มีนเป็นแฟนกับพี่ได้ไหม

"ทำไมวันนี้มึงอารมณ์ดีแปลกๆ" ดวงตาคู่คม มองไปยังคนตัวเล็กอย่างไม่ลดละ ทำไมวันนี้เธอถึงดูสดใสเป็นพิเศษ หรือว่าวันนี้เธอไปเจอเรื่องดีๆมา

"เอาไว้เมาแล้วกูจะเล่าให้ฟัง" มีนยักไหล่เล็ก ก่อนที่เธอจะยกหม้อชาบูไปวางบนโต๊ะหน้าโซฟา

"ทำไมวันนี้มึงอยากเมา เพราะร้อยวันพันปี กูไม่เห็นมึงจะอยากดื่ม" คีย์ขมวดคิ้ว ก่อนถือผักเดินตามหลังคนตัวเล็กไป

"เอาไว้กูเมา เดี๋ยวกูบอก! "มีนพูดอย่างมีเลศนัย พร้อมกับยกเบียร์กระดกอย่างหน้าตาเฉย

"มึงเมายังเนี่ย กูอยากรู้แล้วนะ" คีย์เร่งเร้าคนตัวเล็ก แล้วดูเหมือนว่าเธอจะเริ่มเมาได้ที่แล้ว

"ยัง! ว่าแต่ทำไมมึงไม่ดื่ม" คนตัวเล็กเริ่มหน้าขึ้นสี ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวของเธอกลายเป็นสีชมพู โดยเฉพาะแก้มสองลูกของเธอนั้นน่ารักชะมัด

"ไม่อ่ะ! หมอไม่ให้กูดื่ม" คีย์พูดปัดไป ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดเบียร์ให้คนตัวเล็ก

"โถ่ว กูก็หมอนะ มึงไม่เชื่อฟังกูบ้างเลย กูบอกว่าดื่มได้ดื่มเลย" มีนเริ่มไม่ได้สติ ตอนนี้แค่จะนั่งให้ตรงเธอก็ทำยากแล้ว

"ไม่ได้ กูพึ่งถอดเฝือกมา เดี๋ยวกระดูกไม่เข้าที" คีย์พยายามปฏิเสธ แต่จู่ๆมือเล็กของมีนก็เอื้อมมาโอบต้นคอแกร่งของเขา 

ก่อนที่เธอจะขึ้นมานั่งตักของคีย์ ทำเอาคนตัวสูงถึงกลับเกรงตัวไปหมด

"มึงจะทำไรของมึง?" คีย์เอ่ยถาม พร้อมกับพยายามเอาหน้าออกห่างคนตัวเล็ก

"ก็มาป้อนเบียร์มึงไง ใครบอกให้มึงดื้อ" มีนเอาจมูกเล็กของเธอมาชนสันจมูกโด่งของคีย์ ก่อนที่เธอจะพยายามป้อนเบียร์เขา

"กูไม่กิน!" คีย์พยายามเบือนหน้าหนี แต่คนตัวเล็กกับล็อกคอของเขาไว้แน่น

"ได้! ดื้อนักใช่ไหมมึง" สิ้นคำพูดของมีน เธอก็กระดกเบียร์ขึ้น ก่อนที่เธอจะหันหน้ามาประกบปากของชายหนุ่ม โดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว แต่ทว่าเขาเองก็ยอมเปิดปากรับรสชาติหอมหวานของเบียร์จากปากของหญิงสาว โดยไม่ได้ขัดขืน

อึก อึก อึก !

ลูกกระเดือกกลิ้งเกลือกอยู่ในลำคอแกร่ง เขาดูดกลืนเบียร์ในปากของหญิงสาวจนหมดสิ้น แต่ทว่าเขากลับไม่ยอมคลายจูบหอมหวานนั้น

อุ๊บ! ลิ้นเรียวของคีย์เริ่มดูดกลืนความเป็นตัวตนของคนอ้อมกอด มันช่างเป็นจูบที่เขารอคอยและถวิลหามาเนิ่นนาน 

ตุ๊บๆ มือเล็กพยายามดันร่างของชายหนุ่มออก เพราะเธอไม่อาจทนรับการลุกล้ำที่เกินขีดจำกัดของเขาได้

อ๊าาาาา

สุดท้ายคีย์ก็ยอมคลายจูบนั้น เพราะหากว่านานกว่านี้ คนตัวเล็กในอ้อมกอดของเขาคงขาดใจตายแน่

"มีน!" เจ้าของเสียงทุ้มเรียกชื่อมีนเหมือนกำลังจะร้องขอ แต่มีนกลับพูดแทรกขึ้น

"มึงยังอยากรู้อยู่ไหม?" มีนพูดเสียงเบา ก่อนที่เธอจะโน้มตัวลงมาหาคีย์ ตอนนี้ชายหนุ่มรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่ร้อนผ่าว กับสัมผัสที่แนบชิดของเธอ จนเขาไม่อาจจะควบคุมตนเองได้

"อืม" คีย์ตอบสั่นๆ ก่อนที่เขาจะกอดร่างเล็กของเธอไว้แน่น

"พี่แมนขอกูเป็นแฟนด้วยล่ะ กูควรจะตอบตกลงพี่เขาดีไหม?" เสียงหวานเชื่อมเอ่ยถาม ก่อนที่ใบหน้าเล็กจะแนบชิดคีย์มากยิ่งขึ้น

ชายหนุ่มนิ่งเงียบไป แต่ในใจกลับรู้สึกเจ็บแป๊ปขึ้นมา เขาไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ เขารับไม่ได้ที่เห็นมีนมีแฟน แค่คิดว่ามีนต้องยิ้มให้กับคนอื่น หัวเราะ หรือพูดคุยกันอย่างสนุกสนานกับคนอื่น มันก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกเจ็บมากขึ้นเท่านั้น

หนึ่งวันก่อน...

