การรักษาและภัยคุกคาม

ฟูมิโกะช่วยพยุงร่างของเก็นให้เดินไปตามทางเดินที่มืดมิดอย่างช้าๆ ทุกก้าวเต็มไปด้วยความระมัดระวัง แม้เก็นจะยังอ่อนแรงมาก แต่เขาก็พยายามเดินด้วยตัวเองอย่างเต็มที่ เพื่อไม่ให้เป็นภาระของเธอมากเกินไป ฟูมิโกะมองดูบาดแผลที่แขนของเขา มันดูแย่ลงกว่าเดิมมาก เลือดสีคล้ำยังคงซึมออกมา และรอยดำคล้ำรอบแผลก็ลามขึ้นไปถึงต้นแขนแล้ว

“ไหวไหมเก็น? อีกนิดเดียวก็จะถึงห้องผ่าตัดแล้ว” ฟูมิโกะถามด้วยความเป็นห่วง เสียงของเธอแฝงความเหนื่อยล้า แต่ก็เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

เก็นพยักหน้าช้าๆ “ไหว… ฉันไหว…” เสียงของเขาแหบพร่า “แค่… รู้สึกเหมือนพลังงาน… กำลังจะหมดไป…”

ฟูมิโกะเม้มริมฝีปากแน่น เธอรู้ว่าเก็นกำลังหมายถึงอะไร พลังชีวิตของเขากำลังถูกดูดกลืนไปอย่างช้าๆ โดยสิ่งที่อยู่ในบาดแผล

ในที่สุด พวกเขาก็มาถึงประตูห้องผ่าตัดที่ฟูมิโกะเคยเจอ ประตูบานเก่าที่ขึ้นสนิมเปิดอ้าอยู่เล็กน้อย เผยให้เห็นความมืดมิดและกลิ่นคาวที่รุนแรงกว่าเดิม

“เข้ามาก่อนเก็น” ฟูมิโกะบอก เธอช่วยประคองเขาเข้าไปในห้องผ่าตัดที่เต็มไปด้วยเงาตะคุ่มๆ ของอุปกรณ์แพทย์เก่าๆ ที่วางทิ้งเกลื่อนกราด เธอใช้ไฟฉายจากโทรศัพท์มือถือส่องนำทาง พยายามหาโต๊ะหรือเตียงที่พอจะให้เก็นนอนพักได้

เก็นทรุดตัวลงนั่งบนเตียงผ่าตัดที่ขึ้นสนิมตัวหนึ่ง ฟูมิโกะรีบเปิดไฟฉายบนมือถือของเธอส่องไปที่บาดแผลของเขา ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นสภาพของมันชัดๆ ผิวหนังบริเวณรอบบาดแผลเริ่มมีสีเขียวคล้ำ และมีเส้นใยสีดำบางๆ คล้ายรากไม้กำลังงอกออกมาจากบาดแผล

“นี่มัน… แย่กว่าที่คิดอีก!” ฟูมิโกะพึมพำด้วยความตกใจ เธอไม่เคยเห็นอาการแบบนี้มาก่อน

“ฉัน… ฉันไม่เป็นไร…” เก็นพยายามจะพูด แต่เสียงของเขาแผ่วลงเรื่อยๆ

ฟูมิโกะไม่มีเวลาลังเล เธอรีบกวาดไฟฉายไปรอบๆ ห้องผ่าตัดอย่างรวดเร็ว พยายามหาสิ่งของที่พอจะใช้ทำแผลได้ เธอเปิดลิ้นชักทุกบาน เปิดตู้ยาเก่าๆ ที่อยู่ตามผนัง

