บทที่ 37 ช่วยคนตกน้ำ

เฉียวซื่อที่วันนี้ยินยอมตามใจทั้งหลานสาวและบุตรสาวทุกอย่างเหลียวมองบริเวณรอบกายอย่างระมัดระวัง ไม่ว่าอย่างไรการระมัดระวังความปลอดภัยเอาไว้ก่อนย่อมเป็นเรื่องดี อีกทั้งการเป็นสตรีก็ล้วนถูกทำให้เสียชื่อเสียงได้ง่ายนางจึงต้องพยายามตรวจตราทั้งผู้คนรอบกายและบริเวณโดยรอบอย่างพิถีพิถัน

“ริมฝั่งแม่น้ำทางนั้นคนเยอะมากจนเกินไป พวกเราไปทางด้านนี้เถิด พวกเจ้าระมัดระวังคนนอกเอาไว้ให้ดีอย่าปล่อยให้มีผู้ใดสามารถเข้าใกล้คุณหนูของพวกเจ้า” เฉียวซื่อเอ่ยพลางชี้ไปบริเวณริมตลิ่งอีกด้านที่คนน้อยกว่าพลางสั่งการทั้งสาวใช้และผู้คุ้มกันอย่างเข้มงวด ซึ่งทุกคนก็ต่างรับคำและปฏิบัติหน้าที่ของตนเองอย่างระมัดระวัง

สาวใช้นำดวงประทีปหลายดวงมาให้เฉินเจียวเจียว เฉินเจียวเหม่ยและเฉินเจียวมี่ พวกนางจึงแจกจ่ายดวงประทีปให้แก่สาวใช้คนอื่นๆ เพื่อพวกนางจะได้ลอยดวงประทีปร่วมกัน เฉินเจียวมี่ยังเด็กสุดเฉี่ยวซื่อจึงรั้งให้อยู่ข้างกายของตนเอาไว้และคอยจับตาดูอย่างระมัดระวัง ส่วนทางด้านเฉินเจียวเหม่ยและเฉินเจียวเจียวนั้นพวกนางมีสาวใช้และผู้คุ้มกันอีกหลายคนคอยดูแลนางจึงไม่ได้ให้ความสนใจเท่าใดนัก จวบจนเมื่อมีเสียงคนตกลงไปในน้ำ นางจึงได้หันไปเห็นว่าคนที่ตกลงไปก็คือลูกเลี้ยงของนางเอง

“เจียวเจียว!” เฉียวซื่อร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนก แต่แล้วเมื่อฉุกคิดถึงเรื่องชื่อเสียงของเฉินเจียวเจียวได้นางก็รีบตะโกนออกคำสั่งในทันที

“พวกเจ้ารีบคุ้มกันบริเวณโดยรอบอย่าให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องลงไปในน้ำ” แม้ว่าจะออกคำสั่งเช่นนั้นแต่ก็ไม่ทันแล้ว เสียงคนกระโดดลงไปในน้ำหลายคน สาวใช้ที่มีวรยุทธ์อย่างตงจื้อรีบกระโดดลงไปในน้ำเพื่อช่วยเหลือเจ้านายของตนในทันทีที่เห็นว่าเฉินเจียวเจียวตกลงไปในน้ำแล้ว แต่ที่ทำให้เฉียวซื่อว้าวุ่นใจเพิ่มมากขึ้นก็คือยามนี้แม้แต่เฉินเจียวเหม่ยก็ตกลงไปในแม่น้ำด้วย

“พี่เจียวเจียว พี่เจียวเหม่ย” เฉินเจียวมี่ร้องออกมาพลางจะวิ่งไปดูแต่เฉียวซื่อกลับรั้งนางเอาไว้

“เจ้าอย่าได้เข้าไปใกล้ริมตลิ่ง มีคนกำลังคิดไม่ซื่อกับพวกเรา” นางเอ่ยพลางกอดเฉินเจียวมี่เอาไว้ด้วยสีหน้ากังวล

