แสงสว่างในความมืด

ฟูมิโกะวิ่งไม่คิดชีวิต เสียงฝีเท้าของเธอดังก้องไปตามโถงทางเดินอันมืดมิดของโรงพยาบาลร้าง หัวใจของเธอเต้นรัวราวกับกลองศึก ความกังวลเกาะกุมแน่นอยู่ในอกเมื่อสัญญาณชีพของเก็นบนนาฬิกาข้อมืออาคมยังคงอ่อนลงเรื่อยๆ พร้อมกับคำเตือน “วิกฤต… วิกฤต…” ที่กะพริบถี่ขึ้นทุกขณะ

เธอฝ่าฟันความมืดมิดและกลิ่นอับชื้นที่รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ แผนที่บนนาฬิกาเป็นสิ่งเดียวที่นำทางเธอ เธอหอบหายใจอย่างแรง ปอดของเธอเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ แต่เธอก็ไม่ยอมหยุด เธอต้องไปให้ถึงตัวเก็น เธอต้องช่วยเขาให้ได้!

“เก็น! นายต้องไม่เป็นอะไรนะ!” ฟูมิโกะพึมพำกับตัวเอง เสียงของเธอแหบพร่า

เธอวิ่งผ่านห้องพักผู้ป่วยที่ดูว่างเปล่า ห้องเก็บของที่เต็มไปด้วยซากสิ่งของ เธอไม่สนใจสิ่งใดนอกจากเส้นทางสีแดงที่นำไปสู่จุดที่เก็นอยู่ และจุดสีดำขนาดใหญ่หลายจุดที่กำลังเคลื่อนที่เข้าหาเขา

“พวกมัน… กำลังไปหาเก็น!” ฟูมิโกะคิดอย่างตื่นตระหนก เธอเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นอีก เธอรู้ว่าวินาทีนี้คือเดิมพันชีวิต

ในที่สุด ฟูมิโกะก็มาถึงโถงทางเดินที่เธอทิ้งเก็นไว้ แสงไฟฉายสลัวๆ ส่องไปเบื้องหน้า เธอกวาดสายตาไปรอบๆ อย่างรวดเร็ว และสิ่งที่เธอเห็นทำให้เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอกอย่างที่สุด

เก็นยังคงอยู่ที่เดิม! เขาเอนตัวพิงผนัง ใบหน้าซีดเซียว ร่างกายสั่นเทา แต่สิ่งที่ทำให้เธอโล่งใจคือ ผ้ายันต์ผืนแรกที่เธอวางไว้ให้เขานั้นกำลังเรืองแสงสีขาวนวล แสงนั้นแผ่ออกมาเป็นม่านบางๆ ปกคลุมร่างของเก็นเอาไว้ ราวกับเกราะป้องกันที่มองไม่เห็น และรอบๆ ตัวเขาก็มีเงาปีศาจราวสี่ห้าตัวกำลังพยายามพุ่งเข้าใส่ แต่ทุกครั้งที่พวกมันเข้าใกล้ ม่านพลังจากผ้ายันต์ก็จะผลักพวกมันออกไป ทำให้พวกมันไม่สามารถแตะต้องตัวเก็นได้

“เก็น!” ฟูมิโกะร้องเรียกด้วยความดีใจ เธอรีบวิ่งเข้าไปหาเขา ดวงตาของเธอฉายแววโล่งใจที่เห็นเขาปลอดภัย

เก็นเงยหน้าขึ้นมองฟูมิโกะอย่างอ่อนแรง ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มจางๆ “ฟูมิโกะ… เธอมาแล้ว…” เสียงของเขาแหบพร่าจนแทบไม่ได้ยิน

แต่ความโล่งใจของฟูมิโกะก็อยู่ได้ไม่นานนัก เมื่อเธอเห็นจุดสีดำขนาดใหญ่บนแผนที่ในนาฬิกาข้อมือพุ่งเข้ามาใกล้พวกเขาอย่างรวดเร็ว มันเป็นเงาปีศาจกลุ่มใหม่ที่ใหญ่กว่าและดูน่ากลัวกว่ามาก! และที่สำคัญที่สุดคือ ผ้ายันต์ที่ปกป้องเก็นอยู่นั้นเริ่มเรืองแสงริบหรี่ลง แสดงว่าพลังงานกำลังจะหมดลง

“พวกมันมาแล้ว!” ฟูมิโกะตะโกนบอก เธอหันกลับไปเผชิญหน้ากับเหล่าเงาปีศาจที่กำลังพุ่งเข้ามาในโถงทางเดิน

