ผ้ายันต์ผืนที่ 2

เสียงลมหวีดหวิวปะทะใบหน้าของ ฮานา อย่างรุนแรง ขณะที่เธอก้าวเท้าแรกขึ้นสู่โครงสร้างโลหะสนิมเขรอะของ ชิงช้าสวรรค์ ยามราตรีที่เริ่มคืบคลานเข้ามาปกคลุมสวนสนุกร้าง แสงจันทร์ทาบทาโครงสร้างเหล็กให้ดูมืดมิดและน่ากลัวยิ่งขึ้นไปอีก เสียงเอี๊ยดอ๊าดของโลหะที่บดเสียดสีกันดังลั่นราวกับเสียงครางของสัตว์ร้ายที่กำลังจะขาดใจ ฮานาเงยหน้ามองยอดชิงช้าสวรรค์ที่สูงเสียดฟ้า มันดูห่างไกลเหลือเกิน แต่แววตาของเธอก็เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

“บททดสอบแรก… ความกล้าหาญ” ฮานาพึมพำกับตัวเอง เธอรวบรวมสติทั้งหมดไว้ในมือ แล้วเริ่มปีนขึ้นไปบนบันไดเหล็กที่ผุกร่อนอย่างระมัดระวัง แม้จะกลัวความสูงจนใจเต้นระรัว แต่ภาพของ โกฮัน ที่กำลังต่อสู้อย่างยากลำบากกับเงาปีศาจยักษ์ก็ผุดขึ้นมาในหัว ทำให้เธอต้องก้าวต่อไป

ลมพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่เธอปีนสูงขึ้นไป หอบหายใจอย่างหนัก ตัวของเธอสั่นสะท้านด้วยความหนาวและเหนื่อยล้า แต่เธอก็ยังคงปีนต่อไปอย่างไม่ลดละ ดวงตาจ้องมองขึ้นไปเบื้องบน หวังว่าจะพบ “เสียงกระซิบแห่งความจริง” ที่ภูติแห่งวารีกล่าวถึง

ยิ่งสูงขึ้นไปเท่าไหร่ ความมืดมิดก็ยิ่งปกคลุมเธอมากขึ้นเท่านั้น เสียงกระซิบแผ่วเบาเริ่มดังเข้ามาในโสตประสาทของเธอ มันเป็นเสียงโหยหวนเหมือนเสียงคร่ำครวญของวิญญาณที่ถูกกักขัง ฮานากัดฟันแน่น พยายามตั้งใจฟังอย่างละเอียด

“ความมืด… ความสิ้นหวัง… ถูกทอดทิ้ง…” เสียงกระซิบเหล่านั้นวนเวียนอยู่ในหัวของเธอ ราวกับพยายามจะฉุดดึงเธอให้จมดิ่งลงสู่ห้วงแห่งความสิ้นหวัง

“ไม่!” ฮานาตะโกนตอบเสียงดัง “พวกแกไม่มีทางทำอะไรฉันได้หรอก! ฉันจะต้องนำความจริงกลับไป!” เธอใช้พลังใจทั้งหมดที่มีรวบรวมสมาธิ พยายามแยกแยะเสียงกระซิบเหล่านั้นอย่างถี่ถ้วน จนกระทั่งเธอได้ยินเสียงหนึ่งที่แตกต่างออกไป เสียงนั้นแผ่วเบา แต่แฝงไว้ด้วยความเศร้าและความปรารถนา

“ความทรงจำ… ที่ถูกลืม… ความสุข… ที่ถูกพรากไป… เสียงหัวเราะ… ที่ถูกสาป…”

ฮานารู้สึกเหมือนมีบางอย่างกระแทกเข้ามาในหัวใจของเธอ นี่คือ “ความจริง” ที่ภูติแห่งวารีกล่าวถึง… มันคือความทรงจำของสวนสนุกแห่งนี้ ความทรงจำที่เคยเต็มไปด้วยความสุขและเสียงหัวเราะ ก่อนที่จะถูกสาปให้กลายเป็นสถานที่แห่งความสิ้นหวัง