ทางฝ่ายเฉินเจียวเจียวที่ตกลงไปในน้ำแล้วนางรีบคลายเสื้อคลุมตัวนอกที่หนักอึ้งออก แล้วรีบว่ายน้ำหลบหนีบุรุษแปลกหน้าที่พยายามว่ายมาหานางด้วยจุดประสงค์ที่ไม่ดี เพียงแต่สายน้ำอันเย็นเฉียบและความแรงของสายน้ำทำให้นางเริ่มจะหมดแรงแล้ว นางได้แต่หลั่งน้ำตาออกมาพลางกัดฟันออกแรงให้มากขึ้น ในใจก็คิดว่าหากต้องแต่งงานกับคนที่ตั้งใจมาช่วยด้วยจุดประสงค์ที่ไม่ดีนางขอยอมตายเสียดีกว่า แต่ในเมื่อยามนี้นางยังไม่ตายนางก็จะขอกัดฟันสู้ดูอีกสักครั้ง

“หากรู้ว่าเจ้าว่ายน้ำได้เร็วถึงขนาดนี้ข้าไม่น่ากระโดดตามเจ้ามาเลย” เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นทางด้านหลังพลางมีแรงหนึ่งฉุดรั้งพานางเข้าฝั่ง นางรีบใช้ขาตีน้ำเพื่อพยุงตัวแล้วใช้มืออันหนักอึ้งล้วงลงไปในถุงผ้า

“คิดจะใช้ถุงผ้าใบนั้นกับข้าอีกแล้วหรือ คงจะมีสักวันที่ข้าคงจะต้องใต้ภายใต้เงื้อมมือของเจ้าเป็นแน่” เสียงนี้ทำให้เฉินเจียวเจียวยั้งมือแล้วพลิกตัวหันกลับไปมองคนที่ช่วยลากนางเข้าหาฝั่งในทันที

“องค์รัชทายาท!” เฉินเจียวเจียวอุทานออกมาอย่างคิดไม่ถึง

“เจ้าวางใจเถิดข้าไม่มีทางบีบบังคับเจ้าให้เจ้าต้องแต่งงานกับข้าเพียงเพราะเรื่องการสูญเสียความบริสุทธิ์อันไร้สาระนั่นหรอก ถูกเนื้อถูกตัวใต้น้ำเพียงนิดหน่อยก็บอกว่าสูญเสียความบริสุทธิ์ไปเสียแล้ว ความคิดเช่นนี้ล้วนเหลวไหลทั้งเพ” หลี่ไท่หลงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“รอญาติผู้พี่ของเจ้าอยู่ตรงนี้ เมื่อครู่นี้ข้าถีบนางตกลงมาก่อนที่จะข้าจะกระโดดลงมาช่วยเจ้าแล้ว” เมื่อหลี่ไท่หลงเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็พลันหน้าเปลี่ยนสีในทันที

“พระองค์ทรงบ้าไปแล้ว นางว่ายน้ำไม่เป็นนะเพคะ” เมื่อเฉินเจียวเจียวเอ่ยเช่นนี้หลี่ไท่หลงก็พลันชะงักงันไปครู่หนึ่งแล้วก็หัวเราะออกมาเบาๆ

“มิน่าเล่า นางถึงยังว่ายมาไม่ถึงเสียที เห็นนางห้าวหาญได้ถึงขนาดนั้น ข้าก็หลงคิดว่านางจะว่ายน้ำได้เสียอีก” เขาเอ่ยพลางช่วยพยุงเฉินเจียวเจียวเอาไว้ทำให้นางสามารถลอยคออยู่ในน้ำได้ จวบจนเห็นคนสองคนมุ่งตรงมาทางนี้เฉินเจียวเจียวจึงได้ทอดถอนใจออกมาอย่างโล่งอก

“เจียวเจียว” เฉินเจียวเหม่ยที่ถูกคนผู้หนึ่งโอบเอวนางเอาไว้แล้วว่ายน้ำพานางตรงเข้ามาหาเฉินเจียวเจียวเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าแดงก่ำ

“องค์รัชทายาทรีบพาพวกนางขึ้นฝั่งเถิด น้ำเย็นมากกระหม่อมเองก็กำลังจะหมดแรงแล้วพ่ะย่ะค่ะ” หยวนอี้เอ่ยด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหอบ หลี่ไท่หยางจึงได้ส่งสัญญาณให้รีบพาพวกนางขึ้นฝั่งไปพร้อมกัน

“นางว่ายน้ำเร็วยังกับปลา ข้าที่คิดจะติดตามมาช่วยก็แทบจะหมดแรงแล้วเช่นกัน” หลี่ไท่หลงเอ่ยขึ้นหลังจากที่ขึ้นฝั่งได้แล้ว

