Semua Bab ตื๊อรักวาณิช: Bab 181 - Bab 190

"อ๊ะ ศิษย์พี่" ตงเทียนสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นไป๋จิ้งเหอเข้ามา "มีธุระอันใดหรือเปล่าขอรับ?""เจ้ากำลังจุมพิตบุตรสาวข้ารึ?..." ไป๋จิ้งเหอเพ่งสายตามองไปยังมือของตงเทียนที่มีมือซือเซียนโอบจับอยู่แน่นด้วยความขุ่นเคือง"ขอรับ" เขาตอบซื่อๆ "ข้าเพิ่งรู้ว่าเด็กทารกตัวหอมขนาดนี้" ทั้งนุ่มนิ่ม ทั้งหอม มิน่าใครได้สัมผัสเด็กทารกถึงหลงรัก"อ่อ เช่นนั้นรึ?" เขาสืบเท้าเข้ามาใกล้ "จริงสิ ได้ยินว่าอาจารย์เรียกหาเจ้าอยู่น่ะ"หมิงเสวี่ยที่ยืนอยู่ข้างๆ หุบยิ้มแทบไม่ทัน เจ้าจิ้งจอกนี่โกหกมดเท็จชัดๆ!!"ท่านอาจารย์เพิ่งนอนพักไปนี่ขอรับ" เด็กน้อยเลิกคิ้ว "ท่านตื่นเร็วยิ่ง ทั้งๆ ที่ยาที่ท่านหมอให้ จะทำให้ท่านอาจารย์หลับไปถึงหนึ่งชั่วยาม""อาจจะมีธุระด่วนกระมัง เจ้ารีบไปเถอะ" เขาเอ่ยทั้งยื่นแขนไป "ส่งนางให้ข้าอุ้มแทนก็แล้วกัน""ไม่เป็นไรมิได้ขอรับ ข้าอุ้มเป็นแล้ว เดี๋ยวจะพานางไปที่เปลเอง" ตงเทียนยิ้มตอบ เขาชักชอบสัมผัสนุ่มนิ่มของซือเซียนเสียแล้วสิ"เจ้ายังอุ้มไม่คล่องนัก ส่งมาเถอะ" เสียงเขายะเยือกขึ้นทุกที"ท่านเองก็เพิ่งเป็นพ่อคนได้ไม่กี่วัน ก็อุ้มไม่คล่องเช่นกัน" ทำไมเขาทำท่าเหมือนถูกแย่งคนรักแบบนี้นะหมิงเสว

ส่วนตงเทียนก็หันไปคุยหยอกล้อกับสาวน้อยในแปลต่อ "ซือเซียน เจ้ารู้หรือไม่ อาจารย์ปู่ของตงเกอเคยบอกว่า คนเราได้มาพบพานกันก็เพราะมีวาสนาต่อกัน ตงเกอว่า ที่เราได้พบกันก็คงเพราะมีวาสนาต่อกันเช่นที่อาจารย์ปู่บอกแน่ๆ"อ้อแอ้...อ้อแอ้...เสี่ยวเซียนตัวน้อยร้องตอบตงเกอเกอ..."อ้อ...เราอาจจะมีด้ายแดงผูกกับนิ้วแบบที่ศิษย์พี่เจี๋ยบอกก็ได้"หมิงเสวี่ยอดอมยิ้มกับภาพที่เห็นไม่ได้ ใจหนึ่งก็น่ารักน่าเอ็นดู แต่ใจหนึ่งก็อดหวาดหวั่นมิได้ว่าว่าที่พ่อตาของเขาช่างน่ากลัวเหลือเกิน...เอาน่า...เรื่องในอนาคต อย่าเพิ่งคิดมากไปดีกว่า อีกอย่าง ตงเอ๋อร์ก็ยังเด็กนัก ยังคงไม่รู้ความเท่าใด เอาไว้โตกว่านี้ อาจจะเปลี่ยนใจก็เป็นได้ตงเทียนยังคงหยอกล้อกับซือเซียน จนกระทั่ง...เจ้าของบ้านผู้หวงบุตรสาวยิ่งกว่าจงอางหวงไข่เดินเข้ามา"ตงเทียน...""ขอรับ!""ได้เวลาออกเดินทางแล้ว""ข้าคิดว่ายังเหลืออีกครึ่งชั่วยามนะขอรับ" ตงเทียนเงยหน้าขึ้นเถียง อีกตั้งครึ่งชั่วยาม เขาคุยกับซือเซียนได้อีกหลายเรื่องเลยนะ ทั้งเรื่องนกยวนยาง หนุ่มเลี้ยงวัวกับสาวทอผ้า แล้วก็อะไรต่อมิอะไรตั้งมาก"ได้เวลาซือเซียนกินนมแล้ว" ไป๋จิ้งเหอก้าวเข้ามาใกล้อีกเพื