“ความทรงจำแห่งความสุข… ที่ถูกพรากไป… คือความจริง!” ฮานาตะโกนก้อง เธอหยิบหินก้อนเล็กๆ ที่พบระหว่างทางขึ้นมา แล้วจารึกความจริงนั้นลงบนหินด้วยคาถาจากหนังสืออาคมที่ลุงภารโรงให้มา แสงสีขาวจางๆ เปล่งออกมาจากหินเป็นการยืนยันว่าเธอได้ “ความจริง” มาครอบครองแล้ว

บททดสอบที่ 2: เขาวงกตแห่งภาพลวงตา (สติปัญญา)

หลังจากปีนลงมาจากชิงช้าสวรรค์ด้วยความยากลำบาก ฮานารู้สึกได้ว่าร่างกายของเธออ่อนล้าเต็มที แต่เธอก็ไม่มีเวลาพักผ่อน เธอรีบมุ่งหน้าไปยัง เขาวงกตกระจก ที่อยู่ทางทิศตะวันออกของสวนสนุกตามคำบอกของภูติแห่งวารี

เขาวงกตกระจกตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางความมืดมิด กระจกทุกบานสะท้อนภาพบิดเบี้ยวของเธอและบรรยากาศรอบๆ ทำให้เกิดภาพลวงตาที่ซับซ้อนและน่าเวียนหัว กลิ่นอับชื้นและกลิ่นเหม็นไหม้ลอยอวลในอากาศ ราวกับมีบางสิ่งกำลังรอคอยเธออยู่ภายใน

“บททดสอบแห่งสติปัญญา…” ฮานาพึมพำกับตัวเอง เธอก้าวเข้าไปในเขาวงกตอย่างระมัดระวัง

ทันทีที่เธอเข้ามา ภาพลวงตาก็พลันปรากฏขึ้นรอบตัวเธอ เธอเห็นโกฮันยืนรอเธออยู่ตรงหน้า เขาเรียกชื่อเธอด้วยรอยยิ้ม ฮานาเกือบจะวิ่งเข้าไปหา แต่เธอจำคำเตือนของภูติแห่งวารีได้ว่า “ภาพลวงตาที่ร้ายกาจที่สุดคือภาพลวงตาที่มาจากความปรารถนาในใจของเจ้าเอง” เธอหลับตาลง แล้วใช้สมาธิในการสัมผัสถึงพลังงานรอบตัว

“นี่ไม่ใช่โกฮันตัวจริง!” ฮานาตะโกน เสียงของเธอสั่นเล็กน้อยเมื่อเห็นภาพโกฮันที่กำลังจางหายไป ภาพลวงตาแรกถูกทำลายลงแล้ว

หลังจากนั้น ภาพลวงตาต่างๆ ก็เริ่มปรากฏขึ้นไม่หยุดหย่อน บางครั้งเธอเห็นพ่อแม่ของเธอยืนรออยู่ข้างหน้า บางครั้งเห็นเพื่อนๆ ในห้อง B ยิ้มให้เธอ บางครั้งเธอก็เห็นตัวเองได้กลับบ้านอย่างปลอดภัย แต่ฮานาก็พยายามตั้งสติ เธอใช้มือลูบคลำไปตามกระจกทุกบาน เพื่อสัมผัสถึงความจริงและแยกแยะภาพลวงตา

“นี่มัน… ยากกว่าที่คิดเยอะเลย!” ฮานาบ่นกับตัวเอง เธอเริ่มรู้สึกเหนื่อยล้าจากการที่ต้องใช้พลังจิตอย่างหนักในการแยกแยะภาพลวงตา

