บททั้งหมดของ เหตุใดตัวร้ายถึงเอาแต่คลั่งรักข้า: บทที่ 61 - บทที่ 70

“เอาล่ะ ๆ ข้าไม่เย้าเจ้าแล้ว วันนั้นข้าถูกวางยาจึงสั่งให้คนพาไปหาเจ้า แต่ก็ไม่คิดว่ายามนั้นเจ้าจะมีไข้อ่อน ๆ ปลุกอย่างไรก็ไม่ยอมตื่นมากินยา พิษกำเริบมากขึ้นเรื่อย ๆ ข้าก็เลยหักห้ามใจไม่ได้” ที่เขาพูดไปมีส่วนอยู่เพียงครึ่ง แต่อีกครึ่งที่ไม่ได้บอกความจริงนั้นเขาตั้งใจ เพื่อให้นางคลายกำหนัดให้อยู่แล้ว หากพูดความจริงไป คงโดนเกลียดขี้หน้ากันพอดี“แล้วเหตุใดตอนเช้าไม่อยู่รอบอกหม่อมฉันก่อนเพคะ หากพระองค์บอกหม่อมฉันสักนิด หม่อมฉันจะได้ดื่มยาห้ามครรภ์ทัน หรือไม่ถ้าหม่อมฉันรู้ก็จะพอเดาอาการได้ ไม่ออกไปเดินเข้าทำสวนให้เป็นอันตรายต่อเด็กคนนี้”“ข้าขอโทษ ข้ายอมรับผิดทั้งหมด เอาเป็นว่าเด็กคนนี้ข้าตั้งใจให้เขาเกิดมาก็พอ” หลังจากปล่อยให้คนตัวเล็กระบายด้วยการฟาดมือใส่เขาไม่ยั้ง ดูมือนางที่เกิดรอยแดงนั่นสิ คงจะเจ็บน่าดู เขาไม่อาจทนให้นางทำเช่นนั้นต่อไปได้“ถ้าท่านอ๋องทรงอนุญาตให้หม่อมฉันทำการค้า หม่อมฉันถึงจะยกโทษให้เพคะ” ดีล่ะเข้าทางนางพอดีเลย นางจะปล่อยให้โอกาสดี ๆ เช่นนี้หลุดมือไปไม่ได้ เรื่องเก่าก็ช่างมันเถิดในเมื่อย้อนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว มาเริ่มต้นใหม่ต่อจากนี้ดีกว่า อย่างเช่นการเริ่มสร้างอา

หญิงสาวรับราชโองการมาแบบงง ๆ ก่อนจะมีนางกำนัลเข้ามาประคองให้ลุกขึ้น ในระหว่างนั้นเหล่าทหารหลวงก็ยังคงขนหีบไม้เข้ามาไม่หยุด ตอนนี้ลานกว้างหน้าตำหนักได้เต็มไปด้วยหีบวางเรียงรายหลายสิบหีบ“ของทั้งหมดนี้ฝ่าบาททรงมอบให้ท่านเป็นการส่วนพระองค์ เพื่อรับขวัญทายาทท่านอ๋องและแสดงความยินดีกับท่านน่ะขอรับ” ยังเป็นกงกงคนเดิมให้ความกระจ่างแก่หนิงเซียน เมื่อเสร็จสิ้นธุระที่ได้รับมอบหมาย เขาจึงได้บอกลาเพื่อกลับวังไปทำหน้าที่ของตนเองต่อ“ยินดีกับชายารองด้วยนะเจ้าคะ” สาวใช้ทั้งแปดรวมไปถึงบ่าวไพร่ที่อยู่บริเวณนั้น ต่างก็แสดงความยินดีกับผู้เป็นนาย เช่นนี้มิเท่ากับว่าได้รับความเอ็นดูจากฝ่าบาทแล้วหรือ ชายารองช่างเป็นบุคคลที่เยี่ยมยอดจริง ๆ“ขอบคุณพวกเจ้ามากนะ” ของทั้งหมดเอาไว้ว่างเมื่อไรค่อยดูก็แล้วกัน ตอนนี้นางรู้สึกหิวเหลือเกิน ตั้งแต่ตื่นมาก็ยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง นึกแล้วก็อยากจะกินข้าวต้มกุ๊ยนัก ไม่ได้กินมานานมากแล้ว ในเมื่อถูกสั่งห้ามมิให้ทำเอง นางก็จะสอนให้แม่ครัวทำให้กินก็แล้วกันทว่ายังไม่ทันจะได้ไปไหน แขกที่ไม่ได้รับเชิญเดินหน้าตั้งเข้าจวนมาโดยมิได้บอกกล่าวล่วงหน้า ทำเอาหนิงเซียนถึงกับกลอกตามองบน เ