“เหตุใดจึงได้ว่ายหนีมาไกลจนถึงขั้นนี้ด้วย แล้วผู้อื่นจะตามมาพบพวกเราได้อย่างไร” หยวนอี้เอ่ยตำหนิพลางไอออกมา เฉินเจียวเหม่ยรีบช่วยตบหลังให้เขาในทันที หลี่ไท่หลงไม่ได้เอ่ยอันใดเขายิงพลุขึ้นไปบนฟ้าแล้วเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าซีดเซียว

“อีกสักครู่อวิ๋นหยวนก็คงจะพาคนมา คุณหนูรองท่านไปช่วยบังลมให้คุณหนูใหญ่เถิด” หลี่ไท่หลงเอ่ยพลางหันหน้าไปอีกด้าน ส่วนหยวนอี้เองก็รีบหันหน้าไปอีกทางเช่นเดียวกัน เฉินเจียวเหม่ยจึงพึ่งจะเห็นว่ายามนี้เสื้อคลุมตัวนอกของเฉินเจียวเจียวหายไปแล้วและนางกำลังนั่งคู้กายเพื่อปิดบังเนื้อตัวของตนเองอยู่ เฉินเจียวเหม่ยจึงรีบเดินไปนั่งลงข้างกายของนางแล้วโอบกอดนางเอาไว้

“ญาติผู้พี่อากาศหนาวเย็นเช่นนี้ท่านทนไหวหรือไม่” หลี่ไท่หลงเอ่ยถามหยวนอี้ด้วยความเป็นห่วงซึ่งหยวนอี้ก็ส่ายหน้า

“กระหม่อมไม่เป็นไร เพียงแต่คนที่ทำเรื่องนี้ช่างร้ายกาจนักไม่เพียงทำให้คุณหนูใหญ่ตกน้ำ ยังกล้าลงมือกับคุณหนูรองอีกด้วย เดิมทีกระหม่อมตั้งใจจะช่วยพานางขึ้นฝั่งไปก่อนแต่เห็นว่าตรงนั้นมีคนอยู่มาก หากพานางขึ้นฝั่งตรงนั้นชื่อเสียงของนางคงต้องย่อยยับเป็นแน่ กระหม่อมก็เลยรีบพานางว่ายน้ำติดตามองค์รัชทายาทมา คิดไม่ถึงว่าทั้งองค์รัชทายาทและคุณหนูใหญ่จะว่ายมาไกลจนถึงขนาดนี้” หยวนอี้เอ่ยออกมาพลางโอบกอดตนเองไว้หลี่ไท่หลงจึงรีบเดินไปช่วยยืนบังลมให้เขา ในใจก็ได้แต่คิดว่า

‘สำหรับเฉินเจียวเจียวเจียวนั้นนางตกลงมาได้อย่างไรข้าไม่รู้ แต่สาเหตุที่คู่หมั้นของท่านตกลงมาได้นั้นข้าย่อมรู้ดี หากไม่ใช่เพราะฝีเท้าของข้านางก็คงจะไม่ตกลงมาเช่นนี้’

“เรื่องที่ว่ายมาไกลเช่นนี้ท่านถามคุณหนูใหญ่จวนผิงกั๋วกงเอาเองเถิด นางรีบว่ายหนีบุรุษอื่นข้ายังพอเข้าใจ แต่นางว่ายหนีมาไกลถึงขนาดนี้ไม่รู้ว่าที่จริงแล้วเป็นเพราะนางจงใจจะฆ่าตัวตายหรือไม่”

“หากถูกบุรุษช่วยเหลือขึ้นจากน้ำต่อให้ไม่ฆ่าตัวตายก็ย่อมจะต้องถูกบีบให้ตายอยู่ดี” เฉินเจียวเจียวเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“วางใจเถิด วันนี้คนที่ช่วยเจ้าขึ้นมาจากน้ำคือคุณหนูรอง ส่วนข้าตามลงมาช่วยเหลือญาติผู้พี่ต่างสกุลของข้าเท่านั้น ความบริสุทธิ์ของพวกเจ้าทั้งสองยังคงดีอยู่” เมื่อหลี่ไท่หลงเอ่ยจบเซียวอวิ๋นหยวนก็พาคนของจวนผิงกั๋วกงเดินทางมาถึงบริเวณนี้ในทันที

“เจียวเจียว” เฉียวซื่อเอ่ยพลางรีบเดินมาหาเฉินเจียวเจียวในมือของนางยังจับจูงเฉินเจียวมี่ติดตามมาด้วย

