ตอนที่ห้า

อวิ๋นซือยิ้มบาง ดวงตาโค้งรีเล็กน้อย เสี่ยวเซียงนับว่าทำให้นางได้เปิดหูเปิดตาแล้ว สาวใช้คนหนึ่งสามารถคิดอ่านได้ขนาดนี้ นางที่เป็นเจ้านายชื่นชมนัก

ทว่า... อีกฝ่ายเลือกวางเดิมพันผิดคนแล้ว มิใช่ว่าร่างกายไม่อาจมีบุตร แต่เป็นนางเองต่างหากที่ไม่ต้องการมี ดังนั้นยาบำรุงที่ฮูหยินผู้เฒ่าและหลันชิงมอบให้จึงเป็นได้แค่ของไร้ค่า เมื่อถูกผสมเข้ากับยาห้ามตั้งครรภ์ที่ใส่เพิ่มลงไป นับตั้งแต่รู้ว่าตนเองต้องตบแต่งเข้าสกุลหลัน หญิงสาวก็ศึกษาตัวยาที่จะนำมาใช้และทำให้เกิดผลข้างเคียงน้อยที่สุด นางจึงใช่ว่ามีบุตรไม่ได้ ทว่าตั้งใจไม่มีเองต่างหาก

นางมิอาจรักหลันชิงต่อไปได้ ยิ่งเห็นการกระทำที่ไร้ใจของอีกฝ่ายก็ยิ่งไม่กล้าผูกพันด้วย จึงไม่คิดมีทายาทสืบทอดให้แก่เขา แต่ในสังคมที่ไร้ปากเสียงของสตรี นางจึงไม่มีสิทธิ์เป็นฝ่ายหย่าขาดสามีเอง อีกทั้งมารดาที่อยู่ในจวนเสนาบดีก็ยังต้องพึ่งพาตำแหน่งฮูหยินใหญ่สกุลหลัน เพื่อพยุงฐานะของฮูหยินเอกของตัวเองไว้ ดังนั้นอวิ๋นซือจึงต้องจำยอมแบกรับสถานะในตอนนี้

ทว่าใจดวงนี้กลับไม่เคยหยุดคิดที่จะโบยบินเลยสักครา

หวังเพียงสักวันหนึ่ง มารดาจะเห็นตนสำคัญกว่าบุรุษใจดำที่อีกฝ่ายงมงาย และเมื่อวันนั้นมาถึง นางก็คงได้โบยบินสู่ฟ้ากว้างสมดั่งใจหวัง

“เสี่ยวเซียง ใช่ว่าข้าไม่อยากช่วยเหลือเจ้า แต่จนใจที่มิอาจฝ่าฝืนคำสั่งของฮูหยินผู้เฒ่า”

เสียงหวานเอ่ยถ้อยคำจนใจ แต่เสียวเซียงรู้นิสัยอดีตเจ้านายของตัวเองดี ถ้าอีกฝ่ายคิดช่วยเหลือมีหรือจะทำไม่ได้ ที่สำคัญ... แม้อวิ๋นซือจะไม่ได้ลงมือด้วยตัวเอง ทว่านางมั่นใจว่าคนตรงตรงหน้าต้องอยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ครั้งนี้เป็นแน่

นางยังมีความหวังอยู่ ขอเพียงยื้อเวลาให้นายท่านกลับมา ด้วยความโปรดปรานที่มีให้เห็นตลอดสองสามวันมานี้ เขาต้องยื่นมือช่วยเหลือนางเป็นแน่

อวิ๋นซือมองท่าทางไม่ยอมแพ้พลางอมยิ้ม เสี่ยวเซียงช่างคิดและฉลาดทำ ทว่ากลับมองคนไม่ออก ดูใจชายไม่ทะลุ อีกฝ่ายยังหวังว่าหลันชิงจะออกหน้าช่วยเหลือตัวเองสินะ และอวิ๋นซือผู้นี้ก็เป็นคนใจดีที่อยากเตือนให้ใครบางคนตื่นจากฝันเสียด้วย!