เงาปีศาจกลุ่มใหม่มีจำนวนมาก พวกมันมีรูปร่างแตกต่างกันไป บ้างก็คล้ายสัตว์ประหลาด บ้างก็คล้ายมนุษย์ที่บิดเบี้ยว แต่ทั้งหมดล้วนมีดวงตาสีแดงฉานที่ลุกโชนไปด้วยความหิวโหยและความอาฆาต พวกมันคำรามเสียงดังที่ดังก้องอยู่ในหัวของฟูมิโกะ

“แก… ไม่มีทางได้ตัวเขาไปหรอก!” ฟูมิโกะตะโกน เธอกำมีดลงอาคมของเก็นแน่นในมืออีกครั้ง พลางชูผ้ายันต์ทั้งสามผืนขึ้นมา

“ฟูมิโกะ… ระวัง…” เก็นพยายามเตือน เสียงของเขาแผ่วเบา

ฟูมิโกะไม่สนใจ เธอรู้ว่าเธอต้องปกป้องเก็น เธอไม่สามารถปล่อยให้เขาสูญเสียไปได้อีกแล้ว เธอชูขวดเก็บวิญญาณขึ้นมา แล้วร่ายคาถาดูดดวงวิญญาณทันที แสงสีฟ้าอ่อนๆ พุ่งออกมาจากขวด พุ่งตรงไปยังเงาปีศาจที่อยู่ใกล้ที่สุด

ฟุ่บ! ฟุ่บ!

เงาปีศาจสองสามตัวแรกถูกดูดเข้าไปในขวดอย่างรวดเร็ว แต่พวกมันก็ยังมีจำนวนมากเกินไป พวกที่เหลือยังคงพุ่งเข้าใส่เธอไม่หยุด

ฟูมิโกะสลับการโจมตี เธอใช้มีดลงอาคมฟันเข้าใส่เงาปีศาจที่พุ่งเข้ามาใกล้ตัว เสียงโลหะกระทบกับพลังงานมืดมิดดังขึ้น ฉัวะ! เธอใช้ผ้ายันต์ผืนที่สองสร้างกำแพงพลังงานป้องกันตัวเอง และใช้ผ้ายันต์ผืนที่สามสร้างแรงกดดันต่อเหล่าปีศาจ

“พวกแกจะต้องชดใช้! ที่ทำให้เก็นต้องเจ็บปวด!” ฟูมิโกะตะโกนด้วยความโกรธแค้น เธอไม่เคยคิดว่าตัวเองจะสามารถต่อสู้ได้อย่างดุดันถึงขนาดนี้

การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือด ฟูมิโกะหมุนตัวไปมา หลบหลีกและโจมตีอย่างต่อเนื่อง เธอใช้ทุกความสามารถที่เธอมีเพื่อจัดการกับเหล่าเงาปีศาจ เธอกลายเป็นพายุแห่งพลังงานที่อยู่ท่ามกลางความมืดมิด

“อย่าให้มันเข้าใกล้!” ฟูมิโกะสั่งตัวเอง เธอรู้ว่าถ้าพวกมันสามารถผ่านการป้องกันของเธอไปได้ เก็นจะต้องตกอยู่ในอันตรายอย่างแน่นอน

เธอร่ายคาถาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ดูดดวงวิญญาณของเงาปีศาจเข้ามาในขวดเก็บวิญญาณ มีดลงอาคมของเก็นก็ฟาดฟันไม่หยุดหย่อน ผ้ายันต์ทั้งสามผืนก็ส่องแสงสว่างจ้า คอยปกป้องและกดดันเหล่าศัตรู

เสียงกรีดร้องของเหล่าเงาปีศาจดังระงมไปทั่วโถงทางเดิน! บางตัวแตกสลายหายไปในอากาศ บางตัวถูกดูดเข้าไปในขวดเก็บวิญญาณของฟูมิโกะ ขวดอาคมของเธอเรืองแสงสีดำทึบขึ้นเรื่อยๆ จนแทบจะทนไม่ไหว

ฟูมิโกะกัดฟันแน่น เธอรู้สึกถึงความเหนื่อยล้าที่แล่นไปทั่วร่าง แต่เธอก็ไม่ยอมหยุด เธอมองไปที่เก็น เขาพยายามจะยกมือขึ้นมาให้กำลังใจเธอ นั่นยิ่งทำให้เธอมีแรงฮึดสู้

