ถุงยางพวกนั้นยังไม่ได้ถูกใช้งาน

"มึงนอนห้องนี้แหละ" ไอ้คีย์หอบผ้าเช็ดตัวพร้อมกับของใช้ส่วนตัวมาให้มีน

"ห้องนี้เก็บเสียงดีไหมว่ะ?"

"มึงถามทำไม มึงจะนัดผู้ชายมาเอาที่ห้องนี้รึไง" ถามดีๆแต่เสือกตอบกวน

"ก็เออดิ! เตียงนุ่มๆแอร์เย็นๆแบบนี้ กูจะไปเปิดโรงแรมให้เสียเงินทำไมว่ะ" กวนกูดีนัก ประชดมันซะให้เข็ด

กรึก!

"ปากดีนักนะมึง แน่จริงมึงก็ลองพามันเข้ามาสิ!" เรียวขายาวก้าวมาประชิดตัวของมีน จนเธอล้มลงไปที่เตียงใหญ่

"นี่มึงจะเล่นอะไร" ร่างเล็กรีบถอยหลังจนล้มไปนอนที่เตียง ดวงหน้าขาวผ่องเริ่มมีสีซีดขึ้นมา

"กูไม่ได้เล่น ก็มึงอยากรู้ว่าห้องนี้เก็บเสียงไหม กูเองก็อยากจะรู้เหมือนกัน" ร่างใหญ่ขึ้นคร่อมคนตัวเล็ก จนตัวเธอจมลงไปในเตียงนุ่ม

"ไอ้คีย์ ป้าคะนึงอยู่ข้างนอกนะโว้ย" มือเล็กออกแรงผลักอย่างสุดกำลัง

"ก็ใช่ไง จะได้รู้ไปเลยว่าห้องนี้เก็บเสียงมากน้อยขนาดไหน" ไอ้คีย์บ้า นี่มึงจะเล่นแรงเกินไปแล้วนะ

หนูมีน!

แม่เจ้าสวรรค์มาโปรด...

"ค๊าาาา ป้าคะนึงมีอะไรคะ" มีนรีบดีดตัวลุกจากเตียง ก่อนจะปล่อยให้คนร่างสูงนอนแสยะยิ้มอย่างพอใจ

"ฝากไว้ก่อนนะมึง!" 

"อย่าลืมมาเอาคืนนะจ๊ะคนสวย" ไอ้คีย์พูดเชิงหยอก ก่อนที่มันจะเดินตามมีนออกไปติดๆ

"ป้าคะนึงเรียกมีนมีอะไรเหรอคะ?" 

"นี่จ๊ะ มนต์เขาฝากมาให้หนูมีน" ป้าคะนึงยื่นซองกระดาษเล็กๆให้กับมีน ซึ่งข้างในนั้นเป็นเงินจำนวนหนึ่งที่แม่ฝากมาให้เธอ

"มีนขอบใจมากนะคะคุณป้า" มีนสวมกอดป้าคะนึงทั้งน้ำตา เพราะความรู้สึกของเธอในตอนนี้ เธอรู้สึกคิดถึงแม่มากๆ

"ไม่เป็นไรลูก ไม่ต้องร้องนะ มนต์เขายังฝากขนมที่มีนชอบมาด้วย เดี๋ยวป้าเอาไว้ในตู้เย็นนะ อย่าลืมกินกันล่ะ"

จากนั้นป้าคะนึงก็กลับบ้านไป แต่มีนก็ยังคงนั่งร้องไห้เพราะคิดถึงแม่ของเธอ จนแทบจะวิ่งตามตูดป้าคะนึงกลับบ้านเลยก็ว่าได้ แต่ดีที่ไอ้คีย์มันดึงเอาไว้ ไม่งั้นเธอคงต้องขอกลับบ้านพร้อมป้าคะนึงไปแล้ว 

