Semua Bab เบื่อเเล้วบทนางร้าย: Bab 21 - Bab 30

ฐากูรลืมตาตื่นขึ้นมาก็ไม่พบพุดตานเเล้ว เขากวาดสายตามองหาจนทั่วแต่ก็ไร้วี่แววของเธอ ทำไมถึงได้ออกไปทำงานเช้านักเขาลุกขึ้นยืนและสาวเท้าไปทางห้องน้ำเพื่อล้างหน้าแต่ก็ต้องขมวดคิ้วจนเข้มเมื่อเห็นแหวนแต่งงานที่วางอยู่บนเคาท์เตอร์อ่างล่างหน้า“ไม่ได้ใส่ไปงั้นเหรอ?”เป็นเพราะลืมหรือตั้งใจถอดทิ้งเอาไว้นั่นเป็นสิ่งที่เขาอยากรู้ที่สุด เธอทำให้เขาหงุดหงิดตั้งแต่เริ่มต้นวันเลย“ว่าไงเมื่อคืนแกไปไหนมา ชุลมุนวุ่นวายไปหมด”ดาเลียเอียงคอถามเพื่อนสาวคนสนิทที่กำลังนั่งทำสรุปรายเดือนอยู่“ฉันไปดื่ม”“รู้ไหมว่าผัวแทบจะเเปลงร่าง”“….” พุดตานเงียบก่อนจะมองหน้าดาเลียอย่างมีคำถาม“ฉันขอหย่ากับพี่ฐากูรแต่พี่ฐากูรไม่ยอมหย่า แกว่ามันเป็นเพราะอะไรกัน…”ดาเลียนั่งอึ้งกับคำพูดของเพื่อนสนิท อึ้งแรกคือพุดตานขอฐากูรหย่า และอึ้งต่อมาคือฐากูรไม่ยอมหย่า ฐากูรน่ะหรือจะไม่ยอมหย่า!? เห็นพยายามทำทุกหนทางเพื่อนให้เพื่อนเธอยอมหย่ามาโดยตลอด“ฉันตกใจอะไรก่อนดีวะ”“เห้อ ฉันเหนื่อย…อยากหย่าให้มันจบๆ”“พี่ฐากูรดูเป็นห่วงแกมากนะเมื่อคืนนี้”“เขาก็แค่กลัวจะเสียฉันไป แค่ชอบที่มีฉันคอยวิ่งตาม…”เขาไม่ได้ชอบเธอ แต่เขาชอบการมีเธอ ชอบที่

เป็นเวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้วที่พุดตานและภูผานั่งกินข้าวด้วยกัน โดยมีฐากูรและอาโปคอยเฝ้ามองอยู่ห่างๆร้านอาหารที่ภูผาจองเอาไว้เป็นร้านอาหารสไตล์ยุโรป ซึ่งผนังของร้านเป็นผนังกระจกจึงง่ายต่อการสอดแนมของฐากูรเขามองดูเธอหัวเราะคิกคักพูดคุยกับภูผาอย่างมีความสุข ทั้งที่เมื่อก่อนที่ตรงนั้นมันเคยเป็นของเขามาก่อน คนที่ทำให้เธอหัวเราะได้เคยเป็นเขา“ทำไมเราไม่เข้าไปในร้านเลยล่ะครับ?”หากจะส่องดูขนาดนี้อาโปคิดว่าเข้าไปในร้านน่าจะง่ายกว่า“นั่งเงียบๆ ไป”อาโปรีบหุบปากเมื่อได้ยินคำตอบของคนเป็นนาย ปากบอกไม่รักแต่ตามส่องถึงขนาดนี้ เจ้านายของเขากลายเป็นคนปากไม่ตรงกับใจเสียเเล้ว…“เช็ดปากให้ด้วยเหรอวะ!”ฐากูรกัดฟันเสียงดังกรอดก่อนจะเปิดประตูรถออกไป เขาสาวเท้าตรงเข้าไปภายในร้านอาหาร ซึ่งเป็นจังหวะพอดิบพอดีกับพุดตานเเละภูผาที่กำลังเตรียมตัวออกจากร้านพุดตานที่เดินออกมาพบกับเขาก็ขมวดคิ้วจนโก่ง เธอแค่สงสัยว่าเขามาทำอะไรที่นี่…คงไม่ได้แอบตามเธอมาใช่ไหม“พี่มาทำอะไรที่นี่?”ฐากูรเงียบไปสักครู่เพราะสมองของเขาตอนนี้ค่อนข้างจะว่างเปล่า“มากินข้าวไง” เมื่อนึกคำตอบได้ก็รีบตอบเสียงเข้ม เขาพยายามทำหน้านิ่งขรึมเพื

