All Chapters of ละลายรัก ซุปตาร์มาดนิ่ง: Chapter 11 - Chapter 20

เกิดเรื่อง!"สวัสดีครับ คุณพ่อ คุณแม่" ปุยเมฆกล่าวทักทายเมื่อเข้ามาภายในบ้าน แล้วสวมกอดมารดาของเขาทันทีอย่างคิดถึง "คิดถึงแม่นิชาที่สุดเลยครับ" พร้อมกับเสียงออดอ้อน"อ้าว...หนูต้นข้าวก็มาด้วยเหรอ ตามสบายเลยน่ะลูก" นรวิชญ์เอ่ยถามเมื่อมองไปเห็นหญิงสาว ที่อยู่ด้านหลังของลูกชาย"สวัสดีค่ะ ขอบคุณน่ะค่ะ" เสียงเอ่ยทักทายอย่างนุ่มนวล พร้อมกับยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองของบ้าน"คุณแม่ครับ นี่ต้นข้าว เป็นผู้ช่วยคนใหม่ของเมฆเองครับ" ปุยเมฆจึงเอ่ยแนะนำกับมารดา เมื่อเห็นว่าแม่ของเขาทำหน้างงเล็กน้อยที่เห็นหญิงสาวมาด้วย"ผู้ช่วย!" ณัฐณิชาถามลูกชายย้ำอีกที"ครับ""จ้ะลูก...หนูต้นข้าวตามสบายเลยน่ะลูก" แล้วหันมาส่งยิ้มให้กับหญิงสาวอย่างรู้สึกเอ็นดู"เรียกว่าข้าวเฉยๆก็ได้ค่ะ คุณท่าน!" ต้นข้าวเอ่ยบอกกับผู้ใหญ่ทั้งสอง เมื่อนั่งลงที่โชฟาห้องรับแขก"คุณท่านอะไรกัน ในเมื่อรู้จักกับตาเมฆ ก็เรียกพ่อเรียกแม่ เหมือนกันกับตาเมฆนี้แหล่ะ แม่ไม่ถือหรอก ดีเสียอีกแม่จะได้มีลูกสาวเพิ่ม" ณัฐณิชาเอ่ยขึ้นมา พร้อมกับส่งสายตาไปหาสามี"ขอบคุณน่ะค่ะ""เมฆ!" นรวิชญ์เรียกลูกชายขึ้นมา"ครับคุณพ่อ""หนูต้นข้าว เป็นแค่ผู้ช่วยน่ะลูก ทำ

พักผ่อน"พี่ข้าว! พี่กลับไปพักผ่อนเถอะครับ คืนนี้น้ำจะอยู่เฝ้าพ่อเองน่ะ" ต้นน้ำเอ่ยบอกพี่สาวไป เมื่อไตรภพถูกย้ายมาที่ห้องพักฟื้นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว"พี่อยากรอให้พ่อฟื้นก่อน" ต้นข้าวเอ่ยด้วยน้ำเสียงเบาบอกน้องชาย"ถ้าพ่อฟื้นน้ำจะรีบโทรบอกพี่ข้าวน่ะ แต่ตอนนี้พี่รีบกลับไปพักเถอะน่ะครับ พรุ่งนี้พี่ต้องไปทำงานไม่ใช่เหรอ แล้วนี้ก็ดึกมาแล้วด้วย" ต้นน้ำย้ำอีกที"แล้วพรุ่งนี้น้ำไม่มีเรียนเหรอ""น้ำมีเรียนช่วงบ่ายครับ...แต่น้ำลาเรียบร้อย เพื่อที่จะได้เฝ้าพ่อ พี่กลับไปพักผ่อนก่อนน่ะ พ่อตื่นเดี๋ยวน้ำจะรีบโทรบอกพี่เลย น่ะครับ ถือว่าน้ำขอน่ะ""ถ้าอย่างนั้นพี่กลับก่อนน่ะ พรุ่งนี้พี่จะเอาเสื้อผ้ามาให้ น้ำอยากได้อะไรโทรบอกพี่ได้น่ะ" ต้นข้าวพยักหน้ารับคำของน้องชาย"ครับ!"ทางด้านปุยเมฆ เมื่อกลับออกมาจากห้องทำงานของลุง ก็รีบต่อสายหาคนที่บ้านทันที เพื่อส่งข่าวอาการของพ่อต้นข้าว ให้คนที่บ้านทราบ แล้วจึงเดินไปหาต้นข้าวที่ห้องพักฟื้นที่พ่อของหญิงสาวพักรักษาตัวอยู่"พี่เมฆยังไม่กลับอีกเหรอครับ" ต้นน้ำถามขึ้นเมื่อเห็นปุยเมฆเปิดประตูเข้ามา"พี่ก็รอพี่สาวนายไง" เสียงทุ่มเอ่ยบอกกับต้นน้ำ"ทำไมคุณไม่กลับไปก่อนล่ะ