ร่างบางรั้งเท้ากลับ เตรียมจะหันหลังผละจากมา พลางเอ่ยประโยคเห็นใจ “คำสั่งของฮูหยินผู้เฒ่ามิอาจไม่กระทำตาม เจ้าทำใจเสียเถอะ” หางตาเห็นเงาร่างสูงในชุดตัวยาวสีอ่อน เรียวปากสีสดขยับอีกครา ดวงตาเปล่งประกายคมกริบ

“แต่เกรงว่าสาวใช้หน้าตางดงามอย่างเจ้า... คงหลีกหนีชะตานางโลมมิพ้น!”

เสียงนั้นดังออกมาแผ่วเบา ทว่าคนที่คุกเข่าได้ยินชัดเจน เสี่ยวเซียงผวาเฮือก นางโลมอย่างนั้นหรือ ตอนที่อีกฝ่ายพบก็เป็นตอนที่นางกำลังจะถูกขายเข้าหอนางโลมเช่นกัน ทำให้ในใจสาวใช้เกิดความคับแค้นพุ่งขึ้นมาทันที

“เจ้าเองสินะที่อยู่เบื้องหลัง ฮูหยินใหญ่ที่ออกไข่ไม่ได้อย่างเจ้าคิดอิจฉาข้าสินะ ถึงได้ใช้แผนการอุบาทว์เยี่ยงนี้!”

อีกฝ่ายว่าพลางขยับพุ่งเข้าใส่ อวิ๋นซือแสร้งผงะ ก้าวเท้าถอยอย่างตกใจ นางพลันเสียหลักจนร่างผวาหงายหลัง ท่ามกลางเสียงร้องตกอกตกใจของสาวใช้ข้างกาย

“ฮูหยินใหญ่!”

ร่างบางของอวิ๋นซือมิได้หงายลงกับพื้นดั่งที่ทุกคนคาดคิด แต่กลับถูกโอบประคองโดยบางคนที่มาใหม่เสียก่อน พอเห็นใบหน้าของผู้มา สาวใช้ก็ร้องประสานเป็นเสียงเดียวกัน

“นายท่าน!”

หลันชิงโอบรัดเอวบางของฮูหยินไว้ ดวงตาคมหรี่มองหลายคนแล้วถามเสียงขรึมผิดกับยามปกติ “นี่มันเรื่องอะไรกัน”

เสี่ยวอิงกับเสี่ยวหยวนมองร่างในอ้อมแขนอีกฝ่ายด้วยท่าทางลำบากใจ เสี่ยวเซียงเห็นดังนั้นก็แสยะยิ้ม มั่นใจว่าที่สาวใช้ทั้งสองอ้ำอึ้งต้องเป็นเพราะเกรงว่า นายท่านจะรู้เรื่องที่พวกนางนายบ่าวรวมหัวกันกลั่นแกล้งตนเป็นแน่

ครั้นเห็นอดีตสาวใช้ถลาเข้ามากอดขาบุรุษข้างกาย อวิ๋นซือก็แค่นหัวเราะในลำคอ นางอยากดูการแสดงฉากต่อไปเร็วๆ เสียแล้ว

“นายท่าน... ท่านต้องช่วยเสี่ยวเซียงนะเจ้าคะ ฮูหยินใหญ่กลั่นแกล้งข้าเจ้าค่ะ”

ดวงตาสีนิลสบประสานกับผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี นางคลี่ยิ้มบาง ทว่าแววตากลับแดงก่ำแฝงแววผิดหวัง ร่างบางขยับตัวยืนด้วยตนเองพลางเบี่ยงกายออกจากอ้อมแขนแกร่ง

หลันชิงให้รู้สึกวูบวาบอย่างประหลาด ฮูหยินผู้อ่อนโยนของเขาก็มีมุมเจ้าแง่แสนงอนแบบนี้ด้วยหรือ ที่ผ่านมาทำไมเขาจึงไม่เคยรู้เลยนะ

“เกิดอะไรขึ้น ใครบอกข้าได้บ้าง”

