กับดัก

“ไม่นะ… เก็น!”

เสียงนาฬิกาข้อมืออาคมยังคงส่งเสียงเตือนภัย สัญญาณชีพของเก็นอ่อนลงเรื่อยๆ และจุดสีดำขนาดใหญ่หลายจุดบนแผนที่ก็กำลังเคลื่อนที่เข้าหาเขาอย่างรวดเร็ว ฟูมิโกะรู้สึกเหมือนหัวใจของเธอกำลังถูกบีบขยี้ด้วยความหวาดกลัว เธอรู้ว่าเธอไม่มีเวลาแม้แต่วินาทีเดียวที่จะลังเล

เธอพุ่งตัวออกจากห้องผ่าตัดทันที วิ่งกลับไปตามทางเดินที่มืดมิดด้วยความเร็วที่ไม่เคยมีมาก่อน เธอต้องไปหาเก็น เธอต้องช่วยเขา!

ขณะที่ฟูมิโกะวิ่งไปตามทางเดิน เสียงฝีเท้าของเธอดังก้องสะท้อนไปมา เธอพยายามใช้ความสามารถในการรับรู้พลังงานวิญญาณของเธอเพื่อจับทิศทางของจุดสีดำบนแผนที่ในนาฬิกาข้อมือ มันเป็นกลุ่มของเงาปีศาจจำนวนมาก และดูเหมือนพวกมันจะเร็วกว่าที่เธอคิด

“ใกล้… ใกล้เข้ามาแล้ว!” ฟูมิโกะพึมพำกับตัวเอง เธอเห็นแผนที่บนนาฬิกาแสดงให้เห็นว่าเธอกำลังวิ่งเข้าใกล้จุดที่เก็นอยู่ แต่เธอก็สังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่าง

ระหว่างทางที่เธอจะต้องกลับไปหาเก็น มีจุดสีแดงเล็กๆ ปรากฏขึ้นบนแผนที่ ผ้ายันต์อาคมผืนที่สาม! มันอยู่ที่ ห้องแล็บร้าง ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากทางที่เธอจะไปหาเก็นมากนัก

ฟูมิโกะชะงักไปเล็กน้อย การจะแวะไปเอาผ้ายันต์อาจจะทำให้เธอเสียเวลา และเก็นอาจจะตกอยู่ในอันตรายมากขึ้น แต่ในทางกลับกัน ผ้ายันต์อาคมที่เพิ่มขึ้นก็อาจจะช่วยให้พวกเขามีพลังในการต่อสู้มากขึ้นด้วย เธอรู้ว่าผ้ายันต์แต่ละผืนมีความสามารถที่แตกต่างกัน และเธอต้องการมันทุกผืนเพื่อทำพิธีผนึกให้สมบูรณ์

“ถ้าเรามีผ้ายันต์เพิ่มขึ้น เราก็จะมีโอกาสช่วยเก็นได้มากขึ้น!” ฟูมิโกะตัดสินใจอย่างรวดเร็ว เธอเปลี่ยนทิศทาง วิ่งตรงไปยังห้องแล็บร้าง

ประตูห้องแล็บเป็นประตูโลหะเก่าๆ ขึ้นสนิม มีป้ายบอกว่า “ห้องปฏิบัติการวิจัย” แขวนอยู่อย่างน่าขนลุก ฟูมิโกะผลักประตูเข้าไป เสียงโลหะเสียดสีกันดังเอี๊ยดอ๊าด

