บททั้งหมดของ เหตุใดตัวร้ายถึงเอาแต่คลั่งรักข้า: บทที่ 51 - บทที่ 60

ร่างบางเดินคอตกอย่างหมดอาลัยตายอยาก เสียดายก็เสียดายแต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อมันหายไปแล้ว เหลียงเฟิงที่เห็นคนตัวเล็กไม่ร่าเริง เขาจึงได้แต่โอบกอดแล้วตบหลังหนิงเซียนเบา ๆ อีกทั้งเกรงว่านางจะเผอเรอสะดุดก้อนหินล้มได้รับบาดเจ็บ“อย่าเสียใจไปเลย เจ้าอยากได้อะไรขอให้บอกข้า ไม่มีสิ่งใดที่ข้าหาให้เจ้าไม่ได้” คำพูดโอ้อวดนั้นแม้จะดูเกินจริงไปสักหน่อย ทว่าเขาหมายถึงอย่างที่พูดออกไปจริงมิได้โป้ปด หากนางต้องการเขาย่อมต้องหาให้ได้อยู่แล้ว“ขอบพระทัยเพคะ” ไม่รู้ว่าเมื่อไรที่นางถูกคนข้างกายโอบกอด ยามนี้ไม่มีกลิ่นเหม็นอีกต่อไป มีเพียงกลิ่นหอมสดชื่นราวกับต้นหญ้าที่ต้องแสงแดดยามเช้าไปได้อย่างไร“กลับกันเถอะ” ชายหนุ่มเปลี่ยนจากการโอบกอดเป็นอุ้มร่างบางแนบอก เมื่อออกมาจนถึงด้านล่างเขาก็ได้ทะยานขึ้นบนฟ้า ใช้วิชาตัวเบาพาคนตัวเล็กลงจากเขาได้อย่างง่ายดายหนิงเซียนเกาะคอคนตัวโตไว้แน่น เหตุใดเขาไม่ใช้วิชาตัวเบาตั้งแต่แรกกันเล่า จะแบกนางมาให้เหนื่อยเพื่ออะไรกัน คนผู้นี้ช่างเป็นคนที่เข้าใจยากเหลือเกินการขึ้นเขาในครั้งนี้นับว่าสูญเปล่าไม่ได้อะไรกลับมาเลย ยังดีที่ตอนนั้นหนิงเซียนตัดสินใจเก็บทุกอย่างมาครึ่งหนึ่ง แม้ข

“หยุนหรือ แซ่หลี่ใช่หรือไม่” ถ้าหากใช่นับว่าเป็นโชคดีของนางแล้ว“ใช่ขอรับ” เด็กน้อยปาดน้ำตากลั้นเสียงสะอื้น เพราะคิดว่านายท่านทั้งสองเพียงแค่ถามไถ่ธรรมดา อีกไม่นานก็จะส่งตัวเขากลับไปที่เดิม ไม่มีผู้ใดยอมเสียเวลายื่นมือเข้ามายุ่งเรื่องผู้อื่นอยู่แล้ว จะกลับไปหรือตายอยู่ที่นี่ก็มีค่าเท่ากัน“ท่านอ๋องรับเด็กคนนี้ไว้ได้หรือไม่เพคะ” หญิงสาวหันกลับไปขออนุญาตสามี โอกาสมาถึงแล้วจะปล่อยให้หลุดมือไม่ได้ นางจะชุบเลี้ยงเด็กคนนี้เอง“ปล่อยไปไม่ดีกว่าหรือ รับมาแล้วจะทำอะไรได้” ไม่เห็นว่าจะมีประโยชน์อันใดแม้แต่น้อย ถ้าหากพบเจอคนที่อ่อนแอแล้วเก็บมาชุบเลี้ยงไปทุกครั้ง มิต้องทำเช่นนี้กับทุกคนหรอกหรือ เขาไม่เห็นด้วยที่หนิงเซียนเป็นคนขี้สงสารสักเท่าไรนัก ในบางครั้งคนเราก็สมควรใจร้ายบ้างจะเป็นไรไป“ทำได้สิเพคะ หม่อมฉันจะให้หลี่หยุนคอยเป็นพี่เลี้ยงลูกของเราเพคะ รับเขาไว้สักคนเถิดหม่อมฉันขอ” ในอนาคตหลี่หยุนผู้นี้จะกลายเป็นมือขวาฝีมือดี คอยเคียงบ่าเคียงไหล่แม่ทัพใหญ่ตระกูลหยางรุ่นต่อไป ฉะนั้นนางจะฉกชิงเอาคนมีความสามารถไว้ข้างกายบุตรของนางแทน“ข้าไม่ค่อยเห็นด้วย อ่อนแอทั้งผอมแห้ง มิรู้ว่าจะมีชีวิตรอดถึงเมื่อไ

