ความหวังลิบลี่

ฟูมิโกะหลับตาแน่น เตรียมรับการโจมตีครั้งต่อไปจากเงาพยาบาลที่พุ่งเข้ามา แต่แล้ว…

เคร้ง!

เสียงโลหะกระทบกันดังสนั่นหวั่นไหว ฟูมิโกะลืมตาขึ้น ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจและประหลาดใจ เงาพยาบาลหยุดชะงักอยู่ตรงหน้าเธอเพียงไม่กี่นิ้ว มันกำลังง้างมือที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นสีดำคล้ำขึ้น แต่กลับมี กริชสั้นเล่มหนึ่ง ปักคาอยู่ที่แขนของมันอย่างจัง แสงสีเงินจางๆ แผ่ออกมาจากคมกริชนั้น ทำให้เงาพยาบาลส่งเสียงกรีดร้องที่น่าเวทนาออกมา เสียงนั้นไม่ใช่เสียงที่ดังขึ้นในหัวของเธอ แต่เป็นเสียงที่ดังแผ่วๆ ราวกับลมหายใจเฮือกสุดท้ายของใครบางคน

ฟูมิโกะมองกริชที่ปักอยู่บนแขนของเงาพยาบาลอย่างงุนงง เธอแน่ใจว่าเธอไม่ได้พกกริชเล่มนี้มาด้วย แต่แล้วเธอก็เห็นบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้เธอเข้าใจ นาฬิกาข้อมืออาคมของเธอเรืองแสงเข้มขึ้น และมีตัวเลขบางอย่างปรากฏขึ้นบนหน้าปัดอย่างรวดเร็ว ตัวเลขเหล่านั้นคือ “พลังงานสะสมจากผ้ายันต์” และมันกำลังถูกเปลี่ยนเป็น “พลังโจมตีอัตโนมัติ”

นี่คือความสามารถที่ซ่อนอยู่ในนาฬิกาข้อมือที่เก็นเป็นคนปรับแต่งให้! มันสามารถใช้พลังงานที่กักเก็บไว้ในตัวเพื่อสร้างการป้องกันหรือโจมตีฉุกเฉินได้

เงาพยาบาลสะบัดแขนที่ถูกกริชปักอยู่อย่างแรง ทำให้กริชหลุดกระเด็นไปตกไกลออกไป ก่อนที่มันจะหันกลับมาจ้องมองฟูมิโกะด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นและหิวโหยกว่าเดิม

ฟูมิโกะกัดริมฝีปากแน่น เธอเหลือบมองมีดลงอาคมของเก็นที่ตกอยู่บนพื้นอีกครั้ง เธอรู้ว่าเธอต้องไปเอามันมาให้ได้ เธอต้องสู้!

เงาพยาบาลพุ่งเข้ามาหาเธออีกครั้ง คราวนี้มันเร็วและรุนแรงกว่าเดิม ฟูมิโกะใช้สัญชาตญาณทั้งหมดที่มีกลิ้งตัวหลบไปด้านข้างได้อย่างหวุดหวิด ร่างของเงาพยาบาลพุ่งเลยเธอไปกระแทกกับผนังห้องอย่างแรง

ตุ้บ!

นี่คือโอกาส! ฟูมิโกะรีบกระถดตัวไปหามีดลงอาคมของเก็นที่ตกอยู่บนพื้น เธอคว้ามันขึ้นมาได้สำเร็จ สัมผัสได้ถึงพลังงานที่คุ้นเคยจากมีดเล่มนั้น มันทำให้เธอรู้สึกมั่นใจขึ้นมาเล็กน้อย

“แกเป็นใครกันแน่!” ฟูมิโกะตะโกนถาม เสียงของเธอแม้จะสั่นเครือ แต่ก็แฝงด้วยความมุ่งมั่น เธอรู้ว่าการต่อสู้กับวิญญาณที่มีความอาฆาตแรงกล้าแบบนี้ เธอต้องไม่แสดงความกลัวให้มันเห็น

เงาพยาบาลหันกลับมาจ้องมองเธอ มันไม่ได้ตอบเป็นคำพูด แต่กลับแผ่จิตอาฆาตที่รุนแรงกว่าเดิมออกมา มันพุ่งเข้ามาหาฟูมิโกะอีกครั้ง

