กูจะให้มึงเป็นเมียกู

ป่ะ! กูเสร็จแล้ว!" พูดยังไม่ทันขาดคำ มันก็มาดแมนมาเลย

"เสร็จอะไรของมึง น้ำยังหยอดลงจากผมเป็นเม็ดๆอยู่เนี่ย" 

มือใหญ่ของคีย์รีบดึงแขนคนตัวเล็กให้ไปนั่งที่ปลายเตียง ก่อนที่เข้าจะค้นอะไรบางอย่างในกล่องเก็บของของมีน

"หาไรว่ะ?" เสียงเล็กตะโกนถาม

"ไดร์เป่าผมไง กูจำได้ว่ากูเคยซื้อให้มึง" คีย์เอ่ยขึ้น ก่อนที่เขาจะหาของในกล่องต่อ

"ไม่มีหรอก!" มีนพูดขึ้น พร้อมกับทำสีหน้าเจื่อนๆ

"มีสิ! กูจำได้ว่ากูเคยซื้อให้มึง ยี่ห้อนั่นแพงซะด้วย" เมื่อได้ยินคำว่าแพง หูของมีนก็ผึ่งขึ้นทันที

"เท่าไหร่ล่ะ ที่มึงบอกแพงอ่ะ" เจ้าของร่างเล็กแสร้งถามแบบเนียนๆ

"ก็ประมาณหมื่นนิดๆ"

"ฮะ! ไดร์บ้าไดร์บออะไรเป็นหมื่น" ดูเหมือนว่าตอนนี้คีย์จะเริ่มจับพิรุธมีนได้แล้ว

"สรุปแล้วไดร์ที่กูซื้อให้อยู่ไหน?" 

เวรล่ะ ! วันนี้มันเป็นวันซวยอะไรเนี่ย

"คือกูให้เพื่อนยืมไปเป่าขนแมวอ่ะ" มีนเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีสำนึกผิด

"นี่มึงบ้าไปแล้วเหรอ นั่นมันเป็นของที่กูซื้อให้นะ มึงเอาให้คนอื่นยืมได้ยังไง"

"กูขอโทษ!!" มีนก้มหน้ายอมรับผิด ยอมๆมันไปก่อน ถ้าหากว่ามันรู้ว่าเราแอบเอาไดร์มันไปขายต่อ มันคงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟแน่ 

แต่ที่เจ็บใจมากก็คือ กูขายไปแค่ห้าร้อยเอง อีมีนมึงนี่โง่ชะมัด

"อีพี่คีย์อย่าโกรธกูเลยนะ ยกโทษให้กูเถอะนะ" มือเล็กกอดแขนคีย์ไว้แน่น จากนั้นใบหน้าเนียนก็เริ่มซอกไซ้ตรงต้นแขนแกร่ง

"กูจะยกโทษให้ก็ได้ แต่มึงต้องย้ายไปอยู่คอนโดกับกู"

"ไม่อ่ะ!" มือเล็กรีบปล่อยแขนคีย์ทันที

"ถ้ามึงไม่ไป มึงก็เอาเงินค่าไดร์เป่าผม มาคืนกู" มือใหญ่ถูกแบออก ก่อนที่คนตัวเล็กจะคิดลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

"ว่าไง หมื่นสอง มีปัญญาจ่ายกูไหมล่ะ ถ้าไม่มีมึงก็เตรียมตัวย้ายไปอยู่ห้องกูได้เลย" เจ้าหนี้ยกยิ้มอย่างซะใจ

เข้าตาจนแบบนี้ ก็คงต้องทำตามใจมันไปก่อน เพราะว่ารายจ่ายช่วงนี้เยอะเกินไป เอาไว้แม่มันไว้ใจแล้วค่อยย้ายกลับมาอยู่ที่เดิมก็แล้วกัน

"ได้!" เจ้าของเสียงเล็กเอ่ยอย่างหนักแน่น และดูเหมือนว่าคีย์จะพอใจในคำตอบนี้ของเธอ

"เอาล่ะ! ในเมื่อไม่มีไดร์แล้วมึงเป่าผมยังไง?" 

