ฉันจะไม่ยอมแพ้

ชัยชนะครั้งที่สองไม่ได้นำมาซึ่งความโล่งใจได้นานนัก หลังจากที่ฟูมิโกะช่วยพยุงเก็นขึ้นมานั่งพิงผนัง พวกเขาก็พักหายใจอยู่ครู่หนึ่ง เพื่อฟื้นฟูกำลังที่ร่อยหรอ ฟูมิโกะก้มลงสำรวจผ้ายันต์ในมืออีกครั้ง มันยังคงส่องแสงศักดิ์สิทธิ์จางๆ ราวกับจะคอยปกป้องพวกเขาจากสิ่งชั่วร้าย

“แน่ใจนะว่าไหว เก็น?” ฟูมิโกะถามด้วยความเป็นห่วง เธอเห็นสีหน้าซีดเซียวของเขาชัดเจนขึ้นในแสงสลัวๆ ของโรงพยาบาล

เก็นพยักหน้าช้าๆ “ไหว…น่า” เสียงของเขาแหบพร่า “เราต้องรีบหาผ้ายันต์ที่เหลือแล้วก็กลับออกไปให้เร็วที่สุด”

ฟูมิโกะรู้ว่าเก็นพูดถูก พวกเขาไม่สามารถเสียเวลาได้อีกต่อไป ทั้งคู่พยุงกันและกันให้ลุกขึ้นยืนช้าๆ และเริ่มออกเดินเท้าต่อไปอย่างระมัดระวัง แม้จะยังคงรู้สึกเจ็บระบมไปทั่วร่างกาย แต่พวกเขาก็ต้องเดินหน้าต่อ

ทางเดินที่ทอดยาวเบื้องหน้ายังคงมืดมิดและเงียบสงัดเหมือนเดิม มีเพียงเสียงฝีเท้าของพวกเขาที่ก้องกังวานไปมา ราวกับเป็นสิ่งมีชีวิตเพียงสองชีวิตที่เหลืออยู่ในสถานที่แห่งนี้ กลิ่นอับชื้นและกลิ่นคาวที่รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ฟูมิโกะรู้สึกพะอืดพะอม เธอพยายามใช้ความสามารถในการรับรู้พลังงานวิญญาณของเธอ เพื่อสัมผัสถึงผ้ายันต์ผืนต่อไป แต่ก็ยังไม่พบร่องรอยใดๆ

“ทำไมมันเงียบแบบนี้อีกแล้วนะ เก็น” ฟูมิโกะพึมพำ เธอรู้สึกถึงความอึดอัดที่โอบล้อมรอบตัว

เก็นเองก็รู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่ผิดปกติ เขาเหลียวมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง มีดลงอาคมในมือของเขากระชับแน่นขึ้น “นั่นสิ… มันเงียบเกินไป เหมือนกับว่า… กำลังมีบางอย่างซุ่มรอเราอยู่”

ขณะที่ทั้งคู่กำลังเดินตามหาเหล่าเงาปีศาจและผ้ายันต์อยู่นั้น จู่ๆ ร่างของเก็นก็เซถลา ทรุดลงกับพื้น อย่างกะทันหัน ใบหน้าของเขาซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัด เหงื่อกาฬไหลซึมออกมาจากหน้าผาก ฟูมิโกะตกใจสุดขีด เธอรีบปรี่เข้าไปหาเขาอย่างรวดเร็ว

“เก็น! เป็นอะไรไป?!” ฟูมิโกะถามด้วยสีหน้าตกใจและเป็นห่วง เธอคุกเข่าลงข้างๆ เขา พยายามประคองร่างของเขาไว้

เก็นกัดฟันแน่น พยายามกลั้นเสียงครางด้วยความเจ็บปวด “เจ็บ… แขน…” เสียงของเขาแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน

ฟูมิโกะรีบ เปิดแขนเสื้อของเก็นดูทันที ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความตกใจและหวาดกลัว เมื่อเห็นสภาพของบาดแผลจากการต่อสู้ของเก็นเมื่อครู่ รอยแผลที่เธอเห็นเมื่อครู่ไม่ได้เพียงแค่เลือดซึมเล็กน้อย แต่มันลึกกว่าที่คิดมาก เนื้อเยื่อรอบๆ บาดแผลมีสีดำคล้ำคล้ายถูกกัดกร่อน และมีเส้นเลือดสีดำปูดโปนขึ้นมาอย่างน่ากลัว ราวกับว่ามีบางสิ่งบางอย่างกำลังไหลเวียนอยู่ในกระแสเลือดของเขา

“เก็น! ทำไมเป็นขนาดนี้แล้วนายถึงไม่บอกฉัน!” ฟูมิโกะเอ่ยเสียงดัง น้ำเสียงสั่นเครือด้วยความโกรธปนความกังวล เธอรู้สึกผิดที่ไม่ทันสังเกตเห็นอาการของเขา

