บททั้งหมดของ เหตุใดตัวร้ายถึงเอาแต่คลั่งรักข้า: บทที่ 71 - บทที่ 80

หลังจากหนิงเซียนได้ไปเดินดูเขตการค้าช่างชุ่ยด้วยตนเอง นางได้เริ่มลงมือทำการค้าไปบ้างแล้ว ให้สร้างร้านใหม่นางก็คงจะไม่ทำ ทำเพียงแค่ให้ม่อตานต่อเติมตามปรับเปลี่ยนแบบที่อยากได้ก็เท่านั้น ด้วยโครงสร้างเดิมก็ดีอยู่แล้ว เพียงแค่รูปแบบต้องปรับเปลี่ยนให้เข้ากับประเภทของสินค้าที่จะวางขายโดยทั้งสองร้านหนิงเซียนจะทำเป็นร้านขายผ้าทั้งหมด ร้านด้านหน้าจะขายเป็นผ้าม้วนตั้งแต่ผ้าคุณภาพทั่วไปผู้คนจับต้องได้ไปจนถึงผ้าชั้นดี และสิ่งที่ทำให้เป็นจุดขายของร้านนางก็คือ ผ้าที่ทำขึ้นจากรังไหมจะได้ทั้งความคงทนละเอียดเงางาม ไม่แพ้ผ้าชั้นดีของที่นี่อย่างแน่นอนส่วนร้านที่อยู่ข้างโรงเตี๊ยมนางจะทำเป็นร้านขายผ้าปัก เป็นการปักลวดลายสวยงามละเอียดอ่อน มีทั้งของสตรีและบุรุษ เมื่อนึกถึงแรงงานปักชิ้นงาน ก็ต้องนึกถึงเหล่าชาวบ้านในหมู่บ้านหนานชุนเป็นอันดับแรก เพื่อจะใช้แรงงานของชาวบ้านให้เกิดประโยชน์ นางจะให้ค่าตอบแทนพวกเขาอย่างงามแผนการทั้งหลายได้ถูกจัดการอย่างเป็นลำดับขั้นตอน แม้ครรภ์จะเริ่มโตมากขึ้นก็ไม่ได้เป็นปัญหาหรืออุปสรรคแต่อย่างใด เพราะอะไรน่ะหรือ ก็เพราะนางกำนัลทั้งแปดคอยเป็นลูกมืออย่างดี พวกนางเก่งรอบด้านเพียง

“ดิ้นเบาเช่นนี้ท่านอ๋องก็พูดเกินจริงนะเพคะ” นางเพียงแค่รู้สึกหวิว ๆ เท่านั้น เป็นเหมือนกับแรงกระตุกอันน้อยนิด เขาจะไปรู้สึกได้อย่างไรกัน อายุครรภ์เพียงแค่ห้าเดือน เด็กน้อยยังไม่โตมากพอจะรู้สึกได้จากสัมผัสของผู้อื่นที่ไม่ใช่มารดาได้อย่างไร“เขาเป็นบุตรข้า ข้ารู้” มือหนาเอาแต่คอยลูบคลำวนไปมาอยู่บนหน้าท้องภรรยาไม่ห่าง ตั้งสี่เดือนเชียวนะ ที่เขาไม่สามารถเข้าใกล้ได้ ต่อจากนี้จะไม่ยอมให้ทั้งสองได้ห่างกายแม้แต่วันเดียว“เขาเป็นบุตรข้า ข้ารู้” มือหนาเอาแต่คอยลูบคลำวนไปมาอยู่บนหน้าท้องภรรยาไม่ห่าง ตั้งสี่เดือนเชียวนะ ที่เขาไม่สามารถเข้าใกล้ได้ ต่อจากนี้จะไม่ยอมให้ทั้งสองได้ห่างกายแม้แต่วันเดียว“ท่านอ๋อง หม่อมฉันขออะไรสักอย่างได้หรือไม่เพคะ” หนิงเซียนกุมมืออีกฝ่ายเอาไว้แน่น หากเขายังคงเล่นกับหน้าท้องอยู่เช่นนี้ นางคงไม่มีสมาธิพูดเรื่องสำคัญกันพอดี“ได้สิ แค่เจ้าบอกข้าให้ได้ทุกอย่าง จะขอกี่อย่างก็ได้ทั้งนั้น” ใบหน้าคมซุกซบลงไหล่ขาวผุดผ่อง พร้อมกันนั้นก็ยังคงพรมจูบด้วยความโหยหา“ถ้าหากหม่อมฉันไม่อยู่แล้ว พระองค์อย่าทอดทิ้งเขาได้หรือไม่เพคะ จะมีใครสักกี่คนก็ได้ แต่ต้องไม่ทิ้งเด็กคนนี้”“เด็กคนน

