ภาพลวงตา

เสียงคำรามกึกก้องของ จอมมารแห่งเงามืด สั่นสะเทือนไปทั่วทั้งอาคารกระจกหกเหลี่ยม พื้นกระจกแตกร้าวไปทั่ว เศษแก้วปลิวว่อนไปในอากาศ ฮานา และ โกฮัน เบิกตากว้างด้วยความตกตะลึงกับร่างมหึมาที่ผุดขึ้นมาจากโพรงมืดมิดเบื้องล่าง ดวงตานับร้อยนับพันของมันเรืองแสงสีแดงก่ำ ราวกับดวงดาวแห่งความชั่วร้ายที่จ้องมองมายังพวกเขา

“มัน… มันคือจอมมารจริงๆ งั้นเหรอโกฮัน?” ฮานาถามเสียงสั่น ร่างกายของเธอเย็นเฉียบด้วยความกลัว แต่เธอก็ยังคงกำผ้ายันต์ศักดิ์สิทธิ์ที่เปล่งแสงสีม่วงเข้มไว้แน่น

“ไม่แน่ใจฮานา… แต่ที่แน่ๆ คือมันทรงพลังกว่าที่เราเคยเจอมาทั้งหมด!” โกฮันตอบ เสียงของเขาจริงจังกว่าที่เคยเป็นมา มีดอาคมในมือของเขาสั่นเล็กน้อย แต่แววตาของเขากลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะไม่ยอมแพ้

จอมมารแห่งเงามืดไม่พูดอะไร มันเพียงแค่ยื่นแขนขนาดมหึมาที่ประกอบขึ้นจากเงามืดอันบิดเบี้ยวออกไป แล้วตวัดเข้าใส่พวกเขาอย่างรุนแรง พลังงานมืดมิดที่แผ่ออกมาจากแขนนั้นรุนแรงจนอากาศรอบตัวพวกเขาถึงกับบิดเบี้ยวไปชั่วขณะ

“หลบเร็วฮานา!” โกฮันตะโกน เขาคว้ามือฮานาแล้วกระโดดหลบการโจมตีได้อย่างหวุดหวิด พื้นกระจกที่พวกเขาเคยยืนอยู่เมื่อครู่ก็พลันแตกร้าวและยุบตัวลงไปในโพรงมืดมิดเบื้องล่าง

“มัน… มันแข็งแกร่งเกินไป!” ฮานาอุทาน เธอรู้สึกได้ถึงพลังงานมหาศาลของจอมมารที่แผ่คลุมไปทั่วอาคารแห่งนี้ มันเป็นพลังงานที่น่าหวาดกลัวอย่างแท้จริง

“เราต้องโจมตีมันที่ ‘แก่นกลาง’ ฮานา!” โกฮันตะโกน พลางใช้มีดอาคมฟันใส่แขนของจอมมารที่พุ่งเข้ามาอีกครั้ง เสียงมีดกระทบกับเงาอย่างจัง แต่ก็ไม่สามารถสร้างความเสียหายให้กับมันได้เลย

“แก่นกลางมันอยู่ตรงไหนล่ะโกฮัน!?” ฮานาถาม เธอพยายามใช้พลังจากผ้ายันต์ศักดิ์สิทธิ์โปรยแสงเข้าใส่จอมมาร แต่แสงนั้นก็ดูเหมือนจะไม่มีผลกระทบต่อมันเลย มันเพียงแค่ส่งเสียงคำรามอย่างรำคาญใจ

จอมมารแห่งเงามืดดูเหมือนจะเบื่อหน่ายกับการต่อสู้กับพวกเขามันเพียงแค่ตวัดแขนเข้าใส่โกฮันอย่างจัง! ร่างของโกฮันลอยกระเด็นไปกระแทกกับผนังกระจกอย่างแรง เสียง ตุบ! ดังสนั่น เลือดสีแดงสดไหลซึมออกจากศีรษะของเขา

“โกฮัน!” ฮานาร้องลั่น เธอรีบวิ่งเข้าไปหาเขาด้วยความตกใจ ใบหน้าของเขาซีดเผือด ดวงตาของเขากระพริบช้าๆ ก่อนที่จะหลับตาลงอย่างช้าๆ

“ฮานา… วิ่งไป… หนีไป…” โกฮันพูดเสียงแผ่วพร่า ก่อนที่ร่างของเขาจะแน่นิ่งไป

“ไม่นะ… ไม่จริง!” ฮานาน้ำตาคลอเบ้า เธอพยายามปลุกโกฮัน แต่เขาก็ไม่ตอบสนอง จอมมารแห่งเงามืดกำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้เธอช้าๆ ดวงตานับร้อยนับพันของมันจ้องมองมาที่เธอด้วยรอยยิ้มที่น่าขนลุก

