ผ้ายันต์ผืนแรก

เสียงเอี๊ยดอ๊าดของม้าหมุนที่หมุนอย่างบ้าคลั่งดังระงมไปทั่วสวนสนุกร้าง บดบังเสียงลมหวีดหวิวที่พัดผ่านโครงสร้างโลหะสนิมเขรอะ แสงสีแดงฉานจากนาฬิกาอาคมบนข้อมือของ ฮานา ส่องวาบอย่างต่อเนื่อง ชี้ไปยังผ้ายันต์ศักดิ์สิทธิ์ที่โผล่พ้นออกมาจากใต้ฐานม้าหมุนเพียงเล็กน้อย ในขณะที่เงาดำขนาดเล็กรูปร่างคล้ายหนูจำนวนมากเริ่มพุ่งออกมาจากเงามืดใต้เครื่องเล่น ตรงเข้าโจมตีพวกเขาอย่างรวดเร็ว

“พวกมันรู้! พวกมันรู้ว่าเรากำลังหาอะไร!” ฮานาตะโกน เสียงของเธอสั่นเครือด้วยความตื่นตระหนก เธอชูขวดเก็บวิญญาณขึ้นเตรียมพร้อมรับมือ แต่เงาดำเหล่านั้นพุ่งเข้ามาเร็วเกินกว่าที่เธอจะร่ายคาถาได้ทันท่วงที

โกฮัน ไม่รอช้า เขาก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว พลางตวัดมีดอาคมในมือออกไปเป็นวงกว้าง “ถอยไปฮานา! ฉันจะเปิดทางให้!” เสียงมีดกรีดอากาศดัง ฟิ้ว! เงาดำหลายตัวสลายไปในพริบตา แต่ก็มีอีกหลายตัวที่พุ่งลอดผ่านไปได้

“อ๊าก!” โกฮันร้องด้วยความเจ็บปวด เมื่อเงาดำบางส่วนขูดเข้าที่สีข้างของเขา รอยแผลใหม่ปรากฏขึ้นบนชุดนักเรียนของเขา

“โกฮัน!” ฮานาเบิกตากว้าง เธอรีบดึงเครื่องรางป้องกันตัวที่ทำจากไม้แกะสลักออกมาจากคอ และสวดภาวนาอย่างรวดเร็ว “ด้วยพลังแห่งการปกป้อง จงปัดเป่าภัยพาล!” แสงสีขาวจางๆ เปล่งออกมาจากเครื่องราง ปกคลุมร่างของโกฮันและเธอไว้ชั่วขณะ ทำให้เงาดำเหล่านั้นไม่สามารถเข้าใกล้พวกเขาได้ทันที

“มันคงจะกันได้แค่ชั่วคราวเท่านั้น!” โกฮันกล่าวเสียงแข็ง พลางฟันเงาดำที่พุ่งเข้ามาชนกับบาเรียแสงนั้นซ้ำๆ “เราต้องรีบหาทางเอาผ้ายันต์ออกมา!”

“แต่จะเอาออกมาได้ยังไงในเมื่อมันหมุนเร็วขนาดนี้!?” ฮานาถาม ดวงตาจับจ้องไปที่ผ้ายันต์ที่หมุนวนอยู่ใต้ฐานม้าหมุน “แล้วพวกเงาดำก็ออกมาจากตรงนั้นเรื่อยๆ เลย!”

โกฮันมองไปที่ผ้ายันต์ด้วยสายตาที่มุ่งมั่น “ฉันจะเข้าไปเอง!”

“ไม่นะโกฮัน! มันอันตรายเกินไป!” ฮานาร้องห้าม “นายเห็นไหมว่ามันเร็วแค่ไหน! นายจะถูกมันบดขยี้!”

“เราไม่มีเวลาแล้วฮานา! การป้องกันของเธอจะอยู่ได้ไม่นานหรอก!” โกฮันกล่าว เขาก้าวเท้าไปข้างหน้าหนึ่งก้าว พลางมองหาจังหวะที่เหมาะสม ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ช่องว่างเล็กๆ ระหว่างตัวม้าหมุนที่กำลังหมุนวน

“ฉันจะถ่วงเวลาพวกมันให้นายเอง! นายรีบไป!” ฮานากัดฟันพูด เธอร่ายคาถาเพิ่มพลังให้กับเครื่องรางป้องกันตัว แสงสีขาวที่หุ้มรอบตัวพวกเขาเปล่งประกายเจิดจ้าขึ้นเล็กน้อย เงาดำที่พุ่งเข้ามาชนบาเรียถึงกับส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวดแล้วถอยห่างออกไป

โกฮันไม่รอช้า เขาพุ่งตัวเข้าไปใกล้ขอบม้าหมุนที่หมุนอย่างบ้าคลั่ง แรงลมมหาศาลปะทะร่างของเขาจนเสื้อผ้าสะบัดไหว เขามองจังหวะอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจ กระโดด!

