All Chapters of ข้ามาทวงแค้นแม่ดอกบัวขาว: Chapter 11 - Chapter 20

โทสะของโซ่วอ๋องทำให้หวังฮุ่ยหลิงรีบเดินไปจับมือของเฉินเจียวเจียวเอาไว้ ไม่ว่าอย่างไรหลี่ถังหรูก็เป็นขนิษฐาร่วมอุทร แต่เฉินเจียวเจียวนั้นไม่ใช่ หากโทสะของโซ่วอ๋องมาลงที่เฉินเจียวเจียวนางในฐานะสหายสนิทย่อมไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้นแน่“โซ่วอ๋องกับคุณหนูรองสกุลหลินนี่ช่างสนิทสนมกันมากเสียจริงนะเพคะ นางพูดอะไรออกมาท่านอ๋องก็ล้วนเชื่อไปหมด” เฉินเจียวเจียวเอ่ยพลางคิดถึงเรื่องในช่วงชีวิตก่อนของตนเอง หลายครั้งที่นางถูกใส่ความจนต้องคิดหาวิธีแก้ต่างให้ตนเองตั้งมากมาย จนถึงครั้งสุดท้ายแม้แต่ถ้อยคำแก้ตัวเขาก็ยังไม่ได้ให้เวลาแก่นางเลย นางเคยคิดว่าตนเองไม่ได้มีความสามารถอ่อนด้อยไปกว่าหลินชิงเหมย แม้แต่ยามที่รับรู้ถึงบาดแผลอันแสบร้อนบนแผ่นหลังและความเจ็บปวดที่ท้องน้อยของตนเองในยามนั้นนางก็ยังไม่ได้คิดว่าตนเองพ่ายแพ้ แต่สิ่งที่ทำให้นางรู้สึกพ่ายแพ้อย่างราบคาบก็คือนางไม่สามารถเหนี่ยวรั้งความรักและความเชื่อใจจากคนตรงหน้าได้ต่างหาก“หากเป็นหม่อมฉันพูดท่านอ๋องก็คงจะไม่เชื่อ แต่ไม่ว่าจะเชื่อหรือไม่หม่อมฉันก็ไม่คิดจะสนใจอีกต่อไปแล้ว สำหรับหม่อมแล้วความริษยาหรือความใจแคบย่อมมีดังเช่นคนปกติทั่วไป เพียงแต่หลินชิงเ

ทุกอย่างเป็นไปตามความคาดการณ์ของเฉินเจียวเจียว เมื่อนางไปถึงจวนก็มีนางข้าหลวงของเต๋อเฟยมารอนางอยู่แล้ว คนทั้งจวนก็ต่างมารอนางเช่นกัน ทั้งฮูหยินผู้เฒ่าและทุกคนในครอบครัวต่างมองนางด้วยความเป็นห่วง“เจ้าไม่ต้องกังวล แม่จะเข้าวังไปกับเจ้า” เฉียวซื่อก้าวเท้าออกมากุมมือของเฉินเจียวเจียวเอาไว้ แต่เฉินเจียวเจียวกลับส่ายหน้าแล้วเอ่ยกระซิบเสียงเบา“เรื่องนี้ลูกจัดการเองเจ้าค่ะ ท่านแม่ไม่ต้องกังวลนะเจ้าคะ ลูกจะต้องทวงความเป็นธรรมให้แก่ตนเองได้อย่างแน่นอน” เมื่อเฉินเจียวเจียวเอ่ยเช่นนี้เฉียวซื่อก็จ้องมองนางครู่หนึ่งแล้วก็พยักหน้า“เจียวเจียว…” ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าไม่ค่อยจะดีนัก“ท่านย่าได้โปรดวางใจนะเจ้าคะ หลานไปเพียงครู่เดียวเดี๋ยวก็กลับมาแล้วเจ้าค่ะ” เมื่อเฉินเจียวเจียวเอ่ยเช่นนี้ฮูหยินผู้เฒ่าก็พยักหน้า เฉินเจียวเหม่ยเดินนำเฉินเจียวมี่เดินตรงมาหานางด้วยสีหน้าเด็ดเดี่ยวแล้วเอ่ยกับเฉินเจียวเจียวด้วยสีหน้าจริงจัง“เจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องชื่อเสียง และไม่ต้องกังวลเรื่องพวกข้าสองคน ไม่ได้แต่งงานไม่ถึงกับตาย แต่หากต้องใช้ชีวิตกับบุรุษที่มองเห็นว่าเจ้าเป็นของตายสำหรับเขาต่างหากที่อาจจะทำให้เ

เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากตื่นแล้วนางก็รีบตรงไปยังโถงกลางเรือนของฮูหยินผู้เฒ่าในทันที ยามนี้ทุกคนภายในจวนต่างมารอพบนางนานแล้ว แม้ว่าเมื่อวานนี้นางจะบอกว่าจบเรื่องแล้วแต่ทุกคนย่อมรู้ดีว่าเรื่องราวที่เฉินเจียวเจียวต้องเผชิญเมื่อวานไม่น่าจะบอกว่าจบก็จบลงอย่างง่ายดายเช่นนั้น เพียงแต่ตอนที่เฉินเจียวเจียวกลับมาสีหน้าของนางทั้งอ่อนล้าและดูเหน็ดเหนื่อยเป็นอย่างมาก พวกนางจึงพร้อมใจกันไล่ให้เฉินเจียวเจียวไปพักก่อน แน่นอนว่าเมื่อพักผ่อนอย่างเต็มที่มาทั้งคืนแล้ว เช้านี้พวกนางก็คงอยากจะรู้เรื่องที่เกิดขึ้นภายในวังอย่างเต็มที่แล้วเมื่อเดินไปถึงโถงกลางก็เป็นอย่างที่นางคิดไว้ ยามนี้ฮูหยินผู้เฒ่ากำลังนั่งจิบน้ำชาเพื่อรอการมาของนางโดยมีเฉียวซื่อ หวงซื่อและโม่ซื่อรออยู่ด้วยเช่นกัน ส่วนเฉินเจียวเหม่ยและเฉินเจียวมี่กำลังนั่งเล่นหมากรออยู่อีกด้าน แม้ว่าจะนั่งไกลออกไปแต่แน่นอนว่าเมื่อคนทางนี้เอ่ยอันใดออกมาพวกนางทั้งสองย่อมจะต้องได้ยินทุกถ้อยคำเป็นแน่ เมื่อได้เห็นท่าทีของทุกคนแล้วเฉินเจียวเจียวจึงได้แต่ทอดถอนใจออกมาแล้วนั่งลงข้างกายของฮูหยินผู้เฒ่าแล้วเอ่ยออกมาเสียงเบา“เมื่อวานนี้ฝ่าบาททรงเสด็จมาที่ตำหนักของเต

ทางฝ่ายโซ่วอ๋องหลี่ไท่หยางนั้นเมื่อได้ยินว่าหลินชิงเหมยได้รับคำสั่งจากมารดาของเขาให้ไปขออภัยคุณหนูใหญ่สกุลเฉินเขาก็รีบรุดไปที่ตำหนักขององค์หญิงเก้าผู้เป็นน้องสาวของเขาในทันที สำหรับเขาแล้วในยามนี้หลินชิงเหมยนับว่าเป็นหนึ่งในความรับผิดชอบของเขาแล้ว เขาคือคนที่ทำให้นางต้องพบกับเรื่องเลวร้ายแม้ว่าในยามที่ได้ฟังถ้อยคำที่เฉินเจียวเจียวเอ่ยถึงการพบกันระหว่างเขาและนางที่ดูไม่ค่อยจะโปร่งใสนักเขาจะรู้สึกไม่ค่อยจะสบายใจ แต่เมื่อได้พบกับหลินชิงเหมยเขาก็โยนความคลางแคลงใจทิ้งไปทั้งหมด ด้วยคิดว่าเด็กสาวขนาดนี้ก็แค่ทนอี๋เหนียงผู้เจ้าแผนการของนางยุยงมาเท่านั้น เด็กสาวอายุเท่านี้ไม่มีทางคิดวางแผนเข้าหาบุรุษได้ด้วยตนเองหรอกความคลางแคลงใจทั้งหลายก็พลันมลายหายไปยิ่งในยามนี้หลินชิงเหมยต้องเข้ามาใช้ชีวิตในวัง ต้องสู้อดทนรองรับอารมณ์เดือดดาลของมารดาของเขาแทบทุกวัน ความรู้สึกผิดภายในใจก็พลันมีมากกว่าความแคลงใจ ความรู้สึกสงสารและอยากปกป้องก็ยิ่งมีมากกว่าทำให้ยามนี้ในหัวของเขาไม่มีเรื่องอื่นให้คิดถึงสักนิดนอกไปจากอยากปกป้องสตรีในความดูแลของตนเองเพียงเท่านั้น“คุณหนูรองหลิน ให้บ่าวช่วยประคองท่านนะเจ้าคะ คุณหน

การได้กลับมาใช้ชีวิตเป็นเด็กสาวอีกครั้งทำให้เฉินเจียวเจียวรู้สึกกระปรี้กระเปร่ามากขึ้น อีกทั้งยามนี้สิ่งที่เคยผูกมัดนางเอาไว้ได้เริ่มคลายออกบ้างแล้วโดยเฉพาะเรื่องการหมั้นหมาย ก่อนหน้านี้ทั้งฮูหยินผู้เฒ่าและเฉียวซื่อต่างก็เข้มงวดต่อเฉินเจียวเจียวเป็นอย่างมาก ด้วยกังวลว่าหากนางทำสิ่งใดผิดพลาดไปจะกระทบต่อชื่อเสียงของนางและกระทบต่อจวนโซ่วอ๋องด้วยแต่ยามนี้เมื่อเฉินเจียวเจียวยังไม่ได้หมั้นหมายกับผู้ใด อีกทั้งยังมีเรื่องของโซ่วอ๋องที่ชี้ให้เห็นว่าต่อให้นางพยายามประพฤติตัวดีเช่นใดแต่หากได้คู่ครองไม่ดีก็ล้วนมีค่าไม่ต่างกัน พวกนางจึงผ่อนคลายกฎระเบียบลงด้วยคิดว่าอย่างน้อยการทำเช่นนี้ก็จะช่วยให้เฉินเจียวเจียวมีความสุขขึ้นอีกสักหน่อย“วันนี้ก็จะออกไปข้างนอกอีกแล้วหรือ” ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยถามพลางขมวดคิ้ว แม้ว่าจะผ่อนคลายกฎระเบียบลงบ้างแล้วแต่การที่หลานสาวเข้าวังแทบจะทุกวันเช่นนี้ฮูหยินผู้เฒ่าก็อดรู้สึกไม่สบายไม่ได้“วันนี้ไม่ได้เข้าวังเจ้าค่ะ องค์หญิงเก้าได้รับอนุญาตให้ออกจากวังได้แล้ว จึงนัดกันว่าจะไปดื่มชาชมทิวทัศน์ที่หอหลิงฟางเจ้าค่ะ” เมื่อเฉินเจียวเจียวเอ่ยเช่นนี้ฮูหยินผู้เฒ่าจึงได้หันไปสอบถามเจ