ลูกสมุน

คำพูดของเก็นเหมือนสายฟ้าที่ฟาดลงมากลางใจของฟูมิโกะ ความกลัวยังคงเกาะกุมแน่น แต่ในคำพูดนั้นมีความมุ่งมั่นที่ทำให้เธอรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาอย่างประหลาด เก็นไม่ลังเล เขาคว้า มีดลงอาคม ขนาดเท่าฝ่ามือที่ซ่อนอยู่ใต้แขนเสื้อออกมา ใบมีดสีเงินวาววับสะท้อนแสงสลัวๆ ของโถงทางเดิน มีอักขระโบราณสลักอยู่ทั่วด้ามจับ เขาจับมีดแน่น พลาง ตั้งท่าสู้ ร่างกายของเขานิ่งสงบราวกับเสือชีตาห์ที่พร้อมพุ่งทะยาน

ฟูมิโกะพยายามรวบรวมสติ แม้ขาทั้งสองข้างจะยังสั่นไม่หยุด เธอหลับตาลงชั่วขณะ ตั้งจิต ให้มั่นคง พลังงานบางอย่างเริ่มก่อตัวขึ้นรอบกายเธออย่างช้าๆ เธอสัมผัสได้ถึงการไหลเวียนของมันในเส้นเลือด กำขวดใส่วิญญาณ ที่เอวแน่น ขวดแก้วเล็กๆ ที่มีสัญลักษณ์โบราณสลักอยู่เต็มใบ ราวกับเป็นสิ่งยึดเหนี่ยวเดียวของเธอในตอนนี้

เงาปีศาจขนาดยักษ์พุ่งเข้ามาด้วยความเร็วที่ไม่อาจคาดเดาได้ ร่างของมันดูเหมือนของเหลวสีดำที่พุ่งทะยานเข้ามา เสียงกรีดร้องของมันไม่ได้ดังออกมาจากลำคอ แต่เป็นเสียงที่ดังขึ้นในหัวของฟูมิโกะราวกับเสียงตะโกนจากขุมนรก

เก็นพุ่งเข้าปะทะกับเงาปีศาจร่างยักษ์นั้นอย่างดุเดือด!

เขาใช้ความคล่องตัวและไหวพริบหลบหลีกการโจมตีอันบ้าคลั่งของมัน แขนอันยาวเหยียดของเงาปีศาจฟาดฟันเข้าใส่เก็นอย่างไม่ยั้ง แต่เก็นก็สามารถพลิ้วหลบได้อย่างหวุดหวิดในทุกครั้ง มีดลงอาคมในมือของเขาส่องประกายสีเงินวูบวาบ ฟันเข้าใส่ร่างของเงามืด สร้างรอยแยกเล็กๆ บนผิวสัมผัสของมัน แต่ก็เพียงชั่วครู่ รอยแยกนั้นก็สมานตัวกลับเป็นเหมือนเดิม

“ฟูมิโกะ! เร็วเข้า!” เก็นตะโกนบอก พลางฟาดมีดใส่เงาปีศาจอีกครั้ง

ฟูมิโกะหลับตาลงอีกครั้ง พยายามท่องคาถาที่อาจารย์สอนมา เสียงคาถาที่เคยท่องได้อย่างราบรื่น ตอนนี้กลับติดขัดด้วยความตื่นตระหนก เธอต้องใช้สมาธิอย่างมากเพื่อควบคุมพลังงานที่กำลังหลั่งไหลออกมาจากตัวเธอ เพื่อสร้างอาณาเขตดูดดึงวิญญาณ

การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือด เก็นพยายามรักษาระยะห่าง ไม่ให้เงาปีศาจเข้าประชิดตัวได้ เขาหมุนตัวหลบหลีกการโจมตี พลางใช้มีดลงอาคมฟันเข้าใส่มันอย่างไม่หยุดหย่อน แม้มันจะไม่ได้ผลในทันที แต่เขาก็ต้องสร้างความเสียหายให้มากพอที่จะเปิดช่องให้ฟูมิโกะได้

แต่แล้ว!