"มานี่เลยยัยขี้แย" คีย์ลากแขนคนตัวเล็กมานั่งที่โซฟา ก่อนที่เขาจะเดินไปเอาขนมในตู้เย็นมานั่งข้างมีน

"มึงเอาขนมกูมาทำไม?" มีนสะอื้นไห้ก่อนที่เธอจะเอ่ยถามคีย์

"เอามากินไง มึงอยากร้องก็ร้องไป" ไอ้คีย์หยิบขนมของมีนกินหน้าตาเฉย แถมยังบอกให้เธอร้องไห้ต่ออีก 

ไอ้เราก็นึกมามันจะพามานั่งที่โซฟาแล้วก็ปลอบใจเรา ที่ไหนได้มันกลับกินขนมของโปรดต่อหน้าเธอสะงั้น

"มึงหยุดกินขนมของกูเลยนะ" หญิงสาวรีบคว้าห่อขนมที่อยู่ในมือของคีย์

"กูจะหยุดกินก็ต่อเมื่อมึงหยุดร้อง กูบอกให้เลยนะ เวลามึงร้องไห้ขี้เหร่จะตายรู้ไหม" คีย์ใช้สารพัดคำที่ทำให้มีนรู้สึกแย่ แต่กลับกัน ยิ่งมีนถูกยั่วโมโหมากเท่าไหร่ เธอก็จะลืมเลือนความเศร้าในใจได้มากเท่านั้น

"กูไม่ร้องแล้ว เอาขนมกูคืนมาเลย" คีย์ยกยิ้มอย่างพอใจ ก่อนที่เขาจะยื่นห่อขนมคืนให้กับมีน

รุ่งเช้า...

ปัง ปัง ปัง!

"ไอ้พี่คีย์เมื่อไหร่มึงจะตื่นเนี่ย กูมีเรียนเช้ารู้ไหม"

เสียงทุบประตูดังสลับกับเสียงตะโกนของคนตัวเล็ก ทำเอาคีย์ไม่อาจทนฟังได้อีกต่อไป

"มึงจะอะไรนักหนาเนี่ย"

คีย์ในสภาพบ๊อกเซอร์ตัวเดียว เดินโทงเทงออกมาเปิดประตู

"มึงแหกตาดูนาฬิกาซะบ้าง นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว" มีนตวาดขึ้น ก่อนที่เธอจะยื่นข้อมือให้ชายหนุ่มดูเวลา

"พึ่งเจ็ดโมงสี่สิบเอง มึงจะรีบไปทำไม" ไอ้คีย์หรี่ตามองนาฬิกาเรือนเล็กบนข้อมือของมีน

"ไอ้คีย์ครับ ถ้ากูเป็นหมอจริงๆคนไข้กูจะไม่นอนพะงาบๆแล้วเหรอครับ" คนตัวเล็กกอดอกแน่นด้วยความโมโห

"มึงรีบนักทำไมไม่ไปเองล่ะ มอไซค์มึงก็มี" นี่มันคงจะลืมไปแล้วสินะ ว่าเมื่อวานมันเป็นคนสั่งให้มีนจอดรถไว้ที่หอแล้วนั่งรถมากับมัน

"มึงจะให้กูตบสักสองทีแก้ลืมไหม ก็มึงบอกให้กูนั่งรถมากับมึงเอง" คีย์ยืนเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่มันจะทำหน้าฉลาดขึ้นเล็กน้อย

"เออๆ สงสัยกูลืมไปว่ะ ถ้างั้นมึงเข้ามารอในห้องก่อน เดียวกูไปอาบน้ำ  แป๊ปนึ่ง" คีย์รีบดึงแขนมีนเข้าไปในห้อง ก่อนที่มันจะเดินเข้าห้องน้ำไป 

มีนมองไปรอบๆห้องที่มีกลิ่นอายความเป็นชาย ก่อนที่เธอจะเจอเข้ากับกล่องถุงยางกลิ่นสตรอเบอร์รี่ นับสิบๆกล่อง แต่ที่สำคัญคือ ถุงยางพวกนั้นยังไม่ได้ถูกใช้งาน

"ไหนมันบอกว่าหมดไง นี่ก็ยังไม่ได้แกะใช่เลยนิ!"

