บทที่ 39 ร่วมมือกัน

เหตุการณ์ตกน้ำในครั้งนี้ถึงกับทำให้เฉินเจียวเจียวล้มป่วยไปเลยทีเดียว นางที่รู้ซึ้งถึงคำว่ามีใจแต่ไร้กำลังเป็นอย่างดีถึงกับอดตื่นตระหนกไม่ได้ นางไม่อยากล้มป่วยไม่อยากพ่ายแพ้ให้แก่อาการป่วยไข้ จึงพยายามทำตัวเป็นผู้ป่วยที่ดี ดื่มยาและยาบำรุงทุกอย่างตามที่ท่านหมอแนะนำ จวบจนเมื่อไข้ของนางลดลงฮูหยินผู้เฒ่าที่นอนไม่หลับเกือบทั้งคืนจึงสามารถกลับไปนอนได้ในที่สุด

ในตอนเช้าตงจื้อก็มาหาเฉินเจียวเจียวแต่เช้า เมื่อรู้ว่าเจ้านายของตนเองมีการดีขึ้นแล้วนางก็เบาใจแล้วจึงได้เล่าถึงเรื่องการไต่สวนอู๋มู่จือให้เฉินเจียวเจียวฟัง รวมทั้งยังเล่าเรื่องที่ฮูหยินทั้งสามตั้งใจจะเล่นงานจวนสกุลจ้าวด้วย เฉินเจียวเจียวถึงกับยิ้มออกมาอย่างอบอุ่นใจ

ในชาติที่แล้วเพราะมัวหมกมุ่นอยู่แต่กับปัญหาของตนเองจนลืมไปเลยว่าที่จวนผิงกั๋วกงแห่งนี้นอกจากฮูหยินผู้เฒ่าแล้วนางยังมีมารดาเลี้ยงและอาสะใภ้ทั้งสองคอยให้การช่วยเหลือนางอยู่ แต่ยามนี้เมื่อนางได้ย้อนกลับสัมผัสความรู้สึกอบอุ่นเช่นนี้อีกครั้งนางจึงได้แต่รู้สึกเสียดายที่ในชาติที่แล้วนางทำตัวห่างเหินกับมารดาเลี้ยงและอาสะใภ้ทั้งสอง

“เจียวเจียว เจ้าตื่นแล้วหรือ” เฉียวซื่อส่งเสียงถามออกมาในทันทีเมื่อเดินเข้าห้องมาแล้วเห็นเฉินเจียวเจียวนั่งอยู่บนเตียง

“ตื่นแล้วเจ้าค่ะ กินโจ๊กและดื่มยาเรียบร้อยแล้วด้วย” เฉินเจียวเจียวเอ่ยพลางส่งยิ้มให้มารดาเลี้ยง เมื่อเห็นว่าบนใบหน้าของเฉินเจียวเจียวมีริ้วรอยของเลือดฝาดแล้วเฉียวซื่อถึงได้แต่ทอดถอนใจออกมาอย่างโล่งอก

“เห็นเจ้าดีขึ้นข้าก็ค่อยวางใจลงมาหน่อย เมื่อคืนนี้ตอนที่รู้ว่าเจ้าไข้ขึ้นคนทั้งจวนต่างพากันร้อนใจเพราะเป็นห่วงเจ้า”

“ข้าดีขึ้นมาแล้วเจ้าค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะเจ้าคะ” เฉินเจียวเอ่ยพลางส่งยิ้มให้เฉียวซื่อแล้วจึงได้เอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง

“จริงสิเจ้าคะ เมื่อครู่นี้ตงจื้อมาเล่าให้ข้าฟังแล้วว่าท่านแม่อยากจะจัดการกับจ้าวซีอินให้ข้า” เมื่อเฉินเจียวเจียวเอ่ยเช่นนี้เฉียวซื่อก็หันไปส่งสายตาตำหนิให้แก่ตงจื้อในทันที