ฟูมิโกะไม่มีทางเลือก เธอต้องสู้! เธอใช้มีดลงอาคมฟันเข้าใส่ร่างของเงาพยาบาลอย่างรวดเร็ว เสียงโลหะกระทบกับพลังงานมืดมิดดังขึ้น ฉัวะ! ร่างของเงาพยาบาลสั่นสะท้านไปเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้บาดเจ็บมากนัก

“แข็งแกร่งกว่าที่คิด!” ฟูมิโกะพึมพำกับตัวเอง เธอรู้ว่าการโจมตีทางกายภาพอย่างเดียวไม่สามารถทำลายมันได้ เธอต้องใช้คาถา!

ฟูมิโกะเริ่มร่ายคาถาชำระล้างที่เคยใช้กับเงาปีศาจตัวแรก เสียงคาถาของเธอดังก้องในความมืดมิด มืออีกข้างที่กำมีดอาคมแน่นก็ยกขึ้นป้องกันตัวไปด้วย

เงาพยาบาลดูเหมือนจะรับรู้ได้ถึงพลังงานจากคาถา มันส่งเสียงกรีดร้องที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความโกรธแค้น มันพุ่งเข้าโจมตีฟูมิโกะอย่างบ้าคลั่ง พยายามจะหยุดเธอไม่ให้ร่ายคาถาสำเร็จ ฟูมิโกะต้องหลบหลีกการโจมตีของมันอย่างต่อเนื่อง พลางร่ายคาถาไปด้วย ทำให้การร่ายคาถาของเธอติดขัดไม่ราบรื่น

ผัวะ!

เงาพยาบาลตบเข้าที่แขนของฟูมิโกะอย่างแรง มีดลงอาคมในมือของเธอหลุดกระเด็นไปอีกครั้ง ร่างของเธอปลิวไปกระแทกกับผนังอย่างจัง

“อั่ก!” ฟูมิโกะกระอักเลือด เธอรู้สึกเจ็บแปลบไปทั่วร่าง และนาฬิกาข้อมืออาคมของเธอก็ส่งเสียงร้องเตือนภัยอีกครั้ง “พลังงานอาคม… ต่ำ…”

ฟูมิโกะรู้ว่าเธออยู่ในสถานการณ์ที่ลำบากมาก ไม่มีเก็นอยู่ข้างๆ ไม่มีใครช่วยเธอได้ เธอต้องพึ่งตัวเอง เธอเหลือบมองมีดลงอาคมที่กระเด็นไปอีกครั้ง แล้วมองไปยังเงาพยาบาลที่กำลังพุ่งเข้ามาหาเธอช้าๆ ดวงตาของมันเต็มไปด้วยความกระหายที่จะทำร้าย

“ไม่ได้… ฉันจะยอมแพ้ไม่ได้!” ฟูมิโกะพึมพำกับตัวเอง เธอหลับตาลง พยายามรวบรวมสติทั้งหมดที่เหลืออยู่ เธอไม่สามารถปล่อยให้เก็นต้องรอเธออยู่คนเดียวได้ เธอต้องรอด!

ทันใดนั้นเอง!

ผ้ายันต์ผืนที่สอง ที่เธอเพิ่งได้มาจากการต่อสู้ครั้งก่อน และยังคงถืออยู่ในมืออีกข้างหนึ่ง ก็เริ่มส่องแสงจางๆ ขึ้นมา แสงสีขาวนวลนั้นไม่ได้สว่างมากนัก แต่ก็เพียงพอที่จะขับไล่ความมืดรอบๆ ตัวเธอไปได้เล็กน้อย

ฟูมิโกะเปิดตาขึ้น เธอเห็นแสงจากผ้ายันต์ เธอนึกขึ้นได้! ผ้ายันต์แต่ละผืนมีความสามารถที่แตกต่างกัน ผืนแรกที่ใช้ดูดวิญญาณชั่วร้าย อาจไม่ได้มีพลังโจมตีโดยตรง แต่ผืนที่สอง… มันคือผ้ายันต์ที่ให้ความรู้สึกมั่นคงและหนักแน่น… มันอาจจะเป็นผ้ายันต์สำหรับ ป้องกัน หรือ ขับไล่ !