ความจริงจากปากพ่อ"พ่อของข้าวเขาเป็นใคร อันนี้พ่อก็ไม่รู้หรอกน่ะ แต่แม่ของข้าว เขาเป็นเพื่อนกันกับแม่น้ำริน ชื่อว่า ราณี เมื่อ 20 กว่าปีก่อน ราณีอุ้มเด็กหญิงต้นข้าววัยสามเดือนมาให้ แม่น้ำริน ฝากให้ช่วยเลี้ยงให้ตลอด ตอนนั้น! พ่อกับแม่แต่งงานกันมาได้สามปีแล้ว แต่ก็ยังไม่มีลูกด้วยกันสักที แม่เขาเป็นคนรักเด็กมาก อยากมีลูก จึงรับปากช่วยเลี้ยงให้ทุกครั้งที่ราณีเอาลูกมาฝากไว้ จนมาวันหนึ่ง ราณีเอาลูกมาฝากไว้ เหมือนเช่นเคย แต่ผ่านไปสัปดาห์ราณีก็หายไปเลย แม่น้ำรินพยายามติดต่อเท่าไหร่ก็ต่อติดไม่ได้ จนเดือนต่อมา พวกเราทราบข่าวว่า แม่ของลูกหนีไปบวช และเสียชีวิตลงในเวลาต่อมา และหลังจากนั้นเมื่อไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อ เพราะราณีไม่ยอมบอกว่าพ่อของลูกชื่ออะไร พวกเราก็ไม่รู้จะไปตามหาพ่อของข้าวจาดไหนด้วย พ่อกับแม่จึงลงความเห็นกันว่าจะขอเลี้ยงดูข้าวต่อ และรับข้าวมาเป็นลูกของพวกเรา แม่น้ำรินเลยตั้งชื่อลูกว่า ณัฐนรี จนข้าวได้สองขวบกว่า พึ่งจะเข้าโรงเรียนอนุบาลปีแรก แม่น้ำรินก็ได้ตั้งท้องเจ้าน้ำมันไง แต่น่าเสียดาย... ที่แม่เขาไม่ได้อยู่มองดูน้ำลืมตามาดูโลกเลย" ไตรภพเอ่ยร่ายยาวออกมา พร้อมน้ำเสียงที่สลดลง"พอเเล