ไม่ทันที่เสี่ยวเซียงจะร่ำร้องรำพัน เสี่ยวอิงก็ถลาเข้ามาคุกเข่ากรีดเสียงร้องไห้โฮเสียก่อน กิริยาท่าทางเต็มไปด้วยความโศกเศร้าเสียใจอย่างแท้จริง

“นายท่านโปรดให้ความยุติธรรมแก่ฮูหยินของบ่าวด้วยเถอะเจ้าค่ะ ฮูหยินใหญ่ดูแลจวน ปรนนิบัตินายท่านและฮูหยินผู้เฒ่าไม่เคยบกพร่อง มีครั้งใดบ้างทำเรื่องไม่ดี แต่กลับต้องถูกคนว่าร้ายให้เจ็บใจ”

เสี่ยวเซียงสะดุ้งเฮือก นางไม่คาดว่าเสี่ยวอิงจะชิงเอ่ยปากฟ้องก่อน ทำให้ปฏิกิริยาโต้ตอบช้ากว่าปกติไปโข

“ใครกล้าล่วงเกินฮูหยินใหญ่!” น้ำเสียงเย็นเยียบเอ่ยถาม ดวงตาคมจับจ้องร่างบางของผู้เป็นภรรยาไม่ละสายตา ทว่าอีกคนกลับแสดงออกเพียงความเงียบงันกับท่าทางปั้นปึ่ง เสี่ยวอิงเห็นเช่นนั้นก็รีบเช็ดน้ำตาบนใบหน้าแล้วเอ่ยต่อ

“เสี่ยวเซียงผู้นี้ แรกเริ่มเดิมทีเป็นสาวใช้ติดตามฮูหยินมาจากจวนเสนาบดี นางหายไปจากเรือนโดยไม่บอกอยู่สองสามวัน ทว่าพอวันนี้นางทำความผิดจนถูกฮูหยินผู้เฒ่าสั่งขาย จึงมาขออ้อนวอนขอให้ฮูหยินใหญ่ช่วย แม้เจ้านายบ่าวมีใจจะช่วย แต่ก็มิอาจขัดคำสั่งของฮูหยินผู้เฒ่า จึงได้ออกมาบอกนางด้วยตัวเอง มิคาดว่าหญิงลืมกำพืดผู้นี้จะหาญกล้าด่าว่าฮูหยินของบ่าวไม่พอ ยังคิดทำร้ายอย่างที่นายท่านเห็นเมื่อครู่เจ้าค่ะ”

เสี่ยวอิงพ่นวาจาไม่หยุด ความแค้นที่อีกฝ่ายหักหลังเเว้งมาทำร้ายเจ้านาย ทำให้นางไม่คิดสงสารอดีตสาวใช้รุ่นพี่สักนิด อวิ๋นซือมองแล้วให้ขบขัน แต่สาวใช้ตัวน้อยของตนปูทางมาขนาดนี้แล้ว นางที่เป็นเจ้านายจะทำน้อยกว่าได้อย่างไรเล่า

“ข้าเองก็เพิ่งรู้เช่นกันว่าท่านแม่สั่งขายสาวใช้คนหนึ่งที่ติดตามข้ามาจากจวนเก่า โดยไม่ได้เอ่ยคำพูดอะไรกับข้าเลย”

พอฟังคำพูดของเจ้านายเก่า เสี่ยวเซียงก็พลันมีสีหน้าดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด อีกฝ่ายคงกลัวนางจะฟ้องนายท่านถึงความผิดของตัวเองสินะ ถึงได้คิดจะเอ่ยปากช่วยเหลือ ทว่าประโยคถัดไปก็ทำเอานางแข็งค้างอีกครา

“แต่ข้าเป็นลูกสะใภ้ ย่อมต้องปรนนิบัติแม่สามีสุดใจ เมื่อท่านแม่สั่งการเรื่องนี้จึงมิได้ขัด แต่ไม่นึกว่าการยอมทำตามคำสั่งของท่านแม่ กลับทำให้มีคนใช้มันมาด่าว่าไร้น้ำใจกลั่นแกล้งบ่าวไพร่ได้ และยิ่งไม่นึกมาก่อนอีกด้วยว่าฐานะฮูหยินใหญ่ของข้า แม้แต่การขายสาวใช้คนหนึ่งยังต้องถูกประณามเยี่ยงนี้”