ความสิ้นหวังเข้าครอบงำฮานา เธอรู้สึกว่าตัวเองไร้ประโยชน์ ไร้พลัง เธอไม่สามารถปกป้องโกฮันได้ และโลกของเธอก็กำลังจะถูกกลืนกินโดยจอมมารแห่งเงามืดนี้

แต่ในวินาทีนั้นเอง! ภาพของลุงภารโรงผุดขึ้นมาในหัวของเธอ คำพูดของเขาดังก้องอยู่ในโสตประสาท “เจ้ามีความกล้าหาญ… เจ้ามีความหวัง… จงใช้พลังที่มีในตัวเจ้า… อย่าได้ยอมแพ้…”

และภาพของโกฮัน… เพื่อนที่ต่อสู้เคียงข้างเธอมาตลอด เพื่อนที่ไม่เคยยอมแพ้…

“ไม่… ฉันจะไม่ยอมแพ้!” ฮานาตะโกนสุดเสียง น้ำตาไหลอาบแก้ม แต่แววตาของเธอกลับฉายความมุ่งมั่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

เธอหยิบหนังสืออาคมที่ลุงภารโรงให้มาขึ้นมาอีกครั้ง มือของเธอสั่นเทาเล็กน้อย แต่เธอก็พลิกเปิดไปยังหน้าที่ลุงภารโรงเคยบอกว่า “มันคือคาถาแห่งการรวมพลัง… คาถาที่ใช้ได้เพียงครั้งเดียวในยามคับขันที่สุด…”

“โอ้ เหล่าวิญญาณแห่งความหวัง… จงมอบพลังให้ข้า… โอ้ เหล่าแสงสว่างแห่งความจริง… จงนำทางข้า…” ฮานาเริ่มร่ายคาถา เสียงของเธอสั่นเครือในตอนแรก แต่ก็ค่อยๆ มั่นคงขึ้นเรื่อยๆ แสงสีขาวนวลเริ่มเปล่งออกมาจากหนังสืออาคม แผ่ปกคลุมร่างของเธอไว้

จอมมารแห่งเงามืดดูเหมือนจะรู้สึกถึงพลังที่กำลังก่อตัวขึ้นในตัวฮานา มันส่งเสียงคำรามด้วยความโกรธ แล้วพุ่งเข้าใส่เธออย่างรุนแรง

“ด้วยพลังแห่งการรวมผ้ายันต์ศักดิ์สิทธิ์ จงสลายความมืดมิด! จงเปิดเผยตัวตนที่แท้จริง!” ฮานาตะโกนสุดเสียง เธอชูผ้ายันต์ศักดิ์สิทธิ์ทั้งสามผืนที่เธอได้มาขึ้นสูง แสงสีขาวนวลจากผ้ายันต์และแสงสีม่วงเข้มจากผ้ายันต์ผืนที่สี่พลันรวมตัวกันเป็นลำแสงขนาดใหญ่ พุ่งตรงเข้าใส่จอมมารแห่งเงามืดอย่างรุนแรง!

เปรี้ยงงงงงงงงงงงง!!!

เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วทั้งสวนสนุกร้าง แรงระเบิดทำให้พื้นกระจกของอาคารบ้านกระจกหกเหลี่ยมแตกกระจาย เศษกระจกปลิวกระเด็นไปทั่ว ร่างมหึมาของจอมมารแห่งเงามืดถูกลำแสงพุ่งชนอย่างจัง มันส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส ร่างของมันเริ่มแตกสลายเป็นละอองเงามืดขนาดเล็กนับล้านๆ ชิ้น และค่อยๆ จางหายไปในอากาศ

ฮานาทรุดลงกับพื้นด้วยความอ่อนล้าอย่างถึงที่สุด พลังทั้งหมดที่มีในตัวเธอถูกใช้ไปจนหมดสิ้น เธอหอบหายใจอย่างหนัก ร่างกายสั่นเทาไปทั้งตัว

“เรา… เราทำได้แล้ว… โกฮัน…” ฮานาพึมพำ เธอรีบคลานไปหาโกฮันที่นอนแน่นิ่งอยู่

แต่ในขณะที่ฮานากำลังจะเอื้อมมือไปแตะตัวโกฮัน ทันใดนั้นเอง!

ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!