ร่างของเขาเหินเข้าไปในช่องว่างเล็กๆ ระหว่างตัวม้าหมุนที่หมุนวนด้วยความเร็วสูง! ฮานาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ แทบจะกลั้นหายใจมองภาพตรงหน้า

โกฮันพยายามจะยื่นมือคว้าผ้ายันต์ แต่ด้วยความเร็วของม้าหมุน และความมืดสลัวใต้ฐาน ทำให้เขากะจังหวะผิดพลาด มือของเขาปัดโดนเพียงอากาศธาตุ ในขณะที่เท้าของเขาพลาดไปเหยียบโดนเศษซากอะไรบางอย่างที่อยู่ใต้ฐานม้าหมุน

ครืนนนน!

เสียงโลหะบดเสียดสีดังลั่น ม้าหมุนส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดรุนแรงกว่าเดิม ประกายไฟแลบออกมาจากใต้ฐานถี่รัว

“อ๊ากกก!”

โกฮันร้องลั่น ร่างของเขาถูกแรงเหวี่ยงอันมหาศาลของม้าหมุนกระแทกจนปลิวออกมาจากใต้ฐานอย่างรุนแรง! เขาฟาดเข้ากับพื้นอย่างแรง เสียง ตุบ! ดังสนั่น

“โกฮัน!!!” ฮานาตะโกนสุดเสียง เธอรีบพุ่งตัวเข้าไปหาเขาอย่างรวดเร็ว บาเรียแสงที่เคยปกป้องพวกเขาเริ่มสั่นไหวและจางหายไป เงาดำตัวเล็กๆ เริ่มพุ่งเข้ามาจากทุกทิศทางอีกครั้ง

โกฮันนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น ใบหน้าของเขาซีดเผือด เหงื่อกาฬไหลซึมเต็มหน้า เขาพยายามจะขยับตัว แต่ก็ทำไม่ได้ ขาข้างซ้ายของเขาบิดผิดรูปไปจากเดิมอย่างน่ากลัว

“ขาของนาย… ขาของนายหัก!” ฮานาอุทานด้วยความตกใจ เธอจับไปที่ขาของโกฮันที่กำลังเริ่มบวมและเปลี่ยนเป็นสีม่วงคล้ำด้วยความรู้สึกเจ็บปวดแทนเพื่อน

“ไม่… ไม่เป็นไร…” โกฮันพูดเสียงกระเส่า พยายามจะลุกขึ้น แต่ก็ทรุดลงอีกครั้ง “แค่… แค่นี้ไม่เป็นไร…”

“จะบ้าเหรอโกฮัน! ไม่เป็นไรได้ยังไง!” ฮานาตะโกน เธอเห็นเงาดำเริ่มกรูกันเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เธอมองซ้ายมองขวาอย่างตื่นตระหนก ไม่รู้จะทำอย่างไรดีในสถานการณ์เช่นนี้

“ฮานา… เธอต้องไป… ไปเอาผ้ายันต์…” โกฮันพูดเสียงขาดห้วง ใบหน้าซีดเผือดด้วยความเจ็บปวด

“ไม่! ฉันไม่ทิ้งนายไปหรอก!” ฮานาปฏิเสธเสียงแข็ง น้ำตาเริ่มคลอเบ้า “เราจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นถ้าขาของนายเป็นแบบนี้!”

“อย่า… อย่าเสียเวลา… กับฉัน…” โกฮันกัดฟัน “รีบ… รีบไป!”

ในขณะนั้นเอง เสียงครืนๆ จากใต้ฐานม้าหมุนก็ดังขึ้นอีกครั้งอย่างรุนแรง ราวกับว่ามีบางสิ่งกำลังถูกปลุกให้ตื่นขึ้นจากภายใน พลังงานด้านลบแผ่กระจายออกมาอย่างหนาแน่นจนฮานารู้สึกได้ถึงความเย็นยะเยือกที่แทรกซึมเข้ามาในกระดูก

ติ๊ดๆๆ

นาฬิกาอาคมของฮานายิ่งกะพริบถี่รัวกว่าเดิม! สัญญาณเงาปีศาจไม่ได้ชี้ไปที่ผ้ายันต์อีกต่อไป แต่กลับชี้ไปยัง แก่นกลางของม้าหมุน!