“เหลืออีกไม่กี่ตัวแล้ว!” ฟูมิโกะตะโกนบอกตัวเอง เธอรวบรวมพลังเฮือกสุดท้าย พุ่งเข้าใส่เงาปีศาจตัวสุดท้ายที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าของกลุ่มนี้

มันเป็นเงาปีศาจที่มีขนาดใหญ่กว่าตัวอื่นๆ มีดวงตาที่ลุกโชนด้วยไฟแค้น มันพุ่งเข้าใส่ฟูมิโกะอย่างบ้าคลั่ง

“แกแหละคือตัวการ!” ฟูมิโกะตะโกน เธอรวบรวมพลังงานทั้งหมดที่มีจากผ้ายันต์ทั้งสามผืน และรวมเข้ากับพลังดูดดึงจากขวดเก็บวิญญาณ เธอพุ่งเข้าใส่เงาปีศาจตัวนั้นอย่างไม่ลังเล มีดลงอาคมของเก็นในมือของเธอส่องประกายสีเงินวูบวาบ

“จงสลายไปซะ!” ฟูมิโกะคำราม เธอแทงมีดลงอาคมของเก็นเข้าที่กลางร่างของเงาปีศาจตัวนั้นอย่างสุดแรง พร้อมกับร่ายคาถาดูดดวงวิญญาณไปพร้อมกัน

เสียงกรีดร้องอันน่าสะพรึงกลัวที่สุด ดังขึ้นสนั่นหวั่นไหวไปทั่วทั้งโรงพยาบาลร้าง! เสียงนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ความโกรธแค้น และความสิ้นหวัง!

ร่างของเงาปีศาจแตกสลายกลายเป็นละอองแสงสีดำขนาดมหึมา และถูกดูดเข้าไปในขวดเก็บวิญญาณอย่างรวดเร็วและรุนแรงที่สุดเท่าที่เคยมีมา! ขวดอาคมของฟูมิโกะสั่นสะท้านอย่างรุนแรงราวกับจะระเบิดออก แต่สุดท้ายมันก็สงบนิ่งลง

ฟูมิโกะทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง เธอหอบหายใจอย่างหนัก ร่างกายของเธอเจ็บระบมไปหมด แต่เธอก็รู้สึกถึงชัยชนะที่หอมหวาน

“ฟูมิโกะ… เธอ… เธอทำได้…” เก็นเอ่ยเสียงแผ่ว ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มที่อ่อนแรง แต่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

ฟูมิโกะรีบคลานเข้าไปหาเก็น เธอสัมผัสที่หน้าผากของเขา เขายังมีไข้สูง และบาดแผลก็ยังดูน่ากลัว

“นายต้องได้รับการรักษาเดี๋ยวนี้ เก็น” ฟูมิโกะบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง เธอรู้ว่าไม่มีเวลาชื่นชมชัยชนะนานนัก

เธอเหลือบมองนาฬิกาข้อมืออาคมอีกครั้ง จุดสีดำบนแผนที่หายไปหมดแล้ว เหลือเพียงจุดสีแดงเล็กๆ ที่แสดงตำแหน่งของผ้ายันต์อาคมผืนที่สี่ที่อยู่ไม่ไกลจากนี้ และเส้นทางไปยังห้องผ่าตัดที่เธอเพิ่งเจอมา

“ฉันเจอห้องที่น่าจะทำแผลได้แล้ว” ฟูมิโกะบอกเก็น “มันอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้”

เก็นพยักหน้าช้าๆ “ไปเถอะ… ฉัน… ฉันจะพยายาม… เดินไป”

ฟูมิโกะช่วยพยุงร่างของเก็นขึ้นอย่างระมัดระวัง แม้เขาจะยังอ่อนแอมาก แต่เขาก็พยายามเดินอย่างเต็มที่

“ไม่ต้องห่วงนะเก็น” ฟูมิโกะเอ่ยขึ้น เสียงของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น “ฉันจะปกป้องนายเอง… ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม”

ทั้งคู่ค่อยๆ เดินทางมุ่งหน้าไปยังห้องผ่าตัดร้าง เพื่อหาอุปกรณ์ทำแผลให้เก็น โดยไม่รู้เลยว่าการผจญภัยของพวกเขายังไม่จบลงง่ายๆ และยังมีอะไรบางอย่างที่น่าสะพรึงกลัวรอพวกเขาอยู่เบื้องหน้า