เสียงหัวเราะที่ดังกังวานไปทั่วทั้งสวนสนุกร้าง! มันเป็นเสียงหัวเราะที่แหบโหยและน่าขนลุก ราวกับเสียงของปีศาจนับร้อยนับพันตัวรวมกัน! เสียงนั้นดังมาจากทุกทิศทุกทาง รอบตัวฮานา ไม่ใช่แค่ภายในอาคารกระจกหกเหลี่ยม แต่ยังดังมาจากด้านนอก Dari hutan gelap, dari reruntuhan bangunan, dari kedalaman tanah.

“อะไรกัน… นั่นเสียงอะไร!?” ฮานาอุทานด้วยความตกใจ เธอเงยหน้ามองไปรอบๆ อย่างตื่นตระหนก แต่ก็ไม่เห็นอะไรเลยนอกจากความมืดมิดและซากปรักหักพัง

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!” เสียงหัวเราะยังคงดังอย่างต่อเนื่อง คราวนี้มันดังชัดเจนขึ้น และมีเสียงหนึ่งที่โดดเด่นออกมาจากเสียงหัวเราะเหล่านั้น

“เจ้าช่างน่าสมเพชนัก… เด็กน้อย!” เสียงนั้นดังขึ้นมาจากที่ไหนสักแห่ง ราวกับว่ามันอยู่รอบตัวเธอในทุกทิศทาง “เจ้าคิดว่าเจ้าชนะแล้วงั้นรึ? เจ้าคิดว่าเจ้าได้กำจัดข้าแล้วงั้นรึ?”

ฮานาเบิกตากว้างด้วยความไม่เข้าใจ “นี่มัน… นี่มันหมายความว่าอะไร!?” เธอเงยหน้ามองไปยังจุดที่จอมมารแห่งเงามืดเพิ่งจะสลายไป แต่มันกลับหายไปอย่างสิ้นเชิง ไม่มีแม้แต่ละอองวิญญาณที่เหลืออยู่ ไม่มีร่องรอยใดๆ เลย

“เจ้ามันโง่เขลา! เจ้าต่อสู้กับ… เพียงแค่ ‘เงาสะท้อน’ ของข้าเท่านั้น!” เสียงนั้นประกาศก้อง “ร่างจำลองที่ถูกสร้างขึ้นจากพลังงานด้านลบที่เจ้าได้ปลดปล่อยออกมาจากการตามหาผ้ายันต์ของเจ้าเอง! ฮ่าๆๆๆ!”

ฮานาตัวแข็งทื่อราวกับถูกสาป เธอมองไปที่ร่างของโกฮันที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น มองไปที่ผ้ายันต์ศักดิ์สิทธิ์ในมือที่ดูเหมือนจะส่องแสงน้อยลง เธอจำได้ว่าภูติแห่งวารีเคยพูดถึง “ภาพลวงตาที่ร้ายกาจที่สุดคือภาพลวงตาที่มาจากความปรารถนาในใจของเจ้าเอง” เธอพลาดไปแล้ว!

“นี่มัน… ไม่จริง! นี่มันเป็นไปไม่ได้!” ฮานาปฏิเสธเสียงสั่นเครือ “โกฮัน… โกฮันไม่เป็นอะไรใช่ไหม!?” เธอรีบเข้าไปเขย่าตัวโกฮันอย่างร้อนรน

ทันใดนั้นเอง! ร่างของโกฮันก็พลันสลายหายไปเป็นละอองเงามืด!

“โกฮัน!!!” ฮานาร้องลั่นด้วยความตกใจสุดขีด เธอเอื้อมมือไปคว้าอากาศที่ว่างเปล่า น้ำตาไหลพรากไม่หยุด เธอไม่สามารถสัมผัสอะไรได้เลย

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!” เสียงหัวเราะของจอมมารแห่งเงามืดยิ่งดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วทั้งสวนสนุกร้าง มันเป็นเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความเยาะเย้ยถากถางและความสะใจ

“เจ้าช่างไร้เดียงสานัก! เจ้าต่อสู้กับภาพลวงตาที่ข้าสร้างขึ้น เพื่อดูดซับพลังงานแห่งความสิ้นหวังและความหวาดกลัวของเจ้า! เจ้าได้มอบพลังอันมหาศาลให้แก่ข้า โดยที่เจ้าไม่รู้ตัวเลย ฮ่าๆๆๆ!” เสียงนั้นกล่าวต่อ “ผ้ายันต์เหล่านั้น… ก็เป็นเพียงส่วนหนึ่งของแผนการของข้าเท่านั้น!”