"เจ้ามีวิธีหรือ?" จริงสิ เขาลืมเรื่องนี้ไปได้อย่าง "ถ้ามีน่าจะบอกเฉี่ยวหลางแต่แรกสิ""เห็นท่านยุ่งอยู่เลยไม่ได้บอก...หากอยากให้ข้าบอก" นางจุมพิตเขาอีก "พาข้าไปที่เตียงสิเจ้าคะ"ไม่ว่าเปล่า นางดึงมือหนาอุ่นของเขามาทาบทับลงทรวงอกใหญ่ของนางและบังคับมือเขาลูบวนไปมา"หน้าอกเจ้าใหญ่กว่าเดิมอีกนะ หนี่เอ๋อร์" ขนาดปกติ มือเขาก็แทบจะกำไม่หมดอยู่แล้ว "แบบนี้เย่ว์เอ๋อร์จะกินนมได้หมดเหรอ?""ถึงตอนนั้นท่านก็ช่วยกินเสียสิ""ด้วยความยินดี" เขาตอบหน้าแป้น เดินอ้อมมาพยุงนางไปที่เตียง"เย่ว์เอ๋อร์ดิ้นอีกแล้ว" นางลูบท้องที่เด็กน้อยในครรภ์เตะจนจุก "วันนี้คึกคักน่าดู""สงสัยจะดีใจที่จะได้เจอท่านพ่อ..." เฉี่ยวเหมยยื่นมือไปปลดม่านเตียงลง "หรือว่าข้าคาดเดาสิ่งใดผิดไป ขอท่านหมอกรุณาชี้แนะข้าด้วย ว่าข้าควรทำเยี่ยงไร?" เฉี่ยวเหมยเอ่ยกระซิบขณะพรมจูบยังใบหน้าและริมฝีปากบาง มือไม้ที่เคยอยู่ไม่สุข ตอนนี้กลับทำได้แค่ป้วนเปี้ยนอยู่แถวทรวงอกนาง ไม่กล้ารุกรานต่ำกว่านั้น"ข้าไม่เป็นไรหรอก เฉี่ยวหลาง" นางยิ้มพลางดึงมือเขาให้สัมผัสต่ำลงไป เมื่อนางยืนยันว่าได้ เขาก็ไม่รีรอที่จะบุกตะลุย ครรภ์นางใหญ่มากแล้ว จึงต้องนอนตะแคงเข้