แม้จะเป็นการพบกันครั้งแรกอย่างไม่ทันตั้งตัว แต่ก็ทำให้หนิงเซียนรู้สึกใจหายไม่น้อยเมื่อเห็นคนทั้งคู่หัวเราะต่อกระซิก สบตากันราวกับมีนัยบางอย่างที่รู้กันเพียงแค่เขาสองคนเท่านั้น มันให้ความรู้สึกเหมือนกับทั้งสองไม่เคยมีเรื่องให้บาดหมางใจกันมาก่อน อีกทั้งรอยยิ้มของท่านอ๋องที่ไม่เคยได้เห็น หรือว่าเรื่องนี้นางมิอาจจะหนีพ้นกัน“คารวะแม่นางเยว่สือเจ้าค่ะ” จิตใจที่รู้สึกเบาหวิวนี้มันอันใดกัน ราวกับว่าที่ตรงนั้นนางไม่ควรเข้าไปแทรกกลางระหว่างพวกเขาทั้งสอง แต่ไม่หรอก ข้าจะไม่ยอมแพ้ในการหลีกหนีความตายที่เพียรพยายามทำมาตลอด เหอะ! นางเอกก็ควรจะไปคู่กับพระเอกสิถึงจะถูก ตัวร้ายผู้นี้นางจะขอรับดูแลเขาเอง ส่วนเรื่องจะดูแลในฐานะอะไรนั้นค่อยว่ากันภายหลัง ยามนี้นางไม่มีเวลาคิด“ยินดีที่ได้พบเช่นกันเจ้าค่ะ” เยว่สือเองเมื่อได้พบหน้าหนิงเซียนตัวจริง ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ถึงความงดงามอ่อนหวาน กระนั้นก็ดูขัดกับรสนิยมของเหลียงอ๋องไปมากโข แม่นางหนิงเซียนผู้นี้คงมีดีไม่น้อยที่สามารถทำให้เหลียงอ๋องดูเชื่องได้ถึงเพียงนี้“เจ้าก็นั่งลงเถิด เลยเวลาอาหารมากไม่ดี” มือหนารั้งภรรยาคนงามให้นั่งข้างตนเอง พร้อมกับคีบอาหารวางลงบนถ