มีนได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ กะว่าจะถามตอนไอ้คีย์มันออกมาจากห้องน้ำ แต่มันก็ดันใช่เธอหยิบนู้นทำนี่จนวุ่นวายไปหมด กว่าจะออกจากห้องมันได้ก็เล็กเอาเหงื่อซกเชียว

"วันนี้มึงเรียนเสร็จกี่โมง" คีย์เอ่ยถามคนตัวเล็กที่กำลังนั่งอ่านหนังสือข้างๆคนขับ

"ประมาณหกโมง" มีนพูดขึ้น แต่เธอยังคงไม่ละสายตาไปจากหนังสือในมือ

"มึงเรียนเสร็จแล้วก็มาหากูที่คณะก็แล้วกัน เดี๋ยวกูเตะบอลรอ" มีนละสายตาจากหนังสือ ก่อนจะมองไปยังใบหน้าหล่อเหลา ที่กำลังขับรถอย่างตั้งใจ

"กูจะเข้าไปเก็บของที่หอก่อน มึงไม่ต้องรอ" 

"ไม่ต้องหรอก เผื่อมึงเรียนเสร็จ ของมึงก็ถูกขนมาที่คอนโดกูหมดแล้ว" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น ก่อนที่เขาจะตั้งหน้าตั้งตาขับรถต่อไป

"ถ้างั้นก็ไปเจอกันที่คอนโดมึงเลยก็ได้"

"กว่ากูจะเตะเสร็จ มึงจะไม่ถูกยุงหน้าคอนโดห้ามไปก่อนเหรอว่ะ" คีย์พูดติดตลก ก่อนที่เข้าจะหันมามองหญิงสาว ที่ตอนนี้ชักสีหน้าไม่พอใจ

"เอาตามที่กูว่านั่นแหละ จะได้กลับพร้อมกัน" 

มีนไม่ได้ตอบอะไรคีย์ ก็เป็นอันว่าเข้าใจตรงกันว่าให้เธอไปหามันที่คณะ ซึ่งมันก็อยู่ไม่ไกลจากคณะของมีนมาก แต่ที่เธอไม่อยากไปที่นั่น ก็เพราะเธอไม่ชอบไปในที่ที่ผู้ชายเยอะๆ เพราะด้วยความสดใสของมีนนั้น ผู้ชายคนไหนได้เห็นก็ต้องชอบเธอทั้งนั้น

ยิ่งคณะวิศวกรรมที่ไอ้คีย์อยู่เนี่ย ไม่ต้องพูดถึงเลย ผู้ชายเนี่ยยั่วเยียยังกะแมลงวัน ผู้หญิงเดินผ่านทีก็รีบบินมาตอมกันให้วุ่น และนี่ก็คือเหตุผลที่มีนไม่อยากไปที่นั่น แต่ในเมื่อไอ้คีย์ขอ เธอก็จำเป็นต้องทำตามมัน เพราะมันก็เปรียบเสมือนผู้มีพระคุณคนหนึ่งของเธอ

หลังจากผ่านคาบเรียนอันแสนหฤโหด หญิงสาวในสภาพหัวฟูก็รีบเดินสับเท้าลงมาจากตึก เพื่อมุ่งหน้าไปยังคณะวิศวกรรม ตามที่ได้นัดกับคีย์ไว้

ตู๊ดดดด ตู๊ดดดด ตู๊ดดดด

มีนพยายามโทรหาคีย์ แต่มันก็ไม่รีบสายสักที...

ฝ่ายคีย์ที่กำลังวุ่นอยู่กับการสูบลมลูกบอลในห้องเก็บอุปกรณ์