14 - พักผ่อน

พักผ่อน

"พี่ข้าว! พี่กลับไปพักผ่อนเถอะครับ คืนนี้น้ำจะอยู่เฝ้าพ่อเองน่ะ" ต้นน้ำเอ่ยบอกพี่สาวไป เมื่อไตรภพถูกย้ายมาที่ห้องพักฟื้นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

"พี่อยากรอให้พ่อฟื้นก่อน" ต้นข้าวเอ่ยด้วยน้ำเสียงเบาบอกน้องชาย

"ถ้าพ่อฟื้นน้ำจะรีบโทรบอกพี่ข้าวน่ะ แต่ตอนนี้พี่รีบกลับไปพักเถอะน่ะครับ พรุ่งนี้พี่ต้องไปทำงานไม่ใช่เหรอ แล้วนี้ก็ดึกมาแล้วด้วย" ต้นน้ำย้ำอีกที

"แล้วพรุ่งนี้น้ำไม่มีเรียนเหรอ"

"น้ำมีเรียนช่วงบ่ายครับ...แต่น้ำลาเรียบร้อย เพื่อที่จะได้เฝ้าพ่อ พี่กลับไปพักผ่อนก่อนน่ะ พ่อตื่นเดี๋ยวน้ำจะรีบโทรบอกพี่เลย น่ะครับ ถือว่าน้ำขอน่ะ"

"ถ้าอย่างนั้นพี่กลับก่อนน่ะ พรุ่งนี้พี่จะเอาเสื้อผ้ามาให้ น้ำอยากได้อะไรโทรบอกพี่ได้น่ะ" ต้นข้าวพยักหน้ารับคำของน้องชาย

"ครับ!"

ทางด้านปุยเมฆ เมื่อกลับออกมาจากห้องทำงานของลุง ก็รีบต่อสายหาคนที่บ้านทันที เพื่อส่งข่าวอาการของพ่อต้นข้าว ให้คนที่บ้านทราบ แล้วจึงเดินไปหาต้นข้าวที่ห้องพักฟื้นที่พ่อของหญิงสาวพักรักษาตัวอยู่

"พี่เมฆยังไม่กลับอีกเหรอครับ" ต้นน้ำถามขึ้นเมื่อเห็นปุยเมฆเปิดประตูเข้ามา

"พี่ก็รอพี่สาวนายไง" เสียงทุ่มเอ่ยบอกกับต้นน้ำ

"ทำไมคุณไม่กลับไปก่อนล่ะ พรุ่งนี้มีงานไม่ใช่เหรอ..." ต้นข้าวถามขึ้น เพราะไม่คิดว่าซุปตาร์จะยังอยู่

"รอกลับพร้อมเธอไง พรุ่งนี้มีงานช่วงบ่าย เราค่อยแวะมาดูพ่อเธอตอนเช้าก็ได้" ปุยเมฆบอกกับหญิงสาวไป เพราะดูจากภายนอกเเล้ว เหมือนร่างกายเธอจะไม่ไหว

"พี่ข้าวทำตามที่พี่เขาบอกเถอะน่ะครับ น้ำอยู่ได้" ต้นน้ำเอ่ยเสริมจึ้นมาอีกที

"แต่พี่..."

"แต่ร่างกายเธอตอนนี้ต้องการพักผ่อนน่ะต้นข้าว อย่าฝืนตัวเองเลย" ปุยเมฆพยายามหว่านล้อมให้ต้นข้าวกับไปพักผ่อน

"น่ะครับพี่...ผมฝากพี่ข้าวด้วยน่ะครับ" ประโยคแรกพูดกับพี่สาว และประโยคต่อมาหันไปพูดกับซุปตาร์หนุ่ม

"..." ต้นข้าวไม่ได้เอ่ยตอบอะไร ได้แต่พยักหน้าเชิงเป็นคำตอบ

"ผมขอบคุณพี่อีกครั้งนะครับ และขอบคุณแทนพ่อด้วย ที่พี่ช่วยบริจาคเลือดให้ท่าน" ต้นน้ำหันมาพูดขอบคุณซุปตาร์หนุ่มอีกครั้ง

"แล้วพ่อเป็นยังไงบ้างล่ะ" ปุยเมฆเอ่ยถามพร้อมกับกวาดสายตาไปมองคนที่ยังหลับสนิทอยู่

"หมอบอกว่า พ่อไม่เป็นอะไรแล้วครับ ผมชื่อต้นน้ำน่ะครับ เรียกผมว่าน้ำเฉยๆก็ได้"

"จริงๆแล้ว พี่ชื่อปุยเมฆ เหนือเมฆคือชื่อในวงการเฉยๆ" ปุยเมฆพยักหน้ารับ เเล้วเอ่ยบอกความจริงกับต้นน้ำไปว่าตัวตนแท้จริงแล้วของเขาเป็นใคร

"นั่นก็แสดงว่า พี่เป็นคนตระกูลอัครโยธินนารัตน์ เป็นลูกหลานของเจ้าของโรงพยาบาลนี้ และเป็นลูกของ..." ต้นน้ำเบิกตากว้างทันที

"ใช่ พ่อพี่เอง ไปร์ นรวิชญ์" ปุยเมฆตอบต้นน้ำออกไปที่ตอนนี้ยืนงงเป็นไก่ตาเเตก เพราะไม่อยากจะเชื่อจะซุปตาร์หนุ่มจะเป็นลูกของอดีตซุปตาร์ดัง อย่าง ไปร์ นรวิชญ์

