถึงเพียงนี้แต่กลับมีความสามารถที่ไม่ธรรมดา ฝ่าบาทหากขืนยังให้กระหม่อมต่อโคลงบทต่อไปคนที่แพ้อาจจะกลายเป็นกระหม่อมถึงยามนั้นสุดยอดกวีที่ฝ่าบาททรงเคยยกย่องต้องมาพ่ายแพ้ให้แก่เด็กสาวเช่นนี้คนที่จะขายหน้าย่อมจะเป็นฝ่าบาทนะพ่ะย่ะค่ะ” เมื่อลู่เสวียนเอ่ยเช่นนี้หลี่เซียวหลงฮ่องเต้ก็พลันหัวเราะออกมา

“เจ้าคนเจ้าเล่ห์ลู่เสวียน คนที่แพ้ก็คือเจ้าถ้าเช่นนั้นคนที่ขายหน้าก็ควรจะเป็นเจ้าสิ แล้วเจ้าจะยกความขายหน้าของตนเองมาให้ข้าได้อย่างไร” หลี่เซียวหลงฮ่องเต้ทรงตรัสพลางทรงพระสรวลออกมา

“เอาเถิดในเมื่อวันนี้เจ้าเองก็สามารถทำได้ดีเช่นนั้นข้าจะขอตกรางวัลให้เจ้าก็แล้วกัน หลีกงกงเจ้าไปนำแท่นฝนหมึกชุดนั้นของข้ามา คนหนุ่มมากฝีมือเช่นนี้ย่อมไม่อาจจะละเลยเรื่องของรางวัล” เมื่อหลี่เซียวหลงฮ่องเต้ทรงตรัสเช่นนี้ลู่เสวียนก็ถวายคำนับเพื่อขอบพระทัย

“ส่วนเจ้า เด็กสาวผู้เชี่ยวชาญด้านบทกวีผู้นี้หากข้าเดาไม่ผิดเจ้าคงจะเป็นคุณหนูที่ถือกำเนิดจากหวงเยวี่ยโหรวบุตรสาวของท่านอดีตราชครูหวงกระมัง”

“ใช่แล้วเพคะ หม่อมฉันคือเฉินเจียวมี่บุตรสาวลำดับที่สามของจวนผิงกั๋วกง บิดาของหม่อมฉันคือเฉินคุน มารดาของหม่อมฉันคือหวงเยวี่ยโหรวเพคะ” เมื่อเฉินเจียวมี่เอ่ยเช่นนี้หลี่เซียวหลงฮ่องเต้ก็ทรงตรัสวาจาชมเชยออกมา

“ลูกไม้ย่อมหล่นไม่ไกลต้น ส่วนเจ้าเฉินเจียวเจียวคิดไม่ถึงว่าแม้แต่ความสามารถทางบทกวีของเจ้าก็ไม่ได้อ่อนด้อยกว่าผู้อื่นเลย ส่วนที่นั่งอยู่ทางด้านนั้นคงจะเป็นคุณหนูรองเฉินเจียวเหม่ยข้าได้ยินมาว่าเจ้าเองก็มีวิชาต่อสู้ที่ไม่แพ้บุรุษเลย คุณหนูจวนผิงกั๋วกงช่างเปี่ยมไปด้วยความสามารถรอบด้านเสียจริง เฉียวกุ้ยเฟยหลังจากจบงานเลี้ยงแล้วเจ้าจงคัดเลือกเครื่องประดับและอาภรณ์ด้วยตนเองแล้วส่งไปเป็นของรางวัลให้แก่คุณหนูทั้งสามที่จวนผิงกั๋วกงด้วย” เมื่อหลี่เซียวหลงฮ่องเต้ตรัสเช่นนี้ทั้งเฉินเจียวเจียว เฉินเจียวเหม่ยและเฉินเจียวมี่ก็ต่างลุกขึ้นมาย่อกายถวายการคารวะพลางเอ่ยถ้อยคำขอบพระทัยอย่างพร้อมเพรียงกัน

แม้ว่าหลี่เซียวหลงฮ่องเต้จะทรงเลี่ยงไม่เอ่ยถึงจ้าวซีอินแต่การกระทำของนางในวันนี้กลับสร้างความอับอายขายหน้าให้แก่ตนเองและคนสกุลจ้าวเป็นอย่างมาก จ้าวฉีหันไปส่งสายตาตำหนิบุตรสาวโดยไม่ได้เอ่ยอันใดออกมา จ้าวซีอินจึงได้ส่งสายตาอาฆาตส่งไปให้เฉินเจียวเจียวอีกครั้ง ซึ่งเฉินเจียวเจียวก็หันไปฉีกยิ้มให้นางอย่างจงใจพร้อมกับส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความเย้ยหยันให้แก่จ้าวซีอิน นางไม่มีทางลงมือกับผู้อื่นก่อนถ้าผู้อื่นไม่คิดจะลงมือกับนาง

องค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงจ้องมองสายตาและท่าทางของพวกนางด้วยความสนใจ เมื่อดูจากสถานการณ์เมื่อครู่แล้วเฉินเจียวเจียวน่าจะมั่นใจในทักษะของญาติผู้น้องของตนว่าจะสามารถเอาชนะจ้าวซีอินได้ เดิมทีนางก็คงจะคาดเดาได้อยู่แล้วว่าต่อให้นางไม่ส่งเฉินเจียวมี่ออกมา ตัวนางเองก็ย่อมจะสามารถเอาชนะจ้าวซีอินได้อย่างแน่นอน

แต่ด้วยนิสัยถือดีของจ้าวซีอินทำให้เฉินเจียวเจียวจงใจส่งเฉินเจียวมีมาประชันแทนตัวนาง ด้วยรูปลักษณ์เด็กสาวที่ยังไม่เติบโตเต็มที่ของเฉินเจียวมี่นอกจากจะทำให้จ้าวซีอินชะล่าใจแล้วยังเป็นการกระตุ้นให้จ้าวซีอินเอ่ยวาจาดูหมิ่นเฉินเจียวมี่ต่อหน้าผู้อื่นอีกด้วย สุดท้ายเมื่อจ้าวซีอินถูกเฉินเจียวมี่เอาชนะได้ จ้าวซีอินจึงจะต้องรู้สึกเสียหน้ามากกว่าปกติเป็นเท่าตัว

เดิมทีเขาไม่ชอบสตรีมากเล่ห์ แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใดความมากเล่ห์ของเฉินเจียวเจียวในครั้งนี้กลับทำให้เขารู้สึกอารมณ์ดี เขาไม่รู้ว่าเป็นเพราะว่านางสามารถฉีกหน้าคนสกุลจ้าวได้หรือเป็นเพราะเขาชื่นชอบท่าทางการฉีกยิ้มเพื่อแสดงความเหนือกว่าอย่างเย้ยหยันของนางกันแน่ แต่ที่เขารู้อย่างแน่ชัดในยามนี้ก็คือการกระทำของนางในวันนี้ได้กระตุ้นความรู้สึกบางอย่างในตัวเขาเข้าเสียแล้ว