All Chapters of เจี่ยเจียเหนื่อยแล้ว: Chapter 111 - Chapter 120

๑๑๒เมื่ออาไท่กลับมา สามวันต่อมาช่วงเช้าคนที่ทุกคนรออยู่ก็มาถึงพรรคมารเฮยหลางด้วยสภาพเหนื่อยอ่อนผมเผ้าชี้ฟู อาไท่กลับมาโดยมีหนอนกู่ติดมือมาด้วยหลายตัว บิดาของหลางยีเตรียมพร้อมทุกอย่างอยู่แล้ว หลิ่งหลงจัดการเรื่องการถอนพิษ มีคนพาอาไท่และคณะเดินทางไปช่วงชิงหนอนกู่แบบไม่ได้หลับไม่ได้นอนไปพักผ่อน มีอาหารเครื่องดื่มเตรียมไว้ให้พร้อม ตอนแรกอาไท่จะไม่ไปพักผ่อน แต่เมื่อเห็นนายของตนฟื้นสติด้วยตาตนเองแล้วถึงได้วางใจยอมไปพักผ่อน ยามนี้หลิ่งหลงกำลังช่วยถอนพิษที่เหลือ ข้ายืนอยู่ห่าง ๆ ตรงมุมห้องไม่ส่งเสียงรบกวนสมาธิหลิ่งหลง ข้าง ๆ ข้ามีลี่หลานยืนอยู่ด้วย “เจี่ยเจียได้นอนพักผ่อนบ้างหรือไม่” ข้ายกมือขึ้นลูบใต้ตาตนเองในทันที “เจี่ยเจียได้นอน แต่ตื่นบ่อยเพราะต่างที่…ว่าแต่ดูคล้ำชัดเจนเลยหรือ” “หากเป็นคนอื่นอาจไม่สังเกต แต่ไม่รอดพ้นสายตาเสี่ยวตี้ไปได้หรอกขอรับ” นี่คือการจำลองเมื่อข้าต้องย้ายมาอยู่ที่เรือนหลังนี้หรือไม่ ข้าค้างที่นี่เป็นวันที่สี่ ลี่หลานเพิ่งแวะมาหาข้าหลังจากที่แยกย้ายกันไปตามหาหลิ่งหลง

๑๑๔ถอดเสื้อออก!ลี่จู…ข้าอยากกรี๊ดแต่ไม่สามารถ!หลางยีช่างเป็นคนได้คืบจะเอาศอก เขากล่าวว่าจะจุมพิตข้างมุมปากข้า แต่เมื่อหนึ่งเค่อที่แล้วเขากลับจุมพิตข้าประหนึ่งคนหิวกระหายจุมพิตที่เรียกว่ากระชากวิญญาณเป็นอย่างไร ข้าเพิ่งได้สัมผัสก็วันนี้ย้อนความคิดกลับไปยังเหตุการณ์เมื่อครู่แล้วข้าก็ยิ่งไม่อาจกดความเขินอายเอาไว้ได้ ดีว่าวันนี้อาชิ่งนั่งคู่คนบังคับรถม้ามิเช่นนั้นข้าได้เขินจนตัวแตกต่อหน้านางแน่!“ไม่รู้อดอยากปากแห้งมาจากไหน แทบจะกลืนริมฝีปากข้าลงท้องอยู่แล้ว”หากเมื่อครู่ข้าไม่ได้ยินเสียงลี่หลานดังอยู่นอกเรือน ข้าก็คงถูกเขาล่อลวงให้หลงมัวเมาไปกับการสอดลิ้นแลกเปลี่ยนความหวานกันทางริมฝีปากแล้ว“หยุดคิดบัดเดี๋ยวนี้ลี่จู ป่านนี้เจ้าโดนเขามองเป็นสตรีใจง่ายแล้ว”เขาก็ช่างช่ำชองนัก จากตอนแรกประกบริมฝีปากก็ค่อย ๆ สอดลิ้นเข้ามาในยามที่ข้าเผลอเผยอริมฝีปากตอนนั้นข้าไม่ได้ปัดป้อง ความอยากรู้อยากลองทำให้ข้าปล่อยใจรอดูว่าเขาจะนำพาไปในทิศทางใดรู้ตัวอีกทีเขาก็ยกตัวข้าขึ้นมานั่งบนหน้าขา มือหนาข้างหนึ่งจับใบหน้าข้าเอาไว้อีกข้างรั้งตัวให้แนบชิดกันแล้วดูดดึงริมฝีปากจนเกิดเสียงน่าอายขึ้นที่ดึงดูดสาย

