บททั้งหมดของ เหตุใดตัวร้ายถึงเอาแต่คลั่งรักข้า: บทที่ 81 - บทที่ 90

“ถ้าไม่อยากมีเรื่อง ก็ปล่อยเด็กนั่นมาให้ข้า” พ่อค้าจากต่างเมืองตัวอ้วนฉุชี้หน้าด่า ผู้ให้ที่หลบซ่อนตัวเจ้าเด็กตัวปัญหานั่น คิดว่าจะปกป้องมันได้หรือไร ซื้อตัวมาตั้งหลายอีแปะทำงานได้ไม่กี่วันก็หนีออกมาเสียแล้ว ตนยังใช้งานไม่คุ้มกับเงินที่เสียไปเลยด้วยซ้ำ“มีปัญญาก็มาเอาไปเองสิ ไอ้อ้วนหมูตอน” มู่หลางแม้จะเป็นคนพูดน้อย แต่ก็ขึ้นชื่อในเรื่องต่อยหนัก หนักทั้งคำพูดและการกระทำ มีหรือจะเกรงกลัวเจ้าหมูตอนตรงหน้า“คิก คิก” แม้แต่เจ้าตัวเล็กจ้อยอย่างหลี่หยุนที่ยืนเกาะขาท่านอาจารย์ ถึงกับหลุดขำคิกคักทันที ไม่เว้นแม้แต่หนิงเซียนและเหลียงอ๋อง ที่ทำตัวดีขอเป็นผู้ชมเหตุการณ์อยู่ด้านหลังก็อดที่จะขำไม่ได้“เจ้า ๆ กล้าด่าข้าหรือ เด็ก ๆ จัดการมัน” ร่างท้วมสั่งผู้ติดตามให้จัดการ เขาโกรธจนตัวสั่นไม่คิดว่าจะถูกอีกฝ่ายหยามกันเช่นนี้สองฝ่ายประมือกันฝุ่นตลบ ร้านรวงแถวนั้นต่างเละเทะพังไม่เป็นท่า ทว่าจะมีผู้ใดสู้สุดยอดองครักษ์อย่างมู่หลางได้ นักเลงฝ่ายพ่อค้าต่างก็พากันนอนเจ็บระนาว ไม่มีแม้แต่แรงจะลุกขึ้นสู้ต่อ พ่อค้าเห็นท่าไม่ดีสั่งให้บ่าวรับใช้คนที่เหลือไปแจ้งความที่ว่าการ ในเมื่อสู้ด้วยฝีมือไม่ได้ เขาก็มีคนขอ

“ค่าตอบแทนขอรับ” หยางจวินนำถุงเงินยื่นให้หนิงเซียน เขาไม่ชอบเอาเปรียบใคร เงินจำนวนนี้ถือเสียว่าเป็นค่าน้ำใจ“ข้ารับไว้ไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ ที่ข้าช่วยเหลือท่านครั้งนี้ ก็ถือเสียว่าตอบแทนที่ท่านช่วยเหลือท่านอ๋องให้รอดพ้นจากแผนร้ายเมื่อคราวก่อนเจ้าค่ะ” เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ทีไรก็พานทำให้มีน้ำโหเสียทุกที ถึงแม้ตอนนี้สองพ่อลูกจะได้รับโทษที่สาสมไปแล้วก็เถอะ“ไม่ต้องเกรงใจ รับไปเถอะ” เหลียงเฟิงนั่งเงียบอยู่นานเอ่ยขึ้น หากให้ยื้อกันไปยื้อกันมาอยู่เช่นนี้ภรรยาเขาก็มิได้พักผ่อนกันพอดี“ขอบคุณขอรับ” ในที่สุดหยางจวินก็ยอมรับไว้แต่โดยดี เขาตั้งใจว่าพรุ่งนี้เช้าจะขอเข้าพอฮูหยินเยว่โดยไว หากเขามัวแต่ชักช้าไม่แน่ว่าสือเอ๋อร์ของเขา อาจจะถูกจับหมั้นกับบุตรชายจวนไหนสักจวนก่อน“หนิงหนิง เรากลับกันเถอะ เจ้าต้องพักผ่อนให้มาก” เหลียงอ๋องสะกิดผู้เป็นภรรยา ทว่าคำพูดกับไม่เบานัก ทำเอาทุกคนที่ได้ยินต่างก็มองหน้ากันอย่างรู้ความนัย มั่นใจแน่แท้แล้วว่าท่านอ๋องทรงรักและหวงชายารองมากเพียงใด ถึงขั้นที่ว่ามีสรรพนามใช้เรียกเฉพาะ จะมีก็แต่หนิงเซียนที่ไม่ได้ตกใจกับคำเรียกขาน เพราะนางคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติของคู่สามีภรรยา“เช