แอ๊ดดดด…

ทันทีที่ฟูมิโกะก้าวเท้าเข้ามาในห้องแล็บ กลิ่นฉุนของสารเคมีและกลิ่นคาวสนิมก็พุ่งเข้าปะทะจมูก ภายในห้องมืดมิดกว่าที่อื่น มีโต๊ะปฏิบัติการยาวเหยียดวางอยู่กลางห้อง เต็มไปด้วยอุปกรณ์แก้วที่แตกหักและหลอดทดลองที่พลิกคว่ำ บางหลอดมีคราบของเหลวสีดำแห้งกรังติดอยู่บนผนังห้องมีชั้นวางที่เต็มไปด้วยโหลแก้วขนาดต่างๆ ภายในบรรจุสิ่งของที่ดูคล้ายชิ้นส่วนอวัยวะที่เน่าเปื่อย ทำให้บรรยากาศยิ่งน่าขนลุก

“ผ้ายันต์… มันอยู่ไหน?” ฟูมิโกะพึมพำ เธอพยายามใช้ความสามารถในการรับรู้พลังงานวิญญาณของเธอ เพื่อหาตำแหน่งของผ้ายันต์ผืนที่สาม

ทันใดนั้น!

เสียงกระซิบ ที่ไม่ใช่เสียงกระซิบจากวิญญาณเดี่ยวๆ แต่เป็นเสียงกระซิบที่ดังขึ้นพร้อมกันจากหลายทิศทาง เสียงนั้นประสานกันเป็นท่วงทำนองที่น่าสะพรึงกลัว ราวกับเสียงร้องของกลุ่มคนจำนวนมากที่กำลังเจ็บปวดทรมาน

“ยินดีต้อนรับ… สู่การทดลองของเรา…”

ฟูมิโกะตัวแข็งทื่อ เธอรู้ว่าเธอไม่ได้อยู่คนเดียวในห้องนี้ เธอหันไปมองรอบๆ อย่างระมัดระวัง มีดลงอาคมของเก็นในมือของเธอกระชับแน่น

แล้วพวกมันก็ปรากฏตัว!

เหล่าเงาปีศาจจำนวนมาก พุ่งออกมาจากซอกหลืบต่างๆ ของห้อง พวกมันมีรูปร่างแตกต่างกันไป บางตัวมีรูปร่างคล้ายมนุษย์ที่บิดเบี้ยว บางตัวคล้ายสัตว์ประหลาดที่มีแขนขาผิดรูป บางตัวก็เป็นเพียงกลุ่มควันสีดำที่ลอยวนไปมา แต่ทั้งหมดล้วนมีดวงตาสีแดงฉานที่จ้องมองมาที่ฟูมิโกะด้วยความหิวโหย

“กับดักงั้นเหรอ?!” ฟูมิโกะอุทาน เธอเข้าใจทันที นี่คือสิ่งที่รอเธออยู่!

หนึ่งในเงาปีศาจรูปร่างคล้ายมนุษย์ที่ดูใหญ่ที่สุดพุ่งเข้าใส่เธอเป็นตัวแรก ฟูมิโกะหลบหลีกการโจมตีได้อย่างหวุดหวิด พลางใช้มีดลงอาคมฟันเข้าใส่ร่างของมัน เสียงโลหะกระทบกับพลังงานมืดมิดดังขึ้น ฉัวะ!

แต่เงาปีศาจตัวอื่นๆ ก็พุ่งเข้ามาล้อมเธอไว้จากทุกทิศทาง ฟูมิโกะต้องหมุนตัวไปมา พยายามป้องกันการโจมตีจากทุกด้าน เธอรู้สึกเหมือนกำลังถูกกดดันจากพลังงานมืดมิดจำนวนมากพร้อมๆ กัน

“พวกแก… ต้องการอะไร?!” ฟูมิโกะตะโกนถาม เธอรู้ว่าการต่อสู้กับพวกมันทั้งหมดในคราวเดียวเป็นเรื่องที่ยากมาก

เงาปีศาจที่ล้อมรอบเธอไม่ได้ตอบเป็นคำพูด แต่เสียงกระซิบที่น่าสะพรึงกลัวก็ดังขึ้นในหัวของเธออีกครั้ง “พลังงาน… เราต้องการพลังงาน… พลังชีวิตของเจ้า…”

