การรักษาและภัยคุกคาม

ฟูมิโกะช่วยพยุงร่างของเก็นให้เดินไปตามทางเดินที่มืดมิดอย่างช้าๆ ทุกก้าวเต็มไปด้วยความระมัดระวัง แม้เก็นจะยังอ่อนแรงมาก แต่เขาก็พยายามเดินด้วยตัวเองอย่างเต็มที่ เพื่อไม่ให้เป็นภาระของเธอมากเกินไป ฟูมิโกะมองดูบาดแผลที่แขนของเขา มันดูแย่ลงกว่าเดิมมาก เลือดสีคล้ำยังคงซึมออกมา และรอยดำคล้ำรอบแผลก็ลามขึ้นไปถึงต้นแขนแล้ว

“ไหวไหมเก็น? อีกนิดเดียวก็จะถึงห้องผ่าตัดแล้ว” ฟูมิโกะถามด้วยความเป็นห่วง เสียงของเธอแฝงความเหนื่อยล้า แต่ก็เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

เก็นพยักหน้าช้าๆ “ไหว… ฉันไหว…” เสียงของเขาแหบพร่า “แค่… รู้สึกเหมือนพลังงาน… กำลังจะหมดไป…”

ฟูมิโกะเม้มริมฝีปากแน่น เธอรู้ว่าเก็นกำลังหมายถึงอะไร พลังชีวิตของเขากำลังถูกดูดกลืนไปอย่างช้าๆ โดยสิ่งที่อยู่ในบาดแผล

ในที่สุด พวกเขาก็มาถึงประตูห้องผ่าตัดที่ฟูมิโกะเคยเจอ ประตูบานเก่าที่ขึ้นสนิมเปิดอ้าอยู่เล็กน้อย เผยให้เห็นความมืดมิดและกลิ่นคาวที่รุนแรงกว่าเดิม

“เข้ามาก่อนเก็น” ฟูมิโกะบอก เธอช่วยประคองเขาเข้าไปในห้องผ่าตัดที่เต็มไปด้วยเงาตะคุ่มๆ ของอุปกรณ์แพทย์เก่าๆ ที่วางทิ้งเกลื่อนกราด เธอใช้ไฟฉายจากโทรศัพท์มือถือส่องนำทาง พยายามหาโต๊ะหรือเตียงที่พอจ