“นายหญิงท่านได้ผ้าผืนนี้มาจากที่ใดเจ้าคะ” ถึงจะบอกว่าเป็นของจากร้านก็เถอะ แต่ก็ไม่แน่ว่าชายารองจะซื้อต่อมาจากที่อื่น แล้วนำมาขายเพื่อเอากำไรอีกทีก็ได้มิใช่หรือ หากว่าได้ผ้าสวย ๆ เช่นนี้ ไว้ให้ลูกค้าได้เลือกสรร ชุดพวกนางต้องขายดีแน่ ๆ“ทุกอย่างล้วนเป็นนายหญิงออกแบบเองเจ้าค่ะ” อาผิงเป็นผู้ไขข้อข้องใจให้กับทุกคน เห็นสายตาชื่นชมก็อดที่จะภูมิใจแทนนายหญิงไม่ได้ สมแล้วกับการทุ่มเททั้งหมดที่ทำมา“จริงหรือเจ้าคะ ลวดลายงดงาม ฝีเข็มละเอียดนัก เช่นนั้นพวกเราพอจะมีโอกาสได้ใช้ผ้าจากร้านนายหญิงบ้างไหมเจ้าคะ” หนึ่งในบรรดาช่างตัดชุดเอ่ยขึ้น ลูกค้านางล้วนแล้วแต่เป็นฮูหยินจวนใหญ่ ๆ ทั้งนั้น ถ้าได้ผ้าสวย ๆ เช่นนี้ไปนำเสนอ งานนี้รายได้เป็นกอบเป็นกำ“แน่นอนอยู่แล้ว ข้าเปิดร้านเมื่อไรจะส่งเทียบเชิญให้พวกท่านทุกคน” ในที่สุดก็มีปลาเข้ามาฮุบเหยื่อ หนิงเซียนยิ้มร้าย ไม่เสียแรงที่ตนทุ่มเทกับงานนี้มาก“เป็นเกียรติมากเจ้าค่ะ พวกเราไม่พลาดอยู่แล้ว” ช่างตัดชุดต่างพากันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ที่ตนจะได้รับเชิญให้ไปงานเปิดร้านค้าใหม่ของชายารองหลังจากจัดการวัดตัว เลือกผ้า และแบบชุดได้แล้วนั้น ช่างตัดชุดทั้งหลายก็ได้แยกย้ายกั