หักมุมเมื่อถึงเวลาเลิกกอง ปุยเมฆและต้นข้าวเตรียมตัวที่จะเดินทางกลับทันทีเย็นนี้เธอต้องไปเฝ้าไตรภพ แทนต้นน้ำ"เดี๋ยวคุณจอดให้ฉันลงที่ป้ายรถเมล์ข้างหน้านี้ก็ได้น่ะ ฉันจะต่อรถไปที่โรงพยาบาลเอง เผื่อคุณมีธุระที่ต้องไปทำต่อค่ะ" ต้นข้าวพูดบอกกับซุปตาร์หนุ่มเมื่อเข้ามานั่งภายในรถ"จะต่อรถทำไม ให้เสียเวลา นั่งหลับตาอยู่เฉยๆ ก็พอแล้ว" ปุยเมฆพูดบอกแบบไม่ได้ใช้สายตามอง พร้อมกับขับรถออกไป"ค่า"เมื่อขับรถมาส่งหญิงสาวถึงโรงพยาบาลแล้ว ซุปตาร์หนุ่ม ก็ขับรถกลับคอนโดทันทีทางด้านพัสกรวันนี้ถึงเวลาเลิกงานแล้ว แต่ชายหนุ่มไม่ยอมกลับ เพราะต้องการที่จะรอเจอกับพี่สาว ลูกพี่ลูกน้องของปุยนุ่นนั้นเอง"พี่พัด พี่ไม่กลับบ้านเหรอค่ะ" ปุยนุ่นถามขึ้นทันที เมื่อยังเห็นชายหนุ่มนั่งอยู่ไม่ยอมลุกไปไหน"นุ่นก็รู้ว่าพี่รออะไร""จริงจังเหรอค่ะ" ปุยนุ่นถามขึ้นทันที"มากเลยแหล่ะ...""ปั้นหยาคงจะใกล้ถึงแล้ว พี่จะออกไปพร้อมนุ่นไหมค่ะ ขืนนุ่นให้เจ๊แกขึ้นมา คงไม่มีทางหรอกค่ะ" ปุยนุ่นชวนขึ้นมาทันที"อื้อ...ตามนั้น ว่าแต่นุ่น ลืมอะไรไหม""ไม่ค่ะ""มาพี่ช่วยถือกระเป๋าให้" มือหนาแย่งกระเป๋าของหญิงสาว มาสะพายเองทันที"จะดีเหรอค่ะ

ครั้งแรก ของกันและกัน NC"ทำไมเงียบล่ะ...ทีเมื่อกี้นี้ยังปากดีอยู่เลย" ปุยเมฆจ้องมองใบหน้าของต้นข้าว ที่ตอนนี้แดงก่ำอย่างกับลูกตำลึง"..." ต้นข้าวได้แต่เงียบ แต่ก้มหน้าลง หันหลังให้แก่ปุยเมฆ และกำลังจะคลานขึ้นไปนอนที่เตียง"เดี๋ยวสิ!" เสียงเอ่ยห้ามนุ่มลง และคว้าแขนเธอไว้ เมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่พูดอะไรด้วย "โกรธเหรอ""ฉันง่วงแล้ว...อยากนอน แล้วฉันก็ไม่มีสิทธิ์โกรธคุณด้วย เพราะฉันรู้ดีว่าฉันเป็นใคร" เสียงเอ่ยเชิงน้อยใจพูดขึ้นมา"อ้วนนนน..." เสียงนุ่มเรียกแทนชื่อของต้นข้าว พร้อมกับดึงตัวของหญิงสาวเข้ามาประชิดกับอกแกร่ง มืออีกข้างยกขึ้นมาเชยคางของหญิงสาวขึ้น ให้เธอมองสบตา "หลบตาทำไม หืม...""คะ คุณจะทำอะไร" เสียงสั่นเอ่ยถาม"ทำอะไรล่ะ""ก็...กอดฉันอยู่นี่ไง""ก็แค่กอด...ไม่ได้ทำอะไร เสียหน่อย ถ้าทำจะขอน่ะ""แล้วไหนคุณบอกไม่ชอบคนอวบ แถมเตี้ยแบบนี้ไง แล้วจะมากอดทำไม" ได้ทีต้นข้าวจึงพูดจาประชดประชันขึ้นมา"อากาศเย็น...รู้สึกว่ากอดอ้วนแล้วอุ่นดี" เสียงนุ่มบอก พร้อมกับอ้อมกอดที่แน่นขึ้น"ใครอ้วนกัน""ก็ไม่ได้อ้วน...แค่เรียกเฉยๆ เขินเหรอ หืม...หน้าแดงเชียว แถมใจเต้นแรงสะด้วย" ปุยเมฆอมยิ้มเล็กน้อ