Semua Bab คีย์ตรา: Bab 11 - Bab 20

"กูจะไปกับพี่แมน มึงกลับไปเถอะ!" ความหวังที่เคยเต็มเปี่ยม ลดน้อยถอยลงจนเหลือศูนย์ คีย์ไม่คิดเลยว่ามีนจะยังโกรธเขาอยู่ เธอยอมตัดความสัมพันธ์ของเราสองคน ได้ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ"ไม่สิ! เราสองคนเป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอมีน? มึงต้องไปกับกูสิมีน" คีย์ยังไม่เชื่อสิ่งที่อยู่ตรงหน้า เขาไม่เชื่อว่ามีนจะลืมความสัมพันธ์ลึกซึ้งของเราได้เร็วขนาดนี้"กูรักพี่แมน กูไม่ได้รักมึงไอ้คีย์ เอ๊าะ! แล้วที่มึงพูดว่าเราเป็นแฟนกัน กูว่ามึงคงเข้าใจผิดแล้วล่ะ เพราะสองคนไม่เคยตกลงจะเป็นแฟนกันมาก่อน" เมื่อได้ยินแบบนั้น คีย์ก็ถึงกับทรุดลงไปนั่งกับพื้น เขารู้สึกเจ็บปวดมากเกินคำบรรยาย ยิ่งเห็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเธอกับผู้ชายคนอื่น มันก็ทำให้คีย์แทบเป็นบ้าตายพลั๊ว!เท้าหนักของพี่แมนเสยเข้าเต็มคางของคีย์ จนเขาล้มลงกับพื้น แต่กระนั้นคีย์ก็ไม่ได้ตอบโต้การกระทำของพี่แมนเลย"มีนเมาแล้ว พี่ว่าเรากลับบ้านกันเถอะ" พี่แมนพูดขึ้นพลางเอื้อมมือมาโอบไหล่หญิงสาวอย่างสนิทชิดเชื้อ"ค่ะพี่แมน" ดูเหมือนว่าตอนนี้พี่แมนจะพูดอะไรมีนก็ดูเออออไปเสียหมด จากนั้นเธอจึงเ

"มึงอย่ามาแตะตัวกู" นี่คงเป็นครั้งสุดท้าย สำหรับความสัมพันธ์ที่เกินเลยไปจากคำว่าเพื่อนของเรา ความเจ็บปวดที่คีย์มอบให้ มันหนักหนาจนมีนไม่อาจรับไหวอีกต่อไปหลังจากวันนั้น มีนก็เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้อง และไม่ยอมออกมาเจอหน้าใครเลย เธอขังตัวเองอยู่ในห้องนั้นเป็นอาทิตย์ คีย์พยายามเรียกยังไงเธอก็ไม่ตอบ ถ้าปล่อยไว้แบบนี้เธอคงตายแน่ๆ"มีน! เปิดประตูให้กูหน่อย มีน!" คีย์ยังคงเรียกชื่อมีนไม่หยุด ก่อนที่เขาจะทนไม่ได้อีกต่อไปปัง ปัง ปัง !ประตูห้องมีนถูกถีบอย่างแรงโดยคนตัวใหญ่ ตอนนี้คีย์เป็นห่วงมีนจนแทบคลั่ง เขารู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไปมาก เขาเพียงคิดจะระบายอารมณ์โกรธของตัวเองจนลืมคิดถึงจิตใจของมีน ว่าเธอจะรู้สึกเจ็บปวดมากแค่ไหนปัง !หลังจากประตูถูกเปิดออก คีย์ก็พบกับร่างเล็กที่นอนเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงในสภาพอิดโรย เนื้อตัวของเธอยังคงหลงเหลือร่องรอยที่เขากระทำไว้ มีนยังคงนอนร้องไห้อยู่ ถึงแม้ว่าบนตัวของเธอจะไม่มีน้ำตาหลงเหลืออยู่ก็ตาม"มีน!" เมื่อคีย์เห็นสภาพที่น่าเวทนาของหญิงสาว คีย์ก็อดกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่จริงๆ

"แล้วมึงจะไปหามีนทั้งแบบนี้ มึงรู้เหรอว่ามีนอยู่ที่ไหน หยุดทำตัวเอาแต่ใจเถอะว่ะ กลับไปรอมีนที่คอนโดเถอะ เชื่อกู" เอ็กพยายามดึงสติของคีย์กลับคืนมา และแล้วเขาก็ยอมฟังคำของเอ็ก ก่อนที่จะกลับไปรอมีนที่คอนโด ด้วยท่าทีร้อนใจฝ่ายมีนที่ยังคงอยู่กับพี่แมน เธอรู้สึกว่าเขาเป็นคนที่ไว้ใจได้ เธอจึงยอมให้เขาอยู่เป็นเพื่อน แต่ว่าวันนี้มีนไม่อยากกลับไปเห็นหน้าของคีย์จริงๆ พี่แมนจึงพาเธอมาค้างที่คอนโดของเขาแทน"เข้ามาสิ! ที่นี่เป็นคอนโดพี่เอง ปกติก็ไม่ค่อยได้อยู่" พี่แมนเปิดประตูห้อง ให้คนตัวเล็กเดินเข้ามา ใจหนึ่งเธอก็รู้สึกกล้าๆกลัวๆ แต่อีกใจเธอก็ไม่อยากกลับไปเห็นหน้าคนที่ทำร้ายจิตใจเธอ ตอนนี้เธอคงต้องเลือกเชื่อใจตนเองแล้วล่ะ"พี่แมนอยู่ที่นี่คนเดียวเหรอคะ?" มีนเอ่ยถาม ก่อนที่เธอจะมองไปรอบๆห้องหรูหรา ที่นี่เป็นคอนโดหรูใจกลางกรุง ที่ตั้งอยู่ในทำเลทอง เรื่องราคาไม่ต้องพูดถึง คนธรรมดาอย่างมีนไม่มีปัญญาซื้ออย่างแน่นอน"ใช่ครับ ! มีนทำตัวตามสบายนะ คิดว่าเป็นบ้านของมีนก็ได้" พี่แมนพูดขึ้น ก่อนที่เขาจะเดินไปยังเคาน์เตอร์และเก็บอะไรบ้างอย่างลงไปในลิ้นชัก"ขอบคุณพี่แ