“ท่านแม่ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ” นางเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือยามนี้นางถูกเฉินเจียวเหม่ยโอบกอดเอาไว้ เมื่อเฉียวซื่อเห็นสภาพของนางแล้วก็รีบถอดเสื้อคลุมตัวนอกของตนออกแล้วนำมาคลุมให้นางในทันที

“เจ้าไม่เป็นอันใดก็ดีแล้ว เป็นข้าไม่ดีเองที่ดูแลเจ้าได้ไม่ดี” เฉียวซื่อเอ่ยออกมาอย่างรู้สึกผิด

“เรื่องนี้คนผิดย่อมไม่ใช่ท่านแม่อย่างแน่นอนเจ้าค่ะ พวกเรารีบกลับจวนกันก่อนเถิด ส่วนเรื่องหาตัวคนผิดพวกเราค่อยคิดหาวิธีในภายหลัง” เมื่อเฉินเจียวเจียวเอ่ยเช่นนี้เฉียวซื่อก็รีบพยุงนางขึ้น นางย่อมเห็นว่าองค์รัชทายาทและหยวนอี้ยืนอยู่บริเวณนี้ด้วยเนื้อตัวเปียกปอนเช่นกัน แต่ยามนี้ผู้คนภายนอกติดตามมามุงดูอยากรู้อยากเห็นเป็นจำนวนมากและนางจึงไม่สะดวกที่จะเอ่ยถาม

“ญาติผู้พี่พวกเรารีบกลับจวนของท่านกันเถิด ข้ารู้ว่าท่านร้อนใจอยากช่วยคู่หมายของท่านแต่ท่านก็เห็นแล้วว่าพวกนางสามารถช่วยเหลือตนเองได้ มีเพียงท่านนี่แหละที่สุขภาพไม่ค่อยดีหากข้าไม่ลงมาช่วยย่อมเกิดเรื่องร้ายขึ้นเป็นแน่” เมื่อองค์รัชทายาทเอ่ยเช่นนี้หยวนอี้ก็รีบตอบรับคำพูดของเขาด้วยการคารวะขออภัยในทันที

“ทำให้องค์รัชทายาทต้องทรงลำบากแล้ว ต้องขอประทานอภัยด้วยพ่ะย่ะค่ะ” เขาเอ่ยพลางไอออกมา

“เช่นนั้นพวกเรารีบกลับจวนของท่านกันเถิด ผิงกั๋วกงฮูหยินข้าคงต้องขอตัวก่อน คุณหนูใหญ่คุณหนูรองพวกเจ้าไม่ต้องกังวลใจ เรื่องที่เกิดกับพวกท่านในวันนี้ข้าจะต้องสืบหาคนที่ลงมือลอบทำร้ายพวกเจ้าให้ได้” เมื่อหลี่ไท่หลงเอ่ยเช่นนี้เฉียวซื่อก็รีบคารวะขอบคุณในทันที

“ขอบพระทัยองค์รัชทายาทเพคะ” เมื่อเอ่ยจบนางและเฉินเจียวมี่ก็กันช่วยประคองทั้งเฉินเจียวเจียวและเฉินเจียวเหม่ยที่ยามนี้มีเสื้อคลุมของสาวใช้คลุมทับเอาไว้อีกหนึ่งชั้นแล้วพากันเดินไปขึ้นรถม้าที่ขับมารับพวกนางเพื่อกลับจวน

เมื่อมีองค์รัชทายาทออกหน้ามาช่วยเหลือ ผู้ใดจะกล้าเอ่ยถึงเรื่องความบริสุทธิ์ของหญิงสาวทั้งสองอีก ต่อให้องค์รัชทายาทแตะเนื้อต้องตัวคุณหนูทั้งสองเพื่อช่วยพวกนางขึ้นมาจากน้ำก็ไม่มีผู้ใดกล้ากล่าวหาว่าเขาทำลายความบริสุทธิ์ของสตรีเป็นแน่ อีกทั้งคุณหนูทั้งสองจากจวนผิงกั๋วกงก็ไม่มีผู้ใดโวยวายว่าองค์รัชทายาทต้องรับผิดชอบในเรื่องนี้ ทั้งที่ถ้าหากพวกนางโวยวายขึ้นมาจริงตำแหน่งพระชายาองค์รัชทายาทย่อมอยู่ไม่ไกลจากพวกนางแล้ว ทุกคนจึงเชื่อว่าที่องค์รัชทายาททรงตรัสออกมาล้วนเป็นความจริง