ฟูมิโกะกัดฟันแน่น เธอไม่ยอมให้มันดูดพลังชีวิตของเธอไปง่ายๆ เธอเริ่มร่ายคาถาป้องกัน พลังงานสีขาวนวลจากผ้ายันต์ผืนที่สองแผ่ออกมาคุ้มครองเธอ แต่เงาปีศาจก็มีจำนวนมากเกินไป พวกมันพยายามพุ่งเข้ามากัดกินพลังป้องกันของเธออย่างต่อเนื่อง

“อั่ก!” ฟูมิโกะส่งเสียงครางเมื่อเงาปีศาจบางตัวสามารถเล็ดรอดเข้ามาใกล้ตัวเธอได้ เธอรู้สึกถึงความเย็นยะเยือกที่แผ่ซ่านเข้ามาในร่าง ราวกับพลังชีวิตกำลังถูกดึงออกไปช้าๆ

เธอพยายามรวบรวมสติ เธอเหลือบมองนาฬิกาข้อมืออาคมอีกครั้ง สัญญาณชีพของเก็นยังคงอ่อนลงเรื่อยๆ และจุดสีดำบนแผนที่ก็ยิ่งเคลื่อนที่เข้าใกล้เขามากขึ้นไปอีก เธอไม่มีเวลาจะอยู่ที่นี่นานๆ

“ฉันต้องหาผ้ายันต์ให้เจอ!” ฟูมิโกะพึมพำกับตัวเอง เธอพยายามสอดส่องสายตาไปรอบๆ ห้องแล็บที่มืดมิด แม้จะถูกเงาปีศาจโจมตีอย่างไม่หยุดยั้ง

เธอสัมผัสได้ถึงพลังงานของผ้ายันต์ผืนที่สาม! มันไม่ได้อยู่บนโต๊ะหรือตามชั้นวาง แต่กลับอยู่ใน ตู้กระจกบานใหญ่ ที่ตั้งอยู่ตรงกลางห้อง ตู้กระจกที่ภายในบรรจุโครงกระดูกมนุษย์ขนาดใหญ่ผิดปกติเอาไว้ และผ้ายันต์ก็ถูกพันรอบกระดูกสันหลังของโครงกระดูกนั้น!

“นั่นไง!” ฟูมิโกะร้องออกมาด้วยความดีใจ เธอพุ่งตัวเข้าไปหาตู้กระจกทันที แม้จะต้องฝ่าวงล้อมของเหล่าเงาปีศาจ

“อย่าให้มันไปถึงผ้ายันต์!” เสียงกระซิบที่น่าสะพรึงกลัวดังขึ้นพร้อมกันจากเหล่าเงาปีศาจ พวกมันพุ่งเข้ามาขัดขวางฟูมิโกะอย่างรุนแรงยิ่งกว่าเดิม

ฟูมิโกะใช้มีดลงอาคมฟันเข้าใส่เงาปีศาจที่เข้ามาขวางทาง เธอใช้ผ้ายันต์ผืนที่สองสร้างกำแพงพลังงานป้องกันการโจมตีของพวกมัน แต่เธอก็ยังต้องรับมือกับเงาปีศาจที่โถมเข้ามาไม่หยุด

“พวกแกไม่มีทางหยุดฉันได้หรอก!” ฟูมิโกะตะโกน เธอออกแรงวิ่งสุดกำลัง พุ่งตรงไปที่ตู้กระจก แม้จะถูกเงาปีศาจกระแทกจนเซไปมาหลายครั้ง

ในที่สุด เธอก็มาถึงหน้าตู้กระจก ฟูมิโกะใช้มีดลงอาคมของเก็นฟันเข้าที่บานประตูกระจก แต่กระจกนั้นกลับแข็งแกร่งกว่าที่คิด มีดอาคมเพียงแค่สร้างรอยร้าวเล็กๆ เท่านั้น