“มาเลย!” ฟูมิโกะตะโกน เธอชูผ้ายันต์ผืนที่สองขึ้นมาในมือ หลับตาลงอีกครั้ง แล้วร่ายคาถาที่แตกต่างออกไปจากเดิม คาถาป้องกันที่เธอเคยฝึกฝน

เงาพยาบาลพุ่งเข้ามาถึงตัวฟูมิโกะแล้ว มันง้างมือเตรียมจะโจมตี แต่ทันใดนั้น แสงสีขาวนวลจากผ้ายันต์ก็สว่างวาบขึ้น แผ่เป็นกำแพงพลังงานที่มองไม่เห็นกั้นระหว่างฟูมิโกะกับเงาพยาบาล

เปรี๊ยะ!

เงาพยาบาลปะทะเข้ากับกำแพงพลังงานนั้นอย่างแรง ร่างของมันกระเด็นถอยหลังไปหลายก้าว เสียงกรีดร้องของมันดังขึ้นอีกครั้งด้วยความเจ็บปวด คราวนี้ไม่ใช่ความเจ็บปวดทางจิตใจ แต่เป็นความเจ็บปวดที่แท้จริง

ฟูมิโกะลืมตาขึ้น เธอมองเห็นเงาพยาบาลที่กำลังถอยร่นไป ดวงตาของมันฉายแววหวาดกลัวเล็กน้อย มันมองผ้ายันต์ในมือของฟูมิโกะด้วยความระแวดระวัง

“ได้ผล! มันกลัวพลังของผ้ายันต์!” ฟูมิโกะพึมพำด้วยความดีใจ เธอรู้ว่าเธอได้เปรียบแล้ว

เธอตัดสินใจเดินหน้าต่อ เธอชูผ้ายันต์ขึ้นไปข้างหน้า ก้าวเดินเข้าหาเงาพยาบาลอย่างช้าๆ ช้าๆ แต่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นทุกย่างก้าว

“ไปให้พ้นซะ! วิญญาณอาฆาต!” ฟูมิโกะเอ่ยเสียงดัง พลังจากผ้ายันต์แผ่ออกไปสร้างแรงกดดันต่อเงาพยาบาล

เงาพยาบาลพยายามที่จะโจมตีกลับ แต่ทุกครั้งที่มันพุ่งเข้ามา มันก็จะถูกผลักกลับด้วยกำแพงพลังงานจากผ้ายันต์ มันเริ่มแสดงอาการหวาดกลัวอย่างชัดเจน ร่างของมันเริ่มสั่นสะท้าน

ฟูมิโกะไม่รอช้า เธอรู้ว่าเธอต้องจบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด เธอคว้าขวดเก็บวิญญาณที่ใช้กักเก็บเงาปีศาจตัวแรกออกมาจากกระเป๋า แล้วร่ายคาถาดูดดวงวิญญาณอีกครั้ง

แสงสีฟ้าอ่อนๆ แผ่ออกมาจากขวดอาคม พุ่งตรงไปยังเงาพยาบาลที่กำลังหวาดกลัว พลังดูดดึงจากขวดเริ่มทำงาน

เงาพยาบาลกรีดร้องด้วยความสิ้นหวัง มันพยายามที่จะหนี แต่พลังจากผ้ายันต์ที่ฟูมิโกะถืออยู่ ก็ตรึงมันไว้กับที่ ทำให้มันไม่สามารถขยับไปไหนได้

ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ!

ร่างของเงาพยาบาลเริ่มแตกสลายกลายเป็นละอองแสงสีดำ และถูกดูดเข้าไปในขวดเก็บวิญญาณอย่างรวดเร็ว เสียงกรีดร้องของมันเงียบหายไปในที่สุด เมื่อละอองแสงสีดำสุดท้ายถูกดูดเข้าไปในขวด ขวดอาคมของฟูมิโกะก็เรืองแสงสีดำทึบขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะกลับคืนสู่สภาพปกติ

ฟูมิโกะทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างอ่อนแรง เธอหอบหายใจอย่างหนัก แต่ก็รู้สึกถึงความโล่งใจอย่างที่สุด เธอทำได้แล้ว! เธอสามารถจัดการวิญญาณร้ายได้ด้วยตัวเอง!