"เป่าทำไมเสียเวลา" สีหน้าเหนื่อยหน่ายเริ่มปรากฎออกมาให้เห็น 

คีย์รู้ดีว่ามีนเป็นคนง่ายๆอีกทั้งเธอยังไม่ค่อยพิถีพิถันเรื่องการแต่งตัวสักเท่าไหร่ หยิบตัวไหนได้ก็ใครตัวนั้น และไอ้ตัวที่มันใส่อยู่นี่คีย์ก็เป็นคนซื้อให้ด้วยซ้ำ ไม่ใช่ว่ามีนมันไม่อยากจะซื้อเสื้อผ้าใหม่หรอกนะ แต่มันแค่ต้องช่วยป้ามนต์ประหยัดค่าใช้จ่าย สิ่งของที่ไม่จำเป็นอย่างเสื้อผ้าเนี่ย ตัดทิ้งไปได้เลย

"อย่าบอกนะ ว่ามึงผมยุ่งไปเรียนทุกวัน หน้าไม่แต่งยังพอรับได้นะ แต่หัวยุ่งเนี่ยกูงึดหลาย!" 

"นี่! ไอ้พี่คีย์ กูเรียนหมอนะครับ กูไม่ได้เรียนบัญชี ที่จะต้องมานั่งแต่งหน้าทาปากไปประชันความสวยกันเนี่ย"

ใบหน้าสวยเบะปากให้กับคีย์หนึ่งที ก่อนที่เธอจะไปลากพัดลมมาเป่าผมตัวเอง เพื่อให้คนบางคนหยุดบ่นสักที

หลังจากที่ถกเถียงกันมานาน ในที่สุดทั้งสองก็มาถึงคอนโดของคีย์สักที

"คิดถึงกับข้าวฝีมือป้าคะนึงจะแย่ มึงนี่โชคดีชะมัดเลยที่มีแม่อย่างป้าคะนึงเนี่ย" มีนพูดขึ้น ก่อนจะส่งยิ้มสดใสมาให้คีย์

"ทำไม! มึงอยากมาเป็นลูกแม่กูอีกคนรึไง" คีย์เอ่ยถามอย่างทีเลศนัย

"ทำไม! มึงจะให้กูเป็นน้องสาวมึงหรือไง" มีนพูดติดตลก

"หึ! กูจะให้มึงเป็นเมียกู" 

เมื่อได้ยินคำที่ไอ้พี่คีย์พูด มีนก็ถึงกลับชะงัก รอยยิ้มที่เคยอยู่บนใบหน้าก็กลับแปรเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงในทันที

"กูพูดเล่น! อย่าบอกนะ ว่ามึงคิดจริง" เฮ้ยยย เล่นซะกูหัวใจจะวายเอาให้ได้

"ใครจะไปคิดว่ะ! กูไม่อยากไปเป็นเมียในสต๊อกของมึงหรอก"

โล่งอกไปที ไอ้เราก็แอบหวั่นใจว่ามันจะพูดจริงซะแล้ว ไอ้คีย์มันยังไม่ค่อยน่าไว้ใจอยู่

"ถ้ามึงยอม กูให้มึงเป็นเมียหนึ่งเลยก็ได้ ยังไงมึงก็มาก่อนผู้หญิงพวกนั้นอยู่แล้ว" คีย์พูดขึ้น ก่อนที่เขาจะวิ่งหลบหมัดของมีนจนไปถึงหน้าห้องของเขา

"มาแล้วเหรอคีย์ มาๆพาน้องมานั่งตรงนี้เลยลูก เดี๋ยวแม่ไปตักข้าวร้อนๆให้"

ป้าคะนึงผู้เปรียบเสมือนแม่คนที่สองของมีน ท่านทั้งใจดี มีน้ำใจ อีกอย่างคือ ท่านสายเปย์ที่หนึ่ง อย่างที่บอกไป พวกเราสองคนเติบโตมาด้วยกัน ป้าคะนึงจะให้คีย์เรียกมีนว่าน้อง ส่วนมีนก็ต้องคีย์ว่าพี่ เพราะมีนตัวเล็กกว่ามันมาก

ถึงแม้ว่าเราสองคนจะทะเลาะกันทุกครั้งก็ตามเถอะ แต่เวลาอยู่ต่อหน้าป้าคะนึงพวกเราสองคนจะรักกันดั่งพี่น้องแท้ๆ ใช่ไหมไอ้พี่คีย์...