“ไม่ได้ผล!” ฟูมิโกะอุทานด้วยความหงุดหงิด เธอมองไปที่โครงกระดูกด้านใน แล้วพยายามหาทางเปิดตู้

ขณะเดียวกัน เหล่าเงาปีศาจก็พุ่งเข้ามาล้อมตู้กระจกเอาไว้ พวกมันไม่ได้เข้ามาโจมตีเธอโดยตรง แต่กลับยืนจ้องมองเธอด้วยดวงตาสีแดงฉานที่เต็มไปด้วยความอาฆาต ราวกับกำลังรอคอยอะไรบางอย่าง

“ทำไมพวกมันถึงไม่โจมตี?!” ฟูมิโกะพึมพำ เธอรู้สึกถึงความผิดปกติ

ทันใดนั้น!

เสียงกระซิบที่น่าสะพรึงกลัวก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้มันดังขึ้นพร้อมกับเสียงหัวเราะที่แหบพร่าและเย็นยะเยือก “เจ้า…ไม่มีทาง…เอาไปได้… โครงกระดูกนี้คือ… กับดัก…”

ฟูมิโกะมองไปที่โครงกระดูกในตู้ ดวงตาของโครงกระดูกที่เคยว่างเปล่า บัดนี้กลับมีดวงไฟสีแดงฉานลุกโชนขึ้นมา!

เคร้ง! แคร๊ก!

โครงกระดูกนั้นเริ่มขยับตัวช้าๆ มันพยายามที่จะดันฝาตู้กระจกออก แรงสั่นสะเทือนจากโครงกระดูกทำให้ตู้กระจกเริ่มมีรอยร้าวมากขึ้น

“ไม่จริงน่า!” ฟูมิโกะอุทาน เธอรู้ว่าถ้าโครงกระดูกนั้นหลุดออกมา เธอจะต้องเจอศึกหนักกว่าเดิมแน่ๆ

เธอตัดสินใจใช้ขวดเก็บวิญญาณที่กักเก็บเงาปีศาจสองตัวแรกเอาไว้ เธอเปิดฝาขวดออก แล้วร่ายคาถาดูดดึงวิญญาณอีกครั้ง

แต่คราวนี้เธอไม่ได้ตั้งใจจะดูดเงาปีศาจตัวไหน แต่เธอเล็งไปที่ โครงกระดูกในตู้!

“ถ้าแกคือวิญญาณ… ก็จงถูกผนึกซะ!” ฟูมิโกะตะโกน พลังดูดดึงจากขวดพุ่งตรงเข้าไปในตู้กระจก

โครงกระดูกส่งเสียงกรีดร้องที่น่าสะพรึงกลัว เสียงนั้นไม่ใช่เสียงกระดูกเสียดสีกัน แต่มันเป็นเสียงที่ดังขึ้นในหัวของฟูมิโกะ ราวกับจิตวิญญาณนับร้อยกำลังถูกฉีกกระชากออกจากร่าง มันพยายามดิ้นรนอย่างสุดกำลัง แต่พลังดูดดึงจากขวดก็แข็งแกร่งเกินกว่าที่มันจะต้านทานไหว

เหล่าเงาปีศาจที่ล้อมรอบอยู่พุ่งเข้ามาโจมตีฟูมิโกะอย่างบ้าคลั่งทันทีที่เห็นโครงกระดูกกำลังถูกดูดกลืน พวกมันรู้ว่าโครงกระดูกนั้นมีความสำคัญ

ฟูมิโกะพยายามรักษาสมาธิ เธอใช้ผ้ายันต์ผืนที่สองสร้างกำแพงพลังงานป้องกันตัวเองจากการโจมตีของเงาปีศาจที่โถมเข้ามาอย่างไม่ยั้ง ในขณะที่พลังดูดดึงจากขวดอาคมก็ยังคงทำงานอย่างต่อเนื่อง

ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ!