หลังจากเลิกเรียน...ในขณะที่มีกำลังจะเดินไปยังคณะวิศวกรรมเพื่อไปดูคีย์เตะบอล แต่จู่ๆเสียงข้อความก็ดังขึ้นติ๊ง! เสียงข้อความเข้ามือเล็กของมือรีบล่วงโทรศัพท์ขึ้นมาดูข้อความ"พี่แมน" เมื่อเห็นข้อความของพี่แมน มีนก็แอบตกใจเล็กน้อย เธอลืมไปสนิทเลย ว่าเธอยังไม่ได้ให้คำตอบกับพี่เขา หญิงสาวรีบกดเข้าอ่านข้อความของพี่แมนพี่แมน : วันนี้มีนว่างไหม พี่ว่าจะชวนน้องมีนไปกินข้าว"เอายังไงดี หรือว่าจะปฏิเสธพี่แมนไป แต่มันจะดูน่าเกลียดไปไหมอ่ะ พี่เขาอุตส่าห์ช่วยเราเอาไว้หลายครั้ง"มีนคิดลังเลขึ้นมาในใจ เธอไม่อยากปฏิเสธพี่แมนอย่างไร้เหตุผล ถ้าหากมีนบอกคีย์ไปตรงๆ เธอเชื่อว่าเขาต้องเข้าใจและเห็นใจเธออย่างแน่นอน เมื่อนึกได้มีนจึงรีบกดเบอร์โทรหาคีย์ทันทีตู๊ดดด ตู๊ดดด ตู๊ดดด"ทำไมไม่รับสายนะ" มีนรู้สึกร้อนใจขึ้นมา ไหนๆเดินจะถึงคณะของคีย์แล้ว ค่อยอธิบายให้เขาเข้าใจก็แล้วกันในขณะที่มีนกำลังเดินไปข้างสนามฟุตบอล จู่ๆเธอก็ได

"กูทำให้มึงเจ็บเหรอ?" ชายหนุ่มไม่ยอมปล่อยผ่านเรื่องนี้ง่ายๆ เขาอยากให้เธอบอกความรู้สึกของตนเองออกมา ถ้าเธอไม่ชอบตรงไหน เขาจะได้กลับไปปรับปรุงแก้ไขให้มันดียิ่งขึ้น"มึงตอบกูมาสิ!" ชายหนุ่มขึ้นไปคร่อมร่างเล็กอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะถามย้ำเธออีกที"มึงเจ็บใช่ไหม? กูขอโทษนะ ครั้งหน้ากูจะทำให้เบากว่านี้" คีย์น้ำตาคลอด้วยความรู้สึกผิด ตอนนี้มีนรู้สึกเหมือนคีย์ได้กลายเป็นเด็กห้าขวบไปแล้ว ไม่ว่าจะเป็นคำพูดหรือท่าทางใดๆคือ หน่อมแน้มไปหมด"เจ็บสิ! เจ็บมากด้วย!" หลังจากที่คีย์ได้ยินแบบนั้น เขาก็รีบสำรวจร่างกายของเธอให้ละเอียด เขาดอมดมและพรมจูบทุกส่วนจนแน่ใจแล้วว่าไม่มีบาดแผลใด จนเขาไปหยุดอยู่ตรงหว่างขาของเธอ ที่ยังคงมีน้ำเมือกไหลออกมาไม่หยุด"ตรงนี้ใช่ไหมที่ว่าเจ็บ" คีย์ถาม ก่อนที่เขาจะเอานิ้วเรียวแหย่เข้าไปยังร่องรักของเธอ เพื่อสำรวจหาบาดแผล"อ๊ะ ๆ ไม่ใช่ตรงนั้น อื้มๆ" เสียงครางในลำคอของเธอ ทำให้เขารู้ว่าเธอตอบสนองต่อสัมผัสของเขามากแค่ไหน"เดี๋ยวกูเลียให้นะ มึงจะได้หายเจ็บ" สิ้นเสียง ลิ้นเล็กก็เริ่มตวัดเลียเม็ดที่กำลังสั่นระริก ส่วนนิ้วของเขาก็ยังคงแหย่เ