"ได้ยินว่าพี่แมนมาคณะแพทย์ ไม่รู้ว่ามาทำไมแถมในมือยังถือดอกไม้ช่อโตมาด้วยนะ" 

เสียงของบรรดาสาวๆที่แอบปลื้มพี่แมน ต่างก็พากันแตกตื่น เพราะหนุ่มหล่อระดับเขาไม่มีเหตุที่ต้องมาคณะแพทย์ แถมมีดอกไม้มาด้วยแบบนี้ ก็แทบจะไม่ต้องเดา

มีนรีบเก็บข้าวของเธอและเดินลงไปชั้นล่างตามเคย พร้อมในใจก็คิดว่าวันนี้จะทำอะไรให้คีย์กินดี เพราะคนป่วยอย่างมันต้องพิถีพิถันเรื่องการกินสักหน่อย

ในขณะที่มีนกำลังตั้งหน้าตั้งตาใจล่วงหากุญแจในกระเป๋า จู่ๆ เธอก็ได้ยินเสียงเรียกของใครคนหนึ่ง

"น้องมีนครับ" 

พี่แมนยื่นโปรยยิ้ม พร้อมกับดอกไม้ช่อโตในมือ

"พี่แมน มาได้ยังไงคะ?" มีนส่งยิ้มหวานให้กับพี่แมน ก่อนจะมองไปยังช่อดอกไม้ช่อโต

"พี่ตั้งใจมาหามีนไง อ่ะ! ดอกไม้สวยๆสำหรับคนสวยของพี่" พี่แมนส่งยิ้มหวานให้กับมีน ก่อนที่จะยื่นดอกไม้ช่อโตให้เป็นของขวัญ

"ขอบคุณค่ะพี่แมน" มีนมีใจมาก เพราะเธอไม่เคยได้รับช่อดอกไม้สวยๆแบบนี้มาก่อน

"มีนว่างไหมครับ เดี๋ยวพี่พาไปกินข้าว" มีนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เพราะวันนี้ต้องกลับไปทำกับข้าวให้คีย์ แต่ยังดีที่พอมีกับข้าวเหลืออยู่ในตู้เย็น เอาไว้ค่อยทักให้มันอุ่นกินก็ได้

"ได้ค่ะ พี่แมนชวนทั้งที มีนจะไม่ไปได้ยังไง" ว่าแล้วมีนก็เดินไปขึ้นรถหรูของพี่แมน ก่อนที่ทั้งสองจะไปทานข้าวในร้านอาหารที่หรูหราใจกลางกรุง

"ร้านนี้ดูหรูจังเลยค่ะ ราคาอาหารต้องแพงมากแน่ๆ" มีนพูดอย่างไม่อาย เพราะเธอไม่เคยมาร้านที่ดูหรูหราแบบนี้มาก่อนในชีวิต

"มีนแค่มีหน้าที่กินให้อิ่มแค่นั้นก็พอ ที่เหลือพี่จัดการเอง" พี่แมนพูดอย่างเป็นกันเอง ทำเอามีนหายเกร็งไปได้ไม่น้อย

ทั้งสองทานข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อย จนมีนลืมทักบอกคีย์เรื่องกับข้าวไปซะสนิทเลย

"ที่นี่อาหารถูกปากมีนไหม ถ้าไม่ถูกปากคราวหน้าพี่จะได้พามีนไปร้านอื่น" พี่แมนพูดเชิงหยอก พลางตักอาหารใส่จานให้มีนอย่างใส่ใจ

"อร่อยดีค่ะ แต่คราวหลังร้านอาหารข้างทางก็ได้ค่ะ มีนไม่ถือ" พี่แมนอดยิ้มในคำพูดของคนตัวเล็กไม่ได้ มีนดูน่ารักและสดใสเหลือเกิน

"ได้สิ! ถ้ามีนชอบพี่ก็จะไปกินเป็นเพื่อน" พี่แมนเอาใจมีนทุกอย่าง และมีนเองก็ไว้ใจพี่แมนมากด้วย เหมือนว่าตอนนี้เธอมีพี่ชายที่แสนมีเพิ่มมาในชีวิต

"มีน!" ในขณะที่มีนกำลังตักอาหารเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย จู่ๆพี่แมนก็เรียกชื่อมีนขึ้นมา

"ค่ะ!" หญิงสาวตอบรับโดยไม่คิดอะไร แต่ทว่าคำพูดของพี่แมนกลับทำให้เธอหยุดชะงัก

"มีนเป็นแฟนกับพี่ได้ไหม?"