บททั้งหมดของ เหตุใดตัวร้ายถึงเอาแต่คลั่งรักข้า: บทที่ 91 - บทที่ 100

ร่างบางฟุบหน้าลงกับโต๊ะ พลางคิดถึงตนเองเมื่อก่อน ไม่รู้ว่าที่ตรงนั้นเธอได้ตายจากไปจริง หรือว่าอาจจะเป็นลักษณะเดียวกับเธอหรือไม่ แล้วเจ้าของร่างที่เธอเข้ามาสวมรอย จิตวิญญาณของผู้หญิงคนนั้นไปอยู่ที่ใด ส่วนนางที่อยู่ตรงนี้ เมื่อได้หลุดพ้นแล้วก็ไม่อยากจะกลับไปโลกเดิมอีกที่ที่ไม่มีท่านพ่ออันเป็นที่รักไม่มีครอบครัว มีแต่การแก่งแย่งและความริษยา บุรุษเป็นใหญ่ไร้ซึ่งความเท่าเทียม นางจึงตัดสินใจจบปัญหาด้วยการดื่มยาพิษเพื่อหวังว่าการตาย จะช่วยให้นางหลุดพ้นและไม่ต้องทนทุกข์อีกต่อไป เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้งในสถานที่แปลกตา ทั้งการแต่งกาย ชื่อเสียงเรียงนาม ทุกสิ่งอย่างล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งแปลกใหม่ทั้งหมด มิใช่ยมโลกหรอกหรือ‘หนิงเซียน’ คือจิตวิญญาณที่เข้ามาสวมอยู่ในร่างของหญิงสาวต่างโลก มีชื่อเสียงเรียงนามว่าแพม นางได้พบว่าแพมสิ้นใจไปก่อนหน้าเพราะหัวใจวายในขณะที่กำลังโหมงานหนัก และที่น่าตกใจไปกว่านั้นก็คือ นิยายเรื่องหนึ่งที่ถูกเปิดค้างไว้บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ ‘บุปผาซ่อนใจ’ เป็นหนึ่งในผลงานก่อนตายระหว่างช่วงเวลาปรับตัวให้เข้ากับโลกใหม่ หนิงเซียนอ่านนิยายเรื่องนี้ให้รู้สึกหดหู่ยิ่งนัก ตัวประกอบผู้หนึ่งช่

ร่างโปร่งแสงเฝ้าวนเวียนอยู่ข้างกายของแพมอยู่ตลอดเวลา กิจกรรมในแต่ละวันหญิงสาวต้องทำมีอะไรบ้างล้วนแล้วแต่อยู่ในสายตาทุกอย่างเบลไม่รู้หนทางกลับไปที่โลกนิยาย เธอทั้งกระวนกระวายใจทั้งรู้สึกกังวลเสียจนนั่งไม่ติด ในตอนที่เธอคลอดลูกคนที่สองได้อย่างปลอดภัย ทุกสิ่งทุกอย่างก็ดับวูบไปอย่างไม่ทันตั้งตัว เมื่อรู้สึกตัวขึ้นมาก็พบว่าตนเองได้กลายเป็นวิญญาณโปร่งแสงในห้องห้องหนึ่ง กับผู้หญิงคนหนึ่งในโลกปัจจุบัน‘คุณ คุณคะ คุณเห็นฉันไหม’ เบลโบกไม้โบกมือตรงหน้าผู้หญิงคนนั้น เพื่อหวังว่าแพมจะมองเห็นเธอและสามารถสื่อกันได้ แต่ว่าสิ่งที่พยายามทำไปทั้งหมดก็ไม่เป็นผลเอาเสียเลยหลังจากพยายามทำสารพัดวิธีทำอย่างไรก็ไม่ได้ผล เบลกลับมานั่งกอดเข่าจุ้มปุ๊กอยู่บนเตียงเช่นเดิม หญิงสาวเฝ้ามองคนตรงหน้าเขียนนิยายในยามค่ำคืนมากว่าสามวันแล้ว แต่เวลานี้มันดูแตกต่างไปกว่าทุกวัน ดูเหมือนว่าเธอคนนั้นกำลังอ่านนิยาย โดยปกติแล้วเธอจะเขียนมากกว่าจะมานั่งอ่าน ซึ่งดูแล้วก็น่าจะเป็นนิยายเก่าที่เคยเขียนเอาไว้‘บุปผาซ่อนใจ เฮ้ย! นั่นมันนิยายที่ฉันเข้าไปอยู่นี่ ที่แท้เธอก็เป็นคนเขียนหรอกหรือ’ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น จึงได้ถลาลงไปชะโงกหน