เก็นพยายามจะยิ้ม แต่ก็ทำได้เพียงบิดมุมปากเล็กน้อย “ฉัน… ฉันคิดว่าจะไหว… แค่นี้เอง…” เขาตอบเสียงอ่อนล้า

ฟูมิโกะส่ายหน้า ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกังวลอย่างเห็นได้ชัด “ไม่ได้แล้วเก็น นี่มันไม่ใช่แค่แผลธรรมดา มันกำลังลามไปทั่วเลย!” เธอสัมผัสได้ถึงพลังงานมืดมิดที่แผ่ออกมาจากบาดแผลนั้น “นายต้องได้รับการรักษาเดี๋ยวนี้”

เธอคิดอย่างรวดเร็ว ห้องในโรงพยาบาลแห่งนี้ต้องมีห้องพยาบาลหรือห้องผ่าตัดที่พอจะมีอุปกรณ์ทำแผลอยู่บ้าง

“งั้นนายรออยู่ที่นี่ก่อนนะ” ฟูมิโกะตัดสินใจ “ฉันจะไปหาห้องที่สามารถทำแผลได้ แล้วจะมารับ”

ก่อนจะลุกขึ้น ฟูมิโกะถอด ผ้ายันต์ลงอาคม ที่เพิ่งได้มาวางไว้บนอกของเก็น พลังงานศักดิ์สิทธิ์จากผ้ายันต์เริ่มแผ่ออกมาปกคลุมร่างของเขาไว้จางๆ “อันนี้จะช่วยป้องกันพวกมันได้ชั่วคราว” เธอพูด เธอรู้ว่าผ้ายันต์เพียงผืนเดียวอาจไม่สามารถป้องกันอะไรได้มากนัก แต่ก็ดีกว่าไม่มีอะไรเลย

ฟูมิโกะลุกขึ้นยืนกำลังจะวิ่งออกไป แต่เก็นรั้งข้อมือเธอไว้ก่อน ดวงตาของเขาจ้องมองเธอด้วยความหมายบางอย่าง

“ฟูมิโกะ…” เก็นเอ่ยเสียงแผ่ว “เอา… นี่ไปด้วย” เขาแบมือออก เผยให้เห็น มีดลงอาคม ที่เขาใช้ต่อสู้มาตลอด เขาจับมีดแน่นจนข้อเป็นสีขาว ก่อนจะยื่นมันให้กับเธอ

ฟูมิโกะมองมีดอาคมสลับกับดวงตาของเก็น เธอเข้าใจความหมายของมันทันที เก็นกำลังจะปล่อยให้เธอไปเพียงลำพัง และเขาก็เชื่อมั่นในความสามารถของเธอมากพอที่จะให้เครื่องมือชิ้นสำคัญที่สุดของเขา

“แต่ว่า… แล้วนายล่ะ?” ฟูมิโกะถาม

“ฉันไม่เป็นไรหรอก” เก็นตอบ “ผ้ายันต์จะช่วยฉันได้… รีบไปเถอะ” เขาพยายามยิ้มให้เธออีกครั้ง เพื่อให้เธอมั่นใจ

ฟูมิโกะพยักหน้าอย่างช้าๆ เธอรู้ว่าเธอไม่มีเวลาเถียงอีกแล้ว เธอรับมีดอาคมมา สัมผัสได้ถึงพลังงานที่แผ่ออกมาจากมัน มันทั้งหนักแน่นและเย็นเฉียบ แต่ก็ให้ความรู้สึกที่น่าเชื่อถือ

“อืม… เข้าใจแล้ว… นายต้องรอฉันอยู่ที่นี่นะ!” ฟูมิโกะกำชับ แล้ว รีบวิ่งออกไปทันที

เธอวิ่งไปตามทางเดินที่มืดมิด เสียงฝีเท้าของเธอดังก้องในความเงียบ เธอพยายามมองหาป้ายบอกทาง หรืออะไรก็ตามที่บ่งบอกถึงห้องพยาบาล หรือห้องผ่าตัด หัวใจของเธอเต้นรัวด้วยความกังวลและความหวาดกลัว แต่เธอก็ต้องบังคับตัวเองให้มีสติ เก็นกำลังรอเธออยู่ เธอต้องเข้มแข็ง

ระหว่างที่เธอกำลังหาห้องที่ดูพอจะมีของสำหรับการพาเก็นมารักษาอยู่นั้น ฟูมิโกะก็เริ่มรู้สึกได้ถึงพลังงานที่แปลกประหลาด มันไม่ได้เป็นพลังงานแบบเดียวกับเงาปีศาจตัวแรก แต่มันเป็นพลังงานที่ละเอียดอ่อนกว่า และมีกลิ่นอายของความเศร้าและความโกรธที่อัดแน่นอยู่

เธอวิ่งผ่านห้องต่างๆ ที่ดูเหมือนจะเป็นห้องพักผู้ป่วย เธอพยายามชะลอความเร็วลงเมื่อมาถึงทางแยกที่กว้างกว่าเดิม เธอเห็นป้ายที่เขียนว่า “ห้องผ่าตัด” เป็นภาษาญี่ปุ่นที่จางเลือนไปตามกาลเวลาอยู่ด้านซ้ายมือ

“เจอแล้ว!” ฟูมิโกะพึมพำกับตัวเอง เธอตัดสินใจเลี้ยวซ้ายทันที

แต่ยังไม่ทันที่เธอจะก้าวเท้าเข้าไปในทางเดินนั้น จู่ๆ ก็มีเงาบางร่างใหญ่พุ่งเข้ามาหาเธอ ด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อ!

ฟูมิโกะสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ เธอไม่มีเวลาแม้แต่จะกรีดร้อง ร่างกายของเธอตอบสนองโดยสัญชาตญาณ เธอรีบยกมีดลงอาคมที่เพิ่งได้รับมาจากเก็นขึ้นมาป้องกันตัวอย่างรวดเร็ว

ฉัวะ!

เสียงโลหะกระทบกับบางสิ่งบางอย่างดังขึ้นอย่างจัง พลังงานมหาศาลที่พุ่งเข้ามาปะทะกับตัวเธอ ทำให้ฟูมิโกะเสียหลัก ร่างของเธอปลิวไปกระแทกกับผนังห้องอย่างแรง มีดลงอาคมในมือของเธอหลุดกระเด็นไปตกไกลออกไป

“อั่ก!” ฟูมิโกะกระอักเลือดเล็กน้อย เธอรู้สึกเจ็บแปลบไปทั่วแผ่นหลัง แต่สิ่งที่ทำให้เธอตกใจยิ่งกว่าคือสิ่งที่เธอเห็นตรงหน้า

เงาที่พุ่งเข้าใส่เธอไม่ใช่เงาปีศาจแบบตัวแรก แต่มันเป็น เงาของพยาบาลร่างสูงใหญ่ ผมยาวกระเซิง ดวงตาเบิกโพลงไร้แวว จ้องมองมาที่เธออย่างว่างเปล่า และที่น่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่าคือ มันไม่ได้ถืออาวุธอะไรเลย แต่มันจ้องมองมาที่เธอด้วยความโกรธแค้นที่ไม่อาจจะหาคำบรรยายได้

ฟูมิโกะพยายามจะขยับตัว แต่ร่างกายของเธอเจ็บระบมไปหมด เธอมองหามีดลงอาคมที่กระเด็นไปตกอยู่ไกลออกไป มันอยู่ห่างจากเธอเพียงไม่กี่เมตร แต่ในสถานการณ์นี้ มันเหมือนอยู่คนละโลก

“แก… เป็นใคร?” ฟูมิโกะถามเสียงสั่น ร่างกายของเธอกำลังส่งสัญญาณอันตรายขั้นสูงสุด นาฬิกาข้อมืออาคมของเธอกรีดร้องเตือนภัยอย่างบ้าคลั่ง ตัวเลขพลังวิญญาณพุ่งทะยานขึ้นไปจนสุดขีดอีกครั้ง แต่คราวนี้มันไม่ได้แสดงแค่ตัวเลข แต่มีคำว่า “จิตอาฆาตมหาศาล!” กระพริบสลับกัน

เงาพยาบาลไม่ตอบ มันเพียงแค่เงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ แล้วส่งเสียงกรีดร้องที่แหบพร่าและทรมานออกมา เสียงนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความโกรธแค้นที่ถูกกักเก็บไว้นับศตวรรษ มันไม่ใช่เสียงที่ดังออกมาจากทางหู แต่เป็นเสียงที่ดังขึ้นในหัวของฟูมิโกะราวกับจะฉีกสมองเธอออกเป็นเสี่ยงๆ

ฟูมิโกะกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เธอเอามือกุมศีรษะไว้แน่น แต่เสียงนั้นก็ยังคงดังอยู่อย่างต่อเนื่อง มันทำให้เธอรู้สึกวิงเวียนและคลื่นไส้

เงาพยาบาลก้าวเข้ามาหาฟูมิโกะอย่างช้าๆ ช้าๆ แต่เต็มไปด้วยความน่าสะพรึงกลัว ดวงตาสีแดงฉานของมันจ้องมองมาที่เธออย่างไม่วางตา ราวกับกำลังจะกลืนกินวิญญาณของเธอ

ฟูมิโกะพยายามรวบรวมสติ เธอรู้ว่าเธอต้องทำอะไรบางอย่าง เธอจะปล่อยให้เก็นต้องรอคอยอยู่คนเดียวไม่ได้

“ไม่…” ฟูมิโกะพึมพำ “ฉันจะ… ฉันจะไม่ยอมแพ้…”

เธอกัดฟันแน่น พยายามกระถดตัวไปหามีดลงอาคมที่ตกอยู่ แต่เงาพยาบาลกลับเร็วกว่า มันพุ่งเข้ามาหาเธออีกครั้ง! ฟูมิโกะหลับตาแน่น เตรียมพร้อมรับความเจ็บปวดครั้งต่อไป แต่แล้ว...