ฮานาทรุดตัวลงกับพื้นด้วยความรู้สึกว่างเปล่า เธอรู้สึกเหมือนถูกหลอกใช้ เธอรู้สึกว่าความพยายามทั้งหมดของเธอเป็นเพียงแค่การเล่นตลกของจอมมารแห่งเงามืดเท่านั้น พลังที่เคยมีพลันหายไป เธอรู้สึกอ่อนแอและไร้เรี่ยวแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“ไม่จริง… นี่มันไม่จริง…” ฮานาพึมพำกับตัวเอง เสียงของเธอแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน “แล้ว… แล้วโกฮันอยู่ที่ไหน… นายอยู่ที่ไหนโกฮัน!?”

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!” เสียงหัวเราะยังคงดังก้อง “สหายของเจ้า… เขาปลอดภัยดีอยู่ในโลกของเจ้า… ตอนนี้ยังไงก็ตาม… หรือเจ้าอยากจะพบเขาในรูปแบบที่เจ้าจะไม่มีวันลืมไปตลอดกาลดีล่ะ?”

ฮานาเงยหน้าขึ้นมองด้วยดวงตาที่แดงก่ำ เธอรู้ว่าจอมมารแห่งเงามืดกำลังเล่นตลกกับเธอ และมันกำลังสนุกกับการทรมานเธอ

“แก… แกต้องการอะไรกันแน่!?” ฮานาตะโกนถาม เสียงของเธอเต็มไปด้วยความโกรธแค้นและความสิ้นหวัง

“ข้าต้องการ ‘ความสมบูรณ์’!” เสียงนั้นตอบกลับมาอย่างชัดเจน “ข้าต้องการผ้ายันต์ศักดิ์สิทธิ์ทั้งเจ็ดผืน! ผ้ายันต์เหล่านั้นคือกุญแจสำคัญที่จะเปิดประตูสู่มิติของข้า และปลดปล่อยพลังที่แท้จริงของข้าให้เป็นอิสระ! และตอนนี้… เจ้าก็ได้มอบผ้ายันต์สี่ผืนให้แก่ข้าแล้ว โดยที่เจ้าไม่รู้ตัว! ฮ่าๆๆๆ!”

ฮานาเบิกตากว้าง เธอเหลือบมองผ้ายันต์ศักดิ์สิทธิ์ในมือ ตอนนี้ผ้ายันต์เหล่านั้นกลับเปล่งแสงสีดำสนิท! ไม่ใช่แสงสีขาวนวลหรือสีม่วงเข้มอีกต่อไป มันกลายเป็นผ้ายันต์แห่งความมืดมิดไปแล้ว!

“ไม่… นี่มันเป็นไปไม่ได้!” ฮานาร้องลั่น เธอพยายามจะปาผ้ายันต์เหล่านั้นทิ้งไป แต่มันกลับติดอยู่ในมือของเธออย่างแน่นหนา ราวกับถูกสาป!

“ตอนนี้เจ้าได้รู้ ‘ความจริง’ แล้ว… เด็กน้อย” เสียงของจอมมารแห่งเงามืดกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นและน่ากลัวกว่าเดิม “และ ‘ความจริง’ นั้น… จะเป็นหนทางที่นำเจ้าสู่ความสิ้นหวังที่แท้จริง! ผ้ายันต์เหล่านั้นได้ถูก ‘แปดเปื้อน’ แล้ว ด้วยพลังงานที่เจ้ามอบให้แก่ข้า!”

พลังงานมืดมิดแผ่กระจายออกมาจากผ้ายันต์ในมือของฮานา มันแทรกซึมเข้าสู่ร่างกายของเธอ ทำให้เธอรู้สึกเย็นยะเยือกไปถึงกระดูก เธอรู้สึกถึงความสิ้นหวังและความมืดมิดที่กำลังเข้าครอบงำจิตใจของเธอ

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!” เสียงหัวเราะของจอมมารแห่งเงามืดยังคงดังก้องไปทั่วสวนสนุกราวกับเป็นเสียงเพลงแห่งชัยชนะของมัน

ฮานานอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น ท่ามกลางซากปรักหักพังของอาคารกระจกหกเหลี่ยม ร่างกายของเธออ่อนแรง จิตใจของเธอแตกสลาย ผ้ายันต์ศักดิ์สิทธิ์ที่เคยเป็นความหวังของเธอ บัดนี้ได้กลายเป็นเครื่องมือของจอมมารแห่งเงามืดไปแล้ว และเพื่อนสนิทของเธอก็หายไป… หรือเป็นเพียงภาพลวงตาตั้งแต่แรก?

เธอเหลือบมองนาฬิกาอาคมบนข้อมือ สัญญาณสีแดงฉานยังคงกะพริบถี่รัว คราวนี้มันไม่ได้ชี้ไปที่เงาปีศาจ แต่กลับชี้ไปที่ ตัวเธอเอง!