หนิงเซียนเห็นคนตรงหน้าร้องไห้โฮก็ให้รู้สึกน่าสงสารจับใจ หญิงสาวได้แต่ส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย ในเรื่องนางได้ตายลงไปแล้วไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใด ๆ กับที่นี่ ไม่มีความผูกพัน ไม่อาลัยหา ทุกอย่างมันไม่ได้เหมือนเดิมอีกต่อไป มือบางเอื้อมออกไปกุมมือของอีกคนบีบเบา ๆ ให้กำลังใจ พร้อมกับพูดในสิ่งที่นางต้องการ“เบล พวกเขารักเจ้าต่างหาก เขาเป็นของเจ้าไม่ใช่ของข้าเสียหน่อย ทุกอย่างล้วนเป็นตัวเจ้าสร้างขึ้นด้วยมือนี้ เจ้ามันจะคืนให้ข้าได้อย่างไร ข้าน่ะยินดีที่จะจากไปตั้งแต่แรกแล้ว ทุกเรื่องราวล้วนแล้วแต่เป็นเจ้าที่กำหนดขึ้นมาเองทั้งนั้น ส่วนตัวข้าขอเป็นแพมคนนี้ ข้าชอบที่ได้ทำอะไรด้วยตัวข้าเอง ข้ามีความสุข อย่าได้คืนอ๋องตัวร้ายผู้นั้นมาให้ข้าเลย ข้าไม่ต้องการ”“แต่ถึงอย่างไรเขาก็เป็นสามีเจ้า เจ้ารักท่านอ๋องมากมิใช่หรือ อย่าเห็นแก่ข้าเลย”“เบลเจ้าฟังข้า ข้าไม่เคยรักท่านอ๋อง ที่สำคัญข้ากับท่านอ๋องเราไม่เคยเป็นสามีภรรยากัน ข้าดื่มยาพิษฆ่าตัวตายก่อนจะเข้าหอกับท่านอ๋องเสียอีก คนที่เป็นภรรยาท่านอ๋องมาแต่แรกคือเจ้าต่างหากมิใช่ข้า” หนิงเซียนหัวเราะคิกคัก เมื่อได้เห็นหน้าตาเหลอหลาของเบล ความจริงแล้วนางเกลียดและช

“เจ้าเป็นเช่นไรบ้าง เจ็บปวดตรงไหนหรือไม่”“หม่อมฉันไม่เป็นอะไร ท่านอ๋อง หม่อมฉันไปเจอหนิงเซียนมาเพคะ” ใบหน้างามแนบแก้มไปกับฝ่ามือหนาของสามี พร้อมกับถูไถอย่างออดอ้อนแสนจะคิดถึง บอกเล่าเรื่องการกลับไปพบกันของนางและหนิงเซียนตัวจริงอย่างไม่ปิดบัง“นางเป็นเช่นไรบ้าง”“สบายดีเพคะ หนิงเซียนนางไปอยู่โลกเดิมของหม่อมฉัน นางมีความสุขที่ได้อยู่ที่นั่น และยังอวยพรให้เราสองคนด้วยเพคะ”“แล้วเจ้าเล่า ไม่อยากกลับไปโลกเดิมหรือ” ถึงแม้ตนต้องการให้นางอยู่ที่นี่กับเขาและลูกตลอดไปก็ตาม แต่ถ้าหากว่านางอยากไปใครก็คงจะบังคับให้นางอยู่ต่อไม่ได้ เหลียงเฟิงได้รู้ซึ้งถึงความจริงแล้วกับเหตุการณ์ที่ผ่านมา“ไม่เพคะ อยู่กับท่านกับลูกดีกว่า ถึงอย่างไรที่นั่นก็ไม่มีใครรอให้หม่อมฉันได้กลับไป อยู่ที่นี่ข้ามีครอบครัว”“ใช่แล้ว ที่นี่คือครอบครัวของเจ้า”“ใช่เพคะ เราคือครอบครัว”ทั้งสองสบตาและยิ้มให้แก่กัน แม้ต่างฝ่ายต่างยังไม่ได้พูดคำว่ารัก ทว่าคำว่าครอบครัวก็เป็นสิ่งหนึ่งที่คอยยึดเหนี่ยวพวกเขาไว้ด้วยกัน อีกทั้งยังมีโซ่ทองคล้องใจด้วยกันตั้งสองคน เพียงเท่านี้ก็มากมายเกินกว่าคำว่ารักเป็นหนักหนาเหลียงเฟิงปล่อยให้แม่ของลูกและ

“เหลียงอ๋องรับราชโองการ ด้วยบัดนี้วังอ๋องขาดเจ้านายฝ่ายหญิงมาช้านาน ทำให้ฝ่าบาทเป็นกังวลเรื่องการจัดระเบียบหลังเรือน เพื่อเป็นการแบ่งเบาภาระหน้าที่เหลียงอ๋อง จึงประทานสมรสพระราชทานระหว่างเหลียงอ๋องกับหนิงเซียนบุตรสาวบุญธรรมท่านราชครู ให้เห็นผลนับตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป จบราชโองการ”สิ้นเสียงกงกงประกาศราชโองการ บ่าวไพร่ทั้งหลายภายในวังอ๋องต่างดีใจกันออกนอกหน้า ยินดีกับเจ้านายทั้งสอง ในที่สุดก็สมหวังเสียที“เหลียงเฟิง รับราชโองการ”“หนิงเซียนรับราชโองการ”“ขอฝ่าบาทอายุยืนหมื่นปี หมื่น ๆ ปี” ทั้งสองกล่าวอวยพรขึ้นพร้อมกัน ความกังวลที่มีบัดนี้ได้หายไปเป็นปลิดทิ้ง ไม่คิดว่าฝ่าบาทจะทรงเมตตาถึงเพียงนี้“เมื่อครู่ ผู้ใดเรียกข้าเสียงดังกันนะ ให้ข้ายกเลิกราชโองการดีหรือไม่” เหลียงเฟิงหวงเดินฝ่าขบวนข้าหลวงออกมา พร้อมกับแสดงท่าทียียวนโอรสด้วยความสนุกสำราญใจ“เสด็จพ่อ”“ถวายบังคมฝ่าบาทเพคะ”สองสามีภรรยาทำความเคารพผู้เป็นใหญ่ของแคว้น ไม่คิดว่าพระองค์จะทรงปลอมตัวเสด็จมาถึงที่นี่ด้วยองค์เอง“ทำตัวตามสบายเถอะ เราแค่แวะมาหาหลาน ๆ เท่านั้น ไหนล่ะหลานข้าอยู่ที่ใด” เหลียงเฟิงหวงกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ ที่มาวันนี