All Chapters of 5/B โรงพยาบาลต้องคำสาป: Chapter 11 - Chapter 20

ความเงียบเข้าปกคลุมห้องผ่าตัดอีกครั้งหลังจากที่ปีศาจพยาบาลถูกผนึกไปแล้ว มีเพียงเสียงหอบหายใจของฟูมิโกะและเก็นที่ยังคงดังก้องอยู่ เก็นยังคงยืนประคองฟูมิโกะอยู่ ใบหน้าของเขาซีดเซียวเล็กน้อย แต่แววตาของเขากลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่แข็งแกร่งกว่าเดิม“นายแน่ใจนะว่าไหวเก็น?” ฟูมิโกะถามด้วยความเป็นห่วง เธอยังคงรู้สึกผิดที่เขาต้องมารับภาระหนักขนาดนี้เก็นพยักหน้าช้าๆ “ไหว… เชื่อฉันสิ” เขายิ้มอ่อนโยนให้เธอ “เธอช่วยฉันไว้ตั้งเยอะ ฉันก็ต้องตอบแทนบ้างสิ”ฟูมิโกะรู้สึกอบอุ่นในใจเมื่อได้ยินคำพูดของเขา เธอรู้ว่าเก็นกำลังปลอบใจเธออยู่ เธอตัดสินใจไม่ถามอะไรอีก“งั้นเราไปกันเถอะ” ฟูมิโกะเอ่ยขึ้น เธอเดินไปที่ประตูห้องผ่าตัดที่พังครืนลงมาอย่างระมัดระวัง ผ้ายันต์ทั้งสองผืนที่เธอติดไว้ยังคงเรืองแสงจางๆ แม้จะดูอ่อนแรงลงไปมากแล้วก็ตามฟูมิโกะค่อยๆ ดึงผ้ายันต์อาคมที่แปะประตูใส่กระเป๋า อย่างระมัดระวัง เธอรู้สึกได้ว่าพลังงานของมันลดลงไปมากจากการต่อสู้ครั้งล่าสุด แต่เธอก็รู้ว่ามันยังคงมีประโยชน์อยู่ เธอรวบรวมผ้ายันต์ทั้งห้าผืน (รวมถึงผ้ายันต์ผืนที่สามที่ได้จากห้องแล็บ และผ้ายันต์ที่ปกป้องเก็น) ใส่กระเป๋าของเธ

ฟูมิโกะและเก็นก้าวเดินออกจากลานกว้างที่บัดนี้เต็มไปด้วยความสงบเงียบหลังจากที่วิญญาณของหมอใหญ่ได้รับการปลดปล่อย พวกเขาเดินไปตามถนนคอนกรีตที่ทอดยาวออกจากโรงพยาบาลร้าง แม้จะยังคงอยู่ในบริเวณของโรงพยาบาล แต่ตอนนี้พวกเขาก็รู้สึกถึงความหวังที่มากขึ้นเมื่อผ้ายันต์ผืนที่สามอยู่ในมือของฟูมิโกะแล้ว“ดูสิเก็น” ฟูมิโกะชี้ไปที่นาฬิกาข้อมืออาคมของเธอ แผนที่บนหน้าปัดแสดงจุดสีแดงอีกสองจุดที่ยังคงกะพริบอยู่ “ผ้ายันต์ผืนที่สี่กับห้าอยู่ใกล้ๆ กันเลย”เก็นมองตาม “เยี่ยม! แสดงว่าเราเข้าใกล้ความจริงไปอีกขั้นแล้ว” เขากำมีดลงอาคมแน่น “แต่ก็อย่าประมาทนะฟูมิโกะ ยิ่งเราเข้าใกล้ความจริงมากเท่าไหร่ อันตรายก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น”“ฉันรู้” ฟูมิโกะตอบ เสียงของเธอจริงจัง เธอหยิบผ้ายันต์ทั้งสามผืนที่อยู่ในกระเป๋าขึ้นมาดูอีกครั้ง ผ้ายันต์ผืนที่หนึ่ง (สีเหลืองอำพัน - กักเก็บวิญญาณ), ผืนที่สอง (สีขาวนวล - ตรึง/ป้องกัน), และผืนที่สาม (สีขาวบริสุทธิ์ - สงบสุข/ปลดปล่อย) แต่ละผืนมีพลังงานและอักขระที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงขณะที่พวกเขากำลังเดินผ่านซากอาคารเก่าๆ ที่ดูเหมือนจะเป็นตึกผู้ป่วยนอกที่ทรุดโทรม กลิ่นอับชื้นและกลิ่นเหม