"ไหนบอกว่าให้รีบกลับไง จะคุยอะไรกันนักหนา น้ำตกใจใหญ่แล้ว" ต้นข้าวสวนขึ้นมาทันที

"พี่กลับก่อนน่ะ" ปุยเมฆเอ่ยบอกต้นน้ำ ที่ตอนนี้ยังยืนนิ่ง เพราะตกใจอยู่ที่ได้รู้ว่าเขาคือใคร

"ครับ...ผมเดินไปส่ง" ต้นน้ำเดินตามหลังคนทั้งสองออกไปถึงหน้าประตูแล้วเอ่ยลาทันที "ผมฝากพี่ข้าวด้วยน่ะครับ"

บนรถ

"คุณช่วยขับไปส่งฉันที่บ้านหน่อยได้ไหมค่ะ วันนี้ฉันจะค้างที่นั้น เพราะอีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเช้าแล้ว" ต้นข้าวเอ่ยบอกซุปตาร์หนุ่มเมื่อขึ้นมาบนรถ

"เป็นใครถึงกล้ามาสั่งฉัน" เสียงเข้มแกล้งเอ่ยถาม

"ฉันแค่บอกค่ะ และฉันก็ไม่ลืมว่าฉันคือใคร ถ้าคุณไม่สะดวกฉันจะหารถกลับเองค่ะ" หญิงสาวเอ่ยบอก พร้อมกับทำหน้าตาเฉย และเตรียมตัวจะเปิดประตูลงจากรถคืน

"เดี๋ยว!...บ้านอยู่แถวไหน!" เมื่อเห็นว่าหญิงสาวจริงจัง ปุยเมฆจึงรีบห้ามไว้ทันที และถามขึ้น

"ชานเมืองค่ะ"

เมื่อได้คำตอบปุยเมฆก็ขับรถออกไปทันที ด้วยความเร็วปกติ พร้อมกับเปิดเพลงไปในรถ เพื่อกลบเกลื่อน ให้ต้นข้าวได้รู้สึกผ่อนคลาย ไม่ต้องวิตกกับความเร็วบนท้องถนน

"ทำไมมันเงียบขนาดนี้ล่ะ อยู่กันไปได้ยังไง" ปุยเมฆพูดขึ้นมาทันที เมื่อขับรถมาถึงจุดหมาย คือที่บ้านไม้สองชั้นหลังเก่าของหญิงสาว

"..." ต้นข้าวไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่เปิดประตูรถลงมา

"นี่...จะไปเชิญฉันเข้าไปข้างในหน่อยเหรอ?" ปุยเมฆเปิดประตูรถลงมา พร้อมกับพูดกับต้นข้าว และถามขึ้นมา

"บ้านฉันมันเล็กน่ะ คุณจะลำบากเอาน่ะค่ะ คุณกลับไปเถอะ ขอบคุณน่ะค่ะที่มาส่ง" ต้นข้าวเอ่ยจบ หันหลังเปิดประตูเข้าบ้านไปทันที

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวเดินเข้าบ้านไป ปุยเมฆรีบก้าวท้าวยาวตามไปทันที โดยไม่พูดอะไรจะขึ้นมา

"นี่คุณ!...จะตามฉันเข้ามาทำไม" ต้นข้าวถามขึ้นมาทันที เมื่อเข้ามาภายในบ้านและปุยเมฆเดินเข้ามาด้วย "คุณกลับบ้านคุณไปสิค่ะ ฉันอยากพักแล้ว" ต้นข้าวบอกกับคนร่างสูงที่เดินตรงดิ่งไปยังโชฟา

"เรื่องอะไรฉันจะกลับล่ะ อุตส่าห์ขับรถมาตั้งไกล แถมนี้ก็ดึกมากแล้วด้วย" ปุยเมฆเอ่ยบอกพร้อมกับทิ้งตัวลงนอนบนโชฟาตัวยาวทันที "สบายตัวจริงๆ"

"คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง...แล้วนี่คุณจะทำอะไร" ต้นข้าวเอ่ยถามอย่างยาวเหยียด

"ฉันก็จะนอนที่นี่ไง" เสียงเอ่ยบอกอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร พร้อมกับตาที่หลับลงในทันทีอย่างกวนๆ

"ไม่ได้น่ะค่ะ...คุณลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลย" ต้นข้าวรีบเอ่ยห้าม และดึงร่างสูงให้ลุกขึ้นทันที

"โอ้ย...ยัยเตี้ย คนจะนอน ฉันง่วงแล้ว ขับรถกลับตอนนี้คงไม่ไหวหรอก ฝันดีน่ะ" เสียงเข้มดุขึ้นมาทันที พร้อมกับบอกเหตุผล แล้วทิ้งตังลงนอนอีกครั้ง

"ยากนอนก็ตามใจ เชอะ!" เมื่อทำอะไรคนร่างสูงไม่ได้ ต้นข้าวจึงเดินกระทืบท้าว ขึ้นไปชั้นบนของบ้านทันที โดยไม่สนใจคนที่นอนอยู่เลยแม้แต่น้อย

สักพัก

ต้นข้าวที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่เรียบร้อยแล้ว กลับเดินลงมาพร้อมกับหมอนใบหญ่ และผ้าห่มผืนหนาหนึ่งผืน ที่เธอเตรียมมาให้แก่ซุปตาร์หนุ่ม ที่ตอนนี้นอนหลับไปอย่างสนิทแล้ว

"ตอนหลับนี้ ก็เหมือนเด็กดีน่ะ" เสียงนุ่มเอ่ยพผุดกับตัวเอง พร้อมกับนำผ้าห่มมาห่มให้ และเธอก็เดินกลับขึ้นไปชั้นบนคืนทันที