“มัน… มันมีอะไรอยู่ในนั้น!” ฮานาอุทาน เธอรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนจากพื้นดินที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

เงาดำที่เคยเป็นเพียงแค่เงารูปร่างคล้ายหนู ตอนนี้เริ่มรวมตัวกันเป็นก้อนใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ กลายเป็นรูปร่างที่บิดเบี้ยวคล้ายสัตว์ประหลาดขนาดมหึมา ที่มีดวงตาสีแดงก่ำนับสิบนับร้อยดวงกำลังจ้องมองมายังพวกเขาจากทุกทิศทาง มันกำลังก่อตัวขึ้นจากความมืดมิดใต้ฐานม้าหมุนที่หมุนอย่างบ้าคลั่ง!

“มัน… มันคือตัวอะไรกันแน่!?” ฮานาถามเสียงสั่น ร่างกายแข็งทื่อด้วยความกลัว เธอไม่เคยเห็นเงาปีศาจที่มีขนาดใหญ่และน่ากลัวเท่านี้มาก่อน

“ฮานา! ใช้ขวดเก็บวิญญาณ!” โกฮันตะโกนสุดเสียง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความทรมาน แต่ก็ยังพยายามรวบรวมสติ “มันน่าจะเป็น ‘แก่นกลาง’ ที่ควบคุมพวกมันได้! เธอต้องดูดมันเข้าไป!”

ฮานาพยักหน้ารับ เธอหยิบขวดเก็บวิญญาณขึ้นมาอีกครั้ง มือของเธอสั่นเทาเล็กน้อย แต่ก็พยายามรวบรวมสมาธิ เธอรู้ว่านี่คือโอกาสเดียวของพวกเขา

“ด้วยพลังแห่งอาคม…” ฮานาเริ่มร่ายคาถา ดวงตาจับจ้องไปที่ก้อนเงาขนาดมหึมาที่กำลังก่อตัวขึ้นช้าๆ จากใต้ฐานม้าหมุน “จงเปิดประตูแห่งการดูดกลืน สู่ห้วงแห่งความว่างเปล่า…”

แต่เงาปีศาจยักษ์ตัวนั้นก็ไม่ได้โง่เขลา มันส่งเสียงคำรามกึกก้อง คลื่นพลังงานสีดำพุ่งตรงเข้าใส่ฮานาอย่างรวดเร็ว

“ฮานาระวัง!” โกฮันพยายามจะใช้มีดอาคมป้องกัน แต่เขาก็ขยับตัวไม่ได้มากนัก

ทันใดนั้นเอง! แสงสีขาวจางๆ พลันปรากฏขึ้นจากขวดเก็บวิญญาณของฮานา มันไม่ได้เป็นแสงจากการดูดกลืนวิญญาณ แต่เป็นแสงแห่งการป้องกันที่เปล่งออกมาโดยสัญชาตญาณ คลื่นพลังงานสีดำปะทะเข้ากับแสงสีขาว ทำให้เกิดการระเบิดเล็กๆ ขึ้นกลางอากาศ

“เธอ… เธอทำได้ฮานา!” โกฮันตะโกนอย่างประหลาดใจ เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าขวดเก็บวิญญาณจะสามารถใช้เป็นเกราะป้องกันได้

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน!” ฮานาตอบอย่างงุนงง แต่เธอก็ยังคงตั้งสติ พลางร่ายคาถาดูดกลืนวิญญาณอย่างต่อเนื่อง แสงสีฟ้าอ่อนจากขวดเริ่มสว่างจ้าขึ้นเรื่อยๆ พยายามจะดึงดูดเงาปีศาจยักษ์ตนนั้นเข้ามา

เงาปีศาจยักษ์ตัวนั้นดูเหมือนจะรู้ถึงภัยคุกคาม มันส่งเสียงกรีดร้องอย่างโกรธแค้น คลื่นพลังงานสีดำยังคงพุ่งเข้าใส่ฮานาไม่หยุดหย่อน ทำให้เธอต้องใช้พลังทั้งหมดในการตั้งรับและร่ายคาถาไปพร้อมๆ กัน

“เร็วเข้าฮานา! อีกนิดเดียว!” โกฮันเร่ง เขารู้สึกได้ว่าขีดจำกัดของฮานากำลังจะถึงแล้ว “ฉันจะพยายามถ่วงเวลาให้!” โกฮันพยายามลากตัวเองเข้าไปใกล้เงาปีศาจยักษ์ช้าๆ แม้ขาจะเจ็บปวด แต่เขาก็ยังคงเงื้อมีดอาคมขึ้น เตรียมพร้อมจะฟันใส่เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของมัน

“ฮือออออ…” เงาปีศาจยักษ์คำรามอย่างเกรี้ยวกราด มันเห็นการเคลื่อนไหวของโกฮัน และกำลังจะเปลี่ยนเป้าหมายไปหาเขา

“จงถูกกักขัง! สู่ห้วงนิรันดร์!” ฮานาตะโกนสุดเสียง คาถาของเธอร่ายจบลงในที่สุด!