ร่างของโครงกระดูกค่อยๆ สลายกลายเป็นละอองแสงสีดำ และถูกดูดเข้าไปในขวดเก็บวิญญาณอย่างช้าๆ มันใช้เวลานานกว่าเงาปีศาจสองตัวแรกมาก แสดงให้เห็นถึงพลังอำนาจที่เหนือกว่า

เมื่อโครงกระดูกหายไป ผ้ายันต์ผืนที่สามก็ร่วงหล่นลงมาจากที่ที่มันเคยพันอยู่ ฟูมิโกะรีบเอื้อมมือไปคว้ามันไว้ทันที!

ผ้ายันต์อาคมผืนที่สาม! มันเป็นผ้ายันต์สีเทาเข้ม มีอักขระสีขาวสลักอยู่เต็มผืน ทันทีที่สัมผัสผ้ายันต์ ฟูมิโกะรู้สึกได้ถึงพลังงานที่หนักแน่นและบริสุทธิ์ยิ่งกว่าสองผืนแรก มันเป็นพลังงานที่ให้ความรู้สึกของ “การกักเก็บ” และ “การตรึง”

ทันทีที่ผ้ายันต์ถูกหยิบออกไป เหล่าเงาปีศาจที่ล้อมรอบอยู่ก็ส่งเสียงกรีดร้องด้วยความโมโห พวกมันพุ่งเข้าใส่ฟูมิโกะพร้อมกันจากทุกทิศทาง โดยไม่สนพลังป้องกันจากผ้ายันต์ผืนที่สองอีกต่อไป

ฟูมิโกะรู้ว่าเธอไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกแล้ว เธอได้ผ้ายันต์แล้ว และเก็นก็กำลังรอเธออยู่!

เธอรีบเปิดขวดอาคมเก็บวิญญาณที่เพิ่งผนึกโครงกระดูกเอาไว้ แล้วร่ายคาถาปลดปล่อยวิญญาณบางส่วนออกมา!

ฟุ่บ!

กลุ่มควันสีดำพุ่งออกมาจากขวดอาคม กลุ่มควันนั้นก่อตัวเป็นรูปร่างของเงาปีศาจสองตัวแรกที่เธอเคยผนึกไว้ มันไม่ได้มีจิตสำนึกเหมือนเดิม แต่กลับพุ่งเข้าโจมตีเหล่าเงาปีศาจที่กำลังล้อมฟูมิโกะอยู่ ราวกับเป็นหุ่นเชิดที่ถูกควบคุมโดยพลังงานจากขวดอาคม

“ตอนนี้แหละ!” ฟูมิโกะตะโกน เธอใช้จังหวะที่เหล่าเงาปีศาจหันไปรับมือกับสิ่งที่เธอปลดปล่อยออกมา พุ่งตัวออกจากห้องแล็บทันที

เธอวิ่งไปตามทางเดินที่มืดมิดอีกครั้ง โดยไม่หันกลับไปมองข้างหลัง เสียงการต่อสู้จากภายในห้องแล็บดังแว่วมาตามลม แต่เธอก็ไม่สนใจ

เธอรีบคว้าขวดเก็บวิญญาณที่ใช้ผนึกโครงกระดูกเอาไว้ และกำผ้ายันต์ทั้งสามผืนแน่นในมือ

“เก็น… นายต้องไม่เป็นไรนะ…” ฟูมิโกะพึมพำกับตัวเอง เธอเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น ดวงตาของเธอมุ่งมั่นไปยังจุดที่แผนที่ในนาฬิกาข้อมือแสดงถึงตำแหน่งของเก็น

เสียงนาฬิกาข้อมือยังคงส่งเสียงเตือนภัย “สัญญาณชีพ… อ่อนลง… วิกฤต…”

ฟูมิโกะรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังพังทลายลงตรงหน้าเธอ เธอรู้ว่าเธอต้องไปให้ถึงตัวเก็นให้เร็วที่สุด ไม่ว่าจะมีอะไรมาขวางทางก็ตาม