“ท่านแม่อย่าได้ตำหนินางเลยเจ้าค่ะ ต่อให้นางไม่เล่าวันหน้าข้าก็จะรู้เรื่องนี้อยู่ดี” เมื่อเฉินเจียวเจียวเอ่ยเช่นนี้เฉียวซื่อก็ทอดถอนใจออกมาอีกครั้ง

“จ้าวซีอินผู้นี้หากไม่ได้สั่งสอนนางเสียบ้างแม่คงนอนไม่หลับ” ได้ฟังเฉียวซื่อเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็หัวเราะออกมา

“ข้าไม่ได้คิดจะห้ามท่านแม่อยู่แล้ว หากข้าไม่ได้สั่งสอนนาง ข้าเองก็คงจะนอนไม่หลับเช่นเดียวกัน”

“หึหึ แม่นึกว่าเจ้าจะห้ามปรามแม่เสียอีก”

“จะห้ามทำไมเล่าเจ้าค่ะ คนสกุลเจ้าคิดว่าตนเองคือผู้ใดกัน ทั้งเหิมเกริมทั้งละโมบ ยามนี้ยังกล้าคิดทำร้ายข้าอย่างไม่น่าให้อภัยอีก ข้าย่อมไม่มีวันยอมให้พวกเขาใช้ชีวิตได้อย่าปกติสุขเป็นแน่เจ้าค่ะ” เฉินเจียวเจียวเอ่ยพลางโบกมือไล่สาวใช้ให้ออกไปเฉียวซื่อเห็นเช่นนั้นจึงได้เดินมานั่งลงบนม้านั่งข้าเตียงของบุตรสาวอย่างให้ความร่วมมือ

“ข้าเคยได้ยินเรื่องการแต่งงานของคุณชายใหญ่สกุลจ้าวและคุณหนูจากสกุลจี้มาบ้าง เดิมทีนางมีสัญญาหมั้นหมายกับซื่อจื่อจวนไหวซางป๋อ แต่เป็นเพราะว่านางตกน้ำและได้คุณชายสกุลใหญ่สกุลจ้าวช่วยเอาไว้ทำให้นางต้องลดตัวมาเป็นภรรยารองของคุณชายใหญ่ เรื่องนี้แม้ว่าทางจวนสกุลจ้าวจะทำเหมือนกับว่าจำใจยอมรับนางเข้าไปเป็นสะใภ้ แต่ไม่ว่าจะมองอย่างไรสำหรับคุณหนูจี้ผู้นั้นเรื่องนี้คือการทำลายชีวิตทั้งชีวิตของนาง” เมื่อเฉินเจียวเอ่ยเอ่ยเช่นนี้เฉียวซื่อก็มองเฉินเจียวเจียวด้วยสายตาอันเจิดจ้า

“นี่เจ้าคงจะไม่คิดโจมตีจ้าวซีเฉิงจากทางสกุลจี้กระมัง”

“ย่อมต้องลงมือจากทางหลังบ้านของเขาก่อน องค์หญิงเก้าเคยเล่าให้ฟังว่าเรือนหลังของคุณชายใหญ่สกุลจ้าวไม่สงบสุขเท่าใดนัก คุณหนูสกุลจี้เมื่อแต่งเข้าไปในฐานะภรรยารองทั้งถูกรังแกและถูกเหยียบย่ำ หากทำให้นางรู้ว่าการที่ชีวิตของนางต้องตกต่ำเช่นนี้เป็นเพราะมีคนจงใจทำท่านแม่คิดว่า นางจะไม่ลุกขึ้นมาสู้บ้างเลยหรือ”

“ขอเพียงทางกรมอาญาประกาศเรื่องที่คนของคุณชายใหญ่ผลักข้าให้ตกลงไปในน้ำ แล้วยังมีการยุยงให้อู๋มู่จือมาช่วยข้าเพื่อถือโอกาสเอาเปรียบข้า ทั้งคุณหนูสกุลจี้ จวนสกุลจี้ที่เป็นคหบดีใหญ่ของเมืองหลวงและซื่อจื่อจวนไหวซางป๋อที่ถูกแย่งชิงคู่หมั้น ย่อมไม่มีทางวางเฉยได้แน่” คำพูดของเฉินเจียวเจียวทำให้เฉียวซื่อได้แต่มองเฉินเจียวเจียวใหม่อีกครั้ง