กล่าวจบร่างบางก็พลันส่งมือให้สาวใช้ประคองกลับขึ้นเรือนของตน หลันชิงหาใช่คนโง่งม นางเอ่ยวาจาเป็นแนวทางถึงเพียงนี้ มีหรือที่อีกฝ่ายจะไม่เข้าใจ

ร่างสูงยืนมองสตรีที่นั่งบนพื้นด้วยแววตาเฉยชา จดจำได้ว่าตนเจอหญิงผู้นี้เมื่อคืนก่อน นางมารายงานเรื่องฮูหยินใหญ่ไม่สบายและเข้าพักผ่อนไปแล้ว อีกทั้งยังเอ่ยอีกว่าถูกส่งมารับใช้เขาแทน

ใช่ว่าหลันชิงจะมองไม่ออกเรื่องที่อีกฝ่ายหวังขึ้นเตียง ทว่าชายหนุ่มก็ไม่คิดปฏิเสธอันใด ด้วยรูปร่างหน้าตาและท่าทางยั่วยวนของนาง แต่วาจาของอวิ๋นซือแฝงความหมายทำให้เขาไม่อาจมองข้าม

ในคฤหาสน์หลังนี้มีอะไรบ้างที่เขาทำไม่ได้ เพียงแต่เรื่องสาวใช้ตรงหน้าทำให้นางถูกลบหลู่เกียรติ จึงได้เอ่ยวาจาเป็นนัยมาแทนคำต่อว่า เขารับสาวใช้ข้างกายนางขึ้นเตียงโดยไม่บอก ถือว่าไม่ไว้หน้านางในฐานะภรรยา

มารดาของเขาสั่งขายคนติดตามจากบ้านเดิม แม้นางรู้สึกแย่ แต่ก็ยังทำตาม ทว่ากลับถูกสาวใช้คนหนึ่งหยามเกียรติด้วยการตีตนเสมอ วูบหนึ่งหลันชิงให้รู้สึกผิดต่อฮูหยินของตนไม่น้อย อีกทั้งยังกิริยาแง่งอนที่น่ามองนั่นอีก

เพราะในหัวมีแต่เรื่องคนที่จากไป ไฉนเลยหลันชิงจะมัวมาสนใจสาวใช้ที่นั่งบนพื้น เขาเพียงสั่งให้อาเต๋อจัดการเรื่องราวต่อ ส่วนตัวเองก็ก้าวไปยังเรือนพักของมารดาแทน

“ติดต่อพ่อค้าทาสมา ขายนางออกไปให้ไวที่สุด”

นัยน์ตาเสี่ยวเซียงเบิกค้าง ลืมกระทั่งกรีดร้องออกมา นายท่านสั่งขายนางให้พ่อค้าทาสโดยไม่คิดไต่ถาม คนผู้นั้นไม่อาลัยช่วงเวลาที่ตนปรนนิบัติบ้างเลยหรือไรกัน จวบจนร่างสูงจากไปลับตา นางก็ถูกบ่าวชายลากตัวให้เดิน อดีตสาวใช้ข้างกายฮูหยินใหญ่ก็ยังไม่อาจเข้าใจได้

ตั้งแต่ต้นจนจบนายท่านไม่ได้เอ่ยถึงแจกันต้นเหตุแม้แต่คำเดียว แล้วเขาโมโหนางด้วยเรื่องใดกัน หรือว่า... ฮูหยินใหญ่...