เธอเดินวนไปวนมาอยู่ในเขาวงกตเป็นเวลานานจนรู้สึกเวียนหัวไปหมด ทันใดนั้นเอง! เธอก็เห็น ปริศนา ปรากฏอยู่บนกระจกบานหนึ่ง มันเป็นอักขระโบราณที่ส่องแสงสีฟ้าอ่อนจางๆ ฮานาหยิบหนังสืออาคมขึ้นมาดู พยายามถอดรหัสปริศนานั้นอย่างตั้งใจ

“อักขระเหล่านี้… มันบอกว่า… ‘แสงจะนำทาง… ผู้ที่กล้าเผชิญหน้ากับความมืดมิด… จงตามเสียงกระซิบของสายลม… สู่เส้นทางที่ไม่เคยมีใครเห็น’” ฮานาอ่านออกเสียงอย่างแผ่วเบา

“เสียงกระซิบของสายลม… เส้นทางที่ไม่เคยมีใครเห็น…” ฮานาพึมพำ เธอเงยหน้าขึ้นมองเพดานของเขาวงกตซึ่งเป็นกระจกทั้งหมด แล้วเธอก็นึกขึ้นได้!

“ทางที่แท้จริง!” ฮานาตะโกน เธอรู้แล้ว! เขาวงกตกระจกแห่งนี้ไม่ได้มีแค่ทางเดินบนพื้น แต่ยังมีช่องว่างเล็กๆ ระหว่างแผ่นกระจกที่ถูกบดบังด้วยภาพลวงตา!

ฮานาใช้มือลูบคลำไปตามแผ่นกระจกอย่างละเอียด จนกระทั่งเธอพบช่องว่างเล็กๆ ที่ถูกซ่อนอยู่ เธอพยายามเบียดตัวเข้าไปในช่องว่างนั้นอย่างยากลำบาก

เมื่อเธอผ่านช่องว่างนั้นไปได้ เธอก็พบว่าตัวเองมาอยู่ในห้องลับขนาดเล็กใจกลางเขาวงกต ที่นั่นมีแท่นบูชาหินตั้งอยู่ และบนแท่นบูชานั้นมี คัมภีร์เก่าแก่ เล่มหนึ่งวางอยู่! คัมภีร์นั้นเปล่งแสงสีม่วงอ่อนๆ ราวกับมีพลังเวทมนตร์บางอย่างซ่อนอยู่

“นี่คือ ‘สิ่งของที่ซ่อนอยู่’ สินะ” ฮานาเอ่ยด้วยความโล่งใจ เธอเอื้อมมือไปหยิบคัมภีร์เก่าแก่เล่มนั้นขึ้นมา รู้สึกถึงพลังงานบางอย่างที่ไหลผ่านเข้าสู่ตัวเธอ มันไม่ใช่พลังงานที่มืดมิด แต่เป็นพลังงานที่บริสุทธิ์และเก่าแก่

บททดสอบที่ 3: ห้วงลึกแห่งการเสียสละ (ความเสียสละ)

ฮานาออกจากเขาวงกตกระจกพร้อมกับคัมภีร์เก่าแก่ในมือ เธอรีบมุ่งหน้าไปยัง บ้านผีสิง ที่ตั้งอยู่ใจกลางสวนสนุก บ้านผีสิงนั้นดูเก่าแก่และน่ากลัวกว่าที่คิดมาก มันเป็นโครงสร้างไม้ที่ผุกร่อน หน้าต่างแตกเป็นเสี่ยงๆ และมีเถาวัลย์ปกคลุมไปทั่ว กลิ่นอับชื้นและกลิ่นศพลอยคละคลุ้งออกมาจากภายใน

“บททดสอบสุดท้าย… ความเสียสละ” ฮานาพึมพำ เธอรู้สึกตื่นเต้นระคนกับความหวาดกลัว เธอเหลือบมองนาฬิกาอาคมบนข้อมือ สัญญาณยังคงกะพริบถี่รัว และเธอรู้ว่าโกฮันกำลังต่อสู้อย่างหนักอยู่คนเดียว เธอไม่มีเวลาจะลังเลอีกแล้ว