พลังงานสีฟ้าอ่อนจากขวดเก็บวิญญาณพุ่งตรงเข้าใส่เงาปีศาจยักษ์อย่างจัง ฟิ้วววว! มันพยายามจะดิ้นรนและต่อต้าน แต่พลังการดูดกลืนของขวดเก็บวิญญาณนั้นแข็งแกร่งกว่าที่มันคิด ร่างมหึมาของมันเริ่มถูกดึงดูดเข้ามาในขวดอย่างช้าๆ ชิ้นส่วนของเงามืดเริ่มแตกกระจายและถูกดูดเข้าไปทีละน้อย

“มันกำลังเข้ามาแล้วโกฮัน!” ฮานาตะโกนด้วยความดีใจระคนกับความตื่นเต้น

“อย่าเพิ่งดีใจไปฮานา! มันยังไม่หมด!” โกฮันเตือน เขามองเห็นเงาดำขนาดเล็กอีกนับร้อยตัวที่พุ่งออกมาจากรอบๆ ม้าหมุน พวกมันไม่ได้ถูกดูดเข้าไปพร้อมกับเงาปีศาจยักษ์ และกำลังพุ่งตรงมาที่พวกเขา!

“อะไรกันอีกเนี่ย!?” ฮานาอุทานเมื่อเห็นเงาดำเหล่านั้น

“พวกมันคงเป็นบริวารที่แยกตัวออกมาได้ตอนที่แก่นกลางถูกดูดเข้าไป! รีบปิดขวดก่อนฮานา!” โกฮันรีบสั่ง

ฮานาพยักหน้าทันที เธอดึงขวดเก็บวิญญาณที่กำลังเรืองแสงอย่างรุนแรงกลับเข้ามาหาตัว พร้อมกับที่ ฟู่! เสียงฝาขวดปิดลงเองอย่างอัตโนมัติ พร้อมกับที่เงาปีศาจยักษ์ถูกดูดเข้าไปจนหมดสิ้น

ทันทีที่ขวดปิดลง เงาดำขนาดเล็กที่กำลังพุ่งเข้ามาก็พลันหยุดชะงัก พวกมันส่งเสียงร้องแหลมสูงอย่างไม่พอใจ ก่อนจะสลายตัวกลับขึ้นท้องฟ้าไปอย่างรวดเร็ว เหลือทิ้งไว้เพียงความเงียบงันและความหมองหม่นของสวนสนุก

ทั้งโกฮันและฮานาทรุดลงกับพื้นด้วยความอ่อนล้าอีกครั้ง โกฮันกุมขาของตัวเองด้วยความเจ็บปวด ฮานารีบเข้าไปประคองเขา

“นาย… นายไม่เป็นไรนะโกฮัน?” ฮานาถามเสียงสั่น เธอมองขาของเขาด้วยความรู้สึกผิด

“ไม่เป็นไร… ฮึ่ก… แค่… แค่เจ็บนิดหน่อย…” โกฮันพยายามฝืนยิ้ม “แต่เรา… เราได้มันมาแล้ว…” เขาพยักหน้าไปทางขวดเก็บวิญญาณที่อยู่ในมือของฮานา

ฮานามองขวดนั้น ดวงตาเป็นประกาย เธอรู้ว่านี่คือความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็กังวลกับอาการบาดเจ็บของโกฮัน

“เราต้องหาที่พักก่อน” ฮานาตัดสินใจ เธอมองไปรอบๆ สวนสนุกที่ยังคงดูน่ากลัวและเงียบงัน แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะมีความหวังเล็กๆ ปรากฏขึ้นมาแล้ว

“ผ้ายันต์… ผ้ายันต์ศักดิ์สิทธิ์…” ฮานาพึมพำ เมื่อม้าหมุนที่เคยหมุนอย่างบ้าคลั่ง ตอนนี้ได้หยุดลงแล้ว และเผยให้เห็นผ้ายันต์ศักดิ์สิทธิ์สีขาวนวลที่เปล่งแสงจางๆ อยู่ใต้ฐานของมันอย่างชัดเจน