จู่ๆ เงาปีศาจก็เปลี่ยนจากร่างของเหลวที่พุ่งเข้าใส่ มาเป็นร่างที่แข็งตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว มันใช้แขนที่ยาวเหยียดข้างหนึ่งคว้าเข้าที่คอของเก็นอย่างแรง ร่างของเก็นลอยขึ้นจากพื้นดิน เท้าของเขาลอยเคว้งคว้างอย่างช่วยไม่ได้

“แค่ก! อั่ก!” เสียงเก็นสำลักดังขึ้น ใบหน้าของเขาเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเขียวคล้ำ

ฟูมิโกะที่กำลังร่ายคาถาอยู่ เห็นเก็นถูกเงาปีศาจบีบคอ หัวใจของเธอหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม ความกลัวพุ่งทะลุขีดสุดจนคาถาที่กำลังจะสำเร็จ เกิดการเสียสมาธิ แสงสีฟ้าอ่อนๆ ที่เริ่มแผ่ออกมาจากตัวเธอดับวูบลงทันที

เก็นเห็นฟูมิโกะชะงักไป ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนก แม้จะถูกบีบคอจนหายใจไม่ออก เขาก็พยายามรวบรวมลมหายใจเฮือกสุดท้าย ตะโกนเสียงแหบพร่าออกมาทันที อย่างกลัวว่าคาถาจะอ่อนลงจนไม่สามารถกางอาณาเขตดูดดึงวิญญาณใส่ขวดอาคมได้

“ฟูมิโกะ! อย่า… อย่าสนใจฉัน! ร่ายคาถาต่อไป!”

เสียงของเก็นดังก้องอยู่ในโสตประสาทของฟูมิโกะ ราวกับเสียงสัญญาณเตือนภัยที่ทรงพลังที่สุด มันฉุดเธอให้กลับมาอยู่กับความเป็นจริง เธอเห็นดวงตาของเก็นที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด แต่ก็ยังคงมุ่งมั่นและเชื่อมั่นในตัวเธอ ฟูมิโกะเม้มริมฝีปากแน่น เธอกัดฟันแน่นจนรู้สึกถึงรสเลือดในปาก พยายามผลักความกลัวทั้งหมดออกไปจากความคิด

“ตกลง… เก็น… ฉันจะทำ!” เธอตอบรับเสียงแผ่ว แล้วหลับตาลงอีกครั้ง พยายามรวบรวมสมาธิทั้งหมดที่เหลืออยู่ ท่องคาถาต่อไป อย่างรวดเร็วและแม่นยำกว่าเดิม แสงสีฟ้าอ่อนๆ เริ่มกลับมาเรืองรองรอบกายเธออีกครั้ง และค่อยๆ แผ่ขยายออกไปช้าๆ

ขณะเดียวกัน เก็นที่ถูกบีบคอจนร่างกายเริ่มอ่อนแรง ก็ รวบรวมแรงทั้งหมดที่มี เขาใช้มือข้างที่ถือมีดลงอาคมแทงเข้าไปในแขนของเงาปีศาจที่บีบคอเขาอยู่ แรงนั้นไม่ได้ทำให้มันบาดเจ็บมากนัก แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้มันรู้สึกเจ็บปวดชั่วขณะ และคลายแรงบีบลงไปได้เล็กน้อย

นั่นคือโอกาส!

เก็นใช้จังหวะที่เงาปีศาจคลายแรงบีบ ต่อสู้ดิ้นรนอย่างสุดกำลังจนหลุดพ้น จากการจับกุมของมันได้สำเร็จ เขาล้มลงไปกองกับพื้น แต่ก็รีบยันตัวลุกขึ้นทันที พลางกระโดดพุ่งเข้าใส่เงาปีศาจด้วยความเร็วที่เหนือกว่าปกติ เขารู้ดีว่ามีดลงอาคมไม่ได้สร้างความเสียหายทางกายภาพ แต่มันสามารถทำลาย ‘แกนกลาง’ หรือ ‘จุดอ่อน’ ของสิ่งมีชีวิตเหนือธรรมชาติได้

“อ๊ากกกกกก!” เก็นคำราม พลางง้างมีดลงอาคมขึ้นสุดแขน แล้ว แทงเข้าไปที่กลางหัวของมันอย่างสุดแรง!