ในเรือนเสวี่ย อวิ๋นซือฟังข่าวจากเสี่ยวอิงด้วยสีหน้าเรียบเฉย อดีตสาวใช้ถูกขายให้แก่พ่อค้าทาส จบคืนวันดีๆ แต่เพียงเท่านี้ พ่อค้าเหล่านั้นเป็นพวกกินเนื้อไม่เหลือกระดูกข้อนี้ทุกคนล้วนรู้ดี หญิงสาวคิดแล้วก็พลันถอนหายใจอวยพรให้อีกฝ่ายเเกนๆ

แต่อย่าหวังว่านางจะปรานีอีกฝ่ายให้ยาก เทพธิดาหมากูแก้วเจียระไนนั่นมีเพียงคนในเรือนเท่านั้นที่รู้ที่เก็บ เพราะเดิมทีอวิ๋นซือคิดจะให้ฮูหยินผู้เฒ่าประหลาดใจจึงไม่ให้ใครแพร่งพรายเรื่องนี้

แล้วไฉนอนุซิ่วกับอนุหมิ่นจึงล่วงรู้ หากไม่มีผู้ใดบอก พวกนางจะมาตบตีกันเพื่อสร้างเรื่องทำลายของขวัญได้อย่างไร อีกทั้งอนุเจียวกับฮูหยินห้าจะรู้ได้อย่างไรว่าสิ่งที่นางเตรียมเป็นรูปสลักพระโพธิสัตว์ไม้จันทน์หอม ถ้าคนในไม่แพร่งพรายออกไป

ต้องบอกว่าเสี่ยวเซียงรนหาที่เอง เจ็ดปีก่อนเป็นนางที่มอบชีวิตให้ อีกฝ่ายไม่เพียงจะไม่สำนึกแต่ยังลอบคิดร้าย เช่นนั้นนางก็ขอรับสิ่งที่ให้คืนแล้วกัน และขอรวมดอกเบี้ยอีกนิดหน่อยด้วย

มือขาวเนียนหยิบจดหมายจากมารดาที่คนเพิ่งนำมาส่งใส่ลงในกล่อง มารดาเขียนมาบอกว่าที่บิดาคิดปลดนางแล้วยกฮูหยินสามขึ้นแทนนั้นเป็นเพียงข่าวลือ และวันนี้บิดาได้เอ่ยปากยืนยันต่อหน้าทุกคนแล้ว

มารดาของนางช่างอ่อนต่อโลกและงมงายนัก จึงเชื่อคำชายผู้ไม่เคยรักตนเอง

เพราะเมื่อรับรู้ข่าวเรื่องนี้ อวิ๋นซือก็เข้าใจทันที นี่เป็นการชดเชยของหลันชิงและฮูหยินผู้เฒ่าในเรื่องสาวใช้เสี่ยวเซียง แน่นอนว่าหญิงสาวย่อมรู้ดีว่าเรื่องจะต้องจบแบบนี้ ก็บอกแล้วอย่างไรล่ะว่าสามีของนางนั้นแสนดี

นางยกมุมปากยิ้มงดงามด้วยความเคยชิน ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าไม่จำเป็น เพราะอีกฝ่ายไม่ได้อยู่ตรงนี้ ส่วนเรื่องของเสี่ยวเซียงน่ะหรือ นั่นเป็นเพราะนางรนหาที่เอง สาวใช้ทรยศที่คิดร้ายคนหนึ่งแลกกับการช่วยเหลือของสามีและมารดาของเขา... นับว่าคุ้มค่าอยู่

ยามเย็นสามีที่แสนดีก็ส่งคนมาบอกว่าจะมาค้างด้วย อวิ๋นซือยิ้มรับด้วยใบหน้าแดงเรื่อ ยามบอกบ่าวผู้นั้นว่าเข้าใจแล้ว ก่อนจะสั่งให้สาวใช้ปรนนิบัติตนเองอาบน้ำด้วยสีหน้าเฉยเมย

‘ได้เวลาต้องทำงานให้สมค่าจ้างแล้วสินะ’ นางยังต้องพาสามีกลับไปเยี่ยมมารดาในอีกสองวัน ‘เช่นนั้นวันนี้ก็คงต้องพยายามสักหน่อยแล้ว’

ค่ำคืนนี้จันทราดวงโตโผล่พ้นขอบฟ้า แต่ดาราดวงใดเล่าที่จันทร์เจ้าจะเลือกเคียงคู่