“ไปเอามาฮานา…” โกฮันกล่าวเสียงแผ่ว “มัน… มันคือจุดเริ่มต้น…”

ฮานาพยักหน้า เธอคลานเข้าไปหาม้าหมุนอย่างระมัดระวัง แม้จะยังรู้สึกหวาดกลัวอยู่บ้าง แต่แรงผลักดันจากความสำเร็จเมื่อครู่และคำพูดของโกฮันก็ทำให้เธอมีกำลังใจ เธอเอื้อมมือไปหยิบผ้ายันต์ศักดิ์สิทธิ์ผืนแรกขึ้นมา ถือมันไว้ในมืออย่างระมัดระวัง แสงสว่างจางๆ จากผ้ายันต์นั้นทำให้รู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด

“ผ้ายันต์… ผ้ายันต์ศักดิ์สิทธิ์ผืนแรก…” ฮานาเอ่ยพลางยิ้มออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน

“เหลืออีกหกผืน…” โกฮันพึมพำ “เรา… เราต้องหาให้เจอทุกผืน…”

ทั้งคู่มองหน้ากัน ความเหนื่อยล้าและความเจ็บปวดไม่ได้ทำให้ความมุ่งมั่นของพวกเขาลดลงเลย แม้จะเพิ่งผ่านการต่อสู้ที่ดุเดือดและโกฮันได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่พวกเขาก็รู้ว่าการเดินทางนี้เพิ่งเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น

“เราจะหาทางไปต่อกันยังไงดีนะโกฮัน?” ฮานาถามพลางมองไปรอบๆ สวนสนุกที่กว้างใหญ่ สายตาของเธอไปหยุดอยู่ที่มุมหนึ่งของสวนสนุกที่ดูเหมือนจะมีส่วนที่ถูกปิดตาย และมีบรรยากาศที่มืดมิดและอึมครึมกว่าส่วนอื่นๆ อย่างเห็นได้ชัด

“ฉันไม่แน่ใจฮานา… แต่ที่แน่ๆ คือเราคงต้องหาทางออกจากที่นี่ก่อน” โกฮันตอบ เสียงของเขาดูอ่อนล้าลงมาก “ขาของฉัน… คงไปไหนไม่ไหวแล้วในตอนนี้”

ฮานาขมวดคิ้วด้วยความกังวล เธอพยายามพยุงตัวโกฮันให้ลุกขึ้น “เราต้องหาที่หลบที่ปลอดภัยกว่านี้ก่อนที่จะมีอะไรโผล่มาอีก”

แต่ในขณะที่ฮานากำลังจะพยุงโกฮัน เสียงครืนๆ ที่เคยได้ยินจากใต้เวทีในโรงละคร ก็กลับมาดังขึ้นอีกครั้ง! คราวนี้มันดังกว่าเดิมมาก ราวกับว่ามีบางสิ่งขนาดมหึมากำลังเคลื่อนตัวอยู่ใต้พื้นดิน ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

“นั่นมัน… เสียงอะไรอีกน่ะ!” ฮานาร้องด้วยความตกใจ ดวงตาเบิกกว้าง

โกฮันกัดฟันแน่น เขารู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนที่เพิ่มขึ้น “ไม่… ไม่ใช่แค่เสียง… พื้นกำลังสั่น!”

ทันใดนั้นเอง! พื้นดินรอบตัวพวกเขาก็พลันแตกร้าวเป็นทางยาวราวกับใยแมงมุม คล้ายกับมีบางสิ่งกำลังดันขึ้นมาจากใต้ดิน แสงสีแดงเรืองรองจางๆ เริ่มส่องขึ้นมาจากรอยร้าวเหล่านั้น และกลิ่นเหม็นเน่าที่รุนแรงกว่าเดิมก็คละคลุ้งไปทั่วบริเวณ

“นี่มันอะไรกันแน่เนี่ย!?” ฮานาถามเสียงสั่นคลอน สวนสนุกที่เคยเป็นเพียงที่ร้าง ตอนนี้กลับกลายเป็นฝันร้ายที่กำลังคืบคลานเข้าหาพวกเขาจากทุกทิศทาง

“ดูเหมือน… เราจะถูกล้อมแล้วฮานา…” โกฮันกล่าวด้วยน้ำเสียงที่จริงจังกว่าที่เคยเป็นมา เขาพยายามพยุงตัวเองขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล มืออีกข้างกำมีดอาคมแน่น แม้ร่างกายจะอ่อนล้าและบาดเจ็บสาหัส แต่แววตาของเขาก็ยังคงฉายความมุ่งมั่นที่จะปกป้องเพื่อนสนิทของเขาจนถึงที่สุด