ทันทีที่คมมีดปักลงกลางหัวของเงาปีศาจ!

เสียงกรีดร้องอันโหยหวนและน่าสะพรึงกลัว ก็ดังขึ้นสนั่นหวั่นไหวไปทั่วทั้งโรงพยาบาลร้าง เสียงนั้นไม่ใช่เสียงที่เปล่งออกมาจากลำคอ แต่เป็นเสียงที่ดังออกมาจากทุกอณูของมัน ราวกับจิตวิญญาณนับพันกำลังถูกฉีกกระชาก ร่างของเงาปีศาจสั่นสะท้านอย่างรุนแรง พลางบิดเกลียวไปมาอย่างทรมาน แสงสีแดงฉานจากดวงตาของมันริบหรี่ลงอย่างรวดเร็ว

พรึ่บ!

เพียงไม่กี่วินาทีต่อมา ร่างของมันก็แตกสลายกลายเป็นกลุ่มควันสีดำที่ลอยฟุ้งกระจาย ไปในอากาศอย่างรวดเร็ว มันไม่ได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย แต่กลับมีมวลพลังงานสีดำที่กำลังจะเลือนหายไปในอากาศ

ฟูมิโกะที่เห็นร่างของเงาปีศาจแตกสลาย ก็รีบ เปิดขวดอาคมทันที! เธอชูขวดขึ้นไปในอากาศ แสงสีฟ้าอ่อนๆ ที่เรืองรองอยู่รอบตัวเธอ พุ่งเข้าไปในขวดราวกับลำแสงดูดดึง

ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ!

มวลพลังงานสีดำที่กระจายอยู่ในอากาศ ถูกดูดเข้ามาในขวดอย่างรวดเร็วและรุนแรง ราวกับถูกดูดเข้าไปในสุญญากาศ จนกระทั่งพลังงานสีดำทั้งหมดหายไปจากอากาศ ขวดอาคมของฟูมิโกะเรืองแสงสีดำทึบขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะกลับมาเป็นปกติ

ฟูมิโกะทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง เธอหอบหายใจอย่างหนัก แต่ริมฝีปากของเธอกลับคลี่ยิ้มออกมาด้วยความโล่งใจและปิติ เธอชูขวดอาคมขึ้นมามอง แล้วหันไปทางเก็นที่กำลังพยุงตัวลุกขึ้นอย่างช้าๆ

“เย้! เราทำได้แล้วเก็น!” ฟูมิโกะเอ่ยขึ้นด้วยความดีใจสุดขีด น้ำตาคลอเบ้าด้วยความโล่งใจและความสำเร็จ

เก็นเดินเข้ามาหาฟูมิโกะ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อและรอยขีดข่วน แต่ก็มีรอยยิ้มจางๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปาก เขาทรุดตัวลงนั่งข้างๆ เธอ แล้วตบบ่าเธอเบาๆ

“ยังก่อนฟูมิโกะ” เก็นเอ่ยเสียงทุ้ม “อย่าเพิ่งดีใจไป เจ้านี่… มันก็แค่พวกลูกสมุน”

คำพูดของเก็นทำให้รอยยิ้มของฟูมิโกะหุบลงทันที ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความตกใจ

“หมายความว่า… หมายความว่ามันยังมีตัวที่เก่งกว่านี้อีกใช่ไหม?” ฟูมิโกะถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล เธอมองไปที่ขวดอาคมในมือ ซึ่งตอนนี้ดูเหมือนจะหนักอึ้งขึ้นมาทันที

เก็นพยักหน้าช้าๆ “ใช่ ฟูมิโกะ นี่อาจจะเป็นแค่ ‘ยาม’ ตัวแรกที่เราต้องเจอเท่านั้น” เขามองไปยังประตูบานใหญ่ที่เปิดอ้าอยู่เบื้องหลัง “แต่ไม่ต้องกลัว” เก็นหันกลับมาสบตาฟูมิโกะ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและจริงจัง “พวกเราจะจัดการมันทั้งหมด… และกลับไปอย่างปลอดภัย”

เขาจับมือฟูมิโกะแน่นอีกครั้ง เพื่อส่งผ่านความเชื่อมั่นและกำลังใจทั้งหมดที่มีไปให้เธอ