๑๑๖ล่อเหยื่อออกมา “เจี่ยเจียขอรับ ตอนท่านกุยฮั่นเผยร่างกาย เจี่ยเจียต้องรีบปิดตาเอาไว้เข้าใจหรือไม่” ลี่หลานกำชับข้าทันทีเมื่อเราถึงพรรคมารกุยหาน เขาคงลืมไปแล้วกระมังว่าตนเพิ่งตวาดใส่หงซีเกอเกอให้เขาถอดเสื้อผ้าออก “เข้าใจแล้ว เสี่ยวตี้พูดประโยคนี้มาหลายรอบแล้ว” หงซีเกอเกอที่ยืนอยู่ข้าง ๆ พวกเราเอ่ยขึ้น “นับวันเจ้ายิ่งทำตัวเป็นต้าเกอนาง หากใครไม่รู้เขาก็คงคิดว่าเจ้าไม่ใช่เสี่ยวตี้” ลี่หลานไม่ได้กล่าวสิ่งใดตอบกลับไปคล้ายไม่สนใจว่าใครจะมองเขาอย่างไร พวกเรายืนรออยู่หน้าพรรคมารกุยหานไม่นานก็มีคนมาเชิญพวกเราเข้าไปด้านใน “เชิญท่านประมุขน้อยทั้งสองและลี่กูเหนียงเข้าไปด้านในขอรับ” เราทั้งสามเดินตามพ่อบ้านประจำจวนมาที่ห้องรับแขกของพรรค ตอนที่เดินผ่านพยายามกวาดตามองโดยรอบเพื่อหาร่างสูงของกุยฮั่น แต่ก็ไม่เห็นเขาเฉียดกายเข้ามาใกล้ แบบนี้ยิ่งสร้างความน่าสงสัยให้แก่พวกเราเป็นการใหญ่ “กุยฮั่นเล่า” หงซีเกอเกอเอ่ยถามในยามที่สาวใช้นำชาและของว่างมาต้อนรับ ตอนมาครั้งล่าสุดม่านหนิงม

๑๑๘ต้องซึ้งน้ำตาแตกหรือไม่ “นางหรือไม่คนที่เจ้ากำลังต้องการตัวอยู่” ประมุขพรรคมารกุยหานเดินออกมายืนหน้าจวน ด้านหลังของเขามีม่านหนิงนั่งอยู่บนเกี้ยวสองคนหามในสภาพทรงตัวไม่ได้ “คารวะท่านประมุข” ลี่หลานและเฟิ่งหงซีคารวะผู้อาวุโสด้วยท่าทางเคารพนอบน้อม ผู้อาวุโสกว่าทำเพียงพยักหน้ารับเท่านั้น แล้วพยักพเยิดหน้าไปทางม่านหนิง “ข้าเอาตัวคนผิดมาส่ง โทษฐานวางหนอนพิษว่าที่ประมุขพรรคมารเฮยหลาง” “ท่านพ่อ!” กุยฮั่นเดินเข้าไปหาม่านหนิง กางแขนออกปกป้องไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้นาง “ข้าไม่ยอม…แค่ก! ใครก็อย่าหวังว่าจะเข้าใกล้นาง”กุยฮั่นยังมีท่าทางมั่นคง ต่อให้จะได้รับความกดดันจากบิดาแต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ “ฮั่น! คนทำผิดย่อมได้รับผิด ที่ผ่านมาเจ้ารู้จักหน้าที่เสมอ ไยปกป้องคนผิด หากเจ้ายังทำเช่นนี้ต่อไปต้องทบทวนตัวเองดูแล้วว่ามีคุณสมบัติในการเป็นผู้นำคนหรือไม่” เหตุการณ์ในช่วงนี้วัดใจใครได้หลายคนยิ่งแล้ว นอกจากจะช่วยว่าที่บ่าวสาวให้ใจใกล้กันยังช่วยพิสูจน์ความเป็นผู้นำของว่าที่ประมุขพรรคด้วย “ข้า…”

๑๒๐ข้าจะแข็งแรงขึ้นโดยเร็ว “จูเอ๋อร์จะกลับเลยหรือ” หลังจากที่รู้ชะตาชีวิตของม่านหนิงแล้ว ข้าก็ขึ้นมาจากคุกใต้ดินไม่ได้อยู่ดูวิธีการถอนพิษ ลี่หลานไม่วางใจกลัวกุยฮั่นเล่นตุกติกจึงอยู่ที่คุกใต้ดินต่อ มีเพียงหลางยีคนเดียวเท่านั้นที่ตามข้าขึ้นมาเพราะถึงเวลาพักผ่อนแล้ว “จะกลับเลยเจ้าค่ะ ท่านก็ต้องพักผ่อนแล้วเช่นกัน วันนี้นอนให้เต็มที่ พรุ่งนี้ค่อยฟื้นฟูกำลังกายนะเจ้าคะ” “ได้ ข้าเชื่อฟังจูเอ๋อร์ แต่ข้าอยากนั่งรถม้าไปส่งเจ้าที่จวนจะได้หรือไม่ ข้าไม่ขี่ม้าเอง” ข้าส่ายหน้าเพราะเห็นใบหน้าซีดเซียวของเขา “ไปพักผ่อนเถิดเจ้าค่ะ ข้าไปส่งที่เรือนดีหรือไม่ ท่านหลับเมื่อใดข้าจะกลับ” ข้อเสนอนี้ทำหลางยีชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ไม่นานก็ยกมือขึ้นเกาต้นคอ ท่าทางที่บ่งบอกความเก้อเขิน “จูเอ๋อร์ทำราวกับข้าเป็นเด็กสามหนาว ต้องให้มารดากล่อมนอนก่อนถึงจะหลับได้” “แล้วรับข้อเสนอนี้หรือไม่เจ้าคะ” หลางยีส่ายหน้า ข้าถึงทำหน้าฉงนขอคำอธิบาย “ตอนนี้กำลังกายของข้ากลับมามากกว่าเดิมแล้ว หากทำอันใดไม