นับแต่ย้ายมาเมืองหลวงได้เกือบเดือน เจ้าตัวก็มิได้ออกนอกวังเหลียงอ๋องเลยแม้แต่ครั้งเดียว หากเป็นเช่นนี้ต่อไปไม่ดีแน่ การค้าแรกในชีวิตของนางก็คงจะไม่มีวันสำเร็จกันพอดี แต่การขออนุญาตท่านอ๋องก็มิใช่เรื่องง่ายเช่นกันเหลียงอ๋องได้ยื่นคำขาดหากจะออกไปข้างนอก ต้องมีเขาไปด้วยเท่านั้น จึงเป็นการยากที่นางจะออกมาสำรวจตลาดด้วยตนเองผ่านไปกว่าห้าวันหลังจากที่ทูลขอและแล้ววันที่นางเฝ้ารอคอยก็มาถึง วันที่เหลียงอ๋องว่างเว้นจากงานและภารกิจต่าง ๆ ท่านอ๋องอยู่อย่างสันโดษไม่ยุ่งเกี่ยวเรื่องอำนาจบ้านเมือง เว้นแต่จะมีรับสั่งจากฝ่าบาทจึงยอมเข้าร่วมภารกิจ นอกจากนั้นนางก็ไม่เห็นจะไปที่ใดเป็นกิจจะลักษณะ เช่นนั้นแล้วท่านอ๋องทำงานอันใดกันถึงได้ดูยุ่งทั้งวัน“สวมชุดคลุมก่อน ด้านนอกอากาศหนาวนัก” กายหนาสวมชุดคลุมขนจิ้งจอกให้คนตัวเล็ก ดูแก้มและปากเล็กนั่นสิแดงราวกับมะเขือเทศสุก คงจะหนาวไม่น้อย“ขอบพระทัยเพคะ” อ๋องหน้าดุอารมณ์ร้ายผู้นั้นหายไปตั้งแต่เมื่อไรไม่ทราบได้ บัดนี้มีเพียงบุรุษผู้หนึ่งที่คอยตามติดภรรยาไปทุกหนทุกแห่ง ราวกับลูกหมาตัวน้อย ๆ ตามติดแม่ของมันอย่างไรอย่างนั้น ที่เขาเป็นเช่นนี้ก็นับตั้งแต่วันที่ทั้งสอง

หนิงเซียนใช้เวลาในการเลือกหาทำเลการค้าค่อนข้างนาน เนื่องจากนางอยากได้ที่เหมาะสมสำหรับการเปิดร้านขายผ้าปักลาย ในตอนนี้นางตัดสินใจไม่ได้ระหว่างตึกแรกที่หมายตา หรือตึกที่อยู่ใกล้โรงเตี๊ยมแห่งนี้ ทั้งสองสถานที่ก็ไม่เลวเลยตึกแรกตั้งอยู่แถวหน้าทางเข้าเขตการค้า ก็นับว่าดี ไม่ว่าผู้ใดย่อมต้องผ่านตรงนี้ไปอยู่แล้ว ส่วนตึกที่ตั้งตระหง่านข้างโรงเตี๊ยมก็ดีเช่นกัน ผู้คนที่มักจะมาทานอาหารหรือเลี้ยงรับรอง ก็ล้วนเป็นผู้ที่มียศตำแหน่งสูงมีตำลึงจ่ายไม่อั้น ด้วยเหตุนี้ไม่ว่าที่ใดก็ล้วนแล้วแต่เป็นทำเลทองด้วยกันทั้งนั้น“ยากถึงเพียงนั้นเชียวหรือ” เหลียงเฟิงนั่งจิบเหล้ารออย่างใจเย็น แต่ก็อดทักท้วงไม่ได้เมื่อเห็นคิ้วภรรยาแทบจะผูกกันเป็นปมได้อยู่แล้ว“เพคะ ที่ตรงนี้ก็ดีอีกที่ก็ตัดใจไม่ได้” หญิงสาววางแผนที่ลง พร้อมกับชี้จุดที่ตนต้องการให้คนข้างกายช่วยเลือก“เหตุใดต้องคิดหนักถึงเพียงนั้น เจ้าก็แค่เลือกมันไปทั้งสองที่จะเป็นไรไป” ตาคมเหลือบมองไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก เดิมทีหากนางต้องการมากกว่านี้เขาก็คิดว่าจะยกให้ทั้งหมดตามต้องการอยู่แล้ว“แต่นี่เป็นการค้าแรกของหม่อมฉัน เกรงว่ามันอาจจะทำได้ไม่ดีนักหากต้องทำสองที่พร้อม

เสนาบดีเฒ่าเต๋อคังหัวเราะเบา ๆ ราวกับว่าเรื่องที่เขาเล่ามาเป็นเพียงแค่บทสนทนาทั่วไป ทว่าเขาหารู้ไม่ความผิดของเขา เหลียงอ๋องได้นับขึ้นบัญชีดำเป็นข้อที่สองและสามเข้าไปแล้ว ข้อสองบังอาจหยามเกียรติภรรยาเขา ข้อสามทำให้ภรรยาต้องมีโทสะเสียสุขภาพจิต“ขอบคุณสำหรับคำชมนะเจ้าคะ แสดงว่าข้างดงามจนท่านอ๋องมิอาจละสายตาได้เลย จริงหรือไม่เพคะ” กายงามเอนตัวอิงแอบอกกว้าง ทำตัวออดอ้อนพานทำให้คนตัวโตต้องใจเต้นแรง แต่ภายในใจหนิงเซียนอยากจะถอดชุดคลุมโยนทิ้งไป แล้วเตะเสยปลายคางตาเฒ่านั้นสักครั้ง ให้สาสมกับที่ถูกหยามเหยียด“อืม ถูกของเจ้า เช่นนั้นข้าจะรักผู้ใดได้อีก นอกจากภรรยาข้า” ใบหน้าคมโน้มลงจุมพิตกลางหน้าผากมนนั่นอย่างมันเขี้ยว พร้อมกันนั้นยังโอบกอดคนตัวเล็กอย่างหวงแหนและรักใคร่ เรื่องกลั่นแกล้งผู้อื่นต้องยกให้นางช่างถนัดนัก“ชายารองคงจะรุ่นราวคราวเดียวกับบุตรสาวของกระหม่อม ซิงเอ๋อร์นางรับใช้องค์หญิงใหญ่ในวังตั้งแต่ยังเยาว์ เรียนรู้เรื่องหลักกุลสตรีมาก็มาก เช่นนั้นให้นางมาช่วยสอนชายารองเรื่องมารยาทดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ ชายารองจะได้ทำความคุ้นเคยและมีสหายไว้คอยพูดคุยแก้เหงา”ความนัยของเต๋อคังทุกคนในที่นี้ล้วน