อายุครรภ์เข้าสู่เดือนที่เก้า หน้าท้องเริ่มยื่นและใหญ่ขึ้นจนน่าตกใจในสายตาผู้พบเห็น ด้วยความเป็นห่วงภรรยามากเกินไปของเหลียงอ๋อง เขาจึงสั่งห้ามไม่ให้หนิงเซียนทำงานใด ๆ โดยเด็ดขาด ร้านค้าผ้าที่กิจการกำลังไปได้ด้วยดี ได้ยกให้เป็นหน้าที่ม่อตานและนางกำนัลผิงเป็นผู้ดูแลชั่วคราว ด้วยเหตุนี้ทำให้หนิงเซียนว่างจนรู้สึกเบื่อหน่ายเหลือเกินถึงจะรู้สึกขัดใจที่ถูกห้ามไปหมดเสียทุกอย่าง ทว่านางก็เข้าใจในความหวังดีของสามีในข้อนี้ดี จึงปล่อยเลยตามเลยได้แต่จำยอมอยู่แต่ในตำหนัก วันทั้งวันทำแค่กิน นอน เดินเล่นเพียงเท่านั้นส่วนเรื่องของเยว่สือกับท่านรองแม่ทัพตอนนี้ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ทั้งสองครอบครัวต่างก็เข้ากันได้เป็นอย่างดี จะเหลือก็แต่รอให้ถึงกำหนดฤกษ์ดี เขาทั้งสองก็จะเข้าพิธีได้ร่วมหมอนเป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้อง นี่แหละหนาการเกิดมาเป็นพระเอกกับนางเอก ทุกอย่างล้วนแล้วแต่จัดการได้โดยง่าย ไร้ซึ่งปัญหาให้หนักใจ ไม่เหมือนตนที่เป็นเพียงตัวประกอบ กว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ไม่รู้ว่าต้องผ่านอะไรมาบ้าง“หนิงหนิงทำอะไรอยู่หรือ” กายหนากลับจากปฏิบัติภารกิจตามรับสั่งพระบิดาก็ตรงดิ่งกลับจวนทันที พักหลังมานี้เสด็จพ่ออ่อน

“เหลียงเฟิงเจ้าออกไปรอด้านนอกเถอะ ท่านหมอมาแล้ว” หลังจากเยว่ฮูหยินสั่งการบ่าวไพร่ให้เตรียมของใช้เอาไว้สำหรับทำคลอด ระหว่างนั้นหมอตำแยได้มาถึงพอดี นางจึงต้องเรียกหลานชายออกมาเพื่อไม่ให้เกะกะหมอตำแยทำคลอด“หลานไม่ไป หลานจะอยู่กับหนิงหนิง” ชายหนุ่มยืนกรานที่จะไม่ออกไปเด็ดขาด เขาอยากอยู่ในทุกช่วงเวลาร่วมกับนาง ถึงแม้ว่าจะรับเอาความเจ็บปวดมาไว้ที่ตนเองไม่ได้ก็ตาม“เจ็บจังเลยเพคะ ท่านอ๋องข้าเจ็บจนทนไม่ไหวแล้ว” คราวนี้แรงบีบมามากกว่าปกติ น้ำตาที่พยายามจะกลั้นเอาไว้ บัดนี้นางทนไม่ไหวแล้ว หากผู้ใดจะมองว่าอ่อนแอก็ช่างปะไร“หนิงหนิง” เหลียงเฟิงเองก็ไม่รู้จะช่วยอย่างไรได้ หากจะสกัดจุดก็เกรงว่าหนิงหนิงของเขาจะเป็นอันตรายปัง“ท่านหมอมาแล้วเพคะ” อาผิงวิ่งกระหืดกระหอบมาพร้อมกับหมอตำแยถึงสองคน นางและสหายนางกำนัลหิ้วปีกหมอตำแยเข้ามาอย่างรีบร้อน ช่วยไม่ได้ในเมื่อท่านหมอมัวแต่ชักช้า วิ่งไม่ทันใจเอาเสียเลย“ข้าขอผู้ช่วยสามคน ที่เหลือออกไปรอด้านนอกให้หมด” หมอตำแยเห็นท่าไม่ดี รีบสั่งการให้ทุกคนที่ไม่เกี่ยวข้องออกไปด้านนอกให้หมด การคลอดลูกฝาแฝดพบได้ไม่บ่อยนัก ต้องอาศัยประสบการณ์และความระมัดระวังในการทำคลอดม

กายหนาลุกขึ้นเต็มความสูง เขาไม่พูดพร่ำทำเพลงก้าวอาด ๆ ออกจากห้องไป โดยมีมู่หลางองครักษ์คนสนิทคอยติดตาม เหลียงอ๋องสั่งระดมพลเรียกองครักษ์ฝีมือดีที่สุด จากนั้นได้ออกคำสั่งเพื่อให้พวกเขาออกตามหาสิ่งที่ตนเองต้องการเหล่าองครักษ์ผู้ภักดีต่างแยกย้ายกันไปตามหาที่ที่คิดว่าจะหาสิ่งนั้นเจอ ทว่าเวลาผ่านไปนับเดือนก็ไร้ซึ่งข่าวคราว จดหมายรายงานถูกส่งมาจากทั่วสารทิศ แต่ก็มีเพียงความล้มเหลวที่ได้รับ เหลียงเฟิงปาจดหมายรายงานแต่ละฉบับทิ้ง กายหนาอาละวาดไม่เว้นแต่ละวัน ตนอยากจะออกตามหาด้วยตนเอง แต่ก็มิอาจทิ้งภรรยาและลูกน้อยไปได้ใบหน้าหล่อเหลาบัดนี้เต็มไปด้วยหนวดเครารุงรัง หน้าดำคล้ำเครียดและยังซูบผอมลงไปถนัดตา ไร้สง่าราศีของผู้เป็นอ๋อง บุตรตัวน้อยหรือก็ร้องไห้จ้าไม่ยอมหยุด เมื่อใดแฝดน้อยทั้งสองถูกวางไว้ข้างกายมารดา พวกเขาก็จะหยุดร้อง นอนเล่นพูดคุยอ้อแอ้กันทั้งวันไม่มีงอแง แต่ก็ไม่สามารถให้เด็กเล็กอยู่กับคนป่วยได้ตลอดเวลา จึงจำใจแยกพวกเขาออกจากภรรยา และอนุญาตให้อยู่ด้วยกันได้เพียงวันละไม่เกินหนึ่งชั่วยามเท่านั้น (2 ชั่วโมง)หลังจากระบายอารมณ์ความอัดอั้นจึงใจเย็นลงไปได้บ้าง ชายหนุ่มได้เตรียมตัวทำหน้าที่ด