บทที่ 75 ฝันร้าย [2]

“นายหญิงท่านได้ผ้าผืนนี้มาจากที่ใดเจ้าคะ” ถึงจะบอกว่าเป็นของจากร้านก็เถอะ แต่ก็ไม่แน่ว่าชายารองจะซื้อต่อมาจากที่อื่น แล้วนำมาขายเพื่อเอากำไรอีกทีก็ได้มิใช่หรือ หากว่าได้ผ้าสวย ๆ เช่นนี้ ไว้ให้ลูกค้าได้เลือกสรร ชุดพวกนางต้องขายดีแน่ ๆ

“ทุกอย่างล้วนเป็นนายหญิงออกแบบเองเจ้าค่ะ” อาผิงเป็นผู้ไขข้อข้องใจให้กับทุกคน เห็นสายตาชื่นชมก็อดที่จะภูมิใจแทนนายหญิงไม่ได้ สมแล้วกับการทุ่มเททั้งหมดที่ทำมา

“จริงหรือเจ้าคะ ลวดลายงดงาม ฝีเข็มละเอียดนัก เช่นนั้นพวกเราพอจะมีโอกาสได้ใช้ผ้าจากร้านนายหญิงบ้างไหมเจ้าคะ” หนึ่งในบรรดาช่างตัดชุดเอ่ยขึ้น ลูกค้านางล้วนแล้วแต่เป็นฮูหยินจวนใหญ่ ๆ ทั้งนั้น ถ้าได้ผ้าสวย ๆ เช่นนี้ไปนำเสนอ งานนี้รายได้เป็นกอบเป็นกำ

“แน่นอนอยู่แล้ว ข้าเปิดร้านเมื่อไรจะส่งเทียบเชิญให้พวกท่านทุกคน” ในที่สุดก็มีปลาเข้ามาฮุบเหยื่อ หนิงเซียนยิ้มร้าย ไม่เสียแรงที่ตนทุ่มเทกับงานนี้มาก

“เป็นเกียรติมากเจ้าค่ะ พวกเราไม่พลาดอยู่แล้ว” ช่างตัดชุดต่างพากันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ที่ตนจะได้รับเชิญให้ไปงานเปิดร้านค้าใหม่ของชายารอง

หลังจากจัดการวัดตัว เลือกผ้า และแบบชุดได้แล้วนั้น ช่างตัดชุดทั้งหลายก็ได้แยกย้ายกันกลับ งานชิ้นนี้เป็นงานที่สำคัญจำเป็นต้องทำให้เสร็จภายในเวลาจำกัด พวกตนจะชักช้าไม่ได้ ท่านอ๋องมีเวลาให้แค่ห้าวันเท่านั้น ถ้าทำไม่เสร็จมีหวังได้คอขาดกันหมด แม้เหลียงอ๋องจะไม่ใช่พวกพ่อค้าหน้าเลือดเอาเปรียบผู้อื่น ทว่าก็ขึ้นชื่อเรื่องอารมณ์ร้าย ไม่ควรเอาตัวเข้าไปเสี่ยงจะดีกว่า

ช่างตัดชุดทั้งหลายต่างก็ทุ่มเทกำลังใจกำลังกายตัดเย็บชุดให้งดงามที่สุด ถ้าหากพวกนางทำได้ชื่อเสียงก็จะถูกเล่าลือไปทั่วเมืองหลวง ขณะเดียวกันผู้คนก็จะแห่มาว่าจ้างพวกนางตัดชุดให้ไม่ขาดมือ ต่างฝ่ายก็ต่างได้รับประโยชน์ด้วยกันทั้งคู่

เมื่อถึงวันงาน หนิงเซียนมือเท้าเย็นเฉียบด้วยความตื่นเต้น นี่เป็นการเข้าร่วมงานเลี้ยงครั้งแรกของนางเชียวนะ จะทำตัวให้ขายหน้าไม่ได้เด็ดขาด ภาพงานเลี้ยงอันใหญ่โตเบื้องหน้าทำเอาแข้งขาแข็งไปหมด ก้าวขาแทบไม่ออก นางไม่รู้จักผู้ใดเลยภายในงาน ไม่รู้ว่าหากเมื่อแยกกันนั่งกับท่านอ๋องแล้วจะเป็นเช่นไร