ฮานาก้าวเข้าไปในบ้านผีสิงอย่างระมัดระวัง ภายในมืดมิดและเงียบสงัด มีเพียงแสงสว่างเลือนรางจากภายนอกที่ส่องลอดหน้าต่างที่แตกเข้ามาให้เห็นทาง เธอเดินผ่านทางเดินแคบๆ ที่เต็มไปด้วยหยากไย่และเศษซากเฟอร์นิเจอร์ที่พังทลาย

ทันใดนั้นเอง! เธอก็มาถึงห้องโถงขนาดใหญ่ ที่นั่นมี ทางแยก สองทางปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ ทางหนึ่งเป็นอุโมงค์มืดมิดที่ปลายทางมีแสงสีแดงก่ำส่องออกมา ดูน่ากลัวและเต็มไปด้วยพลังงานด้านลบ อีกทางหนึ่งเป็นทางเดินแคบๆ ที่ปลายทางมีแสงสีขาวนวลส่องออกมา ดูสงบและบริสุทธิ์

“ทางแยกสองทาง…” ฮานาพึมพำ เธอจำคำพูดของภูติแห่งวารีได้ “ทางหนึ่งคือทางแห่งการได้มาซึ่งพลังที่ยิ่งใหญ่ที่สุด แต่แลกมาด้วยการสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง อีกทางหนึ่งคือทางแห่งการมอบบางสิ่งที่มีค่าที่สุดของเจ้า เพื่อปลดปล่อยดวงวิญญาณที่ถูกกักขังให้เป็นอิสระ”

ฮานารู้สึกสับสน เธอต้องการพลังเพื่อช่วยโกฮันและกำจัดเงาปีศาจ แต่การได้มาซึ่งพลังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดนั้นต้องแลกมาด้วยการสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง… เธอไม่แน่ใจว่าเธอจะรับไหวหรือไม่

ในขณะที่เธอกำลังตัดสินใจ คัมภีร์เก่าแก่ในมือของเธอก็พลันเรืองแสงสีม่วงอ่อนๆ พลางส่งเสียงกระซิบแผ่วเบาเข้ามาในหัวของเธอ “พลังที่แท้จริง… มิได้อยู่ที่การครอบครอง… แต่อยู่ที่การมอบให้…”

ฮานาหลับตาลง เธอคิดถึงโกฮัน คิดถึงเพื่อนๆ ในห้อง B คิดถึงความหวังที่พวกเขามอบให้เธอ เธอรู้แล้วว่าเธอควรเลือกทางไหน

“ข้าเลือกทางแห่งการมอบให้!” ฮานาประกาศเสียงดัง เธอเลือกที่จะเดินเข้าสู่ทางเดินแคบๆ ที่มีแสงสีขาวนวลส่องออกมา

ทันทีที่เธอก้าวเท้าเข้าไปในทางเดินนั้น แสงสว่างก็พลันส่องจ้าขึ้นมาจนตาพร่า เสียงวิญญาณที่ถูกกักขังนับร้อยนับพันดวงเริ่มส่งเสียงคร่ำครวญและโหยหวนรอบตัวเธอ ฮานาหยิบคัมภีร์เก่าแก่ขึ้นมาเปิดออก แล้วเริ่มร่ายคาถาจากหน้าสุดท้ายของคัมภีร์นั้น มันเป็นคาถาแห่งการปลดปล่อยวิญญาณ

“โอ้ เหล่าวิญญาณที่ถูกจองจำ… จงรับการปลดปล่อย… จงเป็นอิสระ… จากพันธนาการแห่งความมืดมิด… ด้วยพลังแห่งความเมตตา จงคืนสู่แสงสว่าง…”