“ท่านอ๋องพอมีเวลาว่างให้กระหม่อมสักครู่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” เสนาเฒ่ายิ้มอย่างมีนัย เขาจะต้องถ่วงเวลาให้ได้มากที่สุด เพื่อให้ผู้คนที่ผ่านไปมาได้เห็นว่าท่านอ๋องและบุตรสาวดูสนิทสนมกันให้มากที่สุด และตอนนี้พวกเขาทั้งสามก็ยังอยู่ในสายพระเนตรของฝ่าบาท บุตรสาวของเขาจะต้องถูกพระทัยจนทำให้ฝ่าบาทประทานสมรสให้อย่างแน่นอน“ข้าไม่ว่าง” ชายหนุ่มตัดบท ไม่อยากจะเสียเวลาอยู่กับสองพ่อลูกอสรพิษอีกต่อไป“ท่านอ๋องเพคะ ถึงอย่างไรดื่มสักจอกเพื่อเป็นเกียรติกับท่านพ่อและหม่อมฉันได้หรือไม่ ท่านพ่อตั้งใจมาหาพระองค์เลยนะเพคะ” ซิงอีหยิบจอกเหล้าจากนางกำนัลรับใช้ที่เดินผ่านมาพอดี ก่อนจะเชื้อเชิญให้เหลียงอ๋องร่วมดื่มสุราด้วยกันก่อนจากกัน“อืม” เพื่อตัดความรำคาญสองพ่อลูก ชายหนุ่มจึงรับเอาสุราที่ซิงอียื่นให้ กระดกรวดเดียวหมดจอก จากนั้นเขาก็เดินจากไปโดยไม่กล่าวอันใดสองพ่อลูกต่างมองตากันอย่างรู้ความนัย ซิงอีเดินตามเหลียงอ๋องออกไปพร้อมกับองครักษ์สองนายที่ปลอมตัวเป็นขันทีภายในงาน ส่วนเต๋อคังได้แยกตัวออกมาเพื่อหาพยานรู้เห็นเหลียงเฟิงที่รู้แล้วว่าตนเองพลาดท่า ไม่คิดว่าเสนาเฒ่าจะกล้าลงมือทั้งที่ยังอยู่ในวัง มีการคุ้มกันแน่นหน

ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกในที่สุดด้วยฝีมือของหนิงเซียน ภายในตำหนักเงียบสงัด ไม่มีแม้แต่เสียงพูดคุยของใครสักคน เป้าหมายของนางในตอนนี้คือห้องบรรทมของท่านอ๋อง ยิ่งเข้าใกล้มากเท่าใดใจดวงน้อยก็ยิ่งเต้นเร็วมากขึ้นเท่านั้นภาพแรกที่หนิงเซียนเห็นเมื่อเข้าไปถึง ชุดของบุรุษและสตรีที่ถูกทิ้งระเกะระกะบนพื้น อีกทั้งบนเตียงยังยับย่นเหมือนเพิ่งผ่านการใช้งานไปไม่นาน“บนเตียงก็มีหรือ คนมักมาก” น้ำตาเม็ดโตไหลอาบแก้ม เมื่อเห็นว่าบนเตียงมีอาภรณ์สตรีและเอี๊ยมตัวเล็กจิ๋วกองรวมกัน ก็ไหนเคยสัญญาว่าจะมีนางเพียงคนเดียวอย่างไรเล่า ถึงจะเป็นเพราะฤทธิ์ยาก็เถอะ นางทำใจไม่ได้อยู่ดี“ข้าบอกไม่ให้มาที่นี่ไม่ใช่หรือ ดื้อนักนะ” เหลียงเฟิงใช้ผ้าผืนบางพันเพียงเอวสอบอย่างหมิ่นเหม่ออกมาจากห้องอาบน้ำต้องตกใจ คำสั่งของเขาใช้กับนางไม่ได้เลยจริง ๆ“เฮอะ! ท่านกับข้าเราเลิกกัน” ไม่เพียงแต่น้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ปากล่างก็ยังยื่นออกมาราวกับเด็กน้อยถูกขัดใจ“เลิกกัน เจ้าหมายความว่าเช่นไร” ชายหนุ่มไม่เข้าใจสิ่งที่นางต้องการ งงงวยกับคำพูดที่แสนจะไม่เข้าใจเอาเสียเลย กายหนาปราดเข้าไปกอดรัดร่างอวบเอาไว้ไม่ให้นางจากไป“ท่านกับข้าต่างคนต่างอยู่