ตามธรรมเนียมแล้ว หญิงชายจะถูกแยกที่นั่งอย่างชัดเจน แม้จะเป็นสามีภรรยากันก็ตาม อีกทั้งบุรุษมักพูดคุยเกี่ยวกับงานราชการบ้านเมือง สตรีมิสมควรเข้าไปยุ่งหรือออกความคิดเห็น ทำให้หนิงเซียนไม่แปลกใจเลยที่เห็นสตรีและบุรุษต่างก็จับกลุ่มแยกกันอย่างชัดเจน

“ไม่ต้องกลัว อาผิงก็อยู่ด้วย ถ้าเกิดอะไรขึ้นนางรู้ว่าต้องจัดการเช่นไร” เขาไม่สามารถอยู่กับภรรยาได้ตลอดเวลา แต่ถึงเป็นอย่างนั้นก็มิใช่ว่าไม่ทำอะไรเลย ทุกอย่างได้ถูกเตรียมการไว้ดีแล้ว

“หม่อมฉันจะพยายามเพคะ” หญิงสาวหายใจเข้าก่อนจะปล่อยมันออกมาเพื่อเรียกความมั่นใจ ทำใจไว้แล้วเมื่อก้าวเข้าไปในงานก็จะถูกจับจ้อง ในที่นี้ไม่มีผู้ใดพาภรรยารองมาร่วมงานอย่างออกหน้าออกตา ล้วนแต่เป็นฮูหยินเอก และบุตรชายหญิง ไม่พ้นต้องถูกติฉินนินทาอยู่แล้ว

“ข้าเข้าเฝ้าเสด็จพ่อเสร็จแล้วจะรีบมาหาเจ้า” เรื่องกฎระเบียบเขานั้นไม่ได้สนใจอยู่แล้ว โดยเฉพาะชื่อเสียง เพราะมันไม่ได้มีมาแต่แรก

“ท่านอ๋องไปเถอะเพคะ ไม่ต้องห่วงหม่อมฉัน”

“อืม ข้าจะรีบมา มีอะไรให้คนไปรายงานข้าได้ทันที”  ก่อนจากไปเขายังคงกล่าวย้ำ ให้หนิงเซียนสบายใจ ไม่อยากให้นางรู้สึกถูกทิ้งโดดเดี่ยว

คล้อยหลังอ๋องหนุ่ม หนิงเซียนและอาผิงนางกำนัลรับใช้เดินได้เดินเข้าไปในภายในงานด้วยท่าทางสง่างาม เชิดหน้าตั้งหลังตรง แต่ภายในใจนั้นกลับเต้นโครมครามราวกลองศึก ต่างกันกับอาผิงโดยสิ้นเชิง ฝ่ายนั้นเอาแต่เดินหน้านิ่งตามหลังผู้เป็นนาย ราวกับว่าคุ้นชินกับเรื่องราวพวกนี้เป็นอย่างดี

“เอาละหนิงเซียนเจ้าต้องทำได้ เจ้าอุตส่าห์จะใช้งานนี้สร้างชื่อให้ร้านขายผ้าตนเองเชียวนะ เจ้าต้องทำได้” หญิงสาวเรียกขวัญและกำลังใจให้กับตนเอง เมื่อเดินเข้ามาถึงภายในงาน ก็เป็นไปตามที่ได้คาดการณ์เอาไว้แต่แรก

บรรดาฮูหยินทั้งหลายต่างป้องปากกระซิบกระซาบกันเสียงดังให้ได้ยิน จะแตกต่างก็ตรงที่พวกนางมิได้นินทาเรื่องภายในหลังเรือนผู้อื่น แต่พวกนางกำลังพูดถึงชุดที่ชายารองเหลียงอ๋องสวมใส่อยู่ในขณะนี้ และนั่นยิ่งทำให้หนิงเซียนได้หน้าเข้าไปใหญ่