ขณะที่ฮานาร่ายคาถา แสงสีขาวนวลก็พลันส่องสว่างออกมาจากคัมภีร์อย่างรุนแรง มันแผ่กระจายไปทั่วทั้งห้องโถง ปกคลุมดวงวิญญาณที่กำลังส่งเสียงคร่ำครวญเหล่านั้น แสงสว่างนั้นดูเหมือนจะชำระล้างความมืดมิดออกจากดวงวิญญาณ ทำให้พวกมันค่อยๆ เปลี่ยนจากสีเทาหมองหม่นเป็นสีขาวบริสุทธิ์

เสียงคร่ำครวญแปรเปลี่ยนเป็นเสียงขอบคุณที่แผ่วเบา ก่อนที่ดวงวิญญาณเหล่านั้นจะค่อยๆ ลอยขึ้นสู่เบื้องบน หายลับไปในแสงสว่างที่ส่องมาจากเพดาน ราวกับว่าพวกมันได้พบกับอิสรภาพที่แท้จริงแล้ว

พลังงานที่บริสุทธิ์และสงบเงียบแผ่ซ่านเข้ามาในตัวฮานา ทำให้เธอรู้สึกสดชื่นและมีพลังงานกลับคืนมาอย่างน่าอัศจรรย์ ความอ่อนล้าจากการต่อสู้และการร่ายคาถาก่อนหน้านี้พลันหายไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

ติ๊ดๆๆ

นาฬิกาอาคมบนข้อมือของฮานาพลันส่งเสียงเตือนอีกครั้ง! สัญญาณสีแดงไม่ได้กะพริบถี่รัวอีกต่อไป แต่กลับเรืองแสงสีขาวนวลจางๆ พร้อมกับที่ ผ้ายันต์ศักดิ์สิทธิ์ผืนที่สาม ก็พลันปรากฏขึ้นบนแท่นบูชาที่อยู่ตรงหน้าเธอ มันเปล่งแสงสีขาวนวลอย่างเจิดจ้า และดูทรงพลังกว่าผ้ายันต์ผืนแรกที่เธอได้มาเสียอีก

“ผ้ายันต์ศักดิ์สิทธิ์ผืนที่สาม… สำเร็จแล้ว!” ฮานาอุทานด้วยความยินดี เธอเอื้อมมือไปหยิบผ้ายันต์ขึ้นมา ถือมันไว้ในมืออย่างระมัดระวัง รู้สึกถึงพลังงานที่บริสุทธิ์และอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากมัน

แต่ในขณะนั้นเอง! เสียงคำรามกึกก้องของเงาปีศาจยักษ์ก็พลันดังขึ้นมาจากด้านนอกบ้านผีสิง มันดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนพื้นดินสั่นสะเทือน

“โกฮัน!” ฮานาอุทาน เธอรู้ว่าเธอไม่มีเวลาจะพักอีกแล้ว เธอต้องรีบไปช่วยโกฮัน!

ฮานารีบวิ่งออกจากบ้านผีสิงตรงไปยังทิศทางที่ได้ยินเสียงโกฮันต่อสู้กับเงาปีศาจยักษ์ เธอกระโดดข้ามซากปรักหักพังและวิ่งฝ่าเถาวัลย์ไปอย่างรวดเร็ว ในมือข้างหนึ่งถือผ้ายันต์ศักดิ์สิทธิ์ที่เพิ่งได้มา อีกมือหนึ่งกำขวดเก็บวิญญาณแน่น

เมื่อเธอมาถึงลานกว้าง เธอก็เห็นภาพที่ทำให้เธอต้องเบิกตากว้าง โกฮันกำลังถูกเงาปีศาจยักษ์ต้อนเข้ามุม เขาเหนื่อยล้าเต็มที ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยรอยบาดแผล เลือดไหลซึมออกมาจากชุดนักเรียนของเขา มีดอาคมในมือของเขาสั่นเล็กน้อย แต่เขาก็ยังคงยืนหยัดอย่างมั่นคง ไม่ยอมถอยแม้แต่น้อย

