ลมพายุโหมกระหน่ำ

เก็นกำลังจะเอื้อมมือไปจับบานประตูไม้เก่าคร่ำคร่าตรงหน้า แต่ยังไม่ทันที่ปลายนิ้วของเขาจะสัมผัสลงบนเนื้อไม้ เสียงนาฬิกาข้อมืออาคมของฟูมิโกะก็ดังขึ้น ราวกับเสียงสัญญาณเตือนภัยอันตราย หน้าปัดดิจิทัลที่ปกติจะแสดงค่าพลังวิญญาณแบบคร่าวๆ บัดนี้กลับกระพริบอย่างรุนแรง ตัวเลขสีแดงสดพุ่งทะยานขึ้นอย่างรวดเร็ว แสดงให้เห็นถึง ค่าพลังวิญญาณของเหล่าเงาปีศาจที่ชัดเจนและมหาศาล จนน่าตกใจ มันสูงเกินกว่าที่ฟูมิโกะเคยเห็นมาตลอด

“อะไรกันเนี่ย!” ฟูมิโกะเอ่ยด้วยสีหน้าตกใจสุดขีด เธอชูข้อมือขึ้นมองนาฬิกาที่ส่งเสียงร้องเตือนถี่รัว ราวกับจะบอกว่า “หนีไป!” แสงจากหน้าปัดนาฬิกาสาดกระทบใบหน้าของเธอ เผยให้เห็นดวงตาที่เบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว

เก็นหันกลับมามองนาฬิกาข้อมือของฟูมิโกะ เขาเห็นตัวเลขที่พุ่งขึ้นอย่างบ้าคลั่งเช่นกัน ใบหน้าของเขาเคร่งขรึมขึ้นทันที ความประหลาดใจและความกังวลฉายชัดในแววตา แต่ก็เพียงชั่วครู่เดียว ความมุ่งมั่นอันแรงกล้าก็เข้ามาแทนที่ เขาเหลือบมองประตูบานใหญ่ตรงหน้าอีกครั้ง แล้วหันกลับไปสบตาฟูมิโกะ

“เราไม่มีทางเลือก ฟูมิโกะ” เก็นเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ แต่แฝงด้วยความเด็ดขาด “ถ้ามันอันตรายขนาดนี้ แสดงว่าเรามาถูกที่แล้ว” เขากระชับมือของเธอ แล้วตัดสินใจ ดันฟูมิโกะไปไว้ด้านหลัง อย่างรวดเร็ว เพื่อให้เธออยู่ห่างจากประตูมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนที่เขาจะใช้มืออีกข้าง เปิดประตูบานใหญ่นั้นออก อย่างรวดเร็วและเด็ดเดี่ยว

พรึ่บ!

ทันทีที่บานประตูเปิดออก ลมกระโชกแรงที่ไม่เหมือนลมธรรมชาติก็โหมกระหน่ำเข้ามาในโถงทางเดิน ราวกับพายุที่ถูกกักเก็บไว้นับศตวรรษ มันไม่ใช่แค่ลมที่พัดผ่าน แต่เป็นพลังงานที่มองไม่เห็น พลังงานที่มืดมิดและหนักอึ้งราวกับภูเขาทั้งลูกที่ถูกผลักเข้ามา

“เฮ้ย!” เก็นร้องออกมาด้วยความตกใจ ร่างของเขาสั่นสะท้าน เขายังคงกุมมือฟูมิโกะไว้แน่น แต่แรงลมนั้นรุนแรงเกินกว่าที่พวกเขาจะต้านทานไหว

ตึง! ตึง!

ร่างของทั้งคู่ ปลิวกระเด็นถอยหลังออกไปอย่างแรง ราวกับถูกรถบรรทุกพุ่งชน พวกเขากระแทกเข้ากับผนังฝั่งตรงข้ามอย่างจัง ก่อนจะร่วงลงมากองกับพื้นหินเย็นเฉียบ เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดเล็ดลอดออกจากปากของฟูมิโกะ

“โอ๊ย! เจ็บจัง…” ฟูมิโกะพึมพำ เธอรู้สึกเหมือนกระดูกทุกซี่ในร่างกายจะแตกละเอียด ร่างกายเธอเจ็บระบมไปหมด โดยเฉพาะแผ่นหลังที่กระแทกเข้ากับผนังอย่างแรง

เก็นลุกขึ้นนั่งอย่างทุลักทุเล เขาบ่นพึมพำด้วยความเจ็บปวดเช่นกัน “อึ่ก… เจ็บชะมัด” เขาพยายามรวบรวมสติ หันไปมองฟูมิโกะด้วยความเป็นห่วงเป็นใย “ฟูมิโกะ! เธอไม่เป็นไรนะ? มีแผลตรงไหนไหม?”