“ต้องมีสิ… ต้องมีอะไรสักอย่าง…” เธอพึมพำกับตัวเองด้วยความร้อนรน

และแล้ว ฟูมิโกะก็เจออุปกรณ์รักษาพยาบาลที่พอจะใช้ได้ในตู้! มันเป็นกล่องโลหะเก่าๆ ที่ภายในบรรจุขวดยาฆ่าเชื้อสีน้ำตาล ผ้าพันแผลที่ยังไม่แกะห่อ และเข็มฉีดยาเก่าๆ แต่ที่สำคัญที่สุดคือ มี ขวดแก้วเล็กๆ ที่บรรจุของเหลวสีทองอำพัน และมีอักขระโบราณสลักอยู่เต็มขวด

“นี่มัน… ยาอาคม!” ฟูมิโกะอุทานด้วยความตื่นเต้น เธอจำได้ว่าเคยเห็นภาพของเหลวแบบนี้ในตำราโบราณที่บ้าน มันเป็นยาที่ใช้ชำระล้างพลังงานชั่วร้ายและฟื้นฟูร่างกาย

ขณะที่เธอกำลังจะเปิดขวดยาฆ่าเชื้อ เพื่อทำความสะอาดบาดแผลให้เก็น จู่ๆ เธอก็ได้ยินเสียงลมพัด! เสียงลมที่ไม่ได้เป็นเพียงแค่ลมธรรมดา แต่เป็นเสียงลมที่พัดผ่านช่องว่างเล็กๆ ของประตูห้องผ่าตัด และหอบเอา กลิ่นเหม็นเน่าที่รุนแรง และ กลิ่นคาวสนิม ที่คละคลุ้งเข้ามาในห้อง

ฟูมิโกะตัวแข็งทื่อ เธอเงยหน้าขึ้นมองประตูห้องผ่าตัด เสียงลมที่พัดเข้ามานั้นไม่ใช่ลมธรรมชาติ แต่เป็นลมที่เกิดจากการเคลื่อนที่ของสิ่งมีชีวิตจำนวนมาก! และสิ่งที่ทำให้เธอใจหายวาบก็คือ กลิ่นวิญญาณที่เริ่มอ่อนแอของเก็น กำลังดึงดูดพวกมันเข้ามา!

“พวกมันมาแล้ว!” ฟูมิโกะร้องออกมาด้วยความตกใจ เธอลืมเรื่องการทำแผลไปชั่วขณะ เธอรีบพุ่งตัวไปที่ประตูห้องผ่าตัดทันที

โครม!

ฟูมิโกะใช้แรงทั้งหมดที่มี ปิดประตูห้องอย่างแรง เสียงเหล็กเก่าๆ กระทบกันดังสนั่นหวั่นไหว

“ฟูมิโกะ! เกิดอะไรขึ้น?!” เก็นพยายามถาม แต่เสียงของเขาก็แผ่วลงไปอีก

“พวกมันตามมาได้กลิ่นนาย!” ฟูมิโกะตะโกนตอบ เธอรีบหยิบผ้ายันต์ทั้งสองผืนที่เธอมีออกมาจากกระเป๋า ติดผ้ายันต์ทั้งสองผืนที่ประตูทันที! ผ้ายันต์ผืนแรกที่ใช้ดูดวิญญาณชั่วร้าย และผ้ายันต์ผืนที่สองที่ใช้ป้องกันและขับไล่ แสงสีขาวนวลและแสงสีฟ้าอ่อนๆ แผ่ออกมาจากผ้ายันต์ คลุมประตูเอาไว้ราวกับเกราะป้องกัน

มันเป็น เวลาฉิวเฉียด!

ปัง! ปัง! ปัง!

ทันทีที่ฟูมิโกะติดผ้ายันต์เสร็จ พวกเงาปีศาจต่างก็บุกมาที่หน้าห้อง! เสียงทุบประตูดังสนั่นหวั่นไหวราวกับจะทำให้ประตูหลุดออกมาจากวงกบ เสียงคำรามและเสียงกรีดร้องที่น่าสะพรึงกลัวดังลั่นไปทั่วบริเวณ และฟูมิโกะก็สัมผัสได้ถึงแรงกระแทกที่รุนแรงจากพลังงานมืดมิดที่พุ่งชนประตูอย่างไม่หยุดหย่อน

“ฮึ่ม! เข้ามาไม่ได้หรอก!” ฟูมิโกะตะโกนตอบไป แม้จะรู้สึกหวาดกลัว แต่ก็พยายามยืนหยัดอยู่ให้ได้

“กรรรร์!”