“โกฮัน!” ฮานาตะโกนสุดเสียง พลังงานที่บริสุทธิ์จากผ้ายันต์ศักดิ์สิทธิ์ที่เธอได้มาใหม่พลันไหลเวียนไปทั่วร่างของเธอ ทำให้เธอรู้สึกมั่นใจและกล้าหาญมากขึ้นกว่าเดิม

เงาปีศาจยักษ์หันมามองฮานาด้วยดวงตาสีแดงก่ำ มันส่งเสียงคำรามอย่างดุร้ายแล้วพุ่งเข้าใส่เธอทันที

“ไม่นะฮานา! ถอยไป!” โกฮันตะโกนเสียงแหบพร่า พยายามจะเข้ามาช่วย แต่เขาก็ขยับตัวได้ไม่มากนัก

ฮานาไม่กลัว เธอชูผ้ายันต์ศักดิ์สิทธิ์ในมือขึ้นสูง แสงสีขาวนวลจากผ้ายันต์พลันส่องสว่างจ้าออกไปอย่างรุนแรง พุ่งตรงเข้าใส่เงาปีศาจยักษ์ที่กำลังพุ่งเข้ามา!

เปรี้ยง!

แสงสีขาวบริสุทธิ์ปะทะเข้ากับร่างของเงาปีศาจยักษ์อย่างจัง ทำให้เกิดเสียงระเบิดดังสนั่นไปทั่วลานกว้าง ร่างมหึมาของเงาปีศาจยักษ์ส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน มันพยายามจะถอยหลัง แต่แสงสีขาวก็ยังคงตามติดและเผาผลาญร่างของมัน

“กรี๊ดดดด!” เงาปีศาจยักษ์ส่งเสียงกรีดร้องสุดเสียง ร่างของมันเริ่มแตกเป็นเสี่ยงๆ และสลายหายไปในอากาศอย่างรวดเร็ว เหลือทิ้งไว้เพียงละอองเงามืดที่จางหายไป

ทันทีที่เงาปีศาจยักษ์หายไป เงาดำขนาดเล็กที่เคยผุดขึ้นมาจากพื้นดินก็พลันหยุดนิ่ง พวกมันส่งเสียงร้องแหลมสูงอย่างไม่พอใจ ก่อนจะสลายตัวกลับขึ้นท้องฟ้าไปอย่างรวดเร็วราวกับถูกบังคับ

“ฮานา…” โกฮันพึมพำ เขาพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืนได้อย่างทุลักทุเล ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจและโล่งอก “เธอ… เธอทำได้!”

ฮานาวิ่งเข้าไปหาโกฮัน เธอเห็นรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้าของเขา ทำให้ความเหนื่อยล้าทั้งหมดพลันหายไป เธอรีบตรวจสอบบาดแผลของโกฮันอีกครั้ง และพบว่าบาดแผลที่ขาของเขาดูเหมือนจะได้รับการฟื้นฟูอย่างสมบูรณ์แล้ว ส่วนบาดแผลที่สีข้างก็เริ่มสมานตัวอย่างรวดเร็ว

“ผ้ายันต์… มันทรงพลังจริงๆ!” ฮานาอุทานด้วยความยินดี

“ใช่… และเธอก็สุดยอดมากฮานา” โกฮันกล่าวด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน “ฉัน… ฉันไม่รู้จะขอบคุณเธอยังไงดี”

ฮานาส่ายหน้า “เราเป็นเพื่อนกันนะโกฮัน” เธอมองผ้ายันต์ศักดิ์สิทธิ์ในมือ แล้วเงยหน้ามองท้องฟ้าที่ยังคงมืดมิด “เรายังเหลือผ้ายันต์อีกสี่ผืน”

“ใช่… และดูเหมือนว่าการเดินทางของเราจะเพิ่งเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น” โกฮันกล่าว ดวงตาของเขาฉายแววความมุ่งมั่นอีกครั้ง “แต่ตอนนี้… อย่างน้อยเราก็มีหวังแล้ว”