ในกาลก่อนพวกนางแม่เลี้ยงและลูกเลี้ยงไม่ค่อยจะได้สนิทสนมกันมากเท่าใดนัก แม้ว่าเฉียวซื่อจะให้ความรักความเอ็นดูต่อเฉินเจียวเจียวมาโดยตลอดแต่ก็ยังเหมือนมีม่านบางๆ มากั้นขวางความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสองอยู่ แต่ยามนี้ม่านที่มองไม่เห็นนั้นกลับจางหายไปอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัวเมื่อไม่มีสิ่งใดมาขวางกั้นความสัมพันธ์ระหว่างพวกนางจึงไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ไม่เพียงพวกนางจะมีความสัมพันธ์แนบแน่นขึ้นแต่ยังสามารถเข้าใจกันและกันได้ดีแถมยังสามารถพูดคุยกันได้แทบจะทุกเรื่องอีกด้วย

ยามนี้เมื่อเฉินเจียวเจียวเปิดใจให้นางในฐานะแม่เลี้ยงได้ใกล้ชิดมากยิ่งขึ้น เฉินเจียวเจียวไม่เพียงจะทำให้เฉียวซื่อประหลาดใจในการวางตัวที่เป็นผู้ใหญ่จนเกินวัย แต่แนวความคิดบางอย่างขอเฉินเจียวเจียวแม้แต่เฉียวซื่อที่เคยคิดว่าตนเองผ่านร้อนผ่านหนาวมาก่อนยังไม่อาจจะเทียบเทียมเฉินเจียวเจียวได้เลย

“เจ้าเปลี่ยนไปมาก หลังจากเกิดเรื่องที่วัดต้าฝูก็ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่ใช่เจียวเจียวที่แม่เคยรู้จักอีกต่อไป” เมื่อเฉียวซื่อเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็หัวเราะออกมา

“ข้าไม่อยากทำให้ทั้งท่านย่าและท่านแม่เป็นห่วง คนเรานั้นมักจะเรียนรู้จากประสบการณ์แต่ข้านั้นกลับข้ามขั้นเรื่องเช่นนี้ไปเสียแล้ว เพราะรู้ว่ายิ่งข้ารู้ความเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้ทั้งท่านย่าและท่านแม่วางใจได้เร็วขึ้นเท่านั้น” เฉินเจียวเจียวเอ่ยออกมาพลางจ้องมองเฉียวซื่อด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ

“ท่านดีต่อข้าอย่างจริงใจมาโดยตลอด ข้าย่อมสามารถรับรู้ได้ ท่านวางใจเถิดต่อไปข้าจะไม่เว้นระยะห่างระหว่างพวกเราสองแม่ลูกดังเช่นแต่ก่อนแล้วเจ้าค่ะ” เมื่อเฉินเจียวเจียวเอ่ยเช่นนี้เฉียวซื่อก็เอื้อมมือไปจับมือของเฉินเจียวเจียวเอาไว้พลางหลั่งน้ำตาออกมา

เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ใช่ว่านางจะไม่กังวล หากเฉินเจียวเจียวโทษว่าเป็นความผิดของนางที่ดูแลได้ไม่ดีนางก็ไม่อาจจะปฏิเสธได้ แต่ยามนี้เฉินเจียวเจียวไม่เพียงไม่กล่าวโทษแถมยังคิดจะร่วมมือกับนางแก้แค้นคนสกุลจ้าวด้วยกันอีกด้วย

‘ไม่เสียแรงที่ทุ่มเทให้กับเด็กคนนี้อย่างจริงใจมาตั้งหลายปี ปฏิกิริยาของนางเพียงเท่านี้ก็ถือว่าเป็นความคุ้มค่าสำหรับข้าแล้ว’ เฉียวซื่อได้แต่คิดอยู่ในใจแล้วยิ้มออกมาด้วยความปลาบปลื้มที่เฉินเจียวเจียวยินยอมเปิดใจให้นางได้อย่างแท้จริงเสียที