EP 3 : เจอกันแล้ว

[ณัฏฐ์ ]

ผมเลือกร้านกาแฟร้านหรูร้านนึง ที่บรรยากาศสบายสบาย สามารถนั่งนานนานโดยไม่โดนไล่ออกจากร้าน ก็แน่ล่ะ ราคากาแฟของร้านนี้ เบาซะเมื่อไหร่

ผมเดินเข้าไปสั่งกาแฟ แล้วเลือกนั่งที่โต๊ะชุดเล็ก โดยเลือกนั่งหันหน้าเข้าในร้าน  ระหว่างที่ผมกำลังจิบกาแฟ นิ้วมือเรียวเรียวของผมก็ปัดไอแพด สายตาก็อ่านอีเมล์ไป อ่านไปได้สักพัก ผมก็เงยหน้าขึ้นมา แล้วสายตาของผมก็ต้องสะดุดกับโต๊ะโต๊ะหนึ่ง ที่มีผู้ชาย 3 คนนั่งคุยกันอยู่ ดูแล้วน่าจะมาคุยงานกัน

คนคนนึงแต่งตัวแต่งตัวสไตล์หนุ่มออฟฟิศ อีก 2 คนแต่งตัวด้วยชุดยูนิฟอร์มเดียวกัน ซึ่งคนนึงอายุน่าจะประมาณ 35 ผิวคล้ำ ร่างท้วม  ส่วนอีกคน ผมคิดว่าน่าจะรุ่นเดียวกับผม หรือไม่ก็ต่างกันสักปีสองปี คนนี้ดูหน้าตาสะอาดสะอ้าน ผิวขาว หน้าตี๋ตี๋ ใส่แว่นกรอบบาง สีหน้าเรียบเฉยไม่บ่งบอกความรู้สึก แต่ดูรวมรวมแล้วถือว่าเป็นบุคคลน่ามองมาก

ผมเองก็เผลอตัวเสียมารยาทมองเค้าอยู่นาน จนเจ้าตัวน่าจะรู้สึกตัว หันหน้ามองมาทางผม ทำคิ้วขมวดเล็กน้อย เหมือนเชิงสงสัยว่า มองอะไรเค้า ผมก็เผลอตัวยิ้มให้เขาด้วยความอัธยาศัยดีของผม แต่สิ่งที่ผมได้รับคือ เขาทำหน้านิ่ง แล้วหันไปสนใจกับผู้ร่วมโต๊ะต่อ โดยไม่ไยดีกับรอยยิ้มของผมเลย

คนอะไร ประหลาดดีแท้ ยิ้มให้ ก็ไม่รับยิ้ม ไม่ยิ้มตอบด้วย

เอ๊ะ.. แล้วผมจะไปสนใจเค้าทำไมล่ะเนี่ย ถ้าเป็นสาวสาวก็ว่าไปอย่าง ฮึ..

[นาวิน]

วันนี้ผมกับพี่ศุภโชคหัวหน้าผม มีนัดไปคุยงานกับลูกค้า ปกติเราจะนัดกันที่บริษัทของลูกค้า แต่ลูกค้าคนนี้ออกจะติสต์หน่อย ชอบให้นัดคุยงานนอกสถานที่ เราจึงเลือกนัดคุยกันที่ร้านกาแฟ ร้านหรูใกล้ออฟฟิศคุณลูกค้า

มาถึงร้านเราก็สั่งกาแฟมาคนละแก้ว แล้วเลือกนั่งโต๊ะมุมด้านในสุดของร้าน ข้างข้างโต๊ะมีกระถางต้นไม้ตกแต่งวางไว้ ทำให้ช่วยพลางสายตาจากผู้คนในร้านได้บ้าง จะได้มีสมาธิ ในการคุย คุยเสร็จจะได้รีบกลับ เพราะวันนี้เป็นวันศุกร์แห่งชาติ ขืนเลิกช้า มีหวังได้ติดอยู่บนถนนเป็นชั่วโมงแน่นอน

ตัวผมอ่ะ ไม่ค่อยชอบสถานที่ที่มีคนเยอะๆ เท่าไหร่ แต่พี่ศุภโชคนี่สิ ชอบลากผมไปไหนมาไหนด้วยตลอด

ระหว่างนั่งคุยงานกัน ผมก็รู้สึกถึงพลังงานบางอย่างที่พุ่งตรงมาที่ผม มันดึงให้ผมต้องเงยหน้ามองไปยังแหล่งที่มาของพลังงานนั้น

แล้วผมก็เจอกับ ดวงตากลมโต ของคนร่างบาง ในครั้งแรกดูเหมือนมีอาการตกใจเล็กน้อย จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่สดใส ดูเป็นมิตร

อะไรกันคนคนนี้อยู่ดีดี ก็มาจ้องมองผม มายิ้มให้ผม เขายังสติดีอยู่หรือไม่นะ แต่ดูรวมรวมก็เป็นคนที่ดูดีมีเสน่ห์คนนึง

เฮ้ย.. บ้าไปแล้ว ผมเนี่ยนะ จะมองว่า ผู้ชายคนนึงมีเสน่ห์ได้ยังไงกัน

แล้วเสียงผู้ร่วมโต๊ะก็ดึงผมออกจากภวังค์ เข้าร่วมสนทนาต่อ

...