ฐากูรนั่งเงียบด้วยใบหน้าเย็นชาก่อนจะปิดสมุดเมนูของร้านอาหาร“พิมโกหกพี่เรื่องที่จมน้ำทำไม?”“….”รอยยิ้มบนใบหน้าของพิมมาค่อยๆ เลือนหายไปพร้อมกับสีหน้าที่เริ่มตื่นตระหนกกับสิ่งที่พึ่งจะได้ยิน ฐากูรรู้ความจริงแล้วอย่างงั้นหรือ…“พี่ฐากูรพูดเรื่องอะไรคะพิมไม่เข้าใจ…”พิมมาฝืนยิ้มเพื่อกลบเกลื่อนสีหน้ามีพิรุธของตัวเองพร้อมกับกุมมือที่สั่นเทาของตัวเองเข้าหากันจนแน่น“วันที่พี่จมน้ำพิมไม่ใช่คนที่ช่วยพี่”“พี่ฐากูรเข้าใจผิดแล้วล่ะค่ะ ถ้าพิมไม่ช่วยพี่แล้วใครจะช่วยคะตรงนั้นมีเเค่พิม”“คนที่ว่ายน้ำไม่เป็นจะช่วยคนจมน้ำได้ยังไง!”ฐากูรพูดด้วยน้ำเสียงที่เข้มขึ้น เขารู้ความจริงทุกอย่างแล้วว่าคนที่ช่วยเขาในวันนั้นไม่ใช่พิมมา เพราะพิมมาว่ายน้ำไม่เป็นและเป็นโรคกลัวทะเล“รู้ใช่ไหมว่าพี่เกลียดอะไรที่สุด”“ไม่ใช่ ไม่จริง พิมเป็นคนช่วยพี่”พิมมารีบกุมมือของฐากูรอย่างรวดเร็ว เขาเกลียดคนโกหกที่สุดหากรู้ว่าเธอหลอกเขามาตลอดหลายปี เธอคงถูกเขาเกลียด…เธอไม่อยากให้มันจบเเบบนี้ฐากูรส่งสัญญาณให้อาโปเอาหลักฐานทั้งหมดมาให้พิมมาดู พิมมาได้แต่ส่ายใบหน้าไปมาพร้อมน้ำตาที่ค่อยๆ ไหลริน“พิมยอมรับก็ได้ว่าพิมโกหก แต่พิมโกหกก

ฐากูรนั่งไขว่ห้างมือข้างหนึ่งยกขึ้นมานวดขมับทั้งสองข้างของตัวเอง เขานั่งคิดมากเรื่องที่พุดตานขอกลับไปอยู่กับพี่ชายสักพักเธอให้เหตุผลว่าคิดถึงครอบครัว แต่เขากลับไม่คิดอย่างงั้น เขากลัวเธอกลับไปแล้วจะไม่กลับมาหาเขาอีก…“คุณฐากูร…คุณฐากูรครับ!”อาโปเรียกชื่อเจ้านายหลายครั้งกว่าคนเป็นนายจะรู้ตัว“ว่าอะไรนะ?”“….” อาโปมองคนเป็นนายด้วยสายตาห่วงใย ตั้งแต่ทะเลาะกับคุณพุดตานเจ้านายก็เหม่อลอยอยู่บ่อยครั้ง เขาไม่เคยเห็นเจ้านายตัวเองเป็นแบบนี้มาก่อน…“ผมแจ้งเรื่องตารางงานของสัปดาห์นี้น่ะครับ”“อ่อ…ทวนใหม่อีกรอบได้ไหม”เมื่อครู่นี้เขาเอาแต่คิดเรื่องของพุดตานจึงไม่ได้ฟังสิ่งที่อาโปพูดเลยสักนิดอาโปพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะทวนตารางงานให้เจ้านายฟังอีกครั้ง เมื่อทวนเสร็จฐากูรก็พยักหน้าตอบรับเป็นอันเข้าใจ“ช่วงนี้เครียดเรื่องอะไรรึเปล่าครับ”“…ก็มีบ้างนิดหน่อย”“นิดหน่อยเหรอครับ…” อาโปพึมพึมเพราะดูจากอาการของเจ้านายมันดูไม่นิดเอาซะเลย“ลูกกับเมียเป็นยังไงบ้างสบายดีไหม?”ฐากูรถามเสียงเรียบทำเอาอาโปแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่จู่ๆ เจ้านายก็ถามถึงครอบครัว“สบายดีครับ ตอนนี้สายธารกำลังจะเข้าโรงเรียนภรรยาผมเลยวุ่นเป็นพิ

วันนี้เป็นวันที่พุดตานรอคอย เพราะเป็นวันมอบรางวัลเเบรนด์เครื่องสำอางที่ยอดขายดีที่สุดเเห่งปี เธอเตรียมตัวตั้งแต่เช้าและเดินทางไปที่งานเปิดตัวด้วยความตื่นเต้น“นั่นไงพุดตานมาพอดี”ดาเลียชี้นิ้วไปทางพุดตานก่อนที่ภูผาจะหันไปมอง พุดตานฉีกยิ้มกว้างและพุ่งเข้ากอดดาเลียด้วยความดีใจ“ตื่นเต้นที่สุดเลย!”“ฉันก็ตื่นเต้น!” ดาเลียกอดพุดตานแน่นพร้อมกับกระโดดด้วยความดีใจ จากเเบรนด์เครื่องสำอางเล็กๆ ตอนนี้กำลังเติบโตอย่างก้าวกระโดด“ยินดีด้วยนะตาน”“ขอบคุณค่ะ”พุดตานรับดอกไม้ช่อใหญ่จากภูผา ก่อนที่ภูผาจะขอถ่ายรูปเก็บความทรงจำนี้เอาไว้“วันนี้ตานสวยมากนะรู้ตัวไหม?” ภูผาพูดขณะดูรูปภาพที่เขาพึ่งถ่ายคู่กับเธอ“แล้วปกติไม่สวยเหรอคะ?”“…สวย”ภูผาพูดติดขัดเมื่อพุดตานส่งยิ้มหวานให้ ดาเลียที่ยืนมองอยู่ก็มองคนสองคนด้วยสายตาจับพิรุธ เห็นได้ชัดว่าภูผามีใจให้พุดตานเเน่ๆ ส่วนพุดตานดาเลียยังไม่เเน่ใจงานประกาศรางวัลเริ่มต้นขึ้น พุดตานและดาเลียขึ้นไปรับรางวัลบนเวทีท่ามกลางสายตาของสื่อมวลชนและแขกที่มาร่วมงานกล้องนับสิบที่กำลังจับภาพของคนบนเวทีเปลี่ยนไปจับภาพของเเขกผู้มาใหม่ นักข่าวต่างสนใจฐากูรที่เดินเข้ามาภายในงานพ