เสียงฝีเท้าหนักอึ้งที่ดังเข้ามาจากภายนอกห้องทำให้บรรยากาศภายในห้องพักผู้ป่วยยิ่งตึงเครียดขึ้นไปอีก ฟูมิโกะมองไปที่เก็น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความกังวล“เก็น… เสียงนั่น… มันไม่ใช่แค่เงาปีศาจธรรมดาแล้วใช่ไหม?” ฟูมิโกะถาม เสียงของเธอแผ่วเบาจนเกือบเป็นกระซิบเก็นกำมีดลงอาคมแน่น เขาพยักหน้าช้าๆ “ใช่… ฉันสัมผัสได้ถึงพลังงานที่มหาศาล… นี่แหละคือ ‘นายใหญ่’ ที่ท่านหมอเคยพูดถึง” แววตาของเขาเคร่งขรึมและเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะปกป้องฟูมิโกะ“แต่เราจะทำยังไงดีล่ะ? เรายังไม่ได้ผ้ายันต์อีกตั้งสี่ผืน! แล้วก็ยังไม่ได้ช่วย ‘ผู้ถูกสังเวย’ คนนี้เลย!” ฟูมิโกะร้อนรน เธอเหลือบมองร่างที่ซีดเซียวผอมแห้งที่นอนอยู่บนพื้น ผ้ายันต์ผืนที่สี่กับห้ายังคงแปะแน่นอยู่บนหน้าผากและหน้าอกของเขาตุบ… ตุบ… ตุบ…เสียงฝีเท้าหยุดลงที่หน้าประตูห้องพอดี พร้อมกับกลิ่นอายของพลังงานมืดมิดที่พุ่งเข้ามาอย่างรุนแรงจนอากาศภายในห้องรู้สึกหนาวเย็นไปถึงกระดูก“มันมาถึงแล้ว!” เก็นคำราม เขาเตรียมพร้อมที่จะรับมือกับการโจมตีแต่แล้ว… กลับไม่มีเสียงทุบประตู ไม่มีเสียงคำราม มีเพียงความเงียบที่น่าสะพรึงกลัวเข้าปกคลุมแทน ราวกับว่าสิ่งที่อยู่ภาย

แสงจันทร์ส่องสลัวๆ ลงมาบนดาดฟ้าที่ทรุดโทรมของโรงพยาบาลร้าง เสียงลมยามค่ำคืนพัดหวีดหวิวราวกับเสียงกระซิบของเหล่าวิญญาณที่ถูกจองจำ เก็นและฟูมิโกะยืนเผชิญหน้ากับ “นายใหญ่” ร่างกายของมันสูงใหญ่กำยำ บิดเบี้ยวผิดรูป เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่แข็งแกร่งราวกับหินผา ดวงตาสีแดงฉานคู่นั้นจ้องมองมาที่พวกเขาอย่างอำมหิต พลังงานมืดมิดแผ่ออกมาจากร่างของมันอย่างมหาศาล จนอากาศรอบตัวรู้สึกหนักอึ้ง“เจ้า… จะต้องชดใช้… สำหรับสิ่งที่เจ้าทำ!” เสียงของนายใหญ่ดังก้องในหัวของฟูมิโกะและเก็น มันไม่ใช่เสียงพูดที่ออกมาจากลำคอ แต่เป็นเสียงที่ส่งตรงจากจิตใจ เต็มไปด้วยความโกรธแค้นที่รุนแรงจนน่าสะพรึงกลัวเก็นก้าวไปข้างหน้าเล็กน้อย มือหนึ่งกำมีดลงอาคมแน่น อีกมือหนึ่งถือผ้ายันต์แห่งสายฟ้าที่ยังคงเรืองแสงสีม่วงเข้ม “เรามาที่นี่เพื่อยุติความทุกข์ทรมานของวิญญาณทุกดวงในโรงพยาบาลแห่งนี้! และเราจะไม่มีวันยอมให้เจ้าทำร้ายใครได้อีก!”“หึหึ… ไร้สาระ!” นายใหญ่หัวเราะเยาะ เสียงหัวเราะของมันแหบพร่าและน่าขนลุก “เจ้าคิดว่า… เจ้าจะทำอะไรข้าได้งั้นหรือ? ข้าคือ… ผู้ที่ควบคุมทุกสิ่งในสถานที่แห่งนี้! ข้าคือ… ผู้ที่สร้างพวกมันขึ้นมา!” มันยกแข

กลิ่นยาฆ่าเชื้อที่ผสมปนเปกับความชื้นและกลิ่นคาวเลือดจางๆ ยังคงคละคลุ้งอยู่ในห้องแล็บที่มืดมิด ฟูมิโกะกับเก็นนั่งอยู่บนพื้นคอนกรีตเย็นเฉียบ หอบหายใจด้วยความเหนื่อยล้าจากการต่อสู้กับ "นายใหญ่" บนดาดฟ้า ผ้ายันต์ผืนที่สองที่แปะอยู่บนประตูกำลังเรืองแสงจางๆ เป็นเกราะป้องกันที่เปราะบาง แต่ก็เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้พวกเขารู้สึกปลอดภัยได้ในตอนนี้“เราต้องหาผ้ายันต์อีกสองผืนให้เจอ” ฟูมิโกะบอก เสียงของเธอแหบพร่าเล็กน้อย เธอเปิดหนังสืออาคมเล่มหนาออกอีกครั้ง พยายามกวาดสายตาหาเบาะแสเก็นพยักหน้า เขายังคงกุมแขนที่บาดเจ็บจากกรงเล็บของนายใหญ่ “ใช่… ยิ่งเราได้ผ้ายันต์ครบเร็วเท่าไหร่ เราก็ยิ่งมีโอกาสโค่นมันได้มากเท่านั้น”“แต่ผ้ายันต์ผืนสุดท้ายที่ฉันสัมผัสบนดาดฟ้า… มันหายไป” ฟูมิโกะพึมพำ “ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไร หรือว่ามันทำงานยังไง”“อย่าเพิ่งคิดมากเรื่องนั้นเลยฟูมิโกะ” เก็นบอก “ตอนนี้เราต้องหาอีกสองผืนที่เหลือให้เจอ” เขามองไปที่นาฬิกาข้อมืออาคมของฟูมิโกะที่วางอยู่ข้างๆฟูมิโกะเห็นแล้ว ดวงตาของเธอเบิกกว้าง “จุดสีแดง! มันอยู่ที่ด้านหลังโรงพยาบาล! ทั้งสองจุดเลย!” เธอกรีดร้องด้วยความดีใจ“ด้านหลังโรงพยาบาลเหร