....

“ขอบคุณมากครับ คุณเกรียงไกร ผมจะรีบแก้ไขแล้วส่งมาให้ตรวจสอบอีกครั้งนะครับ”

พี่ศุภโชคกล่าวขึ้นหลังจากจบการคุยงาน ผมยิ้มให้ลูกค้าตามมารยาทนิดนึง

“คุณศุภโชคกับคุณนาวิน จะไปไหนต่อมั้ยครับ อย่าบอกนะ ว่าต้องกลับเข้าบริษัทอีก”

คุณเกรียงไกรถามผมกับพี่โชค

“เดี๋ยวต้องกลับเอารถไปคืนที่บริษัทครับ วันนี้เอารถบริษัทมา ต้องรีบหนีออกก่อน ก่อนที่จะติดแงกบนถนนครับ”

พี่ศุภโชคตอบ แล้วร่ำลาคุณลูกค้า ก่อนจะแยกย้ายจากกัน

ผมเองก็เผลอมองไปที่โต๊ะที่เคยมีแรงดึงดูด ซึ่งตอนนี้มีแต่ว่างเปล่า

แต่เอ๊ะ.. มีอะไรบางอย่าง ตกอยู่ที่เก้าอี้ คาดว่าเจ้าตัวคงทำหล่นไว้โดยไม่รู้ตัว ผมควรจะปล่อยทิ้งไว้ หรือเก็บไปฝากที่พนักงานของร้านดี

ผมเดินเข้าไปหยิบแล้วนิ้วมือของผมก็เผลอเคาะที่หน้าจอไปสองครั้ง รูปใบหน้าด้านข้างของเจ้าของเครื่องก็โชว์ขึ้น ผิวหน้าเนียน สันกรามและจมูกมองดูชัด ถือว่าเป็นโครงหน้าที่เพอร์เฟคจริงจริง

“ขอบคุณครับ .. ผมทำตกไว้เอง ผมนี่แย่จริงจริงเลย”

ณัฎฐ์วิ่งกระหืดกระหอบกลับมาที่ร้านกาแฟร้านเดิม เพราะจะเช็คโทรศัพท์แต่เขาดันกลับหาโทรศัพท์ไม่เจอ

.. เพี้ยงขอให้ยังอยู่ด้วยเถอะ ผมยังไม่อยากเสียเงินซื้อใหม่ในตอนนี้ 

ณัฏฐ์ยื่นมือเข้าไปเพื่อรับโทรศัพท์คืนจากหนุ่มตี๋ที่เขาเผลอจ้องมองไปก่อนหน้านี้ พร้อมยิ้มให้เขา ใช่แล้วเขายังคงมีสีหน้าที่เรียบเฉย เขาคนนั้นก็ยื่นโทรศัพท์คืนให้ผม แล้วไม่พูดสักคำ

“ผมชื่อณัฏฐ์ นะครับ แล้วคุณผู้มีบุญคุณของผมชื่อไรครับ”

ผมเอ่ยแนะนำตัว แล้วถามชื่อเขา

“ไม่เป็นไรครับ ผมก็แค่ผ่านมาเห็นแล้วจะนำไปฝากที่พนักงานแล้วคุณก็มาพอดี”

เขาตอบผมด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ที่สำคัญ ไม่บอกชื่อด้วย

“นี่นามบัตรผมนะครับ ถ้ามีโอกาสครั้งหน้า ผมจะได้ขอเลี้ยงกาแฟคุณสักแก้วนะครับ.

"... เอ่อแล้วจะไม่บอกชื่อให้ผมทราบจริงจริงหรือครับ”

ผมยังไม่ละความพยายามที่จะถามชื่อเค้า

“นาวินครับ”

เค้ารับนามบัตรผมไป แล้วตอบด้วยน้ำเสียงเบาเบา เหมือนกลัวดอกพิกุลทองจะร่วงออกมายังงั้นแหละ

“ขอบคุณอีกครั้งนะครับ คุณนาวิน ผมติดกาแฟคุณไว้ 1 แก้วนะครับ อย่าลืมเซฟเบอร์ผม แอดไลน์ผมมานะครับ”

แล้วก็เค้าก็เดินออกจากร้านไป คนคนนี้ดูลึกลับจัง ทำให้ผมอยากรู้จักคนคนนี้ขึ้นไปอีก เบอร์ของเขาก็ไม่มีแล้วจะไปรู้จักเค้าได้ยังไง

ตื๊ด ตื๊ด .. เสียงโทรศัพท์ของผม ดังขึ้น

“ณัฏฐ์ วันจันทร์นายมีนัดที่ไหนมั้ย เข้ามาคุยกันที่ออฟฟิศหน่อย”

เสียงพี่บารมีดังมาตามปลายสาย

“ได้ครับพี่บอมบ์ กี่โมงดีครับ”

“10 โมงก็ได้”

“ครับ .. เจอกันครับ”

*** ใช่แล้วเจอกันครับ ...ผมอยากเจอคุณอีกครั้งนะ "คุณนาวินหน้านิ่ง"***