หมิงเสวี่ยหยุดยืนที่หน้าโรงเตี๊ยมร้าง โรงเตี๊ยมที่นางเคยซุกหัวนอนอยู่หลายปี ภาพคืนวันเก่าๆ ย้อนมาให้เห็น น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าร่วงจากดวงตาคู่งาม...ทุกอย่างผ่านพ้นไปราวกับนางหลับฝันไปตื่นหนึ่ง แต่เมื่อนางตัดสินใจเลือกทางนี้แล้ว นางจะไม่หันหลังกลับเด็ดขาด จากนี้ไปนางจะตั้งใจสร้างชีวิตใหม่ที่มีความสุขให้ได้หมิงเสวี่ยเริ่มเข้าไปในห้องเก็บของ หาไม้กวาดมาและเริ่มลงมือปัดกวาดเช็ดถู นางค่อยๆ เก็บกวาดไปทีละห้อง กว่าจะสะอาดพอที่จะอยู่ได้ก็ทำเอานางเหนื่อยจนสลบ แต่ถึงกระนั้นก็ผวาตื่นมาเพราะนึกขึ้นได้ว่าเวลานี้ ซือเซียนร้องไห้หิวนม เวลานี้ ซือเสียนผ้าอ้อมเปียก ความเคยชินเหล่านี้นำพาความเจ็บปวดมาให้นางไม่น้อยทีเดียวหมิงเสวี่ยก้มมองหน้าอกตนเองที่เริ่มเต่งตึงขึ้นมาด้วยอาการนมคัดเต้าและเสื้อก็เริ่มเปียกเพราะน้ำนมไหลซึมออกมาเรื่อยๆ นางลืม ลืมไปเสียสนิทเลยว่าร่างกายนั้นเคยชินกับการให้ลูกๆ ทั้งสองดูดนมทุกๆ สองชั่วยาม ยิ่งปล่อยไว้นานความเจ็บปวดบริเวณสองเต้ายิ่งเพิ่มพูน จนมันเหมือนจะปริแตกออกมาหมิงเสวี่ยหอบหายใจ หน้าอกของนางตอนนี้ทั้งเจ็บทั้งแข็ง หากใครเอาหัวมาชน คาดว่าหัวคงจะแตกได้เลยทีเดียวนางเดินงุ่นง

"พวกเจ้า ถอยไปให้หมด!" ฮูหยินน้อยในสภาพเต้านมคัดเต่งเต็มที่มองแม่นมตาเขียว "ข้าจะให้นมลูกเอง"แม่นมอ้าปากจะแย้ง แต่หมิงเสวี่ยที่งุ่นง่านคล้ายช้างตกมันนั้นน่ากลัวเกินกว่าจะโต้แย้งสิ่งใด ได้แต่ย่อกายรับทราบและจูงมือกันออกไป หมิงเสวี่ยมองจนแน่ใจว่าแม่นมจะไม่ขัดขวางการให้นมลูกของนางอีก จากนั้นจึงกลับมายิ้มแป้นให้กับทารกน้อยทั้งสอง"ซือเซียน นางฟ้าของแม่ หิวนมหรือลูก..." นางพูด สายตาก็หยาดเยิ้ม พร้อมกับอุ้มทารกน้อยขึ้นมาอุ้มและปลดเอี๊ยมของตนเสียงร้องไห้นั้นดังมาจากนางฟ้าตัวน้อยซือเซียนจริงๆ เมื่อนางได้กลิ่นนม ปากเล็กๆ ก็ขยับเข้าหาอกแม่เป็นการใหญ่ เด็กน้อยที่กำลังหิวดูดนมจากหน้าอกนางอย่างเพลิดเพลิน แต่หมิงเสวี่ยนั้นเกร็งเจ็บไปทั้งร่าง เจ็บ เจ็บยิ่งนัก!!!"กินเยอะๆ เยอะนะลูกรักของแม่" ถึงจะเจ็บปานใด แต่เมื่อเห็นเด็กน้อยกินนมของนางอย่างหิวโหยเช่นนั้นก็อดดีใจมิได้ แต่ขนาดสาวน้อยจอมกินจุอย่างเสี่ยวเซียนยังดูดแทบไม่ไหว สักพักก็ผลักหน้าออกมา...นางกินไม่ไหวแล้ว..."อีกหน่อยเถอะนะ คนดีของแม่..." หมิงเสวี่ยใช้มือข้างที่ว่างจับเต้าเต่งของตนยัดเยียดให้ลูกสาว แต่ไม่ว่าจะจ่อปากนางเท่าไร ซือเซียนน้อยก็เบ