“ฉัน… ฉันทำได้…” ฟูมิโกะพึมพำกับตัวเอง เธอหยิบผ้ายันต์ผืนที่สองมาเก็บรวมกับผืนแรกอย่างระมัดระวัง

แต่ความโล่งใจนั้นก็อยู่ได้ไม่นานนัก เมื่อเธอนึกถึงเก็น เธอเหลือบมองนาฬิกาข้อมืออาคมอีกครั้ง ตัวเลขพลังงานของนาฬิกาเริ่มลดลงอย่างรวดเร็ว และมีคำเตือนใหม่ปรากฏขึ้น “สัญญาณชีพ… อ่อนลง… สัญญาณชีพ… อ่อนลง…”

“แย่แล้ว! เก็น!” ฟูมิโกะร้องออกมาด้วยความตกใจ เธอรู้ว่าเธอไม่มีเวลาแล้ว เธอต้องรีบไปหาเก็นและหาทางรักษาเขาให้เร็วที่สุด

ฟูมิโกะพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืน เธอเก็บมีดลงอาคมของเก็นไว้ในมืออีกครั้ง แล้วรีบวิ่งเข้าไปในห้องผ่าตัดตามป้ายบอกทางที่เธอเห็นเมื่อครู่ กลิ่นคาวเลือดและยาฆ่าเชื้อที่รุนแรงกว่าเดิมพุ่งเข้ามาปะทะจมูก

ห้องผ่าตัดมืดมิดและเงียบสงัด มีเพียงแสงสลัวๆ จากไฟฉายของเธอที่ส่องนำทาง เธอกวาดไฟฉายไปรอบๆ ห้องที่เต็มไปด้วยเตียงผ่าตัดขึ้นสนิม และเครื่องมือแพทย์เก่าๆ ที่วางทิ้งเกลื่อนกลาด

“เก็น! นายอยู่ไหน?!” ฟูมิโกะตะโกนเรียกชื่อเขาด้วยความกังวล เสียงของเธอสะท้อนก้องไปมาในห้องที่ว่างเปล่า

แต่ไม่มีเสียงตอบรับ…

ฟูมิโกะวิ่งไปตามโต๊ะและตู้ต่างๆ พยายามหาสิ่งของที่พอจะใช้ทำแผลได้ เธอเปิดลิ้นชักทุกบาน แต่ก็พบเพียงซากผ้าก๊อซเก่าๆ และขวดยาที่ว่างเปล่า

“ไม่… ไม่มีอะไรเลยเหรอ?” ฟูมิโกะพึมพำด้วยความสิ้นหวัง

นาฬิกาข้อมือของเธอยังคงส่งเสียงเตือนภัยอย่างต่อเนื่อง และคำว่า “สัญญาณชีพ… อ่อนลง…” ก็กะพริบถี่ขึ้นเรื่อยๆ

ฟูมิโกะรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังพังทลายลงตรงหน้าเธอ เธอเหลือบมองนาฬิกาข้อมืออีกครั้ง และคราวนี้ มี แผนที่เล็กๆ ปรากฏขึ้นบนหน้าปัด แผนที่ที่แสดงตำแหน่งของเก็น และมีเส้นทางสีแดงกะพริบที่นำไปสู่จุดที่เก็นอยู่

แต่สิ่งที่ทำให้ฟูมิโกะตกใจจนแทบหยุดหายใจคือ บนแผนที่นั้น มีจุดสีดำขนาดใหญ่หลายจุดกำลังเคลื่อนที่เข้าใกล้ตำแหน่งของเก็นอย่างรวดเร็ว!

“ไม่นะ… เก็น!” ฟูมิโกะร้องออกมาด้วยความตกใจและหวาดกลัวขั้นสุด เธอรู้ว่าเธอต้องรีบแล้ว! เก็นกำลังตกอยู่ในอันตราย!