เสียงคำรามของเงาปีศาจดังสนั่นมากขึ้น มันพยายามพุ่งชนประตูอย่างบ้าคลั่ง แต่ผ้ายันต์ทั้งสองผืนก็ยังคงต้านทานไว้ได้ แสงจากผ้ายันต์กระพริบถี่ขึ้น แสดงให้เห็นว่ามันกำลังทำงานอย่างหนักเพื่อป้องกันการรุกราน

ฟูมิโกะไม่มีเวลาจะเสียอีกแล้ว เธอหันกลับไปหาเก็นที่นอนอยู่บนเตียง มือของเธอสั่นเทาเล็กน้อย แต่เธอก็ต้องทำให้สำเร็จ

จากนั้น ฟูมิโกะเริ่มทำแผลให้เก็น เธอทำความสะอาดบาดแผลด้วยยาฆ่าเชื้ออย่างระมัดระวัง แม้เก็นจะส่งเสียงครางด้วยความเจ็บปวด เธอก็ต้องทำ เธอเห็นเส้นใยสีดำคล้ายรากไม้ที่งอกออกมาจากแผล เธอดึงมันออกอย่างช้าๆ แต่ละเส้นใยที่ถูกดึงออกมาก็ทำให้เก็นส่งเสียงครางด้วยความเจ็บปวด

“ขอโทษนะเก็น… แต่ฉันต้องทำ…” ฟูมิโกะเอ่ยเสียงแผ่ว น้ำตาเอ่อคลอ เธอหยิบขวดแก้วเล็กๆ ที่บรรจุของเหลวสีทองอำพันออกมา ยาอาคม! เธอเปิดจุกขวดออก แล้วค่อยๆ เทของเหลวสีทองนั้นลงบนบาดแผลของเก็น

ฟู่!

ทันทีที่ของเหลวสีทองสัมผัสกับบาดแผล มันก็ส่งเสียงฟู่คล้ายน้ำเดือดคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นสมุนไพรโบราณ และสิ่งที่น่าประหลาดใจคือ เส้นใยสีดำคล้ายรากไม้ที่งอกออกมาจากบาดแผลนั้นก็เริ่มหดตัวและสลายไปอย่างรวดเร็ว ผิวหนังรอบบาดแผลที่เคยเป็นสีเขียวคล้ำก็เริ่มกลับมามีสีปกติอีกครั้ง

“รู้สึก… ดีขึ้น…” เก็นเอ่ยเสียงแผ่ว ใบหน้าของเขาผ่อนคลายลงเล็กน้อย

ฟูมิโกะถอนหายใจด้วยความโล่งอกอย่างที่สุด เธอใช้ผ้าพันแผลสะอาดพันรอบแขนของเก็นอย่างระมัดระวัง

“ยังไม่จบนะเก็น” ฟูมิโกะบอก “ฉันต้องร่ายคาถาฟื้นฟูร่างกายให้ด้วย”

เธอหยิบ หนังสืออาคม เล่มหนาที่ลุงภารโรงให้มาออกมา หนังสือเล่มนั้นดูเก่าแก่และมีอักขระโบราณสลักอยู่เต็มปก ฟูมิโกะเปิดหนังสือไปที่ หน้า “ฟื้นฟูร่างกาย” อย่างรวดเร็ว หน้ากระดาษนั้นมีภาพของสัญลักษณ์แปลกๆ และตัวอักษรโบราณที่เธอต้องใช้สมาธิอย่างมากในการอ่าน