"อันนี้ตาของพี่ ส่วนเผือกกินตัวไปเลย" นั่นแหละต่อหน้าป้าคะนึงเราไม่ตีกันเลยสักนิด

"อีพี่คีย์ นั่นมันของมีนนะ พี่จะกินไม่ได้" ตอนนี้กำลังเกิดศึกแย่งตาปลากันบนโต๊ะอาหาร โดยมีน้ำแกงที่กระเด็นกระดอนออกจากถ้วยเป็นพยาน

"หนูมีนให้พี่คีย์เขาไปเถอะจ๊ะ ป้าเตรียมไว้ให้หนูอีกถ้วยแล้ว " ป้าคะนึงผู้ประเสริฐราวกับแม่บังเกิดเกล้า ป้าคะนึงเดินไปเอาถ้วยแกงอีกถ้วยที่ดูเหมือนจะเตรียมไว้ให้มีนโดยเฉพาะ

ตึก! ถ้วยแกงถูกว่างลงตรงหน้ามีน ก่อนที่เธอหันไปเยาะเย้ยไอ้คีย์เสียยกใหญ่ 

หัวปลานับสิบลอยอยู่บนถ้วยใบนั้น แต่เป้าหมายสำคัญของมีนก็คือตาทั้งสองข้างของพวกมันนั่นเอง

ในความเป็นลูกรักของคีย์ ก็ยังมีลูกที่ป้าคะนึงรักยิ่งกว่า เพราะจะทำอะไรจะไปไหนท่านก็จะนึกถึงมีนอยู่เสมอ จนบางครั้งไอ้คีย์มันยังสงสัยเลยว่า ใครเป็นลูกที่แท้จริงของป้าคะนึงกันแน่

"เออ ว่าแต่หนูมีนจะย้ายมาอยู่ที่นี่วันไหนจ๊ะ เดี๋ยวป้าให้คนที่บ้านมาช่วยขนของ" แสนดีตลอด แสนดีไม่ไหว

"เออ...?" อันที่จริงมีนก็ยังไม่ได้คิดเรื่องนี้ เพราะเธอไม่ได้คิดที่จะย้ายตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

"วันนี้ครับ"

"ฮะ!" มีนอุทานเสียงดัง จนสำลักข้าวออกมาทางรูจมูก

"ไอ้พี่คีย์" ชายหนุ่มยักไหล่ตอบรับ ก่อนที่มันจะตักข้าวใส่ปาก

"ดีเลย! วันนี้แม่ไปเดินห้างมา เห็นชุดชั้นในน่ารักมากแต่มันตัวเล็กไปหน่อย แม่ก็เลยซื้อมาฝากมีน หวังว่าหนูจะชอบ"

ป้าคะนึงเดินไปหยิบห่อกระดาษที่วางอยู่ที่เคาน์เตอร์ ก่อนที่แกจะแกะขึ้นมาโชว์ด้วยความไม่คิดอะไร

พร๊วดดดด !!

เม็ดข้าวพุ่งกระจุยกระจายออกจากปากคีย์โดยไม่รู้ตัว ก่อนที่ตากลมโตของมีนจะมองไปตามทิศทางที่เม็ดข้าวพวกนั้นพุ่งไป

"แม่!" เสียงทุ้มถูกกดต่ำ เพื่อหวังให้ผู้เป็นแม่เก็บสิ่งนั้นลงไป

"แม่ว่ามันน่าจะพอดีกับมีนนะ" ป้าคะนึงกรีดนิ้วออก เพื่อวัดขนาดของกางเกงในลายลูกไม้ตัวจิ๋ว โดยไม่สนใจคำที่คีย์พูด

"มีนว่า พวกเรากินข้าวกันก่อนก็ได้ค่ะ" เจ้าของเสียงหวานเอ่ยขึ้น ก่อนที่เธอจะส่งยิ้มเจื่อนๆให้กับป้าคะนึง

"ก็ได้จ๊ะ ถ้างั้นป้าวางไว้ตรงนี้ก่อนนะ หนูอย่าลืมหยิบไปล่ะ" 

เฮ้ย! ป้าคะนึงเนี่ย มีเซอร์ไพรส์ตลอดเลย บางครั้งวัยรุ่นอย่างเราก็ตามแทบไม่ทัน

หลังจากที่ทุกคนทานข้าวอะไรเสร็จสรรพกันไปแล้ว มันก็ถึงเวลาที่ไอ้คีย์ต้องจัดเตรียมหาที่อยู่ที่นอนให้กับมีน เพราะมันดันไปบอกป้าคะนึงว่ามีนจะย้ายเข้ามาอยู่วันนี้ มีนผู้ไม่รู้อะไรเลย ก็ต้องทำตามความต้องการของมัน เพราะว่าตอนนี้พวกเราสองคนอยู่ในสถานะเจ้าหนี้กับลูกหนี้