บทที่ 9 ในวันที่ฝนพรำ

“เหมียว” ไคล์เดินวนเวียนไปมาอยู่บนเตียงข้างตัวคาเรนและร้องเรียกให้เธอตื่นขึ้นอย่างเช่นทุกเช้ามืดอีกเช่นเคย คาเรนลืมตาขึ้นอย่างเหม่อลอย กำลังอยู่ก่ำกึ่งระหว่างโลกแห่งความเป็นจริงกับความฝัน

“ต้องตื่นแล้วเหรอ วันนี้วันหยุดขอนอนต่ออีกหน่อยได้ไหม” เด็กสาวถาม แต่เหมือนเธอจะพูดไปอย่างนั้นเอง หลังว่าจบเธอก็หลับตาลงอีกครั้งและหลับไปอย่างรวดเร็ว ไคล์นั่งมอง หางสะบัดไปมารวดเร็วอย่างไม่พอใจน้อยๆ สรุปเมื่อคืนพวกเขาก็นอนดูดาวด้วยกันเพลินจนกลับบ้านมืด โชคดีที่เขากลับเป็นร่างแมวระหว่างทางไม่ไกลจากบ้านมากแบบพอเหมาะพอเจาะ จึงถือว่าไม่ได้ปล่อยให้คาเรนเดินกลับบ้านมืดๆเพียงคนเดียวและยังสามารถกลับเข้าบ้านได้อย่างเนียนๆอีกด้วย

“เหมียว” เขาร้องอีก เอาเท้าแตะเบาๆและดมฟุดฟิดไปตามใบหน้าของเด็กสาว คาเรนขมวดคิ้ว เธอพลิกตัวหนีไปอีกด้านและยังคงหลับต่อ ไคล์พ่นลมหายใจ เอาเถอะ ไหนๆก็เป็นวันหยุดทั้งที ปล่อยให้เธอนอนต่ออีกสักหน่อยก็คงไม่เป็นไร ไคล์เปลี่ยนจากต่อต้านเป็นเข้าร่วม ไหนๆก็ปลุกไม่ได้เขาก็ขอนอนต่อด้วยเลยแล้วกัน ไคล์นอนขดตัวเป็นวงกลมอยู่ที่หัวนอนข้างๆหมอนของคาเรน ก่อนจะหลับตาและจมลงเข้าสู