ขณะที่เหล่าปีศาจยังคงพยายามทุบประตูเข้ามาไม่หยุด! เสียงกระแทกและเสียงคำรามของพวกมันดังก้องไปทั่วห้อง แต่มีผ้ายันต์ทั้งสองผืนที่ติดอยู่ที่ประตู พวกมันจึงไม่สามารถเข้ามาได้ แสงจากผ้ายันต์ยังคงส่องสว่าง แม้จะเริ่มริบหรี่ลงเล็กน้อยก็ตาม

ฟูมิโกะไม่สนใจเสียงรบกวนภายนอก เธอหลับตาลงรวบรวมสมาธิ และ เริ่มร่ายคาถาตามหนังสือ เสียงคาถาของเธอดังก้องในห้องผ่าตัด แสงสีเขียวอ่อนๆ แผ่ออกมาจากร่างของเธอ และพุ่งเข้าไปปกคลุมร่างของเก็น พลังงานแห่งการฟื้นฟูไหลเวียนเข้าสู่ร่างกายของเขาอย่างช้าๆ

เก็นรู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านไปทั่วร่าง ราวกับมีพลังงานใหม่กำลังเติมเต็มทุกเซลล์ในร่างกายของเขา ใบหน้าของเขาที่เคยซีดเซียวก็เริ่มกลับมามีสีเลือดฝาดอีกครั้ง การหายใจของเขาเริ่มสม่ำเสมอขึ้น

ฟูมิโกะร่ายคาถาอย่างต่อเนื่อง เหงื่อกาฬไหลซึมไปทั่วใบหน้า เธอใช้พลังงานไปอย่างมหาศาลในการต่อสู้กับเหล่าปีศาจและร่ายคาถาฟื้นฟู แต่เธอก็ไม่ยอมหยุด เธอรู้ว่าเก็นกำลังต้องการเธอ

“อดทนไว้นะเก็น… อีกนิดเดียว…” ฟูมิโกะพึมพำ

เสียงทุบประตูจากภายนอกเริ่มแผ่วลงเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะเหล่าปีศาจยอมแพ้ แต่เป็นเพราะผ้ายันต์ที่ติดอยู่ที่ประตูกำลังดูดพลังงานจากพวกมัน ทำให้พวกมันอ่อนแรงลงไปบ้าง

เมื่อคาถาฟื้นฟูจบลง แสงสีเขียวอ่อนๆ ที่ปกคลุมร่างของเก็นก็ค่อยๆ จางหายไป ฟูมิโกะทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง เธอหอบหายใจอย่างหนัก แต่ก็ยิ้มออกมาได้เล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าของเก็นดูดีขึ้นมาก เขาหลับตาพริ้ม และการหายใจของเขาก็เป็นปกติแล้ว

ฟูมิโกะคลานเข้าไปหาเก็น เธอสัมผัสหน้าผากของเขา อุณหภูมิร่างกายของเขากลับมาเป็นปกติแล้ว บาดแผลที่แขนก็ดูดีขึ้นมาก ไม่เหลือร่องรอยของเส้นใยสีดำคล้ายรากไม้แล้ว มีเพียงรอยแผลเป็นสีแดงจางๆ เท่านั้น

“เก็น…” ฟูมิโกะพึมพำ เธอรู้สึกโล่งใจอย่างที่สุด

แต่ความโล่งใจนั้นก็อยู่ได้ไม่นานนัก เมื่อเธอได้ยินเสียงบางอย่างจากภายนอกห้อง… ไม่ใช่เสียงทุบประตู แต่เป็นเสียงที่แตกต่างออกไป…

เสียงกรีดร้องที่แหบพร่าและทรมาน…

เสียงนั้นไม่ได้ดังออกมาจากกลุ่มเงาปีศาจที่ทุบประตูเข้ามา แต่มันเป็นเสียงที่มาจากอีกทิศทางหนึ่ง… เสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความแค้นที่อัดแน่นอยู่…

และมันกำลังเคลื่อนที่เข้ามาใกล้พวกเขาเรื่อยๆ…