ฟูมิโกะพยายามลุกขึ้นนั่งช้าๆ เธอยกมือขึ้นลูบหลังที่ยังคงปวดร้าว “ฉันไม่เป็นไร… แต่ว่า… นี่มันพลังอะไรกัน เก็น? มันรุนแรงมาก” เธอจ้องมองไปที่ประตูที่ยังคงเปิดอ้าอยู่ ลมยังคงพัดวนเวียนอยู่รอบๆ บานประตูนั้น แต่เบาลงกว่าตอนแรกมากนัก

เก็นมองไปยังประตูบานนั้นด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความท้าทาย เขาสัมผัสได้ถึงพลังงานมหาศาลที่แฝงอยู่ในสายลมนั้น และมันทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นอย่างประหลาด นี่คือสิ่งที่พวกเขาต้องเผชิญหน้า

“นี่คงเป็นพลังที่ออกมาจากแก่นแท้ของวิญญาณปีศาจที่เราตามหาล่ะมั้ง” เก็นคาดเดา เขายันตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แม้จะยังรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วร่างกาย “ไม่ว่ามันคืออะไร เราต้องเข้าไปข้างในกันอีกครั้ง” เสียงของเขาหนักแน่น แสดงถึงความตั้งใจที่ไม่ยอมแพ้

ฟูมิโกะเองก็พยักหน้ารับช้าๆ เธอรู้ว่าไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว พวกเขามาที่นี่เพื่อภารกิจนี้ และการถอยกลับไม่ใช่ทางเลือก การรับรู้ถึงพลังงานอันมหาศาลจากนาฬิกาข้อมืออาคมทำให้เธอเข้าใจว่านี่คือการเผชิญหน้าที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต

ทั้งคู่พยายามจะก้าวขาเดินตรงไปยังประตูบานนั้นอีกครั้ง แต่ยังไม่ทันที่พวกเขาจะขยับตัวได้เต็มที่ จู่ๆ ลมที่เคยเบาบางลงก็พัดกระหน่ำขึ้นอีกครั้ง คราวนี้มันรุนแรงกว่าเดิมหลายเท่า เสียงหวีดหวิวของลมก้องกังวานไปทั่วโถงทางเดิน ราวกับเสียงกรีดร้องของสัตว์ร้ายที่กำลังตื่นขึ้น ผนังอาคารสั่นสะท้านราวกับจะพังทลายลงมา

พร้อมกันนั้น เงาปีศาจขนาดมหึมาก็ปรากฏขึ้นจากความมืดมิดภายในประตู มันทะลุผ่านกรอบประตูออกมาสู่โถงทางเดินอย่างช้าๆ ร่างกายของมันสูงใหญ่ราวกับต้นไม้ที่ยืนต้นตระหง่านอยู่กลางป่าใหญ่ แม้จะเป็นเพียงเงา แต่ฟูมิโกะก็สามารถรับรู้ถึงพลังงานอันดำมืดและชั่วร้ายที่แผ่ออกมาจากมันอย่างชัดเจน รูปทรงของมันดูบิดเบี้ยวและผิดรูปคล้ายมนุษย์ แต่กลับมีแขนขาที่ยาวผิดปกติ และมีเขางอกออกมาจากส่วนหัว

ฟูมิโกะกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เธอสัมผัสได้ถึงความกลัวที่เกาะกุมแน่นอยู่ในหัวใจ จนแทบจะขยับตัวไม่ได้ นาฬิกาข้อมือของเธอกรีดร้องเตือนภัยอย่างบ้าคลั่ง หน้าปัดแสดงตัวเลขพลังวิญญาณที่พุ่งขึ้นไปจนสุดขีด ตัวอักษรสีแดงกะพริบคำว่า "อันตรายถึงชีวิต!" ซ้ำไปซ้ำมา

เก็นก้าวมายืนบังฟูมิโกะไว้เต็มตัวทันที ดวงตาของเขาจ้องมองเงาปีศาจเบื้องหน้าอย่างไม่ลดละ ใบหน้าของเขาซีดลงเล็กน้อย แต่แววตาของเขากลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและความท้าทาย ไม่มีความกลัวอยู่ในนั้น

“ฟูมิโกะ…” เก็นเอ่ยเสียงเคร่งขรึม “นี่แหละ…คือสิ่งที่แท้จริง”

เงาปีศาจขนาดยักษ์หยุดนิ่งอยู่ตรงหน้าพวกเขา มันเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ เผยให้เห็นดวงตาสีแดงฉานสองดวงที่ลุกโชนอยู่ในความมืด ราวกับถ่านไฟที่กำลังคุ มันจ้องมองมาที่พวกเขา แล้วส่งเสียงคำรามต่ำๆ ที่สั่นสะเทือนไปทั่วทั้งอาคาร

“มัน… มันเห็นเรา…” ฟูมิโกะพึมพำ เสียงของเธอแทบจะกลืนหายไปในลำคอ

“ใช่… และมันกำลังจะโจมตี” เก็นตอบ เขาเตรียมพร้อมที่จะรับมือกับทุกสิ่งที่จะเกิดขึ้น มือของเขากำแน่น พลังงานบางอย่างเริ่มก่อตัวขึ้นรอบๆ ตัวเขา เขารู้สึกได้ถึงพลังที่หลับใหลอยู่ภายในกำลังตื่นขึ้นมา เพื่อปกป้องตัวเองและฟูมิโกะ

เงาปีศาจก้าวเท้าเข้ามาหนึ่งก้าว เสียงฝีเท้าของมันหนักแน่นราวกับภูเขาถล่ม แรงสั่นสะเทือนที่ส่งผ่านมาถึงพื้นดินทำให้ฟูมิโกะทรงตัวแทบไม่อยู่

“เก็น! เราจะทำยังไงดี?!” ฟูมิโกะถามด้วยความตื่นตระหนก

เก็นยังคงจ้องมองเงาปีศาจนั้นอย่างไม่กะพริบตา เขานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและจริงจัง

“เราต้องสู้มัน… ฟูมิโกะ”