“พี่หนิงเซียนเหม็นอะไรหรือเจ้าคะ ข้าว่าอาหารแต่ละอย่างหอม ๆ ทั้งนั้น มิได้มีอะไรเหม็นนะเจ้าคะ” เยว่สือทำจมูกฟุดฟิดดมตามหากลิ่นเหม็นที่ว่า แต่ก็ไม่เจออะไรสักอย่าง“แม่นางเยว่สืออย่าใส่ใจข้าเลยเจ้าค่ะ ท่านอ๋องกินให้เยอะ ๆ นะเพคะ จะได้มีแรง” ในเมื่อหวงนักไก่ตุ๋นโสมท่านก็กินให้หมดเถิด แม้จะรู้เหตุผลที่ไม่ยอมให้นางกินก็ตาม แต่ความขุ่นเคืองก็ยังไม่จางหาย มือบางคีบเนื้อไก่ส่งให้เหลียงอ๋อง หากแต่มิได้วางไว้บนถ้วยข้าวชายหนุ่ม หนิงเซียนป้อนมันด้วยมือนางเอง เป็นเช่นไรแม่นางเอก ตัวร้ายผู้นี้ตัวประกอบเช่นข้าจะรับไว้เองเหลียงอ๋องที่ตั้งท่ารออยู่แล้วมีหรือจะพลาด เขาโน้มใบหน้าลงเพื่อรับไก่ที่ภรรยามอบให้ด้วยความเต็มใจ ศึกครั้งนี้คาดการไว้อยู่แล้วเขามีแต่ได้กับได้“พี่เฟิงลองจานนี้ดูสิเจ้าคะ ข้าให้พ่อครัวในวังทำให้เป็นพิเศษเลย” ในขณะที่คุณหนูเยว่กำลังคีบผัดเห็ดหอมในซอสสูตรพิเศษจากฝีมือพ่อครัววังหลวง ได้ถูกหญิงสาวอีกคนคีบอาหารอย่างอื่นตัดหน้าไปอย่างรวดเร็ว“ท่านอ๋องชอบเห็ดหอมหรือ แต่พระองค์เคยบอกหม่อมฉันว่าไม่ชอบกินนี่เพคะ” หนิงเซียนชายตามองเหลียงอ๋อง และยังรอคอยให้เขาตอบตามใจนางต้องการ“อืม ใช่ข้าไม่ช

“เจ้ามานั่งตรงนี้สิ” เหลียงเฟิงตรงเข้ามาประคองหนิงเซียนอย่างอ่อนโยน กายหนานั่งลงคุกเข่ากับพื้น ก่อนจะยกเท้าภรรยาลงถังน้ำที่ได้เตรียมเอาไว้สำหรับแช่เท้า“ท่านอ๋องไม่ได้นะเพคะ ใครมาเห็นเข้ามันไม่ดีต่อท่าน” หลังจากหายตกใจกับการกระทำของอีกฝ่าย หนิงเซียนรีบคว้ามือหนาในตอนที่กำลังจะนวดเท้าให้นางไว้ได้ทัน“ถ้าไม่อยากตายก็ให้มันผู้นั้นพูดไปสิ ข้านวดเท้าให้เจ้าจะเป็นไรไป ใช่เรื่องผิดเสียเมื่อไรกัน” เหลียงเฟิงดึงมือบางออกจากการเกาะกุม จากนั้นจึงค่อย ๆ วักน้ำรดเท้าเล็กของภรรยาให้ทั่ว แล้วลงมือนวดไปตามนิ้วเท้าเลยไปจนถึงฝ่าเท้า แต่กระนั้นก็มิวายทำให้หนิงเซียนต้องร้องเพราะความเจ็บอยู่ดี“ท่านอ๋องเบากว่านี้ได้หรือไม่เพคะ” หญิงสาวร้องซี๊ดเมื่อรู้สึกถึงความเจ็บแปลบทุกครั้งที่นิ้วกดลงผิวหนัง“ข้าทำเจ้าเจ็บหรือ” ชายหนุ่มลดแรงการกดจุดลงอีกเท่าตัว เมื่อเห็นสีหน้าผ่อนคลายของภรรยา ก็ทำให้เขารู้ว่าตนเองทำถูกใจนางแล้ว จึงนวดเช่นนั้นต่อไปเรื่อย ๆหนิงเซียนเฝ้ามองอีกคนอย่างเผลอไผล ท่านอ๋องผู้ยิ่งใหญ่กำลังตั้งใจนวดให้นางอย่างสุดความสามารถ ใครจะไปคิดเล่าท่านอ๋องผู้สูงศักดิ์ จะลดตัวลงมาทำเช่นนี้ให้นางอย่างไม่รังเก